Aπό το Ουισκόνσιν μέχρι την Αθήνα και το Τελ Αβίβ, ο κόσμος θα ξεσηκώνεται απαιτώντας τα αυτονόητα

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Στο Τελ Αβίβ έφτασε το κίνημα της πλατείας, πιάνοντας στον ύπνο την πολιτική και οικονομική εξουσία του κράτους του Ισραήλ.

Χιλιάδες Ισραηλινοί πολίτες συνεχίζουν να κατεβαίνουν στη «λεωφόρο Ρότσιλντ» -η οποία ειρήσθω εν παρόδω κάποτε ονομαζόταν «οδός του λαού»-, σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία του Τελ Αβίβ με συνθήματα όπως: «Ο λαός απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη», «Θέλουμε δικαιοσύνη, όχι ελεημοσύνη», «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», «Οταν η κυβέρνηση είναι εναντίον του λαού, ο λαός είναι κατά της κυβέρνησης».

Σε πολλά από τα συνθήματα είναι εμφανής η επιρροή των πρόσφατων εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο. «Πρόκειται για την Ισραηλινή Ανοιξη», έγραφε ένα από τα πανό και ένα άλλο συμπλήρωνε: «Μουμπάρακ, Ασαντ, Νετανιάχου!». Η επιρροή της Αραβικής Ανοιξης αποτυπώνεται και σε μεμονωμένες δηλώσεις διαδηλωτών. «Υπάρχει μεγάλη επίδραση από όσα συνέβησαν στην πλατεία Ταχρίρ… Υπάρχει σίγουρα μεγάλη επίδραση. Αυτό συμβαίνει όταν ο λαός κατανοεί ότι έχει τη δύναμη, ότι μπορεί να οργανωθεί από μόνος του, δεν χρειάζεται πλέον την κυβέρνηση να του πει τι να κάνει, μπορεί να αρχίσει να λέει ο ίδιος στην κυβέρνηση τι πρέπει να κάνει», δηλώνει νεαρός σε ένα από τα δεκάδες ρεπορτάζ που μετέδωσαν τα ξένα και εγχώρια μέσα ενημέρωσης.

Το κίνημα των Ισραηλινών «αγανακτισμένων» ξεκίνησε από μια καμπάνια μέσω Facebook για την τιμή του «λευκού τυριού» και επεκτάθηκε στο ακανθώδες ζήτημα της έλλειψης στέγης, λόγω των απλησίαστων τιμών ενοικίασης και πώλησης.

Οι τιμές των σπιτιών στο Ισραήλ αυξήθηκαν κατά μέσο όρο 16,4% ή 13,43% πάνω σε σχέση με τον πληθωρισμό πέρυσι. Στις μεγάλες πόλεις οι αυξήσεις ήταν ακόμη μεγαλύτερες. Στο Τελ Αβίβ οι τιμές των σπιτιών έχουν αυξηθεί 64% από το 2008. Στα τέλη του 2010 η μέση τιμή ενός σπιτιού στο Τελ Αβίβ έφτανε τα 500.000 δολάρια.

Το αίτημα για «φτηνή στέγη» μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε αίτημα για «κοινωνική δικαιοσύνη», αναδεικνύοντας τις τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις που επικρατούν εδώ και χρόνια στην ισραηλινή κοινωνία. Ο ΟΟΣΑ, στον οποίο μόλις το 2010 εντάχθηκε το κράτος του Ισραήλ μετά βαΐων και κλάδων ως η 33η πιο πλούσια οικονομία, αναφέρει σε πρόσφατη έκθεσή του ότι το 39% των Ισραηλινών βρίσκει «δύσκολο ή πολύ δύσκολο» να ζήσει με το εισόδημά του. Ο μέσος όρος στον ΟΟΣΑ είναι 24%. Παρά την υψηλή ανάπτυξη (5%) και την προβλεπόμενη ανεργία στο 5,7%, το Ισραήλ παραμένει μία από τις πιο άνισες κοινωνίες στον αναπτυγμένο κόσμο.

Πού θα καταλήξει το κίνημα των Ισραηλινών «αγανακτισμένων», δύσκολο να προβλέψει κανείς. Ο πόλεμος και η καταστολή «έλυσαν» πολλές φορές τα φαινόμενα κοινωνικών συγκρούσεων στα κράτη της περιοχής. Προς το παρόν, το κίνημα εκτός από πανικό -«δεν θα μετατρέψουμε τους πλούσιους, τους επιχειρηματίες, τους επενδυτές και τους βιομηχάνους σε εχθρούς του λαού, επειδή είναι τμήμα μιας υγιούς οικονομίας», δήλωνε προ ημερών ο Ισραηλινός υπουργός Οικονομικών Γιουβάλ Στέινιτς (Λικούντ), επισείοντας τον κίνδυνο… αναρχίας, αν ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα της… πλατείας- πέτυχε μια μικρή «νίκη», όπως το να μην αυξηθούν οι τιμές της βενζίνης, όπως έγινε και με το «λευκό τυρί».

Το βέβαιο είναι ότι όσο θα διευρύνεται η κοινωνική αδικία, από το Ουισκόνσιν μέχρι την Αθήνα, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ, ο κόσμος θα ξεσηκώνεται απαιτώντας τα αυτονόητα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»!

litsis@enet.gr

Μια, δυο, τρεις, πολλές πλατείες

Από τo 2008, που τα διόδια παραχωρήθηκαν στους κατασκευαστές, οι τιμές έχουν αυξηθεί κατά 50-180%

Χωρίς άμεσο κρατικό έλεγχο λειτουργούν από την άνοιξη του 2008 ώς σήμερα οι σταθμοί των διοδίων στους εθνικούς δρόμους, αποκαλύπτει η Ομοσπονδία Εργαζομένων στο τέως υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ (ΠΟΣΥΠΕΧΩΔΕ), με επιστολή που έστειλε χθες στους συναρμόδιους υπουργούς Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο και Υποδομών Γιάννη Ραγκούση, με την οποία ζητεί να εγκατασταθούν συστήματα καταγραφής των διελεύσεων οχημάτων.
Υπολογίζεται ότι ο έως τώρα τζίρος από τα διόδια ξεπερνά τα 1,5 δισ. ευρώ και οι εργολάβοι διαμαρτύρονται για μείωση των εσόδων λόγω της οικονομικής κρίσης. Εχουν βεβαίως υποχρέωση να παραδίδουν στοιχεία από τις εισπράξεις, αλλά ο εκ των υστέρων έλεγχος είναι δύσκολος. Στην περίπτωση του αυτοκινητόδρομου Μαλιακός-Κλειδί είχαν εντοπιστεί δύο εργαζόμενοι της κοινοπραξίας που έδιναν συστηματικά στους οδηγούς παραχαραγμένες αποδείξεις. Η υπόθεση έχει παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη και εκκρεμεί η εκδίκασή της από τις αρχές του 2009.
Είναι η τρίτη παρέμβαση της Ομοσπονδίας την τελευταία τριετία, χωρίς ώς τώρα να έχουν ληφθεί μέτρα. Ζητεί, επίσης, επέκταση των ελέγχων στα έσοδα από τα διόδια στην Αττική οδό και στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου για να διαπιστωθεί αν έχει γίνει η αποπληρωμή του κόστους κατασκευής τους. «Είναι υποχρέωση του υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων να θέσει άμεσα σε λειτουργία το σύστημα καταγραφής διέλευσης οχημάτων και είσπραξης τελών διοδίων, το οποίο θα είναι ηλεκτρονικά συνδεδεμένο με το σύστημα καταμέτρησης των παραχωρησιούχων, διασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο τα έσοδα που αναλογούν στο Δημόσιο», αναφέρεται στο έγγραφο της ΠΟΣΥΠΕΧΩΔΕ, το οποίο αποκτά ιδιαίτερη σημασία αφού από το 2013 το Δημόσιο θα αρχίσει να εισπράττει μέρος των διοδίων, που ώς το 2037 θα φτάσει ώς το 93% από τα έσοδα των διοδίων, όπως προβλέπουν οι συμβάσεις του 2007.
«Αρκεί η έκδοση μιας υπουργικής απόφασης», επισημαίνει στην «Ε» ο Θόδωρος Αδάμος, μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας και εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας (ΤΕΟ). Μας εξηγεί ότι οι συμβάσεις προβλέπουν έλεγχο της είσπραξης των διοδίων και μάλιστα με έξοδα των παραχωρησιούχων. Επιπλέον με την εγκατάσταση κεντρικού συστήματος ελέγχου για το σύνολο των αυτοκινητόδρομων οι οδηγοί που διαθέτουν τις ειδικές συσκευές αυτόματης χρέωσης θα μπορούν να κινούνται σε ολόκληρο το εθνικό δίκτυο και να μην ταλαιπωρούνται στις ουρές για τα χειροκίνητα γκισέ.
Παλιά «παιχνίδια»
Από την εποχή που τα διόδια λειτουργούσαν με ευθύνη του Δημοσίου υπήρχαν καταγγελίες για «παιχνίδια» με τα έσοδα. Αφορούσαν κυρίως περιπτώσεις υπαλλήλων που έκοβαν αποδείξεις με τιμές Ι.Χ. σε φορτηγατζήδες ή επαναχρησιμοποίηση αποδείξεων από οδηγούς που αμελούσαν να τις παραλάβουν. Από το 1998 και ώς τις αρχές του 2005 είχε τεθεί σταδιακά σε λειτουργία ένα
υπερσύγχρονο σύστημα είσπραξης και στους 19 σταθμούς που λειτουργούσαν τότε στους εθνικούς δρόμους και επέτρεπαν το αυτόματο τσεκάρισμα όλων των κατηγοριών οχημάτων που περνούσαν από τους σταθμούς διοδίων και την έκδοση της σωστής απόδειξης. Τα έσοδα το 2007, τελευταία χρονιά που τα διόδια λειτούργησαν σε 12μηνη βάση υπό τον έλεγχο του Δημοσίου, είχαν φτάσει τα 156 εκατ. ευρώ και οι ρυθμοί αύξησης ήταν της τάξης του 5% το χρόνο, για την τελευταία πενταετία.
Με την παραχώρηση των εθνικών δρόμων στους εργολάβους το ηλεκτρονικό σύστημα ελέγχου, για το οποίο το Δημόσιο είχε διαθέσει πάνω από 12 εκατ. ευρώ, καταργήθηκε με επιχείρημα ότι οι σταθμοί διοδίων αυξήθηκαν, ενώ θα μπορούσε να επεκταθεί. Οι υποδομές αξιοποιούνται μόνο στους σταθμούς του τμήματος Μεταμόρφωση-Σκάρφεια.
Οι δυνατότητές του εξακολουθούν να λειτουργούν πλήρως μόνο στο σταθμό των Μαλγάρων και στη σήραγγα Ακτίου-Πρέβεζας, που παραμένουν στην ευθύνη του Δημοσίου.
Από την άνοιξη του 2008, όταν τα διόδια παραχωρήθηκαν στους κατασκευαστές, οι τιμές έχουν αυξηθεί κατά 50-180%, ενώ οι σταθμοί έχουν σχεδόν διπλασιαστεί και φτάνουν πλέον τους 34. Υπολογίζεται ότι τα ετήσια έσοδα αγγίζουν τα 450-500 εκατ. ευρώ, ακόμα και με μείωση της κυκλοφορίας κατά 10% το χρόνο, όπως υπολογίζουν οι εργολάβοι. *

enet.gr

H κακοφτιαγμένη προβοκάτσια κατά των τεσσάρων πρώην απεργών πείνας

Ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μ. Οθωνας απαντώντας, την 1η Αυγούστου του 2011, σε επίκαιρη ερώτηση της βουλευτού της ΝΔ Φ. Πιπιλή, για την κακοφτιαγμένη προβοκάτσια της ΓΑΔΑ, σε βάρος των τεσσάρων πρώην απεργών πείνας της Υπατίας επιβεβαίωσε την άποψή μας, ότι εμπνευστής αυτής της προβοκάτσιας, ήταν η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Προκειμένου δε να στηρίξει, σαν τον πνιγμένο από τα μαλλιά, την κακοφτιαγμένη προβοκάτσια, αποσιώπησε τις αθωωτικές αποφάσεις των δύο μεταναστών και στάθηκε μόνο στις δύο καταδικαστικές αποφάσεις, οι οποίες δεν είναι τελεσίδικες.

Ενώ γνωρίζει ότι οι δύο καταδικαστικές αποφάσεις δεν θα μπορέσουν να σταθούν όταν εκδικαστεί η έφεσή τους, συνεχίζει το προβοκατόρικο κήρυγμά του όχι μόνο κατά των δύο δικασθέντων αγωνιστών , αλλά εναντίον και των τεσσάρων και εναντίον των αλληλέγγυων.

Και γνωρίζει ότι δεν θα μπορέσουν να σταθούν, γιατί στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει από κανέναν μηνυτήρια αναφορά για κλοπή και γιατί στην δεύτερη περίπτωση δεν έγινε ουσιαστική διερεύνηση στο κατά πόσο το laptop ήταν πράγματι του καταγγέλλοντα.

Ενώ γνωρίζει ότι υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας, μέχρι να τελεσιδικίσει η δικαστική απόφαση, συνεχίζει απροκάλυπτα να μην το δέχεται. Και όχι μόνο αυτό. Δημοσιοποίησε, για πρώτη φορά, ότι από τις 25 Ιούλη έχει αποφασιστεί από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη το φασιστικού τύπου μέτρο της διοικητικής απέλασης των τεσσάρων πρώην απεργών πείνας της Υπατίας.

Οι τέσσερες αγωνιστές από τη Δυτική Σαχάρα ταξίδευσαν σήμερα για την πατρίδα τους και θα επιστρέψουν στις αρχές Σεπτέμβρη στην Ελλάδα για να δώσουν μαζί με όλους τους συμπατριώτες τους τη μάχη για να ικανοποιηθούν όλα τα συμφωνηθέντα και για να κατακτήσουν την άδεια διαμονής και εργασίας.

Στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν τους έγινε η παραμικρή νύξη, ότι βγήκε απόφαση για διοικητική απέλαση. Τι φοβόνταν άραγε τα εντεταλμένα όργανα της κυβέρνησης και αποσιώπησαν αυτή την απόφαση; Η μήπως δεν υπάρχει τέτοια απόφαση;

Κλείνοντας θέλουμε να πούμε στο Μ. Οθωνα και στην κυβέρνησή του, ότι ξέρουμε ποιούς υπερασπιζόμαστε, ότι αυτοί δεν γνωρίζουν να φτιάχνουν προβοκάτσιες και ότι θα σπάσουν τα μούτρα τους.

http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=12598&pos=4&cat_id=48

90 πτώματα εφήβων και 1.500 σελίδες μίσους, χαστούκι στα μούτρα των Ευρωπαίων

Μπρέιβικ & Σια: Ο Αγών τους

Το πρωτοφανές φονικό της Νορβηγίας ξύπνησε τους Ευρωπαίους από το λήθαργό τους. Η άνοδος της ακροδεξιάς σε συνθήκες οικονομικής κρίσης είναι μία πραγματικότητα που, ενώ θυμίζει έντονα ημέρες του μεσοπολέμου, ολόκληρη η Ευρώπη προτιμά να αγνοεί. Φιλοναζιστές ή ακόμη και αμετανόητοι νεοναζί έχουν ενταχθεί πλήρως στις αστικές δημοκρατίες και αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι συνομιλητές του πολιτικού συστήματος, στα δημοσιογραφικά πάνελ, τα πανεπιστήμια ακόμη και τα κοινοβούλια. 90 πτώματα εφήβων και 1.500 σελίδες μίσους, χαστούκι στα μούτρα των Ευρωπαίων. Δεν μπορούν πια να κοιμούνται αμέριμνοι.

Η πρώτη αντίδραση των μίντια στην τρομοκρατική επίθεση της περασμένης Παρασκευής ήταν αποκαλυπτική του πόσο διαβρωμένη είναι και η ευρωπαϊκή κοινωνία. Πόσο βουτηγμένη στη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό. Πόσο ενταγμένη σε αυτό το είδος "αμερικανισμού" που χλευάζαμε όταν το αντικρίζαμε στο πρόσωπο και την πολιτική του Μπους, αλλά τον αγκαλιάσαμε σφιχτά όταν αφήσαμε το φόβο να κυριαρχήσει. Αλ Κάιντα, Ιρακινοί, Ταλιμπάν και καμικάζι Ισλαμιστές. Η στερεοτυπική αντίδραση του μικροαστού που θέλει να ξεχνά ότι συνεστιάζεται παραδοσιακά με τα φίδια της ακροδεξιάς.

Συνήθεις παρανοήσεις

Όταν αποκαλύφθηκε ότι ο τρομοκράτης δεν ήταν μελαμψός, γενειοφόρος με το Κοράνι παραμάσχαλα, αλλά λευκός, ξανθός, αγκαλιά με τη Βίβλο, έσπασε απότομα η φούσκα. Προτιμήθηκαν, ως συνήθως, οι ψυχοπαθολογικές ερμηνείες του τρομοκρατικού χτυπήματος και κανένας μα κανένας δε ζήτησε συγγνώμη για την αναπαραγωγή της πάγιας αντιμουσουλμανικής τρομοϋστερίας. Μόνο που ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ δεν είναι τρελός. Είναι απόλυτα λογικός και υπολογιστής που πιστεύει τυφλά σε μία παρανοϊκή ιδεολογία μίσους. Το μανιφέστο των 1500 σελίδων, με τίτλο "2083 - Μία Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας" που συνέγραψε με στοχοπροσήλωση και εξαιρετική σχολαστικότητα σε μία περίοδο δύο χρόνων, αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Το χτύπημα του Μπρέιβικ δεν είναι το αποτέλεσμα της "μανίας" του, αλλά το πρώτο βήμα ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου. Ο 32χρονος Νορβηγός δεν προσπάθησε να διαφύγει, αλλά, αφού εκτέλεσε ψυχρά τα θύματά του, παραδόθηκε χωρίς αντιρρήσεις. Επιχειρεί να αναχθεί στον μεγάλο πολιτικό αγωνιστή-γκουρού του αντιισλαμισμού στην Ευρώπη. Να γίνει διάσημος ως πολιτικός κρατούμενος και να εμπνεύσει ως στρατάρχης-οραματιστής. Το μανιφέστο του, ένας άλλος "Ο Αγών μου", είναι λεπτομερέστατο για τους στόχους και τους συμμάχους, τις τακτικές, τις στρατηγικές, τον οπλισμό και τα χρονοδιαγράματα της ευρωπαϊκής αποϊσλαμοποίησης. Κι αν προτιμάτε να το ρίχνετε στην ψυχολογία για να υποτιμήσετε τον "τρελό αυτό Νορβηγό αγρότη", θυμηθείτε ότι ο Χίτλερ τη δεκαετία του '20 ήταν ένας αποτυχημένος ζωγράφος μισερός απόστρατος δεκανέας (σ.σ. δεν πιστεύω ότι ο Μπρέιβικ θα μπορούσε να γίνει ένας νέος Χίτλερ, αλλά επισημαίνω ότι με παρόμοιο τρόπο ξεπετιούνται οι "σχιζοφρενείς" ακροδεξιοί πολέμαρχοι).

Ο Μπρέιβικ είναι ακροδεξιός αλλά δεν είναι ναζιστής. Για την ακρίβεια, εμφανίζεται αντίθετος με τους νεοναζιστές όσο διατηρούν το αντισημιτικό τους μένος. Ένας πιο σωστός χαρακτηρισμός για το όραμά του θα ήταν η δημιουργία ένοπλης πτέρυγας ενός "Tea Party". Υπερσυντηρητικός προτεστάντης, νεοφιλελεύθερος και ταυτόχρονα φιλοσιωνιστής (αν και μόνο για λόγους τακτικής, επειδή θεωρεί το Ισραήλ ανάχωμα στα ισλαμιστικά κράτη της Μ.Α).

Δεν είναι όμως ούτε και εθνικιστής, με την κλασική έννοια. Στον πυρήνα του ακροδεξιού του μανιφέστου βρίσκονται ο αντιισλαμισμός και ο ευρωπαϊσμός. Οραματίζεται μία Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, χωρίς ούτε ένα μουσουλμανικό ρουθούνι. Δεν μιλά για Άρειους, ούτε θεωρεί τους Σλάβους χιμπατζήδες και τους νεοέλληνες μαυριδερούς τουρκόσπορους. Και σε αυτό το σημείο μπαίνει ο "σύντροφος Καρατζαφέρης" στο κάδρο...

