O εφαρμοστικός νόμος με σχόλια. Δείτε τι ετοιμάζουν..

Κατεβάστε το αρχείο και δείτε αναλυτικά και με σχόλια τι ετοιμάζουν οι καπιταλιστές σε συνεργασία παντα με τις τράπεζες, παγκόσμιες και μη...

Max Keiser: Οι αμερικανικές τράπεζες προσπαθούν να κάνουν πλήρη αφαίμαξη στην Ελλάδα

Ανοιχτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ από την Μυρσίνη Λοΐζου

Αθήνα 27/6/2011
ΑΠΟ: Μυρσίνη Λοΐζου

ΠΡΟΣ: Τον Πρωθυπουργό, και την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Το σύνολο των ΜΜΕ

Ανοιχτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό, και την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ

Κυρίες και Κύριοι της Κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ.

Γνωρίζω εκ των προτέρων, ότι αυτή η κίνησή μου είναι συμβολική, εν τούτοις η συνείδησή μου, και η αξιοπρέπειά μου ως ενεργού πολίτη μου επιβάλλει να σας γνωστοποιήσω τα εξής:

Ο πατέρας μου Μάνος Λοΐζος αγωνίστηκε με τον δικό του τρόπο, για αξίες όπως η Ελευθερία, η Δημοκρατία, και η Κοινωνική Δικαιοσύνη. Προσπάθησε να υπηρετήσει μέσω της τέχνης του, τα οράματα και τις αξίες ενός καταπιεζόμενου Λαού, ο οποίος με πολύ κόπο, αίμα και δάκρυα αγωνίστηκε για την Δημοκρατία, την οποία τόσο βάναυσα του την στερούσαν.

Αφού αυτός ο Λαός κατοχύρωσε με πολλούς αγώνες τα στοιχειώδη Δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία στην Ευρώπη είχαν κατακτηθεί χρόνια πριν, έρχεστε σήμερα και όπου Δικαιώματα βάζετε ευκαιρίες. Τα Δικαιώματα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, την ποιότητα ζωής, τον πολιτισμό, τα έχετε κάνει ένα απέραντο fast track έξυπνων επενδύσεων, ξεπουλώντας όχι μόνο τον Δημόσιο πλούτο αυτή της χώρας, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Τόσα χρόνια σας ακούω να χρησιμοποιείτε το «Καλημέρα Ήλιε» στις Κομματικές σας συγκεντρώσεις. Παλιότερα, απλά με ενοχλούσε αισθητικά καθώς και με πλήγωνε, εξαιτίας αφενός της υποκρισίας σας, -διότι οι δικές σας αξίες επέβαλαν και έναν βαθιά εξουσιαστικό τρόπο ζωής, και δημιούργησαν σκλάβους αντί για ελεύθερους ανθρώπους, και ενεργούς πολίτες- και αφετέρου διότι οι δικές σας αξίες δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με αυτό που προσπαθεί να πει το συγκεκριμένο τραγούδι.

Τώρα όμως πλέον εξοργίζομαι, γιατί δείχνει ότι δεν έχετε καταλάβει τίποτα από τους αγώνες του Λαού και των εργαζομένων, πράγματα τα οποία ενέπνευσαν τον πατέρα μου, και του έδωσαν και μια αντίστοιχη στάση ζωής στην καθημερινότητά του ως πολίτη, και στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.

Το τραγούδι αυτό καλημερίζει τον Ήλιο, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, και την προσμονή ενός ολόκληρου Λαού, για Δημοκρατία και Ελευθερία.

Εσείς όμως, είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος.

Ως εκ τούτου, σας απαγορεύω ρητά και κατηγορηματικά, να χρησιμοποιείτε έργο ή μέρος του έργου του Μάνου Λοΐζου, σε οποιαδήποτε κομματική σας εκδήλωση ή δραστηριότητα.

Βέβαια ίσως να απαντήσετε ότι το έργο του Μάνου Λοΐζου ανήκει στον Λαό. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως και η συγκεκριμένη πράξη εκ μέρους μου.

