αναδημοσίευση απο τον Άπατρι της Πάτρας
«…Η μοναρχία, με την πρωταρχική της σημασία, είναι το καθεστώς εκείνο στο οποίο ο ένας αποφασίζει για τους υπόλοιπους· η ολιγαρχία, όταν αποφασίζουν οι λίγοι, οι πιο πλούσιοι. Κι όταν δεν αποφασίζει κανείς, γιατί οι άνθρωποι έχουν απορρίψει κάθε συλλογική πειθαρχία, τότε μιλάμε για αναρχία.
― Τέλος οι αρχηγοί, τέλος οι ιεραρχίες, τέλος οι καταναγκασμοί. Η ευτυχία δηλαδή!
— Ναι, στα χαρτιά. Στη ζωή, η αναρχία οδηγεί στο δεσποτισμό, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο από μοναρχία χωρίς νόμο…» [Υπογράμμιση δική μου.]
Αυτός ο διάλογος είναι παρμένος από το βιβλίο του Ρεζίς Ντεμπρέ, Εξηγώντας τη Δημοκρατία στην κόρη μου, (Εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000), όπως έχουν την αστική καλοσύνη να μας πληροφορήσουν οι δημοκρατικοί δάσκαλοι-συγγραφείς του βιβλίου. Έτσι είναι το τίμιο! Όταν επικαλείσαι κάτι που το είπε κάποιος άλλος, πρέπει να αναφέρεις την πηγή. Γι’ αυτό οι δυο τίμιοι συγγραφείς του σχολικού εγχειριδίου Καλλιόπη Παπακωνσταντίνου, διδάκτωρ Νομικής, και Λεωνίδας Κατσίρας,… L.L.M., ανέγραψαν αμέσως το όνομα του πάλαι ποτέ επαναστάτη και νυν συμβούλου αστικών κυβερνήσεων Ρεζίς Ντεμπρέ, από τον οποίο δανείστηκαν την παραπάνω λάσπη. Οπότε οι ίδιοι δε… λέρωσαν τα χέρια τους. Μόνο τα χρήματα εισέπραξαν για τον κόπο τους. Όπως ακριβώς συνέβη και με την ομάδα των «Κριτών-Αξιολογητών» του βιβλίου, δηλαδή τους Παναγιώτη Γρηγορίου, Αναπληρωτή Καθηγητή Πανεπιστημίου Αιγαίου, Δημήτρη Χρυσοχόου, Αναπληρωτή Καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης, Αγγελική Ηλιοπούλου,… M.Sc.(Ed.), M.Sc.(Soc.Psych.), Ασπασία Οικονόμου,… M.Ed.Psych., και Στέλλα Σωτηρίου,… M.Sc. Η όλη «εποπτεία» και ο «συντονισμός» ανήκε στον Παύλο Μαράντο, Σύμβουλο Νομικών-Πολιτικών Επιστημών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο.
Δε θέλω ν’ ασχοληθώ με τον Ρεζίς Ντεμπρέ και με τη «δημοκρατία» που διδάσκει στην κόρη του συκοφαντώντας φασιστικά την αναρχία. Με τους… δικούς μας, όμως, αλλάζει το ζήτημα. Γιατί αυτοί, όπως υποστηρίζουν στον «πρόλογο» (σελ.7) του βιβλίου, ανέλαβαν να το γράψουν «υποκινούμενοι από αγάπη για την εκπαίδευση». Προσθέτοντας ότι «Πεποίθησή» τους «είναι ότι η παιδεία αποτελεί το κλειδί για την καλλιέργεια αισθήματος δικαιοσύνης και πολιτικής υπευθυνότητας». Και, μάλιστα, κλείνουν τον πρόλογό τους «με την ευχή, ως πολίτες του αύριο [οι μαθητές και οι μαθήτριες], «να δημιουργήσουν μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία». [Οι υπογραμμίσεις δικές μου.]
Αν είχαν έστω και μια στάλα δημοκρατικής τσίπας και «αισθήματος δικαιοσύνης και πολιτικής υπευθυνότητας», δε θα συκοφαντούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, και μάλιστα με τέτοιο ύπουλο και φασιστικό τρόπο. Η όποια επιστημονική τους «εντιμότητα» θα απαιτούσε να ανατρέξουν στην αναρχική θεωρία (Μπακούνιν, Κροπότκιν, Μαλατέστα, Προυντόν κλπ.) και στην ιστορία των αναρχικών (από την Παρισινή Κομμούνα ως τον επαναστατικό τους αγώνα στις άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου –Ρωσία, Ισπανία, Αμερική…), για να απαντήσουν στο ερώτημα «τι είναι η αναρχία» στη θεωρία και στην πράξη… Φυσικά, τα γνώριζαν όλα αυτά, με τόσους τίτλους που διαθέτουν. Όπως τα γνώριζε κι ο Ρεζίς Ντεμπρέ, όταν προτιμούσε να στραβώσει την κόρη του. Το να συμφωνήσει κανένας με την αναρχία δεν είναι υποχρεωτικό. Το να την συκοφαντεί έτσι ασύστολα είναι πολιτικό έγκλημα φασιστικού τύπου. Θυμίζει εκείνους τους φασίστες που τρομοκρατούσαν τους χωριάτες λέγοντας πως ο κομμουνισμός θα τους πάρει την… κατσίκα. Τώρα οι εκσυγχρονισμένοι αυλικοί της Εξουσίας ταυτίζουν την αναρχία με την… απόλυτη μοναρχία, για να τρομοκρατήσουν τα παιδιά.
Τόση ποταπότητα! Αλλά πού να βρουν την τσίπα οι κολαούζοι διανοούμενοι του συστήματος!
