Πριν ακόμη πάω σχολείο ήμουν εξαιρετικά θηλυπρεπής. Στον ήχο ενός τραγουδιού λικνιζόμουν με απίστευτη ευχαρίστηση, όταν έλειπε η μητέρα μου από το σπίτι έπαιρνα τα ρούχα της και τα φορούσα, βαφόμουν στον καθρέφτη του μπάνιου, και λάτρευα την αισθητική και την κινησιολογία των γυναικών. Παρεπιπτόντως, το πέος μου ποτέ δεν με ενόχλησε – γενικά πάντα εντόπιζα την ουσία όχι στην υλικότητα, αλλά σε φευγαλέες και θνητές αισθητικές και επιτελεστικότητες. Από την ίδια μικρή ηλικία, ένιωθα μια απίστευτα θερμή έλξη (καθαρά σεξουαλική/ερωτική) για τους φίλους του πατέρα μου: Μεγάλες, σκληρες αρσενικές φιγούρες, που η έμπιστη και προστατευτική τους αγκαλιά συνταίριαζε απίστευτα με την αιθέρια, εύθραυστη και γυναικεία εικόνα που είχα για την ύπαρξή μου. Μια πέτρα που κάθονταν δίπλα σε ένα μεταξένιο ύφασμα. Να έχετε υπ’ όψιν σας ότι σε εκείνη την ηλικία, σε εκέινο το σπίτι, και σε εκείνη την εποχή (τέλη 80ς) δεν υπήρχε κανένα αισθητικό, γλωσσικό ερέθισμα που να παραπέμπει σε οτιδήποτε γκέι, κουίρ, ομοερωτικό. Ίσα – ίσα.
Σε όλη τη διάρκεια του σχολείου, που τα θραύσματα της ολικής μου ταυτότητας (θηλυπρεπής, ομοφυλόφιλος, μη βαπτισμένος, ξανθός, μη βίαιος, καλλιτέχνης) με καθιστούσαν καθημερινό θύμα ψυχολογικής και φυσικής βίας από το τέρας που λέγεται παιδική αρσενική αγέλη, δεν συμβιβάστηκα ούτε για μία στιγμή. Ποτέ δεν έκρυψα την θηλυκότητά μου. Όχι βέβαια χάρη σε κάποια πρώιμη επαναστατική πολιτική σκέψη. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο στρέιτ πληθυσμός, είναι ότι αυτή η κινησιολογία δεν είναι ούτε επιτηδευμένη, ούτε προγραμματισμένη να προκαλεί: Πολύ απλά, μας κάνει να αισθανόμαστε πιο άνετα, και βρε αδερφέ παράγει ενδορφίνες και μας κάνει να αισθανόμαστε «ο εαυτός μας» (τα εισαγωγικά για τους Φουκωικούς φίλους μας). Όσο «υποκριτική» είναι αυτή η συμπεριφορά, άλλο τόσο «υποκριτική» είναι και η συμπεριφορά του στρέιτ: Και οι δύο, είναι αποτέλεσμα συνεχούς εξάσκησης σε μια «χορογραφία» που εμπνέεται από ένα άφταστο φαντασιακό πρότυπο – από ένα αρχέτυπο, αν θέλετε.
Θα ήθελα να προσπαθήσουν οι στρέιτ φιλοι μας να κάνουν μια βόλτα στην αθήνα, προσποιούμενοι τους θηλυπρεπεις, και να καταγράψουν την καταιγίδα αρνητικών χημικών ενώσεων που θα λάβει χώρα στους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου τους, και να καταλάβουν ότι, θανατώνοντας την θυληπρέπεια μέσα μας, εμείς νιώθουμε έτσι ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ. Υπάρχει ένας μόνιμος «επόπτης» πάνω από το κεφάλι μας, που επιτηρεί την κινησιολογία μας όταν είμαστε σε δημόσιο χώρο, γιατί βρε αδερφέ, κάποια στιγμή κουράζεσαι από την δημόσια διαπόμπευση και/ή το ξύλο. Α, και να υπολογίσετε τις ψυχολογικές συνέπειες που έχει στην χαρακτηροδομή μας αυτή η αιώνια κατάθλιψη.
Παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν συμβιβάστηκα. Μέχρι που….