Επειδή όπως αποδείχτηκε δεν είστε, και ούτε ήσασταν ποτέ μέρος αυτού του Λαού, και δεν έχετε πλέον κανένα δικαίωμα και καμία νομιμοποίηση να συνεχίζετε να τον εξαπατάτε.

Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας.
Δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Και δεν θα μας τον πάρει.

Μυρσίνη Λοΐζου

http://parallhlografos.wordpress.com/2011/06/27/%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF%C

Άμεση δημοκρατία και γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση

Το 1990 είχε ξανατεθεί στην ελληνική κοινωνία το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας, από τον Μανόλη Γλέζο όπου είχε δημιουργήσει κόμμα με την ονομασία «άμεση δημοκρατία». Με αφορμή αυτό και αλλά εκδώσαμε αυτή την μπροσούρα σε 2000 αντίτυπα και μοιράστηκε στις γειτονίες του Πειραιά πόρτα πόρτα αλλά και σε κεντρικές εκδηλώσεις στην Αθήνα.


{…} ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δημοσιεύουμε σ'αυτό το τεύχος τρία κείμενα γύρω από το ζήτημα της Αμεσης Δημοκρατίας και της Γενικευμένης Κοινωνικής Αυτοδιεύθυνσης, μέσα από διαφορετικές το κα θένα προσεγγίσεις. Διαφορετικές στα επιμέρους αφού η κάθε μία προσπαθεί ν'απαντήσει και σε μιά ιδιαίτερη πλευρά του ζητούμενου. Παράλληλα όμως και οι τρεις συγκλίνουν στα θέματα ουσίας, δηλαδή το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας διαχωρισμένο από την αυτοδιεύθυνση της εργασίας, του χώρου και του χρόνου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι μιά νέα φαινάκη. Φαινάκη που θυμίζει φιλολογικές συζητήσεις αστικοφιλελεύθερου περιεχομένου γύρω από την δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας τον τέταρτο αιώνα δουλοκτητικής, πατριαρχικής, γι'αυτό και μισής. Όπως μισή στις μέρες μας είναι η δημοκρατία που μας προββάλουν οι θιασώτες του ιδιωτικού αλλά και του κρατικού καπιταλισμού.

Η διεύρυνση και η υπέρβαση αυτής της "Δημοκρατίας" σε όλες τις πλευρές της ατομικής και κοινωνικής ζωής σαν πανανθρώπινο και οικουμενικό αίτημα είναι η θέληση και επιθυμία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων της σημερινής εποχής. Εποχής που ανοίγει την αυλαία της στα τέλη του αιώνα που διανύουμε φέρνοντας στο προσκήνιο τα κοινωνικά κινήματα βάσης ενάντια στην εκμετάλλευση και εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο, στον τεχνολογικό και οικονομικό ολοκληρωτισμό.

Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε στις Ελληνικές συνθήκες αυτά τα αιτήματα, θα τα σχηματοποιούσαμε ως εξής:
ούτε αφεντικά / ούτε εργάτες / ούτε διευθυντές / ούτε διευθυνόμενοι

ΑΓΩΝΑΣ για την αυτοδιεύθυνση της εργασίας του χώρου και του χρόνου μας
"Δε θεωρώ τον Ανθρωπο σαν καρκίνο του Πλανήτη. Οι άνθρωποι είναι ένα σωρό διαφορετικά πλάσματα: εργάτες και εκμεταλευτές, γυναίκες και άνδρες, ομοφυλόφιλοι και ετερόφυλοι, λεσβίες και συντηρητικές γυναίκες, έγχρωμοι και λευκοί και πάνω απ'όλα καταπιεζόμενοι και καταπιεστές. Ο πραγματικός καρκίνος που τρώει τον Πλανήτη είναι ο Καπιταλισμός και η Ιεραρχία και ανησυχώ πολύ στο μέτρο που ένα κομμάτι του οικολογικού κινήματος αποσπά το κό­σμο από αυτά τα θέματα, έστω και αν ανακυκλώνει ένα μεγάλο μέρος από την "αναρχίστικη, αριστερίστικη, μαρξιστική" κριτική του Κα­πιταλισμού κάτω από τον ασφαλή όρο "εκβιομηχάνιση". Δε πιστεύω πως μπορούμε να βασιζόμαστε σε προσευχές, τελετές και θετικές δονήσεις για να ξεριζώσουμε αυτό τον καρκίνο. Εκείνο που πιστεύω είναι ότι πρέπει να τον πολεμήσουμε ενεργά και με όλη τη δύναμη που διαθέτουμε..." Μάρραιη Μπούκτσιν.