Μπρέιβικ, ο "φιλέλληνας"

Στο μανιφέστο του 32χρονου Νορβηγού, η Ελλάδα έχει κεντρικό ρόλο. Τόσο η ιστορική του αναδρομή, όσο και οι απόψεις του για την Τουρκία θα προκαλούσαν στο χρυσαυγίτη της διπλανής πόρτας... μερική στύση. Η Τουρκία και από (αρκετά πιο) πίσω η Αλβανία, αποτελούν τις κύριες εστίες κινδύνου εξισλαμισμού της Ευρώπης. Ο Μπρέιβικ χύνει ποταμούς δακρύων για τα δεινά που έχουν υποστεί οι Έλληνες και οι υπόλοιποι Βαλκάνιοι από τους Τούρκους. Όλα όσα συγκινούν τους καρατζαφερικούς θαμώνες των ΚΑΠΗ, συγκλονίζουν τον ακροδεξιό αυτό δολοφόνο: διωγμοί, εκτοπίσεις, πογκρόμ, Μικρασιατική Καταστροφή, εθνοκαθάρσεις, Έλληνες, Αρμένιοι, Πόντιοι αλλά και εχθροί τουρκαλβανοί, τσάμηδες, ουτσεκάδες. Η Ευρώπη πρέπει να περιορίσει την Τουρκία σε μία μικρή έκταση στα υψίπεδα της κεντρικής Ανατολίας. Η Αλβανία θα πρέπει να "τεμαχιστεί" και μοιραστεί σε Έλληνες και Μαυροβούνιους. Κι όμως, ο Μπρέιβικ οραματίζεται τη "μεγάλη Ελλάδα" του Βενιζέλου (σελ. 1316):


Η κομπανία του μίσους

Δε χρειάζεται να διαβάσει κανείς τη λίστα των φίλων του στην Ελλάδα (σελ. 1251), όπου αναγράφονται (ξεσηκωμένα από λίστα του wikipedia) τα ΛαΟΣ, Χρυσή Αυγή, Πατριωτική Συμμαχία (σ.σ. έχει διαλυθεί και υφίσταται μόνο η εφημερίδα "Ελεύθερος Κόσμος" του Ζαφειρόπουλου) και το Ελληνικό Μέτωπο (σ.σ. πρώην νεοναζιστικό κόμμα Βορίδη, σήμερα "Ελληνικές Γραμμές"). Ούτε βέβαια να προσφύγει στη σελίδα 929 για να μάθει τους πολιτικούς εχθρούς και προδότες της Ελλάδας: ΚΚΕ, Σύριζα, ΠΑΣΟΚ (σ.σ. η ΝΔ τη γλυτώνει όσο "παραμένει ουδέτερη" σύμφωνα με τον Μπρέιβικ).

Ακόμη κι αν δεν τους κατέγραφε αναλυτικά ο σχολαστικός Νορβηγός, οι φυσικοί του σύμμαχοι είναι κάτι παραπάνω από ορατοί. Διαδίδουν την ίδια μισαλλόδοξη ιδεολογία, απεχθάνονται τους ίδιους ανθρώπους, έχουν τα ίδια ακριβώς οράματα (για την "μεγάλη χριστιανική Ελλάδα"), θα σκότωναν χωρίς δεύτερη σκέψη τους κοινούς εχθρούς τους. Χρησιμοποιούν ακόμη και την ίδια ορολογία για να χαρακτηρίζουν τους τελευταίους. "Θολοκουλτουριάρηδες" τους αποκαλεί η ημέτερη ακροδεξιά, "κουλτουρομαρξιστές" ("cultural marxists") ο πολιτικά ορθός Σκανδιναβός συναγωνιστής της. Ταυτόχρονα όμως υπηρετούν με την ίδια πίστη το κεφάλαιο και αναμασούν νεοφιλελεύθερες μανιέρες, περί κράτους και φόρων, προσπαθώντας -με τραγικά αποτελέσματα- να τους αφαιρέσουν τα χαρακτηριστικά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.


Όσο ζω ελπίζω

Είναι αλήθεια ότι τα ανακλαστικά του νορβηγικού πολιτικού κατεστημένου ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Πρωθυπουργός και υπουργός εσωτερικών, από την πρώτη στιγμή μίλησαν για περισσότερη δημοκρατία και πιο ανοικτές κοινωνίες. Δεν υπέπεσαν στο σύνηθες (και προσφιλέστατο στον ημέτερο νότο) λαϊκίστικο παραλήρημα με καφτά δάκρυα και πύρινες δηλώσεις μικρομεγαλισμού που θα τόνωναν το ηγετικό τους προφίλ. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι έδωσαν μαθήματα στην ευρωπαϊκή μιντιοκρατία που έσπευσε να αναθερμάνει τις φοβίες και τα ρατσιστικά σύνδρομα.

Τα δικά μας πολύχρωμα εξωτικά πτηνά της δημοσιογραφίας από την άλλη, προτίμησαν το κλασικό μενού. Αποϊδεολογικοποίηση του χτυπήματος ή ακόμη χειρότερα, εξίσωσή του με το "αντίθετο άκρο". Με λίγα λόγια υπηρετούν τον κλασικό γκεμπελισμό της ακροδεξιάς, περί τέλους των ιδεολογιών. Δεν τίθεται θέμα αναζήτησης των φυσικών συμμάχων του Μπρέιβικ στη χώρα μας. Δεν ζητήθηκε από κανέναν Καρατζαφέρη, κανέναν Βορίδη και κανέναν Μιχαλολιάκο, η άποψη για τον ομοϊδεάτη τους και η καταδίκη της μαζικής δολοφονίας. Στην προκείμενη περίπτωση δεν υφίσταται τρομοκρατία και ο δολοφόνος εμφανίζεται ως μεμονωμένος παρανοϊκός. Ναι μεν έχει "σχέσεις με την ακροδεξιά", αλλά εκεί μακριά στην παγωμένη σκανδιναβική χερσόνησο. Ουδείς σκέφτηκε ούτε για ένα λεπτό να ασκήσει κριτική (και αυτοκριτική) για την προνομιακή μεταχείριση της ιθαγενούς δολοφονικής ακροδεξιάς. Ο Μιχαλολιάκος θα συνεχίσει να αντιμετωπίζεται ως ένας "δημοτικός σύμβουλος" και ο Βορίδης ως ένας "αξιοπρεπής φιλελεύθερος βουλευτής". Ακόμη και οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί σχολιαστές ποιούν την νήσσα, ή και ξεδιάντροπα λοξοκοιτούν προς την Αριστερά εφευρίσκοντας τεμνόμενες γραμμές μεταξύ "άκρων".

Κατά την άποψή μου, ο Μπρέιβικ και τα τραγικά θύματά του, μπορεί να έχουν μία και μόνη χρησιμότητα και μάλιστα πολύτιμη: να επαναφέρουν στο προσκήνιο το τεράστιο ζήτημα της εθνικιστικής παράνοιας. Ειδικά στη χώρα μας, που μπορεί τα ακροδεξιά κόμματα να μη βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις μεγάλες μάζες των ψηφοφόρων, αλλά η ακραία ρατσιστική και μισαλλόδοξη ρητορική αποτελεί κοινό τόπο που διαπερνά οριζοντίως όλα τα αστικά κόμματα. Μηνύματα ή και πράξεις μίσους, περνούν απαρατήρητες και σίγουρα ατιμώρητες. Χυδαίες εκφράσεις που παραπέμπουν στον αμερικάνικο νότο του 19ου αιώνα εκφέρονται στις δημόσιες συχνότητες και γίνονται αποδεκτές ως "απόψεις" ελεύθερα εκπεφραζόμενες σε μία δημοκρατική χώρα.

Όχι δε ζητώ ποινικές διώξεις. Απαιτώ περισσότερη σοβαρότητα και ευαισθησία. Λιγότερη υποκρισία από τον προοδευτικό κόσμο και αφύπνιση από το δημοσιογραφικό. Πάρτε το χαμπάρι, ο Μπρέιβικ δεν είναι ένας "ψυχάκιας" από την "ανήλιαγη Νορβηγία". Χιλιάδες Μπρέιβικ σιτίζονται σε πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικούς φορείς, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες. Οι ακροδεξιοί φασίστες, ρατσιστές, μισάνθρωποι δεν είναι "τρελάκηδες" και έχουν ονοματεπώνυμα: Γιώργος Καρατζαφέρης, Σπυρίδων (Αδωνις) Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης, Νίκος Μιχαλολιάκος κ.λπ. Δεν πρόκειται να βουτήξουν ένα καλάσνικοφ και να καθαρίσουν κόσμο, αλλά τροφοδοτούν με μίσος όλους εκείνους που είναι έτοιμοι να ζωστούν τα φισεκλίκια και να ταχθούν στο πλευρό του κάθε Μπρέιβικ που κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Ζαphod

Υ.Γ.1 Είναι εντυπωσιακή η ακρίβεια του αριθμού των προδοτών ("κατηγορίας Α και Β") που εντοπίζει ο Μπρέιβικ στην Ελλάδα: 11.312 (σ. 932). Ούτε ένας πάνω, ούτε ένας κάτω. Έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιους ακριβώς εννοεί. Πάντως, σύμφωνα με τον ορισμό του, οι δύο αυτές κατηγορίες περιλαμβάνουν την πολιτική ελίτ του "κουλτουρομαρξισμού", πολιτικούς, διανοούμενους, δημοσιογράφους, ακτιβιστές κ.λπ. Όλοι αυτοί θα πρέπει να θανατωθούν και η περιουσία τους να δημευτεί.
Υ.Γ.2 Ο Μπρέιβικ επισημαίνει ότι, παρόλο που η Ελλάδα διαθέτει το πιο αντιμουσουλμανικό κοινό από όλη την Ευρώπη, τα εθνικιστικά κόμματα δεν έχουν μεγάλη επιρροή στο εκλογικό σώμα. Βιάζεται ο Νορβηγός...
Υ.Γ.3 Ο ακροδεξιός δολοφόνος είναι σχολαστικός και ταυτόχρονα εγωπαθής. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ αναλλώνεται σε δεκάδες στατιστικά στοιχεία για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπου δεν διαθέτει επαρκείς πληροφορίες χρησιμοποιεί τον εαυτό του και τους φίλους του ως πηγές. Έχει επιπλέον απάντηση για όλους και για όλα: "Γιατί απέτυχε ο ΔΣΕ; Επειδή είχε προβληματική ιδεολογία"(!!!)
Υ.Γ.4 Ο Μπρέιβικ αναφέρεται σε Έλληνα, μέλος της αρχικής "ομάδας των οκτώ" των "σταυροφόρων" του, χωρίς να αποκαλύπτει στοιχεία ταυτότητας. Υποτίθεται ότι ο κύριος Παπουτσής και η κουστωδία των "προστατών" του έχει θορυβηθεί για το θέμα. Ας ψαχτούν μεταξύ τους...
Υ.Γ.5 Θα επανέλθω στο ζήτημα και, όχι, δεν πρόκειται να διαβάσω μία προς μία τις χίλιες πεντακόσιες σελίδες του μανιφέστου (εκτός των άλλων, κάνει ακόμη πολύ ζέστη).

ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΕ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ LINK ΣΤΟ "ΜΑΝΙΦΕΤΣΟ" ΤΟΥ ΜΠΡΕΪΒΙΚ
ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ, ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

http://mallon-akindynos.blogspot.com/2011/07/breivik-co.html#more

Βίαιη οικονομική και κατασταλτική επίθεση στους Ανυπότακτους από το ΥΠΕΘΑ

Η επίθεση στον κόσμο της εργασίας και στη νεολαία δεν έχει σταματημό. Η εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων πάει χέρι χέρι με την επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα και τις κοινωνικές ελευθερίες, ενώ η πρόσφατα επίδειξη ακραίας αστυνομικής βίας βρίσκει την συνέχεια της στα σύγχρονα εκτελεστικά αποσπάσματα που έστησε η τυφλή βία της αστικής δικαιοσύνης. Η επέτειος επιστροφής της αστικής Δημοκρατίας δίνει απλόχερα την ευκαιρία σύγκρισης μεταξύ του Ολοκληρωτισμού των Συνταγματαρχών και του σύγχρονου Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού της κυβέρνησης των σοσια-ληστών, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.

Στο πλαίσιο αυτής της ταξικής επίθεσης, που ζητούμενο της δεν είναι μόνο η επιβολή των μέτρων αλλά η δια βίου καθυπόταξη του κόσμου της εργασίας, στο στόχαστρο μπαίνουν όχι μόνο τα αντιμιλιταριστικά ρεύματα της κοινωνίας μας, αλλά και η άρνηση της νεολαίας απέναντι στο στρατό που εκδηλώνεται με μια μεγάλη ποικιλομορφία. Μετά την ψήφιση παρόμοιων νόμων σε Ελλάδα και Κύπρο, το αστικό καθεστώς εξουσίας ξεχύνεται να «πατάξει» το φαινόμενο της Ανυποταξίας που ολοένα περισσότερο διευρύνεται. Ο Στρατός που παραμένει ένας από τους ισχυρότερους αστικούς μηχανισμούς ιδεολογικής χειραγώγησης και προπαγάνδισης των «εθνικών δικαίων», συντριβής της ανεξάρτητης και ισχυρής προσωπικότητας από της μυλόπετρες της ιεραρχίας και της πειθαρχίας, πρέπει να συνεχίσει να παίζει τον σημαντικό αυτό, για το αστικό σύστημα εξουσίας, ρόλο.

Τις τελευταίες ημέρες στρατολογικά γραφεία ανά τη χώρα έχουν προχωρήσει στην εφαρμογή της απόφασης που ανακοινώθηκε στην εφημερίδα της κυβέρνησης (ΦΕΚ Β’ 517/2011). Ανυπότακτοι κάθε πολιτικής κατεύθυνσης έχουν λάβει συστημένες επιστολές από τα Στρατολογικά Γραφεία της περιοχής διαμονής τους στις οποίες ενημερώνονται πως τους έχει επιβληθεί διοικητικό πρόστιμο 6000 Ευρώ για τη μη-εκπλήρωση των στρατιωτικών τους “υποχρεώσεων”. Το ποσό είναι καταβλητέο στην αρμόδια εφορία και μέχρι την εξόφλησή του ο ανυπότακτος δεν μπορεί να λάβει αποδεικτικό φορολογικής ενημερότητας, με ό, τι δυσχέρειες στην καθημερινότητά του συνεπάγεται αυτό (μη-δυνατότητα ανανέωσης άδειας ασκήσεως επαγγέλματος, έκδοσης κάρτας ανεργίας, σύναψης δανείου κοκ). Πέραν αυτού, με το νεοψηφισθέντα νόμο Ν.3943/2011 -σύμφωνα με τον οποίο οι οφειλές προς το Δημόσιο άνω των 5000 ευρώ (αντί των 10.000 που ίσχυε έως τώρα) διώκονται ποινικά- οι ανυπότακτοι απειλούνται και με φυλάκιση. Η εξόφληση του προστίμου δεν απαλλάσσει από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις και η μόνη εναλλακτική που δίνεται είναι η τακτοποίηση των “υποχρεώσεων” αυτών με κάθε τρόπο (στράτευση, απαλλαγή με Ι5, αναβολή λόγω σπουδών).

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο κοστολογεί σε δυσθεώρητα οικονομικά επίπεδα την Άρνηση της νεολαίας για τον Στρατό (το αρχικό πρόστιμο δεκαπλασιάστηκε), αλλά βρίσκει και έναν ευέλικτο τρόπο να τονώσει τις κοινωνικές ανισότητες. Οι νέοι των λαϊκών οικογενειών πρέπει να υποταχθούν και να καταταχθούν με το φόβο του τσουχτερού προστίμου, ενώ τα παιδιά των πλουσίων έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν και να εργαστούν στο εξωτερικό, κάνοντας τελικά χρήση όλων των ευνοϊκών ρυθμίσεων, αφού και το πρόστιμο των 6000 ευρώ δεν είναι «ανυπέρβλητο». Από την άλλη μεριά ποινικοποιεί τις συγκεκριμένες εκδοχές αντιμιλιταριστικής δράσης και φέρεται με ακραία εκδικητική διάθεση θέτοντας σε καθεστώς ομηρείας χιλιάδες νέα παιδιά, αποκόπτοντας τα από σπουδές, εργασία, ακόμη και από το πενιχρό επίδομα ανεργίας. Τρομοκρατώντας τα τελικά με φυλάκιση λόγω μη εξόφλησης οφειλής προς το Δημόσιο!

Η τρομοκράτηση επομένως κάθε διαφωνούντα, η άγρια καταστολή της αμφισβήτησης των κυρίαρχων επιλογών φαίνεται Μονόδρομος για την κυβέρνηση που μεταφέρει την κατάσταση της έκτακτης ανάγκης από την οικονομία στην πολιτική, αντιμετωπίζει τον αγωνιζόμενο λαό ως εσωτερικό εχθρό, που είναι διατεθειμένη να συντρίψει ακόμη και με την χρήση στρατιωτικών δυνάμεων. Έτσι δημιουργείται ένα κοινωνικό πεδίο που ενδυναμώνει την τάση ανάπτυξης αντιμιλιταριστικής διάθεσης στη νεολαία που αποστρέφεται τον στρατό και τον σύγχρονο ρόλο του. Από την άλλη μεριά, η κοινωνική ανέχεια, η τεράστια ανεργία και οι μισθοί πείνας της ελαστικής εργασίας γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που επιδιώκουν να στρατολογήσουν από τα πληβιακά στρώματα τους Μισθοφόρους Πραιτοριανούς για τις αποστολές εντός και εκτός συνόρων.

Παράλληλα ένα πλήθος δημόσιων υπηρεσιών (δημοτολόγια, υπουργείο ΠΡΟΠΟ, υπηρεσία εκλογικών καταλόγων υπουργείου εσωτερικών, τοπικά ΑΤ κ.α.) έχουν…στρατολογηθεί από το Υπουργείο Αμύνης προκειμένου να εντοπίσουν ανυπότακτους και ολικούς αρνητές στράτευσης των οποίων η διεύθυνση διαμονής δεν είναι γνωστή. Οι υπηρεσίες αυτές οχλούν τηλεφωνικώς, με επιστολές ή και αυτοπροσώπως τους άμεσα ενδιαφερόμενους καθώς και συγγενικά τους πρόσωπα προκειμένου να αποκτήσουν τα ακριβή στοιχεία διαμονής τους. Σύμφωνα με τις οδηγίες του ΥΕΘΑ, τα ανακτηθέντα στοιχεία πρόκειται να δοθούν στα τοπικά Στρατολογικά Γραφεία τα οποία θα τα χρησιμοποιήσουν για την αποστολή συστημένων ειδοποιητηρίων για το πρόστιμο που θα τους έχει επιβληθεί.

Εμείς στηρίζουμε κάθε αντιμιλιταριστική δράση και στεκόμαστε στο πλευρό των καταδιωκόμενων από το κράτος αγωνιστών.

Θεωρούμε όμως ότι αποφασιστικός παράγοντας την εποχή του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των Κατασταλτικών προετοιμασιών όπως αυτές αποκαλύπτονται μέσω των Ασκήσεων Καταστολής Πλήθους είναι η ανάπτυξη Κινήματος Μέσα και Έξω από τον Στρατό, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Φαντάρου Πολίτη με Στολή και η διεκδίκηση Ελεύθερου Συνδικαλισμού των Φαντάρων.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Η νέα αποικιοκρατική συμφωνία που εξασφάλισε η κυβέρνηση γυρίζει την Ελλάδα στη δεκαετία του ’60

Εργατικά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα απεμπολούνται ή επί της ουσίας εκχωρούνται στις πολυεθνικές, στις τράπεζες και τους ιδιώτες τοκογλύφους. Το νέο πακέτο «διάσωσης» προβλέπει νέους φόρους, νέες απολύσεις στον δημόσιο τομέα, μείωση μισθών και συντάξεων.

Η διαχείριση του «πακέτου» θα ασκείται από «ευρωπαϊκή ομάδα ειδικών», γεγονός που σημαίνει ότι το μεγαλύτερο μέρος του αν όχι τελικά όλο θα το καρπωθούν οι ίδιοι. Πώς; Το νέο «αναπτυξιακό πακέτο» θα κατανεμηθεί μετά την αξιολόγηση των επενδυτικών προτάσεων στη χώρα μας από την «ευρωπαϊκή ομάδα των ειδικών»: Δηλαδή; Πολυεθνικές επιχειρήσεις που έχουν έτοιμα σχέδια για επενδύσεις στη χώρα (πράσινη ενέργεια, μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα, ιδιωτικά πανεπιστήμια κ.α.) θα επιδοτηθούν να τα υλοποιήσουν παίρνοντας και δώρο τα χαμηλά μεροκάματα. Όσοι πίστευαν ότι το νέο «πακέτο» θα μπορούσε να ενισχύσει επενδύσεις στον πρωτογενή τομέα π.χ. κλείνοντας το ελλειμματικό ισοζύγιο και ενισχύοντας την αυτάρκεια της χώρας έχουν την απάντηση… Όσοι ήλπιζαν στην τόνωση της εγχώριας βιοτεχνίας έχουν την ίδια τύχη με τους προηγούμενους.

Τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού που προβάλλει η κυβέρνηση (κάτω του 5%) σε συνάρτηση με τη μείωση του ΑΕΠ και των δημόσιων εσόδων θα εκτινάξουν το χρέος σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη. Να θυμίσουμε ότι το κόστος δανεισμού στην ευρωζώνη δεν υπερβαίνει το 3,5%, μεε την Γερμανία να δανείζεται με 2,8%. Η αποτυχία του πρώτου μνημονίου και των εξειδικεύσεών του και η παταγώδης αποτυχία του μεσοπρόθεσμου το εγγυώνται.

Η εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών τι σημαίνει; Πόσες είναι οι εμπράγματες εγγυήσεις που έχουν προσφερθεί; Τι θα απομείνει ως δημόσια περιουσία στη χώρα εάν υποθέσουμε ότι ο λαός δεν αντιδράσει για να καταργήσει στην πράξη όλες τις συμφωνίες υποδούλωσης; Πάρτε και το κερασάκι για το «κούρεμα»: Εκτός από τις τράπεζες που θα συμμετέχουν και θα ενισχυθούν για να μην χάσουν τι θα γίνει με τα ασφαλιστικά ταμεία που κατέχουν περίπου 25% των αποθεματικών τους σε ομόλογα ελληνικού δημόσιου και ένα «κούρεμα» γύρω στο 20% θα τους αφαιρέσει 5 δις. Ευρώ; Νέα περικοπή στις συντάξεις…

Τέλος να επισημάνουμε ότι όσοι πίστεψαν και διακήρυσσαν μέχρι σήμερα «περί επιτροπών λογιστικού ελέγχου του χρέους», οι εταίροι μας και οι αγορές τώρα μας το προσφέρουν με το «κούρεμα» στο πιάτο. Εάν λέμε εμείς με την οποιαδήποτε αντίστοιχη επιτροπή, που θα αναγνώριζε ότι τελικά χρωστάμε και ανεβάζαμε το «κέρδος» έτι περαιτέρω θα μπορούσε να αλλάξει τίποτα;

Η νέα περιώνυμη διάσωση που διαφημίζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι τίποτα άλλο από την διάσωση και την μεγαλύτερη ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι έχουμε μόνο ένα δρόμο: Να διεκδικήσουμε και να επιβάλλουμε πλήρη άρνηση πληρωμής στο διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο. Να μην πληρώσουμε την κρίση τους, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την κερδοφορία τους.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

Φασιστικές διδαχές περί αναρχίας στο νέο βιβλίο «Πολιτική και Δίκαιο» της Β΄ Λυκείου

αναδημοσίευση απο τον Άπατρι της Πάτρας

Πήρα στα χέρια μου να ξεφυλλίσω το νέο βιβλίο «Πολιτική και Δίκαιο» του Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, που απευθύνεται στα παιδιά της Β΄ Λυκείου. Κι εκεί, στη σελίδα 39 του 4ου κεφαλαίου, όπου υποτίθεται ότι οι εντεταλμένοι από το αστικό μας κράτος καθηγητές-συγγραφείς αναπτύσσουν το θέμα «Μορφές πολιτευμάτων», διάβασα τα ακόλουθα περί αναρχίας:
«…Η μοναρχία, με την πρωταρχική της σημασία, είναι το καθεστώς εκείνο στο οποίο ο ένας αποφασίζει για τους υπόλοιπους· η ολιγαρχία, όταν αποφασίζουν οι λίγοι, οι πιο πλούσιοι. Κι όταν δεν αποφασίζει κανείς, γιατί οι άνθρωποι έχουν απορρίψει κάθε συλλογική πειθαρχία, τότε μιλάμε για αναρχία.
― Τέλος οι αρχηγοί, τέλος οι ιεραρχίες, τέλος οι καταναγκασμοί. Η ευτυχία δηλαδή!
— Ναι, στα χαρτιά. Στη ζωή, η αναρχία οδηγεί στο δεσποτισμό, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο από μοναρχία χωρίς νόμο…» [Υπογράμμιση δική μου.]
Αυτός ο διάλογος είναι παρμένος από το βιβλίο του Ρεζίς Ντεμπρέ, Εξηγώντας τη Δημοκρατία στην κόρη μου, (Εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000), όπως έχουν την αστική καλοσύνη να μας πληροφορήσουν οι δημοκρατικοί δάσκαλοι-συγγραφείς του βιβλίου. Έτσι είναι το τίμιο! Όταν επικαλείσαι κάτι που το είπε κάποιος άλλος, πρέπει να αναφέρεις την πηγή. Γι’ αυτό οι δυο τίμιοι συγγραφείς του σχολικού εγχειριδίου Καλλιόπη Παπακωνσταντίνου, διδάκτωρ Νομικής, και Λεωνίδας Κατσίρας,… L.L.M., ανέγραψαν αμέσως το όνομα του πάλαι ποτέ επαναστάτη και νυν συμβούλου αστικών κυβερνήσεων Ρεζίς Ντεμπρέ, από τον οποίο δανείστηκαν την παραπάνω λάσπη. Οπότε οι ίδιοι δε… λέρωσαν τα χέρια τους. Μόνο τα χρήματα εισέπραξαν για τον κόπο τους. Όπως ακριβώς συνέβη και με την ομάδα των «Κριτών-Αξιολογητών» του βιβλίου, δηλαδή τους Παναγιώτη Γρηγορίου, Αναπληρωτή Καθηγητή Πανεπιστημίου Αιγαίου, Δημήτρη Χρυσοχόου, Αναπληρωτή Καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης, Αγγελική Ηλιοπούλου,… M.Sc.(Ed.), M.Sc.(Soc.Psych.), Ασπασία Οικονόμου,… M.Ed.Psych., και Στέλλα Σωτηρίου,… M.Sc. Η όλη «εποπτεία» και ο «συντονισμός» ανήκε στον Παύλο Μαράντο, Σύμβουλο Νομικών-Πολιτικών Επιστημών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο.
Δε θέλω ν’ ασχοληθώ με τον Ρεζίς Ντεμπρέ και με τη «δημοκρατία» που διδάσκει στην κόρη του συκοφαντώντας φασιστικά την αναρχία. Με τους… δικούς μας, όμως, αλλάζει το ζήτημα. Γιατί αυτοί, όπως υποστηρίζουν στον «πρόλογο» (σελ.7) του βιβλίου, ανέλαβαν να το γράψουν «υποκινούμενοι από αγάπη για την εκπαίδευση». Προσθέτοντας ότι «Πεποίθησή» τους «είναι ότι η παιδεία αποτελεί το κλειδί για την καλλιέργεια αισθήματος δικαιοσύνης και πολιτικής υπευθυνότητας». Και, μάλιστα, κλείνουν τον πρόλογό τους «με την ευχή, ως πολίτες του αύριο [οι μαθητές και οι μαθήτριες], «να δημιουργήσουν μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία». [Οι υπογραμμίσεις δικές μου.]
Αν είχαν έστω και μια στάλα δημοκρατικής τσίπας και «αισθήματος δικαιοσύνης και πολιτικής υπευθυνότητας», δε θα συκοφαντούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, και μάλιστα με τέτοιο ύπουλο και φασιστικό τρόπο. Η όποια επιστημονική τους «εντιμότητα» θα απαιτούσε να ανατρέξουν στην αναρχική θεωρία (Μπακούνιν, Κροπότκιν, Μαλατέστα, Προυντόν κλπ.) και στην ιστορία των αναρχικών (από την Παρισινή Κομμούνα ως τον επαναστατικό τους αγώνα στις άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου –Ρωσία, Ισπανία, Αμερική…), για να απαντήσουν στο ερώτημα «τι είναι η αναρχία» στη θεωρία και στην πράξη… Φυσικά, τα γνώριζαν όλα αυτά, με τόσους τίτλους που διαθέτουν. Όπως τα γνώριζε κι ο Ρεζίς Ντεμπρέ, όταν προτιμούσε να στραβώσει την κόρη του. Το να συμφωνήσει κανένας με την αναρχία δεν είναι υποχρεωτικό. Το να την συκοφαντεί έτσι ασύστολα είναι πολιτικό έγκλημα φασιστικού τύπου. Θυμίζει εκείνους τους φασίστες που τρομοκρατούσαν τους χωριάτες λέγοντας πως ο κομμουνισμός θα τους πάρει την… κατσίκα. Τώρα οι εκσυγχρονισμένοι αυλικοί της Εξουσίας ταυτίζουν την αναρχία με την… απόλυτη μοναρχία, για να τρομοκρατήσουν τα παιδιά.
Τόση ποταπότητα! Αλλά πού να βρουν την τσίπα οι κολαούζοι διανοούμενοι του συστήματος!

O γερμανικός όμιλος Lidl συμπεριφέρεται ως κράτος εν κράτει

Υποστηρίζει ότι ήταν «καθαρά» ο κιμάς και τα σουτζουκάκια, που βρέθηκαν μολυσμένα με το θανατηφόρο E.coli

Προκαλεί η Lidl 
Oλο το παρασκήνιο στο φως

Με μια προκλητική ανακοίνωση, που εξέδωσε το βράδυ της Πέμπτης , ο γερμανικός όμιλος Lidl συμπεριφέρεται ως κράτος εν κράτει, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τον επίσημο κρατικό φορέα για τον έλεγχο των τροφίμων (ΕΦΕΤ).

Ενώ ο ΕΦΕΤ, με χθεσινή του ανακοίνωση, εμμένει στο χαρακτηρισμό ως επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία, για τους κιμάδες και τα σουτζουκάκια της Lidl, στα οποία ανιχνεύτηκε το βακτήριο E.coli, η Lidl επιμένει στη δική της κατασκευασμένη εκδοχή, επαναλαμβάνοντας τα γνωστά περί «ανεξάρτητων» ινστιτούτων ελέγχου που «επιβεβαιώνουν» ότι δεν υπάρχει E.coli στους κιμάδες που πουλάει η γερμανική εταιρία. «Ζητούμε συγνώμη από τους πελάτες μας για την αναστάτωση και τη σύγχυση που προκλήθηκε», καταλήγει η ανακοίνωση της Lidl.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί η Lidl δεν στρέφεται νομικά ενάντια στον ΕΦΕΤ και ενάντια στο ΚΕΛΠΝΟ που ανέλυσε τα δείγματα και βρήκε το E.coli; Καταλαβαίνετε γιατί. Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο ερώτημα, το οποίο αφορά τις κρατικές αρχές. Γιατί ο ΕΦΕΤ δεν κινήθηκε νομικά κατά της Lidl, αμέσως μόλις εξέδωσε αυτή την παραπλανητική για το καταναλωτικό κοινό ανακοίνωση; Οι εισαγγελικές αρχές γιατί δεν ασκούν δίωξη κατά της γερμανικής εταιρίας;

Γύρω απ’ αυτή την υπόθεση εκτυλίσσεται ένα βρόμικο παρασκήνιο που δείχνει ότι εκείνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι η φήμη της γερμανικής εταιρίας και οι καλές σχέσεις με την κυβέρνηση Μέρκελ και όχι η προστασία της δημόσιας υγείας.

Διαβάστε στη συνέχεια όλο το παρασκήνιο μέσα από το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της «Κόντρας».
Το E.coli «έφαγε» τον πρόεδρο του ΕΦΕΤ
Σε παραίτηση εξαναγκάστηκε ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ Γιώργος Νυχάς, από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας, στην αρμοδιότητα του οποίου έχει περάσει και ό,τι σχετίζεται με την ασφάλεια των τροφίμων. Ο υπουργός Α. Λοβέρδος… δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Ο,τι μπορεί να δυσαρεστήσει τους τροϊκανούς και ιδίως τους φίλους μας τους Γερμανούς πρέπει να βγαίνει από τη μέση. Και ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ έκανε το μοιραίο –όπως αποδείχτηκε– λάθος να απαιτήσει για μια φορά το αυτονόητο, δηλαδή την εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας, βάσει της οποίας έπρεπε να απαιτηθεί η απόσυρση και η καταστροφή παρτίδας προϊόντων του Lidl, στα οποία ανιχνεύτηκε το μικρόβιο E.coli (διαφορετικό απ’ αυτό που κόστισε τόσους θανάτους στη Γερμανία, αλλά εξίσου επικίνδυνο).
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

Την 1η Ιούλη, ο ΕΦΕΤ ανακοίνωσε ότι σε κατεψυγμένα προϊόντα κρέατος του Lidl, δείγματα των οποίων πάρθηκαν από καταστήματα της Βόρειας Ελλάδας, ανιχνεύτηκε το παθογόνο βακτήριο E.coli Ο157. Ο ΕΦΕΤ, όπως είχε υποχρέωση, ζήτησε την απόσυρση του συνόλου των παραπάνω προϊόντων από την αγορά. Πρόκειται για κατεψυγμένο κιμά από βοδινό κρέας, καθώς και για κατεψυγμένα πικάντικα σουτζουκάκια από βοδινό κρέας, γερμανικής προέλευσης. Την ανάλυση των δειγμάτων έκανε το ΚΕΛΠΝΟ, όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ, ο οποίος παρεμπιπτόντως συνέπεσε να έχει και εξειδικευμένη γνώση του αντικειμένου, καθότι ως καθηγητής του Γεωπονικού Πανεπιστήμιου διδάσκει Μικροβιολογία Τροφίμων και είναι διευθυντής του εργαστήριου Μικροβιολογίας & Βιοτεχνολογίας Τροφίμων.

Θυμίζουμε, ότι παθογόνα μικρόβια E.coli εντοπίστηκαν σε κατεψυγμένα μπιφτέκια της Lidl και στη Γαλλία. Εκεί ο εντοπισμός προέκυψε αντίστροφα. Εκ του αποτελέσματος. Συγκεκριμένα, πέντε παιδιά, θύματα τροφικής δηλητηρίασης από ένα είδος E.coli, νοσηλεύτηκαν στο Nord/Pas de Calais, μετά από κατανάλωση κατεψυγμένων μπιφτεκιών που πουλούσαν τα καταστήματα Lidl, όπως ανακοίνωσαν οι γαλλικές υγειονομικές αρχές. Τα παιδιά νοσηλεύτηκαν στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσκομείου της Λιλ, με συμπτώματα σοβαρής αιμορραγικής διάρροιας, όπως δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Δρ Ζοέλ Περίν, διευθύντρια του Νοσοκομείου. Οι γαλλικές αρχές ζήτησαν από το Lidl να αποσύρει τα μπιφτέκια της συγκεκριμένης μάρκας από την αγορά. Διευκρίνισαν, επίσης, ότι ο συγκεκριμένος τύπος E.coli δεν είναι ίδιος μ’ αυτόν που προκάλεσε το θάνατο 35 ανθρώπων και τη βαριά νόσηση περίπου 3.300, στην πλειοψηφία τους Γερμανών.

Μάλλον αυτή η είδηση από τη Γαλλία πρέπει να οδήγησε στα ράφια του Lidl, για δειγματοληπτικό έλεγχο, κάποιον φιλότιμο ή κάποια φιλότιμη υπάλληλο του ΕΦΕΤ στη Βόρεια Ελλάδα. Και έπεσε μέσα τελικά. Το πλήγμα για την πανίσχυρη γερμανική αλυσίδα ήταν ιδιαίτερα βαρύ. Οχι τόσο γιατί θ’ αναγκαζόταν να καταστρέψει κάποια προϊόντα, κόστους όχι μεγαλύτερου από λίγες δεκάδες χιλιάδες ευρώ, όσο γιατί δεχόταν πλήγμα το κύρος της. Δεν είναι και λίγο να αποδεικνύεται ότι πουλάς σαβούρα με μικρόβια. Την υποβαθμισμένη ποιότητα ο φτωχός την αντέχει, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή, όχι όμως να τρώει και μολυσμένα τρόφιμα. Ο καθένας αναρωτιέται πόσες φορές στο παρελθόν συνέβη το ίδιο, όμως δεν μαθεύτηκε ποτέ, γιατί ποτέ δεν έγιναν έλεγχοι.

Η πρώτη αντίδραση της Lidl ήταν να τυπώσει μια ανακοίνωση μεγέθους Α4, την οποία κόλλησε στα μαγαζιά της. Σ’ αυτή έγραφε ότι σε δυο προϊόντα «υπάρχει η υποψία παρουσίας του βακτηρίου Escherichia coli», ότι «για προληπτικούς λόγους έχει ήδη αποσύρει τα παραπάνω προϊόντα από τους χώρους πώλησης» και ότι παρακαλεί τους πελάτες «για λόγους προληπτικής προστασίας» να επιστρέψουν προϊόντα που έχουν αγοράσει και να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, χωρίς καν να έχουν την απόδειξη αγοράς!

Ηταν φανερό ότι οι Γερμανοί προσπαθούσαν να ρίξουν το θέμα στα μαλακά, μιλώντας απλώς για υποψία, ενώ είχε ανιχνευτεί το μικρόβιο. Παρουσίαζαν, επίσης, τα πράγματα σαν αποτέλεσμα δικών τους πρωτοβουλιών και όχι σαν υποχρέωσή τους έναντι του νόμου και μιας κρατικής υπηρεσίας όπως ο ΕΦΕΤ.

Στις 6 Ιούλη, έχοντας προφανώς κάνει τις «επαφές» της με τα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας, η γερμανική εταιρία προσπάθησε να περάσει στην αντεπίθεση, εκδίδοντας ανακοίνωση, στην οποία έγραφε ότι «μικροβιολογικές αναλύσεις ανεξάρτητων ελεγκτικών Ινστιτούτων διαπιστώνουν ότι τα προϊόντα κιμά της Lidl δεν αποτελούν κίνδυνο για την υγεία των καταναλωτών». Εγραφε χαρακτηριστικά η ανακοίνωση: «Στη Lidl Hellas δεν υπάρχουν μέχρι αυτή τη στιγμή αποτελέσματα ελέγχων, τα οποία να επιβεβαιώνουν την παρουσία βεροτοξινογόνου βακτηρίου E.coli O157:H7 (…) H Lidl Hellas υπέβαλε σε επανέλεγχο τα παραπάνω αναφερόμενα τρόφιμα. Τα αποτελέσματα των αναλύσεων απέδειξαν ότι τα τρόφιμά μας είναι ασφαλή (…) Αυτό επιβεβαιώνεται και μέσω της πραγματογνωμοσύνης του κ. Καθ. Δρ. Ιατρ. Στυλιανού Χατζηπαναγιώτου, Αναπληρωτή Καθηγητή Μικροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, που υποβλήθηκε στην Lidl Hellas. H Lidl Hellas επισημαίνει ρητά ότι ακόμα και σε περίπτωση που είχε ανιχνευθεί το βεροτοξινογόνο βακτήριο E.coli Ο157: Η7 στα προϊόντα κρέατος, τα βακτήρια θα είχαν εξουδετερωθεί στο μαγείρεμα από τη θεσμότητα».

Από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς; Από την αναφορά σε «ανεξάρτητα ελεγκτικά ινστιτούτα», που υπονοεί –εμμέσως πλην σαφώς– ότι τα εργαστήρια του ΚΕΛΠΝΟ είναι… εξαρτημένα; Από ποιους άραγε; Από τους… ανταγωνιστές της Lidl; Σε ποια ακριβώς τρόφιμα έκανε επανέλεγχο η Lidl; Στα δείγματα που είχαν παρθεί από τον ΕΦΕΤ και είχαν αναλυθεί από το ΚΕΛΠΝΟ; ‘Η μήπως σε άλλα δείγματα, επιμελώς επιλεγμένα για να βγουν καθαρά; Οσο για τον Δρα που συνέταξε πραγματογνωμοσύνη, ας μας πουν και την αμοιβή του.

Ηταν φανερό, ότι η γερμανική εταιρία αντλούσε το θράσος από τις διαβεβαιώσεις που είχε λάβει «άνωθεν». Τι ήθελε να πετύχει; Οχι, βέβαια, ν’ αλλάξουν τ’ αποτελέσματα του ελέγχου που είχε γίνει, αλλά να σταματήσει το θέμα στην πρώτη ανακοίνωση του ΕΦΕΤ, χωρίς να γίνουν οι περαιτέρω ενέργειες που προβλέπονται από το νόμο (συγκέντρωση όλων των προϊόντων και στη συνέχεια είτε επαναπροώθησή τους είτε καταστροφή τους). Αν το πράγμα σταματούσε εκεί, η Lidl θα έκανε διαφημιστική καμπάνια μ’ αυτά που είχε ήδη ανακοινώσει, θα άφηνε να εννοηθεί ότι δεν ήταν σωστές οι αναλύσεις του ΚΕΛΠΝΟ και το σκάνδαλο θα κουκουλωνόταν.