Συμβιβάστηκα την στιγμή της έναρξής του φλερτ μου με τον αναρχικό χώρο, το 2006 με τα Φοιτητικά, και με την οριστική ένταξή μου στο οργανωμένο του, συλλογικό κομμάτι, το 2008.
Μην παρεξηγηθώ: Όσο είμαι κομμάτι αυτού του χώρου, κανείς σύντροφος δεν με έχει κάνει να αισθανθώ άβολα – ίσα ισα, δεν εχω νιώσει ποτέ τόσο άνετα να εκφράζομαι όπως θέλω στην ζωή μου, σε ένα ΟΛΙΚΟ επίπεδο. Και αυτό έχει να κάνει φυσικά με το γεγονός ότι ανήκω σε έναν χώρο όπου μοιράζομαι την ίδια (σχεδον) αντίληψη για την ζωή και τον θάνατο με τους άλλους (πράγμα σπάνιο), αλλά και από το γεγονός ότι απέδειξα ότι τα πουστράκια δεν είμαστε εξωγήινοι, και κυρίως, δεν είμαστε όλοι απολιτίκ και φιλοπασοκικοι υποστηρικτές του Athens Pride.
Για το ότι σκότωσα την γυναίκα μέσα μου, φταίω μόνο εγώ.
Το έκανα για να με πάρετε στα σοβαρά. Δεν είχα χρόνο και ψυχικά αποθέματα για να αρχίσω να χτίζω σχέσεις εμπιστοσύνης με εσάς, τους συντρόφους μου ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ να κάνω ΑΓΩΝΕΣ για να σας αποδείξω ότι η θηλυπρέπεια δεν ισούται με έλλειψη εγκεφάλου ή –η κύρια φοβία μου- με έλλειψη σοβαρότητας. Κυρίως φοβήθηκα ότι εάν αρχίσει η ζωή μου ως καρα-θηλυπρεπής αναρχικός, ίσως να καταδικαζόμουν στην αφάνεια, στις συνελεύσεις απλά να μην με άκουγε κανείς, και στο δρόμο να μην μου είχε κανείς εμπιστοσύνη. Δεν το μετανιώνω, διότι παρ’όλο που γνωρίσατε μια πλευρά μου που δεν είναι «τόσο ο εαυτός μου», ήμουν ειλικρινής μαζί σας σε όλο το ταξίδι αυτό, και γνώρισα ανθρώπους που απλά και ταπεινά θα πω ότι αγάπησα. Φυσικά άλλοι, αρκετοί, με απογοητεύσαν οικτρά.
Όμως δίνω ένα τέλος. Όχι φυσικά στην ύπαρξή μου στον χώρο, αλλά σε μια συντηρητική ταυτότητα που φοβόταν ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να τους είχε φοβηθεί.
Πλέον θα επιστρέψω σε μια εποχή που το σώμα μου θα εκφράζεται όπως θέλει, θα φλερτάρει όποιον από εσάς θέλει, διότι είναι γαμημένα φυσιολογικότατο να γουστάρεις να ερωτευτείς έναν άλλον άνθρωπο (ότι φύλου, φυλής, τάξης, ύψους, κλπ κλπ).
Ρε σύντροφοι, δεν θέλω να είστε στην φάση του στυλ «δεν με νοιάζει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του», διότι αυτό που κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ του, αν όχι το κύριο, διότι μας συνοδεύει από την παιδική ηλικία, και ανάλογα με αυτό χτίζεται το ψυχολογικό μας προφίλ.
Ούτε θέλω να κράζετε τις πασοκόφιλες αδερφές με μια ευκολία, διότι έτσι δίνετε πάτημα σε κομμάτια του εαυτού σας –λίγο ψιλο φοβικά- να εκφραστούν με την δικαιολογία της πασοκόφιλης.
Ένας πολύ κοντινός μου σύντροφος, μου είπε ότι είχε κράξει έναν γκέι που συζητούσε μαζί του, για το γεγονός ότι ήταν υπερβολικά χαχαχα χουχουχου, και για το ότι «εδώ ο κόσμος καίγεται», και του μίλησε για εμένα ως παράδειγμα σοβαρού ομοφυλόφιλου!!!!!!!!