Αναρχικη Ομάδα Δραπετσώνας-Κερατσινίου

Αναρχοκομμουνιστικός Πυρήνας Ανω Λιοσίων

Κατεβάστε την μπροσούρα από εδώ:

http://www.black-tracker.gr/details.php?id=463

http://ps2.ntev.gr/archive/item?i=52

Η κριτική στη δημοκρατία των συνελεύσεων

του Μάρεϊ Μπούκτσιν 

Η πιο συχνή ίσως κριτική που έχουν πραγματοποιήσει τόσο οι Μαρξιστές όσο και οι αναρχικοί ενάντια στον ελευθεριακό δημοτισμό είναι ο ισχυρισμός πως οι σύγχρονες πόλεις είναι υπερβολικά μεγάλες για να οργανωθούν λειτουργικά επί τη βάσει λαϊκών συνελεύσεων. Κάποιοι επικριτές θεωρούν πως αν στοχεύουμε στην πραγματική δημοκρατία, ο καθένας από την ηλικία των μηδέν μέχρι τα εκατό, ασχέτως υγείας, διανοητικής κατάστασης ή ιδιοσυγκρασίας, πρέπει να λαμβάνει μέρος στη λαϊκή συνέλευση και πως μία συνέλευση πρέπει να είναι μικρή όσο μία αμερικάνικου τύπου ομάδα ψυχοθεραπείας ή μία «ομάδα συγγένειας», όπως την αποκαλεί κάποιος από τους επικριτές. Αλλά στις μεγάλες πόλεις του κόσμου, υποστηρίζουν αυτοί οι επικριτές, οι οποίες έχουν πληθυσμό μερικών εκατομμυρίων κατοίκων, θα χρειαζόμασταν πολλές χιλιάδες συνελεύσεις προκειμένου να επιτύχουμε πραγματική δημοκρατία. Σε τέτοιες πόλεις, επιχειρηματολογούν, μία τέτοια πλειάδα μικρών συνελεύσεων θα ήταν πολύ βραδυκίνητη και δυσλειτουργική.

Όμως ένας μεγάλος αστικός πληθυσμός δεν είναι από μόνος του εμπόδιο για τον ελευθεριακό δημοτισμό. Πράγματι, βασιζόμενοι σε έναν υπολογισμό ο οποίος θα θεωρούσε όλους τους κατοίκους ως συμμετέχοντες πολίτες – οι 48 Παρισινοί τομείς του 1793 θα είχαν υπάρξει εντελώς μη λειτουργικοί, δεδομένου πως το επαναστατημένο Παρίσι είχε έναν πληθυσμό 500.000 με 600.000 ανθρώπων. Εάν κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί, καθώς και κάθε παθολογικά φρενοβλαβές και εντελώς δυσλειτουργικό άτομο είχε παρακολουθήσει τις τομεακές συνελεύσεις και εφόσον αυτές δεν είχαν πάνω από 40 άτομα, η αριθμητική μας λέει πως θα χρειάζονταν περίπου 15.000 συνελεύσεις για να στεγάσουν όλους τους ανθρώπους του επαναστατημένου Παρισιού. Υπό αυτές τις συνθήκες όμως, είναι να απορεί κανείς πως θα μπορούσε ποτέ να έχει συμβεί η Γαλλική επανάσταση.