Αυτό φαίνεται ότι απαίτησε ο Α. Λοβέρδος από τον πρόεδρο του ΕΦΕΤ. Τι ακριβώς συνέβη μεταξύ Λοβέρδου και Νυχά δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε. Το βέβαιο είναι, ότι ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, γιατί δεν κουκούλωσε το σκάνδαλο και δεν προστάτευσε το γερμανικό κολοσσό της λιανικής πώλησης. Πέρασε μια εβδομάδα από τότε, έγινε μεγάλος ντόρος (θα δούμε αναλυτικά παρακάτω), όμως ούτε ο Λοβέρδος τόλμησε να διαψεύσει ούτε ο Νυχάς έκανε κάποια δήλωση για να καλύψει τον υπουργό. Ας δούμε τη συνέχεια του ρεπορτάζ.

Τη Δευτέρα το πρωί είχαμε την πληροφορία για την παραίτηση του προέδρου του ΕΦΕΤ, λόγω Lidl. Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές μας, ούτε ο Λοβέρδος εμφανίστηκε στο τηλέφωνο ούτε ο Νυχάς. Οταν διασταυρώσαμε την πληροφορία, παρεμβήκαμε αμέσως από την ιστοσελίδα της «Κόντρας» (www.eksegersi.gr). Σε λίγη ώρα, το δημοσίευμα είχε κατακλύσει το ελληνικό Ιντερνετ, αναπαραγμένο από δεκάδες σάιτ και μπλογκ. Αυτό ανάγκασε τον Α. Λοβέρδο να ανακοινώσει, νωρίς το απόγευμα, ότι «στη θέση του παραιτηθέντος προέδρου του Ενιαίου Φορέα Ελέγχου Τροφίμων (ΕΦΕΤ), κ. Γ. Ι. Νυχά τοποθετείται ο κ. Ιωάννης Μίχας». Πότε παραιτήθηκε ο Νυχάς; Για ποιο λόγο παραιτήθηκε; Η σιωπή σ’ αυτά τα ερωτήματα ήταν εύγλωττη.

Οσο για την τοποθέτηση του Μίχα, δοκιμασμένου «κομματόσκυλου» του ΠΑΣΟΚ, σηματοδοτεί μια ακόμη πρωτιά του Λοβέρδου. Μέχρι τώρα, στην προεδρία του ΕΦΕΤ τοποθετούνταν πανεπιστημιακοί με ειδικότητα σχετική με το αντικείμενο. Για πρώτη φορά τοποθετείται ένα κομματικό στέλεχος, με πτυχίο εργοδηγού, που εργάστηκε κάποτε στο Σκαραμαγκά και από τότε κάνει καριέρα σε κομματικά αξιώματα (μέχρι που τον «έλιωσε» ο Μιχαλολιάκος στο Δήμο Πειραιά). Για να διασκεδάσει τις αλγεινές εντυπώσεις, ο Λοβέρδος έγραψε στην ανακοίνωσή του: «Από το 2003 έως το 2010 διετέλεσε Νομάρχης Πειραιά, όπου και ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα στον τομέα του ελέγχου και της προστασίας των τροφίμων. Ενδεικτικά την 8αετία 2003-2010, κινητοποιήθηκαν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της Νομαρχίας και πραγματοποιήθηκαν περισσότεροι από 175.000 έλεγχοι, με αποτέλεσμα την κατάσχεση, ή την απαγόρευση εισόδου στην χώρα σε πάνω από 7 εκατομμύρια τόνους ακατάλληλων για κατανάλωση τροφίμων»! Μ’ αυτόν τον τρόπο ο τέως εργατοπατέρας και τέως νομάρχης αναγορεύτηκε σε… ειδικό στον έλεγχο των τροφίμων.

Η ιστορία, όμως, είχε και συνέχεια. Συνεχίζοντας το ρεπορτάζ μας, από τη Δευτέρα ήδη ψάχναμε τον εκτελούντα χρέη προέδρου αντιπρόεδρο του ΕΦΕΤ Τ. Ράλλη, για να μας δώσει απάντηση στο τι θα γίνει με τα προϊόντα της Lidl. Με τις γνωστές προφάσεις (δουλειά!) δεν εμφανιζόταν. Μετά από μεγάλη πίεση, που μεταφερόταν από τους υφισταμένους του, εμφανίστηκε την Τρίτη το μεσημέρι και μας είπε ότι την Τετάρτη ο ΕΦΕΤ θα εξέδιδε ανακοίνωση για το τι θα γίνει με τα προϊόντα που δεσμεύτηκαν. Η Τετάρτη πέρασε και ανακοίνωση από τον ΕΦΕΤ δεν εκδόθηκε. Αντίθετα, ο ΕΦΕΤ έστειλε, χωρίς να ανακοινώσει τίποτα, έγγραφο σε όλες τις Περιφερειακές του Διευθύνσεις, με το οποίο ζητούσε να επισπεύσουν τις διαδικασίες συγκέντρωσης των συγκεκριμένων προϊόντων της Lidl και της διαχείρισής τους σύμφωνα με το νόμο.

Ηταν φανερό ότι επιχειρούνταν μια καινούργια μεθόδευση. Να κουκουλώσουν το σκάνδαλο εντελώς δεν μπορούσαν πια. Μετά το δημοσίευμά μας είχε πάρει φωτιά το διαδίκτυο, ενώ είχαν εκδοθεί ανακοινώσεις και από φορείς όπως η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Καταναλωτών και άλλες καταναλωτικές οργανώσεις, που ζητούσαν την άμεση καταστροφή των μολυσμένων προϊόντων και την ανάκληση της παραίτησης του Γ. Νυχά από την προεδρία του ΕΦΕΤ, ενώ καλούσαν τους καταναλωτές να σταματήσουν τις αγορές από τα συγκεκριμένα σούπερ μάρκετ μέχρι να ικανοποιηθούν αυτά τα δύο αιτήματα. Επέλεξαν, λοιπόν, τη μεθόδευση να καταστρέψουν στη ζούλα τα συγκεκριμένα προϊόντα, χωρίς να βγάλει ανακοίνωση ο ΕΦΕΤ, για να μη γίνει άλλος ντόρος αρνητικός για τη φήμη της Lidl. Γι’ αυτό και έστειλαν οδηγίες στις περιφερειακές υπηρεσίες, χωρίς να εκδώσει ο ΕΦΕΤ ανακοίνωση.

Την Πέμπτη το πρωί προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε ξανά με τον αντιπρόεδρο του ΕΦΕΤ Τ. Ράλλη. Δεν εμφανίστηκε και πάλι. Μέσω της γραμματέα του περάσαμε το μήνυμα ότι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι επιδιώκουν να κλείσουν στη ζούλα το θέμα, καταστρέφοντας τα μολυσμένα προϊόντα της Lidl, χωρίς ο ΕΦΕΤ να εκδώσει ανακοίνωση και γι’ αυτό θα προχωρήσουμε σε νέα καταγγελία. Ετσι, νωρίς το απόγευμα, αφού προηγήθηκε σύσκεψη Ράλλη-Μίχα, ο ΕΦΕΤ αναγκάστηκε να εκδώσει τελικά την ανακοίνωση, στην οποία έλεγε ότι τα προϊόντα της Lidl που βρέθηκαν επιμολυσμένα με το παθογόνο βακτήριο E.coli «αποτελούν παράγοντα κινδύνου για τη δημόσια υγεία, σύμφωνα και με σχετική γνωμοδότηση του Επιστημονικού Συμβουλίου Ελέγχου Τροφίμων του ΕΦΕΤ (ΕΣΕΤ), επικυρωμένη από το Διοικητικό του Συμβούλιο (απόφαση 1459/11.07.2011)». Γιατί χρειάστηκαν τρεις ολόκληρες μέρες για να βγει αυτή η ανακοίνωση, μετά την επικύρωση από το Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΦΕΤ; Προσπάθησαν να κάνουν την τελευταία χάρη στη Lidl, να σταματήσουν κάθε θόρυβο γύρω από το θέμα και να καταστρέψουν στη ζούλα τα 3.401 τεμάχια και για τα δύο προϊόντα, που είχαν δεσμευτεί, όμως δεν τους το επιτρέψαμε. Οπως φαίνεται από την ποσότητα, το θέμα για τη Lidl ήταν κυρίως θέμα φήμης και όχι άμεσου οικονομικού κόστους.

Η ανακοίνωση του ΕΦΕΤ αναφέρει ότι «η συγκέντρωση των ανωτέρω προϊόντων γίνεται σε συγκεκριμένους αποθηκευτικούς χώρους της εταιρίας Lidl Hellas σε Θεσσαλονίκη, Τρίκαλα, Θήβα και Πάτρα. Η περαιτέρω διαχείρισή των (όπως κατάσχεση, καταστροφή, επαναποστολή κ.ά.) θα ολοκληρωθεί σύμφωνα με όσα ορίζονται στην εθνική και κοινοτική νομοθεσία». Τα σχετικά με τη διαχείριση τέτοιων προϊόντων περιλαμβάνονται στην ΚΥΑ 15523/ 2006. Επειδή έχουν χαρακτηριστεί επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη για ζωοτροφές. Η εταιρία έχει την επιλογή ή να τα στείλει πίσω στη Γερμανία ή να τα καταστρέψει. Προφανώς θα επιλέξει το δεύτερο, γιατί το πρώτο είναι οικονομικά ασύμφορο.

Οι χειρισμοί που έγιναν αποκαλύπτουν το πώς το κράτος και οι υπηρεσίες του χρησιμοποιούνται ως πλυντήριο για το συνεχές διατροφικό έγκλημα των καπιταλιστών. Ο Λοβέρδος δεν δίστασε να καρατομήσει τον πρόεδρο του ΕΦΕΤ, επειδή δεν δέχτηκε να γίνει καραγκιόζης και να καλύψει τη Lidl. Αν δεν υπήρχε η δική μας παρέμβαση, το θέμα θα είχε ξεχαστεί και κανένας δεν θα μάθαινε γιατί καρατομήθηκε ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ. Αλλά και στη συνέχεια, μετά το ντόρο που προκάλεσε η αποκάλυψή μας, καταβλήθηκαν προσπάθειες να καλυφθεί η γερμανική εταιρία. Αντί η κυβέρνηση να βγάλει «στη σέντρα» αυτούς που διακινούν μολυσμένη σαβούρα, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τους καλύψει, ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις που κάποιος δημόσιος υπάλληλος κάτι ανακαλύπτει.

http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=12310&pos=4&cat_id=48

Ο υπουργός Υγείας, εξανάγκασε σε παραίτηση τον πρόεδρο του ΕΦΕΤ για χάρη της Lidl

Το E.coli «έφαγε» τον πρόεδρο του ΕΦΕΤ
Στο πλευρό των «μεγάλων μας φίλων» Γερμανών ο υπουργός Υγείας, εξανάγκασε σε παραίτηση τον πρόεδρο του ΕΦΕΤ για χάρη της Lidl

Σε παραίτηση εξαναγκάστηκε, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ Γιώργος Νυχάς, από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας, στην αρμοδιότητα του οποίου έχει περάσει και ό,τι σχετίζεται με την ασφάλεια των τροφίμων. Ο υπουργός Α. Λοβέρδος… δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Ο,τι μπορεί να δυσαρεστήσει τους τροϊκανούς και ιδίως τους φίλους μας τους Γερμανούς πρέπει να βγαίνει από τη μέση. Και ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ έκανε το μοιραίο –όπως αποδείχτηκε– λάθος να απαιτήσει για μια φορά το αυτονόητο, δηλαδή την εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας, βάσει της οποίας έπρεπε να απαιτηθεί η απόσυρση παρτίδας προϊόντων του Lidl, στα οποία ανιχνεύτηκε το μικρόβιο E.coli.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

Την 1η Ιούλη, ο ΕΦΕΤ ανακοίνωσε ότι σε κατεψυγμένα προϊόντα κρέατος του Lidl, δείγματα των οποίων πάρθηκαν από καταστήματα της Βόρειας Ελλάδας, ανιχνεύτηκε το παθογόνο βακτήριο E.coli Ο157. Ο ΕΦΕΤ, όπως είχε υποχρέωση, ζήτησε την απόσυρση του συνόλου των παραπάνω προϊόντων από την αγορά. Πρόκειται για κατεψυγμένο κιμά από βοδινό κρέας, καθώς και για κατεψυγμένα πικάντικα σουτζουκάκια από βοδινό κρέας, γερμανικής προέλευσης. Την ανάλυση των δειγμάτων έκανε το ΚΕΛΠΝΟ, όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ.

Θυμίζουμε, ότι παθογόνα μικρόβια E.coli εντοπίστηκαν σε κατεψυγμένα μπιφτέκια του Lidl και στη Γαλλία. Εκεί ο εντοπισμός προέκυψε αντίστροφα. Εκ του αποτελέσματος. Συγκεκριμένα, πέντε παιδιά, θύματα τροφικής δηλητηρίασης από ένα είδος E.coli νοσηλεύτηκαν στο Nord/Pas de Calais, μετά από κατανάλωση κατεψυγμένων μπιφτεκιών που πουλούσαν τα καταστήματα Lidl, όπως ανακοίνωσαν οι γαλλικές υγειονομικές αρχές. Τα παιδιά νοσηλεύτηκαν στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσκομείου της Λιλ, με συμπτώματα σοβαρής αιμορραγικής διάρροιας, όπως δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Δρ Ζοέλ Περίν, διευθύντρια του Νοσοκομείου. Οι γαλλικές αρχές ζήτησαν από το Lidl να αποσύρει τα μπιφτέκια της συγκεκριμένης μάρκας από την αγορά. Διευκρίνισαν, επίσης, ότι ο συγκεκριμένος τύπος E.coli δεν είναι ίδιος μ’ αυτόν που προκάλεσε το θάνατο 35 ανθρώπων και τη βαριά νόσηση περίπου 3.300, στην πλειοψηφία τους Γερμανών.

Μάλλον αυτή η είδηση από τη Γαλλία πρέπει να οδήγησε στα ράφια του Lidl, για δειγματοληπτικό έλεγχο, κάποιον φιλότιμο ή κάποια φιλότιμη υπάλληλο του ΕΦΕΤ στη Βόρεια Ελλάδα. Και έπεσε μέσα τελικά. Το πλήγμα για την πανίσχυρη γερμανική αλυσίδα ήταν ιδιαίτερα βαρύ. Οχι τόσο γιατί θ’ αναγκαζόταν να καταστρέψει κάποια προϊόντα όσο γιατί δεχόταν πλήγμα το κύρος της. Δεν είναι και λίγο να αποδεικνύεται ότι πουλάς σαβούρα με μικρόβια.

Η πρώτη αντίδραση της Lidl ήταν να τυπώσει μια ανακοίνωση μεγέθους Α4, την οποία κόλλησε στα μαγαζιά της. Σ’ αυτή έγραφε ότι σε δυο προϊόντα «υπάρχει η υποψία παρουσίας του βακτηρίου Escherichia coli», ότι «για προληπτικούς λόγους έχει ήδη αποσύρει τα παραπάνω προϊόντα από τους χώρους πώλησης» και ότι παρακαλεί τους πελάτες «για λόγους προληπτικής προστασίας» να επιστρέψουν προϊόντα που έχουν αγοράσει και να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, χωρίς καν να έχουν την απόδειξη αγοράς.

Ηταν φανερό ότι οι Γερμανοί προσπαθούσαν να ρίξουν το θέμα στα μαλακά, μιλώντας απλώς για υποψία, ενώ είχε ανιχνευτεί το μικρόβιο. Παρουσίαζαν, επίσης, τα πράγματα σαν αποτέλεσμα δικών τους πρωτοβουλιών και όχι σαν υποχρεώσή τους έναντι μιας κρατικής υπηρεσίας όπως ο ΕΦΕΤ.

Στις 6 Ιούλη, η γερμανική εταιρία εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία έγραφε ότι «μικροβιολογικές αναλύσεις ανεξάρτητων ελεγκτικών Ινστιτούτων διαπιστώνουν ότι τα προϊόντα κιμά της Lidl δεν αποτελούν κίνδυνο για την υγεία των καταναλωτών». Εγραφε χαρακτηριστικά η ανακοίνωση: «Στη Lidl Hellas δεν υπάρχουν μέχρι αυτή τη στιγμή αποτελέσματα ερλέγχων, τα οποία να επιβεβαιώνουν την παρουσία βεροτοξινογόνου βακτηρίου E.coli O157:H7 (…) H Lidl Hellas υπέβαλε σε επανέλεγχο τα παραπάνω αναφερόμενα τρόφιμα. Τα αποτελέσματα των αναλύσεων απέδειξαν ότι τα τρόφιμά μας είναι ασφαλή (…) Αυτό επιβεβαιώνεται και μέσω της πραγματογνωμοσύνης του κ. Καθ. Δρ. Ιατρ. Στυλινού Χατζηπαναγιώτου, Αναπληρωτή Καθηγητή Μικροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, που υποβλήθηκε στην Lidl Hellas. H Lidl Hellas επισημαίνει ρητά ότι ακόμα και σε περίπτωση που είχε ανιχνευθεί το βεροτοξινογόνο βακτήριο E.coli Ο157:Η7 στα προϊόντα κρέατος, τα βακτήρια θα είχαν εξουδετερωθεί στο μαγείρεμα από τη θεσμότητα».

Τι ακριβώς συνέβη μεταξύ Λοβέρδου και Νυχά δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή. Ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ, πάντως, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, ίσως γιατί δεν κουκούλωσε το σκάνδαλο και δεν προστάτευσε το γερμανικό κολοσσό της λιανικής πώλησης.

http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=12245&pos=4&cat_id=48

Η καταστολή στο Σύνταγμα και ο νέος ρόλος της "Κυβέρνησης"