Ε, όχι ρε φίλε. Αν το σκεφτείς, και οι τσαμπουκάδες του κάθε στρέιτ στον δρόμο μετά από μπύρες, το αντίστοιχο στρέιτ «χα χα χα χου χου χου» είναι, αλλά από την βίαιη ανάποδη. Έτσι όπως λοιπόν οι στρειτ συντροφοι που μετα απο την 3η μπυρα κανουν τσαμπουκα και εμεις το βλεπουμε στην πλακα (και καλα κανουμε, δεν διαφωνω) έτσι ακριβως να καταλαβετε οτι κάποιοι γουστάρουμε να βαφτούμε, να πουμε καμμια μαλακία παραπάνω για το τσόλι που ψωνίσαμε χτές στο πεδίο του άρεως, και να μην κρύψουμε τον θαυμασμό μας για τον ποδοσφαιριστή που βλέπουμε γυμνόστηθο στο απέναντι μπαλκόνι… (μια φορά ένας άλλος φίλος μου με είπε σεξιστή επειδή θαύμασα ένα αγόρι στο δρόμο με την φράση «τι καυλί ειναι αυτό». Έλεος – τον σεξισμό τον θυμούνται μερικοί μόνο όταν είναι να κράξουν αδερφές και λεσβίες). Αλλά, προς έκπληξη μερικών, είμαστε σοβαρότατοι σύντροφοι και το εννοεί η καρδούλα μας που είμαστε στον χώρο. Και πιστέψτε με, εμεις που δεν παιζαμε με τα αγορια μικροι, μας ήταν και λιγο δυσκολο να εξασκηθουμε στον δρομο – μην το ξεχνατε :)
Για’υτό, σύντροφοι, θα ήθελα να το ξανασκεφτείτε πριν μου ξαναδώσετε «εύσημα» γιατο ότι δεν είμαι «σαν τους άλλους τους γκέι». Όντως δεν είμαι σαν κάποιους γκέι, διότι έχω μια τελείως διαφορετική πολιτική αντίληψη για το φύλο, όπως έχω και για τον καπιταλισμό και το κράτος – είμαι αναρχικός. Αλλα πλέον να ξέρετε, ότι δεν θα αισθάνεστε ασφαλείς μαζί μου. Δεν θα εκπέμπω την ασφαλή εικόνα, που «δεν θα κάνει θέμα την σεξουαλικότητά μου», διότι την δική σας την κάνετε (το στρειτ δεν ειναι «ουδέτερο») – δεν έχω λόγο εγώ να είμαι «ήσυχος» για να μην «ταράζω τα έμφυλα νερά». Επίσης θα μάθετε με το ζόρι, ότι μπορεί κάποιος να είναι θηλυπρεπής, να βάφεται, να γελάει, αλλά παράλληλα να είναι 100% σοβαρός και αφοσιωμένος στην πολιτική του ύπαρξη και στην αλληλεγγύη. Δεν θα αυτοεπιτηρούμαι, θα αφήσω το λουλούδι μου να ανθίσει, θα μιλάω όπως θέλω, και θα είμαι και επαναστάτης αλλά και fabulous. Μόνος μου το ξεκίνησα, μόνος μου θα το τελειώσω – δεν φταιτε εσείς.
Παιδιά, υπάρχουν πολλά πουστάκια και λεσβίες εκεί έξω, που το βλέπουν λίγο δύσκολο έως και τρομακτικό να εισέλθουν στον χώρο. Ας το κάνουμε λοιπόν λίγο πιο χαλαρά το πράγμα – μόνο να επωφεληθούν έχουν και οι 2 πλευρές.
Όλα αυτά τα λέω με μεγάλη αγάπη, και καθόλου με διάθεση κραξίματος (αν και γενικα το έχουμε το κράξιμο στο τσεπάκι… χα χα).
Αχ… Ειναι δύσκολοι καιροί, οπότε ας είναι ο καθένας ο εαυτός του να τελειώνουμε, οκ? Και –έλεος- ας τερματιστούν οι κακίες και τα κουτσομπολιά, είναι τρελή μιζέρια, και –συγχωρέστε με- είναι κληροδότημα της… ελληνικής κουλτούρας, που πρέπει να σκοτώσουμε μέσα μας (αλλά και γενικά, λολ).
Συνεχιζουμε ολοι ακαθεκτοι.
από μεταμοντέρνα αντίσταση