Αυτοί οι επικριτές είναι συνήθως κάθε άλλο παρά επαναστάτες, και πιθανότατα πιστεύουν πως η ιστορία θα ήταν πολύ καλύτερη αν οι παρισινοί τομείς δεν είχαν υπάρξει ποτέ για να προωθήσουν τη Γαλλική επανάσταση. Η αντίρρησή τους αναπαριστά τον εργαλειακό νου ως υπολογιστική μηχανή, στη χειρότερη εκδοχή του. Κατ’ αρχάς, μία λαϊκή δημοκρατία δεν βασίζεται στην ιδέα πως ο καθένας θα μπορεί ή και θα θέλει να παρακολουθεί λαϊκές συνελεύσεις. Ούτε θα έπρεπε κάποιος να κάνει τη συμμετοχή υποχρεωτική, εξαναγκάζοντας τον καθένα να συμμετέχει. Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός πως σπάνια η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων, σε ένα συγκεκριμένο τόπο, έτυχε να εμπλακεί στην επανάσταση, πόσο μάλλον το σύνολό των ανθρώπων – πράγματι, με βάση όσα γνωρίζω, κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ στην επαναστατική ιστορία. Απέναντι στην εξέγερση, σε μία επαναστατική κατάσταση όπου κάποιοι άγνωστοι αγωνιστές, υποβοηθούμενοι από έναν μικρό αριθμό υποστηρικτών, εξεγείρονται και ανατρέπουν την καθεστικυία τάξη, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι συνήθως ενεργοί ή αδρανείς παρατηρητές.

Έχοντας κάνει προσεκτική ανασκόπηση της εξέλιξης όλων σχεδόν των κύριων επαναστάσεων στο ευρω-αμερικανικό κόσμο, μπορώ να πω μετά λόγου γνώσεως πως ακόμη και σε μία απολύτως επιτυχημένη επανάσταση, μόνο μία μειοψηφία των ανθρώπων παρακολουθούσαν τις συνελεύσεις οι οποίες έπαιρναν σημαντικές αποφάσεις για τη μοίρα της κοινωνίας τους. Η εκτενής διαφοροποίηση όσον αφορά στην πολιτική και κοινωνική συνείδηση, στα συμφέροντα, στη μόρφωση και εν γένει στο υπόβαθρο μεταξύ των μαζών μέσα σε μία καπιταλιστική κοινωνία, εγγυάται πως οι άνθρωποι θα ελκυσθούν και θα συμμετέχουν κατά κύματα στις επαναστατικές διαδικασίες, εάν πρόκειται να συμμετέχουν σε μια επανάσταση. Το πρώτο και πιο μαχητικό κύμα είναι, αριθμητικά, εκπληκτικά μικρό. Ακολουθείται όμως από κάποιους παρατηρητές οι οποίοι ενώνονται με το πρωτεύον κύμα, αν η εξέγερση φανεί να έχει πιθανότητες επιτυχίας. Μόνο αφότου τη εξέγερση συγκεντρώσει και άλλες πιθανότητες επιτυχίας, την ακολουθούν σε διάφορους βαθμούς και τα πολιτικώς λιγότερο ανεπτυγμένα κύματα. Ακόμη και όταν η εξέγερση έχει επιτύχει, απαιτείται χρόνος ώστε η πραγματική πλειοψηφία του πληθυσμού να συμμετάσχει πλήρως στην επαναστατική διαδικασία, συνήθως ως πλήθος σε διαδηλώσεις και πιο σπάνια ως συμμετέχοντες στους επαναστατικούς θεσμούς.