Την Τρίτη 28 και Τετάρτη 29 του Ιούνη δυο μεγάλες ειρηνικές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και ιδιαίτερα της Τετάρτης που είχε σηματοδοτηθεί σαν η κορύφωση των κινητοποιήσεων, πριν ακόμα εξελιχθούν σε μεγαλειώδεις συναθροίσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, έγιναν στόχος του κρατικού μηχανισμού με τις δυνάμεις καταστολής του και συγκεκριμένα των ΜΑΤ. Η επιχείρηση ξεκίνησε και τις δυο μέρες νωρίς το μεσημέρι, όχι τυχαία, αλλά για να προλάβουν την τεράστια συρροή πολιτών στο Σύνταγμα, που ήδη από νωρίς το πρωί γινόταν έντονα αισθητή σε πολλά σημεία του κέντρου της Αθήνας.
Καμιά Γενική Απεργία ή κινητοποίηση που έχει γίνει μέχρι τώρα δεν συντάραξε τόσο το πολιτικό σύστημα όσο οι δυο αυτές τελευταίες συγκεντρώσεις. Ήδη η πρώτη μαζική συγκέντρωση το προηγούμενο διάστημα στο Σύνταγμα με 500.000 αυτό-οργανωμένους πολίτες, είχε επιφέρει με την παρουσία της το πρώτο σοκ.
Από την άλλη, ποτέ στο παρελθόν το κέντρο της Αθήνας δεν έζησε σε τέτοια έκταση καταστολή με ρίψεις ασφυξιογόνων και άλλων χημικών, σε ποσότητα 20 φορές μεγαλύτερης από τη συνήθη χρήση χημικών οποιασδήποτε άλλης μέρας επεισοδίων στο παρελθόν. Ήταν τόσο το μένος των δυνάμεων καταστολής, που κατά τη διάρκεια των επιθέσεων, πέρα από τους τουλάχιστον 500 διαδηλωτές που τραυματίστηκαν, χτυπήθηκε με χημικά ακόμα και το ιατρείο της πλατείας αλλά και του μετρό στη συνέχεια, την ώρα που δεκάδες πολίτες με αναπνευστικά προβλήματα και τραύματα από γκλομπς νοσηλεύονταν, μη σεβόμενοι κάτι που είναι δεδομένο ακόμα και σε συνθήκες πολέμου, πόσο μάλλον σε μια ειρηνική συγκέντρωση.
Υπήρξε απόλυτα οργανωμένος σχεδιασμός για τη διάλυση αυτών των συγκεντρώσεων, διαλύοντας κομμάτι-κομμάτι τους συγκεντρωμένους άοπλους πολίτες, μέχρι να καταλάβουν την πλατεία Συντάγματος, όπως ήταν ο στόχος τους. Οι χιλιάδες πολίτες που είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία χτυπήθηκαν ανηλεώς από τα ΜΑΤ. Και τις δυο μέρες, παρόλο που εκκενώθηκε η πλατεία από τη ρίψη τόνων χημικών, η αποφασιστικότητα των πολιτών έκανε δυνατή την ανακατάληψή της.
Αυτό και μόνο το γεγονός αποδεικνύει ότι κάτι καινούργιο γεννιέται στην κοινωνία, κάτι τόσο δυνατό που αγγίζει έντονα την ψυχή εκατομμυρίων ανθρώπων και ανησυχεί ταυτόχρονα πάρα πολύ το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του.
Γιατί λοιπόν εκδηλώθηκε τόση βαρβαρότητα απέναντι σε άοπλους πολίτες;
Γιατί για πρώτη φορά ο λαός, αν οι συγκεντρώσεις των δυο συνεχόμενων ημερών δεν διακόπτονταν βίαια, θα έφευγε από το στάδιο που βρισκόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή των καλών εντυπώσεων και του ενθουσιασμού από τη μέχρι τώρα συμμετοχή του στις πλατείες, καθώς και των πρώτων βημάτων στη συνείδησή του ότι υπάρχει τρόπος να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Έτσι θα έμπαινε πια στο στάδιο τού να αρχίζει να αποκτά συνείδηση της δύναμής του, των ικανοτήτων του και των προοπτικών του. Αυτό που κυριάρχησε στις συγκεντρώσεις της πλατείας ήταν η αυτογνωσία, τα πρώτα σημάδια ότι ο λαός έχει τη δύναμη να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί ο ίδιος καθώς και να ορίσει την τύχη του. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά στην Κατεχάκη και οι σύμβουλοί τους από το εξωτερικό. Γι’ αυτό πρέπει να το σταματήσουν τώρα, πριν δυναμώσει και γενικευτεί σε όλη την κοινωνία, γιατί τότε θα είναι αργά. Με λίγα λόγια, το ξαναλέμε, αυτό που θέλουν είναι να σταματήσει να γίνεται συνείδηση στο λαό η δύναμή του.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος έπρεπε να περάσουν πάση θυσία. Οι εντολές της Ε.Ε. προς την κυβέρνηση ήταν καθαρές. «Εμείς εγκρίνουμε την 5η δόση κι εσείς δεν έχετε το δικαίωμα να μην την πάρετε, ψηφίζοντας τους νόμους που σας υπαγορεύουμε, απαιτώντας όμως εγγυήσεις από σας: Να χτυπήσετε ανηλεώς και να τσακίσετε οποιαδήποτε αντίδραση εκδηλωθεί για να μας εμποδίσει».
Η κυβέρνηση έκανε την εκδούλευση στα αφεντικά της την Ε.Ε. για μια ακόμα φορά. Γιατί ο ρόλος της κυβέρνησης μέχρι τώρα ήταν αυτός. Τα μέτρα που επιβάλλονταν από το χρηματιστικό κεφάλαιο έπρεπε να περάσουν πάση θυσία για να σωθεί το τραπεζικό σύστημα. Τα σχέδιά τους όμως για τη συντριβή του λαϊκού κινήματος έχουν βρει τεράστια εμπόδια από την αντίσταση μεγάλου μέρους του λαού και η κυβέρνηση τούς είναι λίγη. Αυτή η ανεπάρκειά της την έχει καταστήσει μια απλή μαριονέτα στο πολιτικό σκηνικό. Τώρα απαιτείται η υλοποίηση των νόμων που ψηφίστηκαν και η κυβέρνηση πρέπει να πάει στην άκρη. Η Ε.Ε. πήρε πλέον στα ίδια της τα χέρια την διακυβέρνηση της χώρας στέλνοντας και τους κομισάριούς της στα υπουργεία όχι απλά για να παρακολουθούν αλλά για να δίνουν εντολές από κοντά στο πώς θα υλοποιηθούν με κάθε λεπτομέρεια τα τελευταία μέτρα που ψηφίστηκαν.
Το να λέμε ότι με τα μέτρα που παίρνονταν μέχρι τώρα από την κυβέρνηση εκχωρούνταν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας προς την Ε.Ε. εναρμονίζοντας τους ελληνικούς νόμους με τις ανάγκες της, αυτό δεν αρκεί πλέον. Όχι ότι είναι λάθος, αλλά έχουμε περάσει σε μια άλλη ποιότητα. Δεν μπορούμε να επιμένουμε μέσα από αναλύσεις ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα επιβεβαιώνει τα όσα ήδη γνωρίζαμε μέχρι τώρα.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίες και οι δηλώσεις Γιούνκερ για τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και την τοποθέτηση επιτηρητών για την υλοποίηση των δεσμεύσεων της κυβέρνησης προς την Ε.Ε. ούτε επίσης είναι άσχετη και η δήλωση Λοβέρδου ότι αν οι Έλληνες δεν πάρουν αποφάσεις οι ίδιοι πρέπει να τις πάρουν κάποιοι άλλοι. Όσο και να προσπαθεί να συσκοτίσει λοιπόν αυτό το γεγονός η κυβέρνηση λέγοντας ότι οι επιτηρητές έχουν έλθει σαν τεχνικοί σύμβουλοι, κανέναν δεν μπορούν να κοροϊδέψουν για τον πραγματικό ρόλο που έρχονται αυτοί να παίξουν.
Δεν είναι τυχαίο επίσης που μετά την καταστολή των τελευταίων συγκεντρώσεων έχει αρχίσει μια καμπάνια ενάντια στη «βία» που ενορχηστρώνεται πολύ συνειδητά από τα Μ.Μ.Ε. με συγκεκριμένους δημοσιογράφους, με αφορμή τις αποδοκιμασίες πολιτών σε όσους βουλευτές ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο και τον εφαρμοστικό νόμο, προσπαθώντας να σπείρουν ένα κλίμα τρομοκρατίας.
Είναι λάθος όταν τα άτομα ή τα κόμματα υποκαθιστούν την πάλη ενός ολόκληρου λαού, αλλά το αν υπάρχουν λανθασμένες ή όχι μορφές αντίδρασης, αυτό είναι κάτι που απασχολεί και θα αντιμετωπίσει το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και δεν θα επιτρέψουμε σε καμία κυβέρνηση να σπεκουλάρει. Δεν έχει κανένα δικαίωμα μια κυβέρνηση που δείχνει τέτοια βιαιότητα όταν επιτίθεται σε χιλιάδες ειρηνικούς πολίτες που διεκδικούν τη ζωή και το μέλλον τους να ζητά διαπιστευτήρια «μη βίας» και δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Οι μαύρες εποχές που το κράτος απαιτούσε δηλώσεις μετάνοιας έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί.
Ο ελληνικός λαός όχι απλώς πρέπει να κλιμακώσει την αντίστασή του αλλά θα πρέπει να δρομολογήσει πλέον την πορεία του για να πάρει ο ίδιος την εξουσία στα χέρια του. Από μας θα εξαρτηθεί αν θα επιτρέψουμε να ολοκληρωθούν τα σχέδιά τους και να μη μας πισωγυρίσουν. Ο καθένας από μας είναι πλέον υπεύθυνος για να δυναμώσει τις λαϊκές συνελεύσεις, να συμβάλει στην οργάνωση μεθοδευμένων και καλά στοχευμένων κινητοποιήσεων με σκοπό τη συσπείρωση εκατομμυρίων πολιτών. Όλα τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της κοινωνίας πλήττονται και πρέπει να είναι ενωμένα.
Ο λαός έχει την ευθύνη να αποτρέψει την καταστροφή του και να πάρει την τύχη του στα χέρια του μέσα από την αυτό-οργάνωσή του με αμεσοδημοκρατικό τρόπο.

ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Προσχέδιο νόμου Διαμαντοπούλου - Η ταφόπλακα για το δημόσιο Πανεπιστήμιο

Η κυβέρνηση ενεργεί με το βλέμμα στραμμένο προς τα έξω, προς τους γκαουλάιτερ της τρόικας ακόμα και στα θέματα Παιδείας. Βάζοντας ταφόπλακα στο δημόσιο Πανεπιστήμιο, είναι σαν να τους λέει: εμείς τα ξεπουλήσαμε όλα, ιδιωτικοποιούμε τα πάντα, είμαστε εξαιρετικά πειθήνιοι και υποτελείς, γι’ αυτό κι εσείς μη μας στερείτε τα τοκογλυφικά δάνεια, προκειμένου να συνεχίσει να επιβιώνει ο ελληνικός καπιταλισμός. Αυτός είναι, πιστεύουμε, ο κύριος λόγος που η κυβέρνηση και η Διαμαντοπούλου προχωρούν στην κατεδάφιση του δημόσιου Πανεπιστήμιου με το σχέδιο νόμου, παρά το σημαντικό γεγονός ότι δεν έχουν έστω τις πλάτες των πανεπιστημιακών. Οι Πασόκοι αποφάσισαν να τελειώσουν πολιτικά, προκειμένου να εξυπηρετήσουν στο ακέραιο τα συμφέροντα του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. Θα μείνουν στην ιστορία ως μαύρη σελίδα, ως αυτοί που έβαλαν ταφόπλακα στην εργασία και την Παιδεία.

Εν μέσω θέρους, λοιπόν, μετά από ένα παιχνίδι συνεχών διαρροών, η Διαμαντοπούλου έδωσε στη δημοσιότητα το προσχέδιο νόμου «Οργάνωση Ανώτατης Εκπαίδευσης, Ανεξάρτητη Αρχή για τη Διασφάλιση και Πιστοποίηση της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση». Ενα νομοσχέδιο, ποτισμένο από τη φασιστική αρχή του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Καταλύεται το άρθρο 16 του Συντάγματος
Οταν η Διαμαντοπούλου έδωσε στη δημοσιότητα το αρχικό «σχέδιο διαβούλευσης» και διεφάνησαν οι προθέσεις της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας, σημειώναμε: «Το ογκώδες, μαχητικό, διεκδικητικό κίνημα της φοιτητικής νεολαίας και της εργαζόμενης κοινωνίας, που μπήκε στο γύψο με τη δικτατορία των συνταγματαρχών και μάτωσε στην ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου, υποχρέωσε τον νομοθέτη να εγγυηθεί (έστω με το γράμμα του νόμου, γιατί στην πραγματικότητα καθαρή επιστήμη, έρευνα και διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει) το 1975, στο άρθρο 16 του Συντάγματος (παρ. 1), την ελευθερία της έρευνας, της επιστήμης και της διδασκαλίας, την ακαδημαϊκή ελευθερία και να ορίσει (παρ. 5) ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση.

Η πλούσια νομολογία, που αναπτύχθηκε γύρω από το συγκεκριμένο άρθρο, τροφοδοτούμενη από τις απόπειρες της εξουσίας να καταλύσει στη συνέχεια πλευρές ή και ολόκληρο το άρθρο 16 και από τις εκρήξεις του φοιτητικού κινήματος, που πάσχιζε να διαφυλάξει ιερά δικαιώματα και κατακτήσεις, ερμηνεύοντας τις σχετικές διατάξεις, τόνισε πως ο δημόσιος χαρακτήρας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ‘’εξαιρεί τις ακαδημαϊκές δραστηριότητες από το πεδίο των ανταλλακτικών, εμπορευματικής μορφής σχέσεων, προκειμένου να εξυπηρετήσει μια θεμελιώδη κοινωνική ανάγκη’’. Υπογράμμισε δε πως ‘’οι παραπάνω διατάξεις αποβλέπουν στη διασφάλιση της αυτονομίας της έρευνας και της επιστήμης σε σχέση τόσο με την πολιτική εξουσία, όσο και με τα ιδιωτικά συμφέροντα’’, και πως η νομική αυτή ταυτότητα των Πανεπιστημίων ‘’συνυφάνθηκε με την υποχρέωση του κράτους να παρεμβαίνει εγγυητικά και να εξασφαλίζει με νομικά και υλικά μέσα την εκπλήρωση της αποστολής των Πανεπιστημίων’’».

Τα παραπάνω, συγκρινόμενα με τις διατάξεις του προσχέδιου νόμου που δόθηκε στη δημοσιότητα, καθιστούν φανερό πως το νομοσχέδιο παραβιάζει κατάφωρα το άρθρο 16 του Συντάγματος, επιχειρώντας να δημιουργήσει τετελεσμένα που θα αξιοποιηθούν στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση.

Οι υποκριτικές δηλώσεις της Διαμαντοπούλου, ότι το νομοσχέδιο ενισχύει το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ και δεν αμφισβητεί τη δημόσια χρηματοδότησή τους, είναι ο φερετζές για το άγριο τσαλαπάτημα αυτών των συνταγματικών υποχρεώσεων. Και τις τσαλαπατά με την επιβολή του παντοδύναμου Συμβουλίου, που απαρτίζεται και από εξωπανεπιστημιακά μέλη (σχεδόν κατά το ήμισυ) , που χαράζει τη στρατηγική του Ιδρύματος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, καταρτίζει τον Οργανισμό και τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας του Ιδρύματος, εγκρίνει τον προϋπολογισμό, εκλέγει και παύει τον πρύτανη και τους κοσμήτορες, έχει τη γενική εποπτεία και έλεγχο της αξιολόγησης, της διαχείρισης των πόρων, αποφασίζει για το άσυλο, κ.λπ. Τις τσαλαπατά με την επιβολή της αξιολόγησης, σύμφωνα με δείκτες και κριτήρια που ισχύουν διεθνώς (π.χ. δείκτες ΟΟΣΑ για την κατάταξη των ΑΕΙ), η οποία αποτελεί και μοχλό πίεσης και εκβιασμού για τη χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων, με την πιστοποίηση σπουδών, προγραμμάτων και πτυχίων από «ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες», τη βίαιη εξώθηση προς καπιταλιστές και επιχειρήσεις για την αναζήτηση πόρων, τις προγραμματικές συμφωνίες με το κράτος βασισμένες στην «απόδοση και αποδοτικότητα» –η μη κατάρτιση των οποίων συνεπάγεται και την αναστολή της χρηματοδότησης–, με την υποβάθμιση των πανεπιστημιακών σπουδών στα όρια της κατάρτισης μέσω της επιβολής τριετούς προπτυχιακού κύκλου σπουδών (Μπολόνια), με την κατάργηση των Προγραμμάτων Σπουδών των Τμημάτων και τη δημιουργία σπουδών-σούπα μέσω των πιστωτικών μονάδων, με την επαναφορά της έδρας χρηματοδοτούμενης, άρα και ελεγχόμενης από ιδιώτες, την σκόπιμη σύγχυση μεταξύ επιστήμης και κατάρτισης, μέσω της οργάνωσης προγραμμάτων διά βίου μάθησης, με την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, με την επιβολή (με τρόπο έμμεσο) διδάκτρων και την εφαρμογή πανεπιστημιακού «Καλλικράτη» με κριτήριο «τις δυνατότητες της εθνικής οικονομίας», κ.λπ.

Απόλυτος συγκεντρωτισμός και πανεπιστήμια-εταιρίες που διοικούνται και λειτουργούν με όρους καπιταλιστικής αγοράς
Από την εισαγωγή του το νομοσχέδιο κάνει σαφές ότι τα Πανεπιστήμια πρέπει «να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας… καθώς και στις αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας… με προσήλωση στις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής». Δίνεται συνεπώς το στίγμα ενός Ιδρύματος που ο προσανατολισμός του εξαρτάται από τις εφήμερες ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την παραγωγή αντίστοιχης «γνώσης» και τη μετάδοση δεξιοτήτων και όχι για την προαγωγή της επιστήμης . Δηλώνεται επίσης ότι τα ελληνικά Πανεπιστήμια πρέπει «να συμβάλλουν στην οικοδόμηση του ευρωπαϊκού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης», δηλαδή να οικοδομήσουν τη δομή και τη λειτουργία τους σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της Μπολόνια και όλων των συνευρέσεων των υπουργών Παιδείας των ευρωπαϊκών χωρών, που λειτουργούν υπό την πίεση και τις εντολές των καπιταλιστών των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ και σε ανταγωνισμό με τα αμερικανικά Πανεπιστήμια.

Τα παραπάνω υλοποιούνται στην πορεία με τη μετατροπή των προγραμμάτων σπουδών σε σπουδές-σούπα, μέσω της αποτίμησής τους σε πιστωτικές μονάδες, με την επιβολή του τριετούς προπτυχιακού κύκλου σπουδών που υποβιβάζει τα Ιδρύματα σε κέντρα κατάρτισης, με τη συμμετοχή των Πανεπιστημίων στην απάτη της διά βίου αμάθειας μέσω της οργάνωσης προγραμμάτων μονοετούς ή διετούς διάρκειας ώστε να εξασφαλίζεται πρόσθετη χρηματοδότηση για την επιβίωση, με τον μπαμπούλα της αξιολόγησης και πιστοποίησης προγραμμάτων σπουδών, πτυχίων, διδακτικού προσωπικού, φοιτητών, σύμφωνα με τα ισχύοντα «διεθνώς», αλλά και με το κλείσιμο της στρόφιγγας της κρατικής χρηματοδότησης, της οποίας ακόμα και αυτό το ευτελές και πετσοκομμένο ποσό θα δίνεται υπό προϋποθέσεις.

Τούτος ο χυδαίος υποβιβασμός των Πανεπιστημίων σε απλά ιδρύματα κατάρτισης και η λειτουργία τους με επιχειρηματικά κριτήρια απαιτούν και ισχυρή διοίκηση στα πρότυπα καπιταλιστικής εταιρίας, ώστε να εξασφαλίζεται η σιωπή των αμνών (φοιτητές, καθηγητικό προσωπικό, ιδίως το κατώτερο) και να αναζητούνται συνεχώς νέοι πόροι για την επιβίωση και ανάπτυξη του Ιδρύματος, μιας και η δημόσια χρηματοδότηση θα δίνεται με το σταγονόμετρο. Γι’ αυτό και η Σύγκλητος περιθωριοποιείται και περιορίζεται αυστηρά στην απλή έκφραση «γνώμης» και τη διοίκηση αναλαμβάνει ένα παντοδύναμο Συμβούλιο, αποστασιοποιημένο από τυχόν εσωτερικές πιέσεις, αυταρχικό και απόλυτα συγκεντρωτικό.

Το υπερόργανο αυτό αποτελείται από επτά εσωτερικά μέλη του Ιδρύματος (καθηγητές), επτά εξωτερικά μέλη (ένα χαρακτηριστικό τους είναι η «προσφορά στο κοινωνικό σύνολο από θέση ευθύνης και η γνώση και εμπειρία στον τομέα διοίκησης». Κοντολογίς, πρόκειται για μάνατζερς επιχειρήσεων δημόσιων ή ιδιωτικών) και έναν φοιτητή (το κερασάκι στην τούρτα) εκλεγμένο από ενιαίο ψηφοδέλτιο με καθολική ψηφοφορία των ενεργών φοιτητών, για να τελειώνουν και με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα των φοιτητών (εδώ χτυπιέται η έννοια και όχι η συναλλαγή με τους φοιτητοπατέρες των παρατάξεων των αστικών κομμάτων όπως διατυμπανίζεται, γιατί αυτή παραμένει ισχυρή σε όλα τα επίπεδα, ειδικά με τα κέντρα εξουσίας και μάλιστα εντείνεται, μιας και τα όργανα αποφάσεων γίνονται ολιγομελή).

Στο Συμβούλιο ανατίθενται: η στρατηγική ανάπτυξης του Ιδρύματος σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, η γενική εποπτεία και ο έλεγχος της λειτουργίας του Ιδρύματος, η κατάρτιση και αναθεώρηση του Οργανισμού και του Εσωτερικού Κανονισμού, η έγκριση του οικονομικού προϋπολογισμού, η έγκριση του προϋπολογισμού και απολογισμού για τη διαχείριση της περιουσίας του Ιδρύματος, η εποπτεία του ΝΠΙΔ (ιδρύεται σε κάθε Πανεπιστήμιο για να διαχειρίζεται τους πόρους ερευνητικών προγραμμάτων, να «αξιοποιεί» τα αποτελέσματα της έρευνας, να διαχειρίζεται την κινητή και ακίνητη περιουσία), η οργάνωση του τρόπου ασφάλειας/προστασίας των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας (δηλαδή η καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο θεωρείται ότι κινδυνεύει από κάθε κινηματική διαδικασία), η απόφαση για καταβολή διδάκτρων στους μεταπτυχιακούς φοιτητές, κ.λπ. Το Συμβούλιο διορίζει τον Πρύτανη (και τους Κοσμήτορες), ύστερα από διεθνή πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος (έχει δικαίωμα και να τον παύσει). Δηλαδή ο Πρύτανης μπορεί να είναι καθηγητής και άλλου Πανεπιστήμιου της Ελλάδας ή και του εξωτερικού.

