Κατάληψη αλληλεγγύης στoν Sport FM από Aντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας

Φεβρουαρίου 18, 2011

Πρόκειται για τον αγώνα που δίνουν 300 μετανάστες εργάτες απεργοί πείνας. Ήδη βρίσκονται στην 25η ημέρα απεργία πείνας και οι συνεχείς λιποθυμίες, οι εισαγωγές στα νοσοκομεία, η πτώση της πίεσης μετατρέπουν τον αγώνα αυτό σε σκληρή αναμέτρηση ζωής και θανάτου. Πως θα κερδίσουν, όταν όλα στη χώρα αυτή ελέγχονται από την παράγκα της εξουσίας; Όταν τα στημένα παιχνίδια του ΔΝΤ και της Τρόικας δεν αφήνουν σε κανέναν ελπίδα νίκης; Και μάλιστα σε ένα διαρκές καθεστώς κεκλεισμένων των θυρών κατ’εντολή των αφεντικών των ΜΜΕ.
Όμως ξεχνούν το πιο σημαντικό από όλα. Αυτόν που κάνει την απελπισία ελπίδα, που τον κάθε πικραμένο οδηγεί στη νίκη. Είναι ο περίφημος La Doce στο Bobunera της Αργεντινής ή ο 12ος στο γήπεδο του Παναιτωλικού, είναι αυτός που δημιουργεί τις ρωγμές για να θρυμματιστεί η παράγκα. Είναι ο λαός με άλλα λόγια. Σε αυτόν απευθύνονται οι μετανάστες και όχι στα ρόστερ της αστικής τάξης.
Διεκδικούν τα αυτονόητα για κάθε άνθρωπο. Ζητούν τη νομιμοποίησή τους και μια ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, η εξουσία προσπαθεί να επινοεί εχθρούς και αποδιοπομπαίους τράγους με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας από τα πραγματικά αίτια που δημιουργούν τη βαρβαρότητα απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Έτσι οι μετανάστες παρουσιάζονται ως οι υπεύθυνοι για τα δεινά της κοινωνίας και γι αυτό πρέπει να εξαφανιστούν με κάθε τρόπο. Εδώ βρίσκεται και η λογική των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των πογκρόμ στα κέντρα των πόλεων και του τείχους του Έβρου. Στην οριστικοποίηση του αποκλεισμού. Βέβαια πουθενά δε γίνεται λόγος για τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν στον εκπατρισμό αυτών των ανθρώπων.
Είναι εμφανής η προσπάθεια που κάνουν οι κυρίαρχοι για να δημιουργήσουν ζώνες εκτός, ζώνες εξαίρεσης. Το μόνο που έχει απομείνει στην εξουσία είναι η διάχυση του φόβου και της απειλής. Κι αυτό είναι το κοινό νήμα που μας συνδέει πρωτίστως με τους μετανάστες. Η συνεχώς αυξανόμενη καταπίεση, το γεγονός ότι όλοι πλεόν περνάμε σε μια διαρκή κατάσταση εξαίρεσης και εκτάκτου ανάγκης. Με αυτήν την έννοια ο αγώνας των μεταναστών είναι αγώνας όλων μας, όλων των εργαζομένων, όλης της κοινωνίας. Μπροστά στη επίθεση που έχει εξαπολύσει το καθεστώς, χρειάζεται να δημιουργήσουμε χώρους διευρυμένης αλληλεγγύης
.
Νίκη στον Αγώνα των 300 απεργών πείνας

Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών

Ολοι στην Πορεία, Παρασκευή 18/2, 17:00, Μουσείο

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