Στην Αγγλική Επανάσταση της δεκαετίας του 1640 για παράδειγμα, ήταν κυρίως ο στρατός των Πουριτανών που έθεσε τα πιο δημοκρατικά αιτήματα, με την υποστήριξη των Levellers (Ισοπεδωτών), οι οποίοι συνιστούσαν ένα πολύ μικρό κλάσμα του πληθυσμού των πολιτών. Η Αμερικανική Επανάσταση συγκέντρωνε τη διαβόητη υποστήριξη, αν και σε καμία περίπτωση την ενεργή υποστήριξη, μόλις του ενός τρίτου του αποικιακού πληθυσμού. Η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, συγκέντρωσε την κύρια υποστήριξή της στο Παρίσι και κατάφερε να προχωρήσει με τους 48 τομείς του, η πλειονότητα των οποίων βασιζόταν σε συνελεύσεις με χαμηλή προσέλευση, εκτός από τις περιπτώσεις που υπό το βάρος βαρυσήμαντων αποφάσεων ξεσηκώνονταν οι πιο επαναστατικές γειτονιές.

Στην πραγματικότητα, αυτό που καθόρισε την έκβαση των περισσοτέρων επαναστάσεων, ήταν λιγότερο το πόση υποστήριξη έλαβαν τα πιο μαχητικά κομμάτια της, αλλά μάλλον ο βαθμός της αντίστασης που αντιμετώπισαν. Αυτό που έφερε τον Λουδοβίκο τον 16ο μαζί με την οικογένειά του από τις Βερσαλλίες πίσω στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1789, σίγουρα δεν ήταν όλες οι γυναίκες του Παρισιού – στην πραγματικότητα μόνο μερικές χιλιάδες συμμετείχαν στην περίφημη πορεία προς τις Βερσαλλίες – αλλά μάλλον η ανικανότητα του βασιλιά να κινητοποιήσει αρκετές και αξιόπιστες δυνάμεις για να τους αντισταθεί. Η Ρωσική Επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 στην Πετρούπολη – η οποία αποτελεί για πολλούς ιστορικούς «μοντέλο» αυθόρμητης μαζικής επανάστασης (με μία εξέγερση πολύ πιο σύνθετη απ’ ό,τι υποδεικνύουν οι περισσότερες διηγήσεις) – ήταν επιτυχημένη επειδή ούτε καν η προσωπική φρουρά του τσάρου ήταν έτοιμη να υπερασπιστεί τη μοναρχία, πόσο μάλλον οι πάλαι ποτέ αξιόπιστοι υποστηρικτές του δεσποτισμού, δηλαδή οι Κοζάκοι. Στην επαναστατημένη Βαρκελώνη του 1936, η αντίσταση στις δυνάμεις του Φράνκο ξεκίνησε από μόλις μερικές χιλιάδες αναρχοσυνδικαλιστές με τη βοήθεια της «Αστικής Φρουράς» (Guardia de Asalto), της οποίας η πειθαρχία, ο οπλισμός και η εκπαίδευση ήταν αναγκαίος παράγοντας για τον εντοπισμό και την τελική νίκη ενάντια στην εξέγερση του τακτικού στρατού.

Είναι τέτοιοι «αστερισμοί» δυνάμεων που εξηγούν πως οι επαναστάσεις επιτυγχάνουν στην πράξη. Δεν θριαμβεύουν επειδή «οι πάντες» ή ακόμα και η πλειονότητα του πληθυσμού, συμμετέχουν ενεργά στην ανατροπή ενός καταπιεστικού καθεστώτος, αλλά επειδή οι ένοπλες δυνάμεις της παλιάς τάξης πραγμάτων αλλά και γενικότερα ο πληθυσμός, δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να την υπερασπιστούν απέναντι σε μία μαχητική και αποφασισμένη μειοψηφία.

Ούτε είναι πιθανό, όσο κι αν είναι επιθυμητό μετά από μία επιτυχημένη εξέγερση, η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων, ακόμη και των καταπιεσμένων, να συμμετέχει προσωπικά στην επαναστατική δραστηριότητα της κοινωνίας. Έπειτα από την επιτυχία μίας επανάστασης, η πλειονότητα των ανθρώπων τείνουν να αποσύρονται στις εστίες τους, όσο μικρές ή μεγάλες κι αν είναι αυτές, όπου τα προβλήματα της καθημερινής ζωής έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στις μάζες. Αυτές οι εστίες μπορεί να είναι οικιστικές ή βιομηχανικές γειτονιές σε μεγάλες πόλεις, ο περίγυρος χωριών και οικισμών ή ακόμη και διασκορπισμένοι χώροι κατοικίας και εργασίας σε μεγάλη απόσταση από αστικές περιοχές.