Με τον Οργανισμό (που καταρτίζεται από το Συμβούλιο με εισήγηση του Πρύτανη και γνώμη της Συγκλήτου) καθορίζονται: η ακαδημαϊκή, διοικητική και οικονομική λειτουργία, τα ειδικά προσόντα επιλογής και εξέλιξης των μελών του εκπαιδευτικού προσωπικού (μπορεί δηλαδή να είναι διαφορετικά από Πανεπιστήμιο σε Πανεπιστήμιο, εκτός από το διδακτορικό που απαιτείται για να γίνει κάποιος καθηγητής), τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις των φοιτητών (ό,τι έχει σχέση με τη φοίτηση), οι αρχές λειτουργίας των προγραμμάτων σπουδών και η έγκριση των προγραμμάτων διά βίου μάθησης και εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, η ίδρυση σχολής μεταπτυχιακών σπουδών, η έκταση και οι προϋποθέσεις χορήγησης «ανταποδοτικών υποτροφιών» στους φοιτητές, η διαδικασία κατάρτισης των προγραμματικών συμφωνιών, οι τρόποι κατάργησης κάθε έννοιας ασύλου (σεκιούριτι, κ.λπ.) κ.α. Αντίστοιχα με τον Εσωτερικό Κανονισμό (που καταρτίζεται επίσης από το Συμβούλιο, ύστερα από εισήγηση του Πρύτανη και γνώμη της Συγκλήτου) καθορίζονται όλα τα θέματα εσωτερικής λειτουργίας του Ιδρύματος.

Οσον αφορά στο διδακτικό προσωπικό, το νομοσχέδιο καταργεί τη βαθμίδα του λέκτορα, ενώ η μονιμότητα διασφαλίζεται στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή. Το μόνιμο προσωπικό προφανώς θα είναι ελάχιστο, αφού το νομοσχέδιο προβλέπει για την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών την πρόσληψη προσωπικού με πανσπερμία εργασιακών σχέσεων (ατομικές συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, επισκέπτες καθηγητές, ομότιμοι καθηγητές χωρίς αμοιβή σε προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών).

Η ξενοδουλεία και ξενολαγνεία , αλλά και η προσπάθεια δημιουργίας σκληρού περιβάλλοντος σταθερά προσανατολισμένου στην επιχειρηματική λειτουργία και συμπεριφορά του Πανεπιστήμιου και στα ευρωπαϊκά δεδομένα (Μπολόνια), εκφράζεται και με το γεγονός ότι τα μέλη του διδακτικού προσωπικού εκλέγονται από εκλεκτορικά σώματα, των οποίων τουλάχιστον 3 από τα 7 μέλη προέρχονται από άλλο Πανεπιστήμιο της ημεδαπής ή του εξωτερικού και οι προϋποθέσεις εκλογής και η «καταλληλότητα των προσόντων του διδακτικού προσωπικού» αποτελούν στοιχείο αξιολόγησης και πιστοποίησης του Ιδρύματος από «ανεξάρτητη» Αρχή (οι ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες που απαρτίζουν την επιτροπή πιστοποίησης προέρχονται από το μητρώο εμπειρογνωμόνων, στο οποίο εντάσσονται υποχρεωτικά και αλλοδαποί «ειδικοί»). Η υποβάθμιση του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου των Πανεπιστημίων της Ελλάδας αποτυπώνεται επίσης στη δυνατότητα των Πανεπιστημίων να μπορούν να εκλέγουν καθηγητές οι οποίοι υπηρετούν ταυτόχρονα στο εξωτερικό (ή το εσωτερικό) χωρίς οι τελευταίοι να παραιτηθούν από τη θέση τους στο εξωτερικό (ή το αντίστροφο), (θα έρχονται εδώ για μαθήματα «αρπαχτής»).

Κατάργηση ασύλου
Η κυβέρνηση επέλεξε να προχωρήσει στην ωμή κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, με «την επιστροφή στις ρίζες του ασύλου», κρίνοντας ότι στις μέρες μας, της άγριας σαρωτικής επίθεσης σε όλα τα μέτωπα που κυοφορεί κοινωνικές εκρήξεις και εξεγέρσεις, δεν επαρκεί για να επιβληθεί ο φασισμός και η τρομοκρατία στους πανεπιστημιακούς χώρους, η διάταξη του «νόμου Γιαννάκου», όπως δήλωνε αρχικά η Διαμαντοπούλου.

Στο νομοσχέδιο δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στο άσυλο. Η επιδίωξη της κατάργησής του γίνεται με κουτοπόνηρο τρόπο. Αφού δεν υπάρχει ο όρος, άρα δεν υπάρχει ανάγκη και για νομοθετική κατοχύρωσή του. Στο νομοσχέδιο αναφέρεται απλά ότι «στα ΑΕΙ κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών», υπεύθυνος για την τήρηση ορίζεται ο Πρύτανης, ενώ ο Οργανισμός ορίζει «τη διαδικασία διαφύλαξης της ακαδημαϊκής ελευθερίας» («διαδικασία για την προστασία και ασφάλεια του προσωπικού και της περιουσίας του ιδρύματος», «φορείς φύλαξης του ιδρύματος»). Το πώς η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την προάσπιση της «ακαδημαϊκής ελευθερίας», μας το εξηγεί ο Ειδικός Γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Παπάζογλου, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο αν η Αστυνομία θα πάει στο χώρο του Πανεπιστήμιου σε περίπτωση που κάποιος πολίτης καταγγείλει ότι γίνονται «έκτροπα». «Ακριβώς. Αυτό σημαίνει ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και πραγματική ακαδημαϊκή ελευθερία κατά τη γνώμη μου», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Η σιγή νεκροταφείου (αποτροπή καταλήψεων, φοιτητικών κινητοποιήσεων, απεργιών εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού) επιβάλλεται και με άλλες μεθόδους. Η παράταση του διδακτικού εξαμήνου, η διακοπή του εκπαιδευτικού έργου και της λειτουργίας του Ιδρύματος «επιτρέπεται με απόφαση του Πρύτανη και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις».

Τρεις κύκλοι και «σούπες» προγραμμάτων σπουδών
Το νομοσχέδιο επιβάλλει διά ροπάλου τους τρεις κύκλους σπουδών της κακόφημης Μπολόνια. Τα Πανεπιστήμια υποβιβάζονται σε σχολές κατάρτισης με τον πρώτο κύκλο σπουδών να ορίζεται τριετής (περιλαμβάνει μαθήματα που αντιστοιχούν σε 180 ακαδημαϊκές μονάδες, όταν ένα ακαδημαϊκό έτος απαιτεί μαθήματα που αντιστοιχούν σε 60 μονάδες).

Ο πρώτος κύκλος οδηγεί σε πτυχίο. Για ξεκάρφωμα το νομοσχέδιο αναφέρει ότι θα εκδοθεί ΠΔ, ύστερα από εισήγηση των Ιδρυμάτων και γνώμη της ΑΔΙΠ (της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας), που θα ορίζει το σύνολο των ακαδημαϊκών μονάδων που απαιτούνται για τη λήψη πτυχίου ανά Σχολή. Ομως, άπειρες είναι οι φορές που τα υποτιθέμενα ΠΔ δεν εκδόθηκαν ποτέ, ενώ το νομοσχέδιο υπογραμμίζει με νόημα πως το σύνολο των ακαδημαϊκών μονάδων ανά Σχολή θα λαμβάνει υπόψη «και τις αντίστοιχες εξελίξεις ανά επιστημονικό πεδίο στον ευρωπαϊκό χώρο ανώτατης εκπαίδευσης».

Συνεπώς, οδηγούμαστε τροχάδην στις τριετείς σπουδές, αφού αυτή είναι η διαδεδομένη ευρωπαϊκή πρακτική (bachelor), που προέκυψε από τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου για μαζική παραγωγή «χεριών», για εργαζόμενους φθηνούς με γνώσεις «μιας χρήσης» και για μια ελίτ στελεχικού δυναμικού με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους. Ο δεύτερος κύκλος -μεταπτυχιακός- (διάρκειας 1-2 ετών το πολύ) και πολύ περισσότερο ο τρίτος -διδακτορικός- (διάρκειας 1-2 ετών κατά μέγιστο συν η εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής), προορίζεται για μια ελίτ, που θα στελεχώνει τις επιχειρήσεις του κεφαλαίου και τον κρατικό μηχανισμό. Τα ταξικά τείχη που θα ορθώνονται ανάμεσα στους κύκλους σπουδών θα είναι προφανώς αυστηρές εξετάσεις και κριτήρια επιλογής, καθώς και δίδακτρα, που προβλέπονται από το νομοσχέδιο για τους μεταπτυχιακούς κύκλους.

Βασική διοικητική και ακαδημαϊκή μονάδα σε κάθε Ιδρυμα ορίζεται η Σχολή. Οι φοιτητές εισάγονται καταρχήν σε Σχολή και στη συνέχεια εντάσσονται σε προγράμματα σπουδών από το δεύτερο έτος. Η ρύθμιση αυτή αυξάνει και εντείνει τους ταξικούς φραγμούς, βάζοντας διπλά φίλτρα ξεσκαρταρίσματος, ενώ και πάλι δεν επιτυγχάνεται η φοίτηση του φοιτητή στη σχολή πρώτης προτίμησής του, μιας και ο κλειστός αριθμός εισακτέων διατηρείται και μέσα στη Σχολή για τη μεταπήδηση στο δεύτερο έτος. Το νομοσχέδιο αναφέρει χαρακτηριστικά ότι για την κατάταξη των φοιτητών στα προγράμματα σπουδών, «μετά την επιτυχή ολοκλήρωση του γενικού προγράμματος σπουδών του πρώτου ακαδημαϊκού έτους… λαμβάνονται υπόψη η βαθμολογία των εισαγωγικών εξετάσεων, οι επιδόσεις των φοιτητών στο πρώτο ακαδημαϊκό έτος και οι προτιμήσεις τους, σύμφωνα με τις ειδικότερες προβλέψεις του Οργανισμού».

Η κατάργηση των προγραμμάτων σπουδών των Τμημάτων, που ορίζονται στο πεδίο συνεκτικότητας μιας επιστήμης, η οργάνωση των σπουδών με βάση όχι την ενότητα της επιστήμης, που είναι απαραίτητο συστατικό για την ανάπτυξη και πρόοδό της, αλλά ένα σύστημα διδακτικών μονάδων ατάκτως ερριμμένων, που οδηγούν σε πτυχία πολλαπλών ταχυτήτων (οι φοιτητές επιλέγουν τις ατομικές τους διαδρομές, συλλέγοντας διδακτικές μονάδες, το άθροισμα των οποίων είναι απαραίτητο για το πτυχίο), σαφώς μη ισοδύναμων, με ευνόητη την κατάργηση της συλλογικής κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων, μετατρέπουν τις σπουδές σε «σούπα». Ταιριαστή αλήθεια ρύθμιση με τον φθηνό προπτυχιακό κύκλο απλής κατάρτισης και απόκτησης δεξιοτήτων ευθυγραμμισμένων με την αγορά.

Η πλήρης εφαρμογή του συστήματος πιστωτικών μονάδων θα έχει άμεση εφαρμογή στο μέλλον και στη διασύνδεση των πανεπιστημιακών προγραμμάτων σπουδών με τα συστήματα διά βίου μάθησης, δηλαδή με τα κάθε είδους μαγαζιά κατάρτισης και επανακατάρτισης. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι η Μπολόνια προβλέπει τέτοιου τύπου ανακατώματα στη συλλογή διδακτικών μονάδων. Από τώρα, όμως, δίνεται μια πρόγευση της σκόπιμης σύγχυσης μεταξύ εκπαίδευσης, επιστήμης και κατάρτισης (εξ ου και η αναφορά στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων, μέσω του οποίου όλα αυτά τα χαρτιά -πτυχία, διπλώματα, πιστοποιητικά, βεβαιώσεις, ακόμη και εργασιακή εμπειρία- παντρεύονται αρμονικά). Τα Πανεπιστήμια, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, έχουν τη δυνατότητα να οργανώνουν «προγράμματα σύντομου κύκλου σπουδών» (μέχρι 2 έτη), τα οποία ολοκληρώνονται με «την απονομή διπλώματος», όπως και προγράμματα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Ολα τούτα αποτελούν και μια φανερή περίπτωση ιδιωτικοποίησης της λειτουργίας του δημόσιου Πανεπιστήμιου, αφού εκτός των άλλων επιβάλλονται και δίδακτρα. Στην ίδια κατεύθυνση αποκόμισης πόρων είναι και η διοργάνωση προγραμμάτων σπουδών σε ξένη γλώσσα, η ενίσχυση διεθνών προπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών που θα προσελκύουν και ξένους φοιτητές-πελάτες.

Κραυγαλέα περίπτωση ιδιωτικοποίησης, αλλά και οπισθοδρόμησης σε ολιγαρχικά, αυταρχικά και συντηρητικά μοντέλα διοίκησης είναι και η επαναφορά της έδρας («επώνυμη έδρα»), με την ευγενική «χορηγία» ιδιωτών (π.χ. έδρα Κόκκαλη, Λαμπράκη, Μπόμπολα, κλπ.).

Φοιτητές-στρατιωτάκια
Η σιωπή των αμνών επιβάλλεται στα Πανεπιστήμια. Το νομοσχέδιο επιχειρεί να δημιουργήσει φοιτητές-στρατιωτάκια, αυστηρά προσηλωμένους στα μαθήματά τους, εμπεδώνοντας το τρομοκρατικό κλίμα της καπιταλιστικής επιχείρησης, πολύ χρήσιμο για το κεφάλαιο, όταν οι φοιτητές θα γίνουν οι αυριανοί εργαζόμενοι. Καθιερώνεται ανώτατος χρόνος σπουδών, που ισούται με τα απαιτούμενα έτη σπουδών για τη λήψη του πτυχίου (ν έτη), προσαυξημένα κατά δυο χρόνια (ν+2). Οι εργαζόμενοι φοιτητές, προκειμένου να υπαχθούν στη ρύθμιση της «μερικής φοίτησης», που έχει ως ανώτατο χρόνο σπουδών 2ν έτη, πρέπει να είναι «αποδεδειγμένα εργαζόμενοι». Τούτο αποκλείει αυτομάτως τη συντριπτική πλειοψηφία της εργαζόμενης φοιτητικής νεολαίας, της προερχόμενης κατά κανόνα από χαμηλά κοινωνικά στρώματα, αφού είναι γνωστό το γενικευμένο καθεστώς μαύρης εργασίας που βασιλεύει.

Προβλέπεται επίσης η αυτοδίκαιη διαγραφή του φοιτητή από τη Σχολή σε περίπτωση που αυτός δεν εγγραφεί για δυο συνεχόμενα εξάμηνα. Αυτό γίνεται για να επιβληθεί κλίμα πειθάρχησης και τρομοκρατίας, αλλά και για να ξέρει το κράτος ανά πάσα στιγμή ποιοι είναι οι «ενεργοί φοιτητές», με βάση τους οποίους θα δίνονται τα ψίχουλα της κρατικής χρηματοδότησης. Οι προϋποθέσεις διατήρησης της φοιτητικής ιδιότητας (π.χ. αν θα μπουν δίδακτρα από κει κι έπειτα), μετά την εκπνοή του ανώτατου χρόνου σπουδών (ν+2 για τους φοιτητές πλήρους φοίτησης και 2ν για τους φοιτητές μερικής φοίτησης) ορίζονται από τον Οργανισμό.

Διαρρηγνύει τα ιμάτιά της η Διαμαντοπούλου για να μας πείσει ότι δεν θα υπάρχουν δίδακτρα στις προπτυχιακές σπουδές. Αλλά και μόνο η επιβολή του προπτυχιακού τριετούς κύκλου σπουδών υποκρύπτει από μόνη της την επιβολή διδάκτρων. Γιατί ο φοιτητής, που έπαιρνε το βασικό πτυχίο στα 4 ή 5 χρόνια, το οποίο θεωρούνταν επαρκές στην αγορά εργασίας, χωρίς να καταφεύγει υποχρεωτικά στα μεταπτυχιακά, θα είναι τώρα υποχρεωμένος, προκειμένου να έχει μια επαγγελματική διέξοδο να επιδιώκει μεταπτυχιακές σπουδές, οι οποίες, όμως, απαιτούν δίδακτρα. Δειλό βήμα για την επιβολή διδάκτρων είναι η θέσπισή τους καταρχήν για τους αλλοδαπούς φοιτητές. Η κατάργηση επίσης της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων από το 2014-15, τα οποία θα αναρτώνται μόνο στο διαδίκτυο, αποτελεί έμμεση καταβολή διδάκτρων. Γιατί ο φοιτητής θα είναι υποχρεωμένος να «κατεβάσει» και τυπώσει χιλιάδες σελίδες και το σημαντικότατο αυτό έξοδο θα το επωμιστεί ο ίδιος. Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι έως το 2013-14 θα διανέμεται ένα μόνο σύγγραμμα ανά μάθημα, γεγονός που και πάλι επιβαρύνει τους φοιτητές, όταν απαιτούνται για κάθε μάθημα περισσότερα του ενός συγγράμματα. Χέρι, όμως, θα μπει και στη σίτιση-στέγαση των φοιτητών (προφανώς με τα νέα δεδομένα του αφορολόγητου ορίου). Οπως αναφέρει σχετικό δελτίο Τύπου, το υπουργείο Παιδείας, «επεξεργάζεται ένα νέο στρατηγικό σχεδιασμό αναφορικά με τη λειτουργία των φοιτητικών εστιών».

Η κατάργηση της δωρεάν Παιδείας σηματοδοτείται και με τη θέσπιση «ανταποδοτικών υποτροφιών» -με υποχρέωση των φοιτητών να προσφέρουν εργασία με μερική απασχόληση στο Ιδρυμα- και δανείων, τα οποία οι φοιτητές θα αποπληρώνουν μετά την έναρξη απασχόλησής τους. Θα δημιουργηθούν δηλαδή καταχρεωμένοι από τα γεννοφάσκια τους εργαζόμενοι, δέσμιοι για μια ζωή των τραπεζών (ο Γιωργάκης εμπνέεται από τα αμερικανικά πανεπιστήμια). Βεβαίως, τα δάνεια θα συναρτώνται «με τις ακαδημαϊκές επιδόσεις του φοιτητή».

Αξιολόγηση-χρηματοδότηση-προγραμματικές συμφωνίες
Το νομοσχέδιο χωρίς περικοκλάδες επιβάλλει την αξιολόγηση των πάντων, την οποία συνδέει με τη χρηματοδότηση. Για το σκοπό αυτό, η δημόσια χρηματοδότηση διακρίνεται σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος κατανέμεται στα Ιδρύματα με βάση τον αριθμό των «ενεργών φοιτητών» και συνίσταται στα τελείως απαραίτητα (κατά το γνωστό φως, νερό, τηλέφωνο), το δε δεύτερο μέρος τίθεται προφανώς υπό αίρεση, αφού αποδίδεται «με βάση τους δείκτες ποιότητας και επιτευγμάτων και σύμφωνα με το βαθμό επίτευξης των στόχων που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της πολιτείας και των ιδρυμάτων».

Οι περίφημοι αυτοί δείκτες δεν έχουν καμιά σχέση με την προαγωγή αυτής καθαυτής της επιστήμης και την κατάκτησή της από τους φοιτητές, ούτε με την προαγωγή γενικά της βασικής έρευνας που τα αποτελέσματά της μπορούν να φανούν στο μέλλον και αφορούν το γενικό καλό. Εχουν να κάνουν «με την αποτελεσματική λειτουργία και απόδοση των υπηρεσιών, σύμφωνα με τις διεθνείς πρακτικές, ιδίως εκείνες του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης», με ποσοτικά δηλαδή κριτήρια επιβολής μιας ιδιότυπης δημοσιονομικής πειθαρχίας στα Ιδρύματα και με την διασύνδεση του Πανεπιστήμιου με τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, η οποία μπορεί να αποφέρει πρόσθετα έσοδα. Π.χ. αριθμητική σχέση αποφοίτων σε σχέση με τους εισερχόμενους φοιτητές, αριθμός φοιτητών στα προγράμματα διά βίου μάθησης, αριθμός Κέντρων Αριστείας, πορεία επαγγελματικής ένταξης αποφοίτων, αριθμός φοιτούντων αλλοδαπών φοιτητών, αριθμός μελών επιστημονικού προσωπικού που επιτυγχάνουν χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ερευνας, δημοσιεύσεις, κ.λπ.