Με λίγα λόγια, δεν μπορώ να δω πως το μεγάλο μέγεθος των σύγχρονων πόλεων συνιστά ανυπέρβλητο εμπόδιο για τη δημιουργία ενός κινήματος συνελεύσεων γειτονιάς. Οι πόρτες των συνελεύσεων γειτονιάς πρέπει να είναι πάντα ανοιχτές για όποιον ζει στη γειτονιά. Άτομα λιγότερο συνειδητοποιημένα πολιτικά, μπορεί να επιλέξουν να μην παρακολουθούν τις εργασίες της συνέλευσης γειτονιάς στην οποία ανήκουν και δεν πρέπει να υποχρεωθούν να το κάνουν. Οι συνελεύσεις, ανεξαρτήτως μεγέθους, θα έχουν να αντιμετωπίσουν ήδη αρκετά προβλήματα πέρα από τους αδιάφορους παριστάμενους και τους περαστικούς. Αυτό που έχει σημασία είναι πως οι πόρτες των συνελεύσεων θα παραμένουν ανοικτές για όλους αυτούς που επιθυμούν να παρακολουθήσουν και να λάβουν μέρος, μιας και σε αυτό το χαρακτηριστικό εδράζεται η αυθεντική δημοκρατική φύση των συνελεύσεων γειτονιάς.

Μία άλλη κριτική που έχω ακούσει ενάντια στον ελευθεριακό δημοτισμό είναι πως ένας δυναμικός ομιλητής ή μία ομάδα, θα είναι ίσως σε θέση να χειραγωγήσουν το πλήθος, όπως για παράδειγμα τους πολίτες σε μία συνέλευση. Αυτή η χονδροειδέστατη κριτική θα μπορούσε να εκτοξευτεί ενάντια σε οποιονδήποτε δημοκρατικό θεσμό, είτε είναι μία μεγάλη συνέλευση, μία μικρή επιτροπή, ένα εξειδικευμένο συνέδριο ή συνάντηση, ακόμη και μία «ομάδα συγγένειας». Κατά την άποψή μου, μία τόσο ξεκάθαρη απόπειρα να καταφερθούν ενάντια σε κάθε προσπάθεια να δημιουργηθεί μία λαϊκή οργάνωση, μετά βίας αξίζει την όποια συζήτηση. Το μέγεθος της ομάδας δεν αποτελεί σημαντικό παράγοντα εδώ – κάποιες από τις πιο βάναυσες τυραννίες εμφανίζονται σε πολύ μικρές ομάδες, όπου μία ή δύο επιβλητικές παρουσίες μπορούν να κυριαρχήσουν πάνω σε όλους τους υπόλοιπους.

Αυτό που θα μπορούσαν να ρωτήσουν οι επικριτές – αλλά σπάνια το κάνουν – είναι το πως θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε άτομα με μεγάλη πειθώ να επιχειρήσουν τη δημαγώγηση οποιασδήποτε λαϊκής συνέλευσης, ανεξαρτήτως μεγέθους. Κατά την άποψή μου, το μόνο εμπόδιο σε τέτοιες απόπειρες μπορεί να είναι η ύπαρξη ενός οργανωμένου σώματος επαναστατών – ναι, ακόμη και μίας φράξιας – η οποία θα είναι αφοσιωμένη στην αναζήτηση της αλήθειας, στην εφαρμογή του ορθού λόγου και στην προώθηση της ηθικής της δημόσιας υπευθυνότητας. Μία τέτοια ομάδα ή οργάνωση θα χρειαστεί, κατά την άποψή μου, όχι μόνο πριν και κατά τη διάρκεια της επανάστασης αλλά και μετά, όταν το δομικό πρόβλημα της δημιουργίας σταθερών, παιδευτικών και με διάρκεια δημοκρατικών θεσμών θα είναι στην ημερήσια διάταξη.

Μία τέτοια οργάνωση θα χρειαστεί ειδικά κατά την περίοδο της κοινωνικής αναδόμησης, όταν θα πραγματοποιούνται οι προσπάθειες να γίνει ο ελευθεριακός δημοτισμός πράξη. Δεν μπορούμε να προσδοκούμε πως απλά και μόνο επειδή προτείνουμε την εδραίωση συνελεύσεων γειτονιάς, θα είμαστε πάντα – ή έστω και συχνά – η πλειοψηφία σε αυτούς τους θεσμούς, στη δημιουργία των οποίων παίξαμε τόσο καθοριστικό ρόλο. Είναι γεγονός πως πρέπει να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι να γίνουμε η μειοψηφία, μέχρι που οι συγκυρίες και οι κοινωνικές συνθήκες θα καταστήσουν τα μηνύματά μας στη ευρύτητά τους αποδεκτά από τις πλειοψηφίες των συνελεύσεων.

[*] Πρόκειται για απόσπασμα από το άρθρο του με τίτλο Η επαναστατική πολιτική του ελευθεριακού δημοτισμού, το οποίο δεν υπάρχει μεταφρασμένο στα ελληνικά.


http://dimotismos.gr/2011/01/10/%CE%B7-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CF%83/

Ψήφος μη εμπιστοσύνης

Σήμερα Τρίτη 21 Ιουνίου ο Πρωθυπουργός ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης για την “νέα” του κυβέρνηση. Χθες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε ότι “φυλλοροούμε”, αλλά εμείς κάθε Κυριακή γινόμαστε περισσότεροι.
Σήμερα στις 19:00 δίνουμε και εμείς στην δική μας κάλπη του Συντάγματος ψήφο “ΜΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ”. Αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα δεν μπορούν να το λύσουν, όσους ανασχηματισμούς και αν κάνουν. Όσες καρέκλες και αν αλλάξουν, δεν μας αφορά.
Το μεσοπρόθεσμο δεν θα περάσει. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ




http://real-democracy.gr/

Μεγάλες σπατάλες δημόσιου χρήματος από το γραφείο του Πάγκαλου

Μετά το δημοσίευμα, που κάνει λόγο για λογαριασμούς κινητών τηλεφώνων, ύψους 46.000 ευρώ στο γραφείο του κ. Πάγκαλου, το onalert.gr δημοσίευσε έγγραφο, βάσει του οποίου συμφωνείται βασικός μισθός 162.812 ευρώ.
Και το νέο έγγραφο είναι για το τρέχον οικονομικό έτος, όπου η πλειοψηφία του ελληνικού λαού βιώνει τα οδυνηρά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης.Όπως είναι φυσικό και το νέο δημοσίευμα αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις.
Μέχρι στιγμής πάντως, δεν υπάρχει επίσημη ανακοίνωσε από το γραφείο του Θ. Πάγκαλου.

http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=10&artid=95838

No more heroes

Τις τελευταίες ημέρες συζητήθηκε αρκετά στη χώρα μας ένα άρθρο της Ελληνοαμερικανίδας Vanessa Andris που δημοσιεύτηκε στο The Huffington Post. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα τώρα είναι ένας νέος ήρωας».

Τα όσα γράφονται στο άρθρο της Vanessa Andris για την Ελλάδα τα βρίσκω κάπως …ελληνοαμερικανικά. Το άρθρο έχει ενδιαφέροντα σημεία –με πράγματα που λίγο πολύ γνωρίζουμε- αλλά επίσης βρίθει στερεοτύπων, απλουστεύσεων και αφελειών (την έθαψα τη γυναίκα).

Αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον είναι ο τίτλος του άρθρου. Μήπως αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα τώρα είναι ένας νέος ήρωας;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας είναι πως έχει μόνο ήρωες. Ο τελευταίος προδότης στην Ελλάδα ήταν ο Εφιάλτης.