Τα ΑΕΙ μπορούν επίσης να χρηματοδοτούνται από ιδιωτικούς φορείς της Ελλάδας και του εξωτερικού και τούτο αποτελεί στοιχείο θετικής αξιολόγησής τους. Για να υλοποιούνται οι διαδικασίες της αξιολόγησης αναβαθμίζεται η ΑΔΙΠ της Γιαννάκου και μετατρέπεται και σε Αρχή Πιστοποίησης. Διότι τώρα δεν αρκεί απλά η αξιολόγηση, απαιτείται και η πιστοποίηση των πάντων, των προγραμμάτων σπουδών, των πτυχίων και των εσωτερικών συστημάτων διασφάλισης της ποιότητας (όπως ακριβώς τα προϊόντα μιας εταιρίας). Η πιστοποίηση είναι διαδικασία εξωτερικής αξιολόγησης, με βάση συγκεκριμένα κριτήρια και δείκτες που ισχύουν διεθνώς, όπως είναι «τα μαθησιακά αποτελέσματα και τα επιδιωκόμενα προσόντα σύμφωνα με το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων, η ζήτηση στην αγορά εργασίας των αποκτώμενων προσόντων, η ακαδημαϊκή φυσιογνωμία και προσανατολισμός του προγράμματος σπουδών κ.α. Στην επιτροπή πιστοποίησης, που συγκροτείται από την ΑΔΙΠ μετέχουν υποχρεωτικά και αλλοδαποί εμπειρογνώμονες. Η έκδοση αρνητικής πιστοποίησης συνεπάγεται και περιορισμό της χρηματοδότησης του Ιδρύματος. Το ακαδημαϊκό προσωπικό δεν κρίνεται κατάλληλο για τη διαχείριση της έρευνας και της περιουσίας του Ιδρύματος. Απαιτούνται άνθρωποι με προσόντα και νοοτροπία μάνατζερ. Προς τούτο, σε κάθε Πανεπιστήμιο ιδρύεται ένα ΝΠΙΔ, που αναλαμβάνει τα παραπάνω. Η κατηγοριοποίηση των Ιδρυμάτων, η υπογράμμιση και ανάδειξη των ταξικών διαφορών επιβεβαιώνονται και μέσα από τη δημιουργία Κέντρων Αριστείας, τα οποία απολαμβάνουν «πρόσθετη στήριξη» από το κράτος.

Τα Πανεπιστήμια είναι υποχρεωμένα να συντάσσουν τετραετή ακαδημαϊκά-αναπτυξιακά προγράμματα, των οποίων οι κατευθύνσεις καθορίζονται από το Συμβούλιο. Τα προγράμματα αυτά αποτελούν δεσμευτικές συμφωνίες με την πολιτεία, η οποία λαμβάνει υπόψη της «ιδίως τη συμμόρφωση προς τα αποτελέσματα της διαδικασίας αξιολόγησης και πιστοποίησης». Στην περίπτωση που το Πανεπιστήμιο δεν καταρτίσει το πρόγραμμα αυτό, κάθε κρατική χρηματοδότηση προς το Ιδρυμα αναστέλλεται, με εξαίρεση τους πόρους για τη μισθοδοσία του προσωπικού, την κάλυψη των λειτουργικών εξόδων και τη φοιτητική μέριμνα. Κοντολογίς, τα Ιδρύματα στραγγαλίζονται παντί τρόπω, ώστε να υποταχθούν στην κυρίαρχη πολιτική. Τα παραπάνω κάνουν σκόνη τις συνταγματικές επιταγές για την «πλήρη αυτοδιοίκηση» και την υποχρέωση της δημόσιας χρηματοδότησης.

Πανεπιστημιακός «Καλλικράτης»
Οι σαρωτικές συγχωνεύσεις-καταργήσεις πανεπιστημιακών τμημάτων και ΤΕΙ αφήνονται για την επόμενη φάση του Αρμαγεδώνα στην ανώτατη εκπαίδευση. Το νομοσχέδιο προβλέπει έκδοση σχετικού ΠΔ από τα συναρμόδια υπουργεία. Ακόμη και το παντοδύναμο Συμβούλιο και η ΑΔΙΠ περιορίζονται στην απλή εκφορά «γνώμης», όταν πρόκειται για ζητήματα πετσοκόμματος των δαπανών, με γνώμονα πάντα «τις ανάγκες και δυνατότητες της εθνικής οικονομίας», δηλαδή τις δεσμεύσεις απέναντι στην τρόικα και το Μνημόνιο.

Γιούλα Γκεσούλη

 http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=12048&pos=4&cat_id=48

Προσχέδιο νόμου Διαμαντοπούλου Η ταφόπλακα για το δημόσιο Πανεπιστήμιο

Η κυβέρνηση ενεργεί με το βλέμμα στραμμένο προς τα έξω, προς τους γκαουλάιτερ της τρόικας ακόμα και στα θέματα Παιδείας. Βάζοντας ταφόπλακα στο δημόσιο Πανεπιστήμιο, είναι σαν να τους λέει: εμείς τα ξεπουλήσαμε όλα, ιδιωτικοποιούμε τα πάντα, είμαστε εξαιρετικά πειθήνιοι και υποτελείς, γι’ αυτό κι εσείς μη μας στερείτε τα τοκογλυφικά δάνεια, προκειμένου να συνεχίσει να επιβιώνει ο ελληνικός καπιταλισμός. Αυτός είναι, πιστεύουμε, ο κύριος λόγος που η κυβέρνηση και η Διαμαντοπούλου προχωρούν στην κατεδάφιση του δημόσιου Πανεπιστήμιου με το σχέδιο νόμου, παρά το σημαντικό γεγονός ότι δεν έχουν έστω τις πλάτες των πανεπιστημιακών. Οι Πασόκοι αποφάσισαν να τελειώσουν πολιτικά, προκειμένου να εξυπηρετήσουν στο ακέραιο τα συμφέροντα του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. Θα μείνουν στην ιστορία ως μαύρη σελίδα, ως αυτοί που έβαλαν ταφόπλακα στην εργασία και την Παιδεία.

Εν μέσω θέρους, λοιπόν, μετά από ένα παιχνίδι συνεχών διαρροών, η Διαμαντοπούλου έδωσε στη δημοσιότητα το προσχέδιο νόμου «Οργάνωση Ανώτατης Εκπαίδευσης, Ανεξάρτητη Αρχή για τη Διασφάλιση και Πιστοποίηση της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση». Ενα νομοσχέδιο, ποτισμένο από τη φασιστική αρχή του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Καταλύεται το άρθρο 16 του Συντάγματος
Οταν η Διαμαντοπούλου έδωσε στη δημοσιότητα το αρχικό «σχέδιο διαβούλευσης» και διεφάνησαν οι προθέσεις της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας, σημειώναμε: «Το ογκώδες, μαχητικό, διεκδικητικό κίνημα της φοιτητικής νεολαίας και της εργαζόμενης κοινωνίας, που μπήκε στο γύψο με τη δικτατορία των συνταγματαρχών και μάτωσε στην ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου, υποχρέωσε τον νομοθέτη να εγγυηθεί (έστω με το γράμμα του νόμου, γιατί στην πραγματικότητα καθαρή επιστήμη, έρευνα και διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει) το 1975, στο άρθρο 16 του Συντάγματος (παρ. 1), την ελευθερία της έρευνας, της επιστήμης και της διδασκαλίας, την ακαδημαϊκή ελευθερία και να ορίσει (παρ. 5) ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση.

Η πλούσια νομολογία, που αναπτύχθηκε γύρω από το συγκεκριμένο άρθρο, τροφοδοτούμενη από τις απόπειρες της εξουσίας να καταλύσει στη συνέχεια πλευρές ή και ολόκληρο το άρθρο 16 και από τις εκρήξεις του φοιτητικού κινήματος, που πάσχιζε να διαφυλάξει ιερά δικαιώματα και κατακτήσεις, ερμηνεύοντας τις σχετικές διατάξεις, τόνισε πως ο δημόσιος χαρακτήρας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ‘’εξαιρεί τις ακαδημαϊκές δραστηριότητες από το πεδίο των ανταλλακτικών, εμπορευματικής μορφής σχέσεων, προκειμένου να εξυπηρετήσει μια θεμελιώδη κοινωνική ανάγκη’’. Υπογράμμισε δε πως ‘’οι παραπάνω διατάξεις αποβλέπουν στη διασφάλιση της αυτονομίας της έρευνας και της επιστήμης σε σχέση τόσο με την πολιτική εξουσία, όσο και με τα ιδιωτικά συμφέροντα’’, και πως η νομική αυτή ταυτότητα των Πανεπιστημίων ‘’συνυφάνθηκε με την υποχρέωση του κράτους να παρεμβαίνει εγγυητικά και να εξασφαλίζει με νομικά και υλικά μέσα την εκπλήρωση της αποστολής των Πανεπιστημίων’’».

Τα παραπάνω, συγκρινόμενα με τις διατάξεις του προσχέδιου νόμου που δόθηκε στη δημοσιότητα, καθιστούν φανερό πως το νομοσχέδιο παραβιάζει κατάφωρα το άρθρο 16 του Συντάγματος, επιχειρώντας να δημιουργήσει τετελεσμένα που θα αξιοποιηθούν στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση.

Οι υποκριτικές δηλώσεις της Διαμαντοπούλου, ότι το νομοσχέδιο ενισχύει το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ και δεν αμφισβητεί τη δημόσια χρηματοδότησή τους, είναι ο φερετζές για το άγριο τσαλαπάτημα αυτών των συνταγματικών υποχρεώσεων. Και τις τσαλαπατά με την επιβολή του παντοδύναμου Συμβουλίου, που απαρτίζεται και από εξωπανεπιστημιακά μέλη (σχεδόν κατά το ήμισυ) , που χαράζει τη στρατηγική του Ιδρύματος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, καταρτίζει τον Οργανισμό και τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας του Ιδρύματος, εγκρίνει τον προϋπολογισμό, εκλέγει και παύει τον πρύτανη και τους κοσμήτορες, έχει τη γενική εποπτεία και έλεγχο της αξιολόγησης, της διαχείρισης των πόρων, αποφασίζει για το άσυλο, κ.λπ. Τις τσαλαπατά με την επιβολή της αξιολόγησης, σύμφωνα με δείκτες και κριτήρια που ισχύουν διεθνώς (π.χ. δείκτες ΟΟΣΑ για την κατάταξη των ΑΕΙ), η οποία αποτελεί και μοχλό πίεσης και εκβιασμού για τη χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων, με την πιστοποίηση σπουδών, προγραμμάτων και πτυχίων από «ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες», τη βίαιη εξώθηση προς καπιταλιστές και επιχειρήσεις για την αναζήτηση πόρων, τις προγραμματικές συμφωνίες με το κράτος βασισμένες στην «απόδοση και αποδοτικότητα» –η μη κατάρτιση των οποίων συνεπάγεται και την αναστολή της χρηματοδότησης–, με την υποβάθμιση των πανεπιστημιακών σπουδών στα όρια της κατάρτισης μέσω της επιβολής τριετούς προπτυχιακού κύκλου σπουδών (Μπολόνια), με την κατάργηση των Προγραμμάτων Σπουδών των Τμημάτων και τη δημιουργία σπουδών-σούπα μέσω των πιστωτικών μονάδων, με την επαναφορά της έδρας χρηματοδοτούμενης, άρα και ελεγχόμενης από ιδιώτες, την σκόπιμη σύγχυση μεταξύ επιστήμης και κατάρτισης, μέσω της οργάνωσης προγραμμάτων διά βίου μάθησης, με την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, με την επιβολή (με τρόπο έμμεσο) διδάκτρων και την εφαρμογή πανεπιστημιακού «Καλλικράτη» με κριτήριο «τις δυνατότητες της εθνικής οικονομίας», κ.λπ.

Απόλυτος συγκεντρωτισμός και πανεπιστήμια-εταιρίες που διοικούνται και λειτουργούν με όρους καπιταλιστικής αγοράς
Από την εισαγωγή του το νομοσχέδιο κάνει σαφές ότι τα Πανεπιστήμια πρέπει «να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας… καθώς και στις αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας… με προσήλωση στις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής». Δίνεται συνεπώς το στίγμα ενός Ιδρύματος που ο προσανατολισμός του εξαρτάται από τις εφήμερες ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την παραγωγή αντίστοιχης «γνώσης» και τη μετάδοση δεξιοτήτων και όχι για την προαγωγή της επιστήμης . Δηλώνεται επίσης ότι τα ελληνικά Πανεπιστήμια πρέπει «να συμβάλλουν στην οικοδόμηση του ευρωπαϊκού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης», δηλαδή να οικοδομήσουν τη δομή και τη λειτουργία τους σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της Μπολόνια και όλων των συνευρέσεων των υπουργών Παιδείας των ευρωπαϊκών χωρών, που λειτουργούν υπό την πίεση και τις εντολές των καπιταλιστών των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ και σε ανταγωνισμό με τα αμερικανικά Πανεπιστήμια.

Τα παραπάνω υλοποιούνται στην πορεία με τη μετατροπή των προγραμμάτων σπουδών σε σπουδές-σούπα, μέσω της αποτίμησής τους σε πιστωτικές μονάδες, με την επιβολή του τριετούς προπτυχιακού κύκλου σπουδών που υποβιβάζει τα Ιδρύματα σε κέντρα κατάρτισης, με τη συμμετοχή των Πανεπιστημίων στην απάτη της διά βίου αμάθειας μέσω της οργάνωσης προγραμμάτων μονοετούς ή διετούς διάρκειας ώστε να εξασφαλίζεται πρόσθετη χρηματοδότηση για την επιβίωση, με τον μπαμπούλα της αξιολόγησης και πιστοποίησης προγραμμάτων σπουδών, πτυχίων, διδακτικού προσωπικού, φοιτητών, σύμφωνα με τα ισχύοντα «διεθνώς», αλλά και με το κλείσιμο της στρόφιγγας της κρατικής χρηματοδότησης, της οποίας ακόμα και αυτό το ευτελές και πετσοκομμένο ποσό θα δίνεται υπό προϋποθέσεις.

Τούτος ο χυδαίος υποβιβασμός των Πανεπιστημίων σε απλά ιδρύματα κατάρτισης και η λειτουργία τους με επιχειρηματικά κριτήρια απαιτούν και ισχυρή διοίκηση στα πρότυπα καπιταλιστικής εταιρίας, ώστε να εξασφαλίζεται η σιωπή των αμνών (φοιτητές, καθηγητικό προσωπικό, ιδίως το κατώτερο) και να αναζητούνται συνεχώς νέοι πόροι για την επιβίωση και ανάπτυξη του Ιδρύματος, μιας και η δημόσια χρηματοδότηση θα δίνεται με το σταγονόμετρο. Γι’ αυτό και η Σύγκλητος περιθωριοποιείται και περιορίζεται αυστηρά στην απλή έκφραση «γνώμης» και τη διοίκηση αναλαμβάνει ένα παντοδύναμο Συμβούλιο, αποστασιοποιημένο από τυχόν εσωτερικές πιέσεις, αυταρχικό και απόλυτα συγκεντρωτικό.

Το υπερόργανο αυτό αποτελείται από επτά εσωτερικά μέλη του Ιδρύματος (καθηγητές), επτά εξωτερικά μέλη (ένα χαρακτηριστικό τους είναι η «προσφορά στο κοινωνικό σύνολο από θέση ευθύνης και η γνώση και εμπειρία στον τομέα διοίκησης». Κοντολογίς, πρόκειται για μάνατζερς επιχειρήσεων δημόσιων ή ιδιωτικών) και έναν φοιτητή (το κερασάκι στην τούρτα) εκλεγμένο από ενιαίο ψηφοδέλτιο με καθολική ψηφοφορία των ενεργών φοιτητών, για να τελειώνουν και με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα των φοιτητών (εδώ χτυπιέται η έννοια και όχι η συναλλαγή με τους φοιτητοπατέρες των παρατάξεων των αστικών κομμάτων όπως διατυμπανίζεται, γιατί αυτή παραμένει ισχυρή σε όλα τα επίπεδα, ειδικά με τα κέντρα εξουσίας και μάλιστα εντείνεται, μιας και τα όργανα αποφάσεων γίνονται ολιγομελή).

Στο Συμβούλιο ανατίθενται: η στρατηγική ανάπτυξης του Ιδρύματος σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, η γενική εποπτεία και ο έλεγχος της λειτουργίας του Ιδρύματος, η κατάρτιση και αναθεώρηση του Οργανισμού και του Εσωτερικού Κανονισμού, η έγκριση του οικονομικού προϋπολογισμού, η έγκριση του προϋπολογισμού και απολογισμού για τη διαχείριση της περιουσίας του Ιδρύματος, η εποπτεία του ΝΠΙΔ (ιδρύεται σε κάθε Πανεπιστήμιο για να διαχειρίζεται τους πόρους ερευνητικών προγραμμάτων, να «αξιοποιεί» τα αποτελέσματα της έρευνας, να διαχειρίζεται την κινητή και ακίνητη περιουσία), η οργάνωση του τρόπου ασφάλειας/προστασίας των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας (δηλαδή η καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο θεωρείται ότι κινδυνεύει από κάθε κινηματική διαδικασία), η απόφαση για καταβολή διδάκτρων στους μεταπτυχιακούς φοιτητές, κ.λπ. Το Συμβούλιο διορίζει τον Πρύτανη (και τους Κοσμήτορες), ύστερα από διεθνή πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος (έχει δικαίωμα και να τον παύσει). Δηλαδή ο Πρύτανης μπορεί να είναι καθηγητής και άλλου Πανεπιστήμιου της Ελλάδας ή και του εξωτερικού.

Με τον Οργανισμό (που καταρτίζεται από το Συμβούλιο με εισήγηση του Πρύτανη και γνώμη της Συγκλήτου) καθορίζονται: η ακαδημαϊκή, διοικητική και οικονομική λειτουργία, τα ειδικά προσόντα επιλογής και εξέλιξης των μελών του εκπαιδευτικού προσωπικού (μπορεί δηλαδή να είναι διαφορετικά από Πανεπιστήμιο σε Πανεπιστήμιο, εκτός από το διδακτορικό που απαιτείται για να γίνει κάποιος καθηγητής), τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις των φοιτητών (ό,τι έχει σχέση με τη φοίτηση), οι αρχές λειτουργίας των προγραμμάτων σπουδών και η έγκριση των προγραμμάτων διά βίου μάθησης και εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, η ίδρυση σχολής μεταπτυχιακών σπουδών, η έκταση και οι προϋποθέσεις χορήγησης «ανταποδοτικών υποτροφιών» στους φοιτητές, η διαδικασία κατάρτισης των προγραμματικών συμφωνιών, οι τρόποι κατάργησης κάθε έννοιας ασύλου (σεκιούριτι, κ.λπ.) κ.α. Αντίστοιχα με τον Εσωτερικό Κανονισμό (που καταρτίζεται επίσης από το Συμβούλιο, ύστερα από εισήγηση του Πρύτανη και γνώμη της Συγκλήτου) καθορίζονται όλα τα θέματα εσωτερικής λειτουργίας του Ιδρύματος.

Οσον αφορά στο διδακτικό προσωπικό, το νομοσχέδιο καταργεί τη βαθμίδα του λέκτορα, ενώ η μονιμότητα διασφαλίζεται στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή. Το μόνιμο προσωπικό προφανώς θα είναι ελάχιστο, αφού το νομοσχέδιο προβλέπει για την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών την πρόσληψη προσωπικού με πανσπερμία εργασιακών σχέσεων (ατομικές συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, επισκέπτες καθηγητές, ομότιμοι καθηγητές χωρίς αμοιβή σε προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών).

Η ξενοδουλεία και ξενολαγνεία , αλλά και η προσπάθεια δημιουργίας σκληρού περιβάλλοντος σταθερά προσανατολισμένου στην επιχειρηματική λειτουργία και συμπεριφορά του Πανεπιστήμιου και στα ευρωπαϊκά δεδομένα (Μπολόνια), εκφράζεται και με το γεγονός ότι τα μέλη του διδακτικού προσωπικού εκλέγονται από εκλεκτορικά σώματα, των οποίων τουλάχιστον 3 από τα 7 μέλη προέρχονται από άλλο Πανεπιστήμιο της ημεδαπής ή του εξωτερικού και οι προϋποθέσεις εκλογής και η «καταλληλότητα των προσόντων του διδακτικού προσωπικού» αποτελούν στοιχείο αξιολόγησης και πιστοποίησης του Ιδρύματος από «ανεξάρτητη» Αρχή (οι ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες που απαρτίζουν την επιτροπή πιστοποίησης προέρχονται από το μητρώο εμπειρογνωμόνων, στο οποίο εντάσσονται υποχρεωτικά και αλλοδαποί «ειδικοί»). Η υποβάθμιση του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου των Πανεπιστημίων της Ελλάδας αποτυπώνεται επίσης στη δυνατότητα των Πανεπιστημίων να μπορούν να εκλέγουν καθηγητές οι οποίοι υπηρετούν ταυτόχρονα στο εξωτερικό (ή το εσωτερικό) χωρίς οι τελευταίοι να παραιτηθούν από τη θέση τους στο εξωτερικό (ή το αντίστροφο), (θα έρχονται εδώ για μαθήματα «αρπαχτής»).

Κατάργηση ασύλου
Η κυβέρνηση επέλεξε να προχωρήσει στην ωμή κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, με «την επιστροφή στις ρίζες του ασύλου», κρίνοντας ότι στις μέρες μας, της άγριας σαρωτικής επίθεσης σε όλα τα μέτωπα που κυοφορεί κοινωνικές εκρήξεις και εξεγέρσεις, δεν επαρκεί για να επιβληθεί ο φασισμός και η τρομοκρατία στους πανεπιστημιακούς χώρους, η διάταξη του «νόμου Γιαννάκου», όπως δήλωνε αρχικά η Διαμαντοπούλου.

Στο νομοσχέδιο δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στο άσυλο. Η επιδίωξη της κατάργησής του γίνεται με κουτοπόνηρο τρόπο. Αφού δεν υπάρχει ο όρος, άρα δεν υπάρχει ανάγκη και για νομοθετική κατοχύρωσή του. Στο νομοσχέδιο αναφέρεται απλά ότι «στα ΑΕΙ κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών», υπεύθυνος για την τήρηση ορίζεται ο Πρύτανης, ενώ ο Οργανισμός ορίζει «τη διαδικασία διαφύλαξης της ακαδημαϊκής ελευθερίας» («διαδικασία για την προστασία και ασφάλεια του προσωπικού και της περιουσίας του ιδρύματος», «φορείς φύλαξης του ιδρύματος»). Το πώς η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την προάσπιση της «ακαδημαϊκής ελευθερίας», μας το εξηγεί ο Ειδικός Γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Παπάζογλου, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο αν η Αστυνομία θα πάει στο χώρο του Πανεπιστήμιου σε περίπτωση που κάποιος πολίτης καταγγείλει ότι γίνονται «έκτροπα». «Ακριβώς. Αυτό σημαίνει ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και πραγματική ακαδημαϊκή ελευθερία κατά τη γνώμη μου», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Η σιγή νεκροταφείου (αποτροπή καταλήψεων, φοιτητικών κινητοποιήσεων, απεργιών εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού) επιβάλλεται και με άλλες μεθόδους. Η παράταση του διδακτικού εξαμήνου, η διακοπή του εκπαιδευτικού έργου και της λειτουργίας του Ιδρύματος «επιτρέπεται με απόφαση του Πρύτανη και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις».

Τρεις κύκλοι και «σούπες» προγραμμάτων σπουδών
Το νομοσχέδιο επιβάλλει διά ροπάλου τους τρεις κύκλους σπουδών της κακόφημης Μπολόνια. Τα Πανεπιστήμια υποβιβάζονται σε σχολές κατάρτισης με τον πρώτο κύκλο σπουδών να ορίζεται τριετής (περιλαμβάνει μαθήματα που αντιστοιχούν σε 180 ακαδημαϊκές μονάδες, όταν ένα ακαδημαϊκό έτος απαιτεί μαθήματα που αντιστοιχούν σε 60 μονάδες).

Ο πρώτος κύκλος οδηγεί σε πτυχίο. Για ξεκάρφωμα το νομοσχέδιο αναφέρει ότι θα εκδοθεί ΠΔ, ύστερα από εισήγηση των Ιδρυμάτων και γνώμη της ΑΔΙΠ (της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας), που θα ορίζει το σύνολο των ακαδημαϊκών μονάδων που απαιτούνται για τη λήψη πτυχίου ανά Σχολή. Ομως, άπειρες είναι οι φορές που τα υποτιθέμενα ΠΔ δεν εκδόθηκαν ποτέ, ενώ το νομοσχέδιο υπογραμμίζει με νόημα πως το σύνολο των ακαδημαϊκών μονάδων ανά Σχολή θα λαμβάνει υπόψη «και τις αντίστοιχες εξελίξεις ανά επιστημονικό πεδίο στον ευρωπαϊκό χώρο ανώτατης εκπαίδευσης».

Συνεπώς, οδηγούμαστε τροχάδην στις τριετείς σπουδές, αφού αυτή είναι η διαδεδομένη ευρωπαϊκή πρακτική (bachelor), που προέκυψε από τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου για μαζική παραγωγή «χεριών», για εργαζόμενους φθηνούς με γνώσεις «μιας χρήσης» και για μια ελίτ στελεχικού δυναμικού με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους. Ο δεύτερος κύκλος -μεταπτυχιακός- (διάρκειας 1-2 ετών το πολύ) και πολύ περισσότερο ο τρίτος -διδακτορικός- (διάρκειας 1-2 ετών κατά μέγιστο συν η εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής), προορίζεται για μια ελίτ, που θα στελεχώνει τις επιχειρήσεις του κεφαλαίου και τον κρατικό μηχανισμό. Τα ταξικά τείχη που θα ορθώνονται ανάμεσα στους κύκλους σπουδών θα είναι προφανώς αυστηρές εξετάσεις και κριτήρια επιλογής, καθώς και δίδακτρα, που προβλέπονται από το νομοσχέδιο για τους μεταπτυχιακούς κύκλους.

Βασική διοικητική και ακαδημαϊκή μονάδα σε κάθε Ιδρυμα ορίζεται η Σχολή. Οι φοιτητές εισάγονται καταρχήν σε Σχολή και στη συνέχεια εντάσσονται σε προγράμματα σπουδών από το δεύτερο έτος. Η ρύθμιση αυτή αυξάνει και εντείνει τους ταξικούς φραγμούς, βάζοντας διπλά φίλτρα ξεσκαρταρίσματος, ενώ και πάλι δεν επιτυγχάνεται η φοίτηση του φοιτητή στη σχολή πρώτης προτίμησής του, μιας και ο κλειστός αριθμός εισακτέων διατηρείται και μέσα στη Σχολή για τη μεταπήδηση στο δεύτερο έτος. Το νομοσχέδιο αναφέρει χαρακτηριστικά ότι για την κατάταξη των φοιτητών στα προγράμματα σπουδών, «μετά την επιτυχή ολοκλήρωση του γενικού προγράμματος σπουδών του πρώτου ακαδημαϊκού έτους… λαμβάνονται υπόψη η βαθμολογία των εισαγωγικών εξετάσεων, οι επιδόσεις των φοιτητών στο πρώτο ακαδημαϊκό έτος και οι προτιμήσεις τους, σύμφωνα με τις ειδικότερες προβλέψεις του Οργανισμού».

Η κατάργηση των προγραμμάτων σπουδών των Τμημάτων, που ορίζονται στο πεδίο συνεκτικότητας μιας επιστήμης, η οργάνωση των σπουδών με βάση όχι την ενότητα της επιστήμης, που είναι απαραίτητο συστατικό για την ανάπτυξη και πρόοδό της, αλλά ένα σύστημα διδακτικών μονάδων ατάκτως ερριμμένων, που οδηγούν σε πτυχία πολλαπλών ταχυτήτων (οι φοιτητές επιλέγουν τις ατομικές τους διαδρομές, συλλέγοντας διδακτικές μονάδες, το άθροισμα των οποίων είναι απαραίτητο για το πτυχίο), σαφώς μη ισοδύναμων, με ευνόητη την κατάργηση της συλλογικής κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων, μετατρέπουν τις σπουδές σε «σούπα». Ταιριαστή αλήθεια ρύθμιση με τον φθηνό προπτυχιακό κύκλο απλής κατάρτισης και απόκτησης δεξιοτήτων ευθυγραμμισμένων με την αγορά.

Η πλήρης εφαρμογή του συστήματος πιστωτικών μονάδων θα έχει άμεση εφαρμογή στο μέλλον και στη διασύνδεση των πανεπιστημιακών προγραμμάτων σπουδών με τα συστήματα διά βίου μάθησης, δηλαδή με τα κάθε είδους μαγαζιά κατάρτισης και επανακατάρτισης. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι η Μπολόνια προβλέπει τέτοιου τύπου ανακατώματα στη συλλογή διδακτικών μονάδων. Από τώρα, όμως, δίνεται μια πρόγευση της σκόπιμης σύγχυσης μεταξύ εκπαίδευσης, επιστήμης και κατάρτισης (εξ ου και η αναφορά στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων, μέσω του οποίου όλα αυτά τα χαρτιά -πτυχία, διπλώματα, πιστοποιητικά, βεβαιώσεις, ακόμη και εργασιακή εμπειρία- παντρεύονται αρμονικά). Τα Πανεπιστήμια, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, έχουν τη δυνατότητα να οργανώνουν «προγράμματα σύντομου κύκλου σπουδών» (μέχρι 2 έτη), τα οποία ολοκληρώνονται με «την απονομή διπλώματος», όπως και προγράμματα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Ολα τούτα αποτελούν και μια φανερή περίπτωση ιδιωτικοποίησης της λειτουργίας του δημόσιου Πανεπιστήμιου, αφού εκτός των άλλων επιβάλλονται και δίδακτρα. Στην ίδια κατεύθυνση αποκόμισης πόρων είναι και η διοργάνωση προγραμμάτων σπουδών σε ξένη γλώσσα, η ενίσχυση διεθνών προπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών που θα προσελκύουν και ξένους φοιτητές-πελάτες.

Κραυγαλέα περίπτωση ιδιωτικοποίησης, αλλά και οπισθοδρόμησης σε ολιγαρχικά, αυταρχικά και συντηρητικά μοντέλα διοίκησης είναι και η επαναφορά της έδρας («επώνυμη έδρα»), με την ευγενική «χορηγία» ιδιωτών (π.χ. έδρα Κόκκαλη, Λαμπράκη, Μπόμπολα, κλπ.).

Φοιτητές-στρατιωτάκια
Η σιωπή των αμνών επιβάλλεται στα Πανεπιστήμια. Το νομοσχέδιο επιχειρεί να δημιουργήσει φοιτητές-στρατιωτάκια, αυστηρά προσηλωμένους στα μαθήματά τους, εμπεδώνοντας το τρομοκρατικό κλίμα της καπιταλιστικής επιχείρησης, πολύ χρήσιμο για το κεφάλαιο, όταν οι φοιτητές θα γίνουν οι αυριανοί εργαζόμενοι. Καθιερώνεται ανώτατος χρόνος σπουδών, που ισούται με τα απαιτούμενα έτη σπουδών για τη λήψη του πτυχίου (ν έτη), προσαυξημένα κατά δυο χρόνια (ν+2). Οι εργαζόμενοι φοιτητές, προκειμένου να υπαχθούν στη ρύθμιση της «μερικής φοίτησης», που έχει ως ανώτατο χρόνο σπουδών 2ν έτη, πρέπει να είναι «αποδεδειγμένα εργαζόμενοι». Τούτο αποκλείει αυτομάτως τη συντριπτική πλειοψηφία της εργαζόμενης φοιτητικής νεολαίας, της προερχόμενης κατά κανόνα από χαμηλά κοινωνικά στρώματα, αφού είναι γνωστό το γενικευμένο καθεστώς μαύρης εργασίας που βασιλεύει.

Προβλέπεται επίσης η αυτοδίκαιη διαγραφή του φοιτητή από τη Σχολή σε περίπτωση που αυτός δεν εγγραφεί για δυο συνεχόμενα εξάμηνα. Αυτό γίνεται για να επιβληθεί κλίμα πειθάρχησης και τρομοκρατίας, αλλά και για να ξέρει το κράτος ανά πάσα στιγμή ποιοι είναι οι «ενεργοί φοιτητές», με βάση τους οποίους θα δίνονται τα ψίχουλα της κρατικής χρηματοδότησης. Οι προϋποθέσεις διατήρησης της φοιτητικής ιδιότητας (π.χ. αν θα μπουν δίδακτρα από κει κι έπειτα), μετά την εκπνοή του ανώτατου χρόνου σπουδών (ν+2 για τους φοιτητές πλήρους φοίτησης και 2ν για τους φοιτητές μερικής φοίτησης) ορίζονται από τον Οργανισμό.

Διαρρηγνύει τα ιμάτιά της η Διαμαντοπούλου για να μας πείσει ότι δεν θα υπάρχουν δίδακτρα στις προπτυχιακές σπουδές. Αλλά και μόνο η επιβολή του προπτυχιακού τριετούς κύκλου σπουδών υποκρύπτει από μόνη της την επιβολή διδάκτρων. Γιατί ο φοιτητής, που έπαιρνε το βασικό πτυχίο στα 4 ή 5 χρόνια, το οποίο θεωρούνταν επαρκές στην αγορά εργασίας, χωρίς να καταφεύγει υποχρεωτικά στα μεταπτυχιακά, θα είναι τώρα υποχρεωμένος, προκειμένου να έχει μια επαγγελματική διέξοδο να επιδιώκει μεταπτυχιακές σπουδές, οι οποίες, όμως, απαιτούν δίδακτρα. Δειλό βήμα για την επιβολή διδάκτρων είναι η θέσπισή τους καταρχήν για τους αλλοδαπούς φοιτητές. Η κατάργηση επίσης της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων από το 2014-15, τα οποία θα αναρτώνται μόνο στο διαδίκτυο, αποτελεί έμμεση καταβολή διδάκτρων. Γιατί ο φοιτητής θα είναι υποχρεωμένος να «κατεβάσει» και τυπώσει χιλιάδες σελίδες και το σημαντικότατο αυτό έξοδο θα το επωμιστεί ο ίδιος. Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι έως το 2013-14 θα διανέμεται ένα μόνο σύγγραμμα ανά μάθημα, γεγονός που και πάλι επιβαρύνει τους φοιτητές, όταν απαιτούνται για κάθε μάθημα περισσότερα του ενός συγγράμματα. Χέρι, όμως, θα μπει και στη σίτιση-στέγαση των φοιτητών (προφανώς με τα νέα δεδομένα του αφορολόγητου ορίου). Οπως αναφέρει σχετικό δελτίο Τύπου, το υπουργείο Παιδείας, «επεξεργάζεται ένα νέο στρατηγικό σχεδιασμό αναφορικά με τη λειτουργία των φοιτητικών εστιών».

Η κατάργηση της δωρεάν Παιδείας σηματοδοτείται και με τη θέσπιση «ανταποδοτικών υποτροφιών» -με υποχρέωση των φοιτητών να προσφέρουν εργασία με μερική απασχόληση στο Ιδρυμα- και δανείων, τα οποία οι φοιτητές θα αποπληρώνουν μετά την έναρξη απασχόλησής τους. Θα δημιουργηθούν δηλαδή καταχρεωμένοι από τα γεννοφάσκια τους εργαζόμενοι, δέσμιοι για μια ζωή των τραπεζών (ο Γιωργάκης εμπνέεται από τα αμερικανικά πανεπιστήμια). Βεβαίως, τα δάνεια θα συναρτώνται «με τις ακαδημαϊκές επιδόσεις του φοιτητή».

Αξιολόγηση-χρηματοδότηση-προγραμματικές συμφωνίες
Το νομοσχέδιο χωρίς περικοκλάδες επιβάλλει την αξιολόγηση των πάντων, την οποία συνδέει με τη χρηματοδότηση. Για το σκοπό αυτό, η δημόσια χρηματοδότηση διακρίνεται σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος κατανέμεται στα Ιδρύματα με βάση τον αριθμό των «ενεργών φοιτητών» και συνίσταται στα τελείως απαραίτητα (κατά το γνωστό φως, νερό, τηλέφωνο), το δε δεύτερο μέρος τίθεται προφανώς υπό αίρεση, αφού αποδίδεται «με βάση τους δείκτες ποιότητας και επιτευγμάτων και σύμφωνα με το βαθμό επίτευξης των στόχων που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της πολιτείας και των ιδρυμάτων».

Οι περίφημοι αυτοί δείκτες δεν έχουν καμιά σχέση με την προαγωγή αυτής καθαυτής της επιστήμης και την κατάκτησή της από τους φοιτητές, ούτε με την προαγωγή γενικά της βασικής έρευνας που τα αποτελέσματά της μπορούν να φανούν στο μέλλον και αφορούν το γενικό καλό. Εχουν να κάνουν «με την αποτελεσματική λειτουργία και απόδοση των υπηρεσιών, σύμφωνα με τις διεθνείς πρακτικές, ιδίως εκείνες του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης», με ποσοτικά δηλαδή κριτήρια επιβολής μιας ιδιότυπης δημοσιονομικής πειθαρχίας στα Ιδρύματα και με την διασύνδεση του Πανεπιστήμιου με τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, η οποία μπορεί να αποφέρει πρόσθετα έσοδα. Π.χ. αριθμητική σχέση αποφοίτων σε σχέση με τους εισερχόμενους φοιτητές, αριθμός φοιτητών στα προγράμματα διά βίου μάθησης, αριθμός Κέντρων Αριστείας, πορεία επαγγελματικής ένταξης αποφοίτων, αριθμός φοιτούντων αλλοδαπών φοιτητών, αριθμός μελών επιστημονικού προσωπικού που επιτυγχάνουν χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ερευνας, δημοσιεύσεις, κ.λπ.

Τα ΑΕΙ μπορούν επίσης να χρηματοδοτούνται από ιδιωτικούς φορείς της Ελλάδας και του εξωτερικού και τούτο αποτελεί στοιχείο θετικής αξιολόγησής τους. Για να υλοποιούνται οι διαδικασίες της αξιολόγησης αναβαθμίζεται η ΑΔΙΠ της Γιαννάκου και μετατρέπεται και σε Αρχή Πιστοποίησης. Διότι τώρα δεν αρκεί απλά η αξιολόγηση, απαιτείται και η πιστοποίηση των πάντων, των προγραμμάτων σπουδών, των πτυχίων και των εσωτερικών συστημάτων διασφάλισης της ποιότητας (όπως ακριβώς τα προϊόντα μιας εταιρίας). Η πιστοποίηση είναι διαδικασία εξωτερικής αξιολόγησης, με βάση συγκεκριμένα κριτήρια και δείκτες που ισχύουν διεθνώς, όπως είναι «τα μαθησιακά αποτελέσματα και τα επιδιωκόμενα προσόντα σύμφωνα με το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων, η ζήτηση στην αγορά εργασίας των αποκτώμενων προσόντων, η ακαδημαϊκή φυσιογνωμία και προσανατολισμός του προγράμματος σπουδών κ.α. Στην επιτροπή πιστοποίησης, που συγκροτείται από την ΑΔΙΠ μετέχουν υποχρεωτικά και αλλοδαποί εμπειρογνώμονες. Η έκδοση αρνητικής πιστοποίησης συνεπάγεται και περιορισμό της χρηματοδότησης του Ιδρύματος. Το ακαδημαϊκό προσωπικό δεν κρίνεται κατάλληλο για τη διαχείριση της έρευνας και της περιουσίας του Ιδρύματος. Απαιτούνται άνθρωποι με προσόντα και νοοτροπία μάνατζερ. Προς τούτο, σε κάθε Πανεπιστήμιο ιδρύεται ένα ΝΠΙΔ, που αναλαμβάνει τα παραπάνω. Η κατηγοριοποίηση των Ιδρυμάτων, η υπογράμμιση και ανάδειξη των ταξικών διαφορών επιβεβαιώνονται και μέσα από τη δημιουργία Κέντρων Αριστείας, τα οποία απολαμβάνουν «πρόσθετη στήριξη» από το κράτος.

Τα Πανεπιστήμια είναι υποχρεωμένα να συντάσσουν τετραετή ακαδημαϊκά-αναπτυξιακά προγράμματα, των οποίων οι κατευθύνσεις καθορίζονται από το Συμβούλιο. Τα προγράμματα αυτά αποτελούν δεσμευτικές συμφωνίες με την πολιτεία, η οποία λαμβάνει υπόψη της «ιδίως τη συμμόρφωση προς τα αποτελέσματα της διαδικασίας αξιολόγησης και πιστοποίησης». Στην περίπτωση που το Πανεπιστήμιο δεν καταρτίσει το πρόγραμμα αυτό, κάθε κρατική χρηματοδότηση προς το Ιδρυμα αναστέλλεται, με εξαίρεση τους πόρους για τη μισθοδοσία του προσωπικού, την κάλυψη των λειτουργικών εξόδων και τη φοιτητική μέριμνα. Κοντολογίς, τα Ιδρύματα στραγγαλίζονται παντί τρόπω, ώστε να υποταχθούν στην κυρίαρχη πολιτική. Τα παραπάνω κάνουν σκόνη τις συνταγματικές επιταγές για την «πλήρη αυτοδιοίκηση» και την υποχρέωση της δημόσιας χρηματοδότησης.

Πανεπιστημιακός «Καλλικράτης»
Οι σαρωτικές συγχωνεύσεις-καταργήσεις πανεπιστημιακών τμημάτων και ΤΕΙ αφήνονται για την επόμενη φάση του Αρμαγεδώνα στην ανώτατη εκπαίδευση. Το νομοσχέδιο προβλέπει έκδοση σχετικού ΠΔ από τα συναρμόδια υπουργεία. Ακόμη και το παντοδύναμο Συμβούλιο και η ΑΔΙΠ περιορίζονται στην απλή εκφορά «γνώμης», όταν πρόκειται για ζητήματα πετσοκόμματος των δαπανών, με γνώμονα πάντα «τις ανάγκες και δυνατότητες της εθνικής οικονομίας», δηλαδή τις δεσμεύσεις απέναντι στην τρόικα και το Μνημόνιο.

Γιούλα Γκεσούλη

 http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=12048&pos=4&cat_id=48