Γενιές Ελλήνων μεγαλώνουν μαθαίνοντας στο σχολείο για τους ατελείωτους ηρωισμούς των προγόνων τους. Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη ήρωες και ηρωίδες. Οπότε, φτάνεις στο συμπέρασμα πως το να είσαι Έλληνας είναι από μόνο του ένα πιστοποιητικό μεγαλείου και ηρωισμού.

Από την άλλη, όταν έχεις την εντύπωση πως όλοι οι προγονοί σου ήταν ήρωες, επιτρέπεις στον εαυτό σου μια όχι και τόσο ηρωική συμπεριφορά και το ρίχνεις στις ρουφιανιές και στις παρανομίες, με τη βεβαιότητα πως τόσοι αιώνες ηρώων θα καλύψουν τις μπαγαποντιές σου.

Όταν διαβάσεις την ιστορία της Ελλάδας –εκτός πια των σχολικών βιβλίων-, συνειδητοποιείς πως δεν ήταν όλοι οι προγονοί σου ήρωες. Άλλωστε, κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά περίεργο και θα δημιουργούσε μεγάλα ερωτήματα. Αφού ήταν όλοι ήρωες, πώς πέφτανε οι σφαλιάρες η μια πίσω από την άλλη;

Ένα μεγάλο μειονέκτημα που έχουν οι χώρες με πολλούς ήρωες είναι πως κανένας δεν παραδέχεται τον άλλον. Ή μετράνε όλοι συνέχεια τον ηρωισμό τους, για να δουν ποιος τον έχει πιο μεγάλο. Ο σύγχρονος ήρωας θέλει και το κοινό του – αν είναι όλοι ήρωες, κανείς δεν έχει κοινό. Άρα, δεν είναι καθόλου τυχαίο που, μόλις εκφράσεις τον θαυμασμό σου και την εκτίμησή σου για κάποιον σύγχρονο Έλληνα, θα πέσουν όλοι να τον θάψουν. Βέβαια, μόλις τον θάψει ο παπάς, αρχίζουν όλοι να τον επαινούν και να τον αποθεώνουν.

Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτή η βαθιά πίστη μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού πως όλοι οι προγονοί μας –γνωστοί και άγνωστοι- ήταν ήρωες. Ίσως οφείλεται στην Ορθοδοξία – έλα μωρέ, όλοι καλοί είναι. Όπου και να οφείλεται, αποδεικνύεται καταστροφική. Η ανάδειξη του ρόλου των ρουφιάνων στην ελληνική ιστορία θα είχε βοηθήσει πολύ τη χώρα. Όταν όλοι είναι ήρωες, δεν υπάρχουν ήρωες.

Ένα χαρακτηριστικό του ήρωα είναι πως δεν ξέρει ότι είναι ήρωας. Επίσης, είναι οι άλλοι που του αναγνωρίζουν τον ηρωισμό. Δεν αυτοανακηρύσσεται κανείς ήρωας – εκτός από μερικούς συνανθρώπους μας που είναι στο Δαφνί.

Ίσως, να σας φανεί περίεργο αλλά όλα αυτά τα έγραψα επειδή χτες το βράδυ συνειδητοποίησα πως η χώρα διαθέτει τον ιδανικό ήρωα – έχει τον ήρωα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή.

Τον έχω τσεκάρει για μεγάλο χρονικό διάστημα από όλες τις μεριές και έχει κάποια χαρακτηριστικά που τον κάνουν πολύ ξεχωριστό.

Είναι γενναίος

πιστός

ανιδιοτελής

ακούραστος

πειθαρχημένος

ορμάει πρώτος στη μάχη

επιδεικνύει αυτοθυσία

δεν εγκαταλείπει ποτέ τους συντρόφους του

είναι υπεράνω χρημάτων

δεν χρωστάει σε κανέναν

και -αν καταφέρουμε να του μοιάσουμε έστω και λίγο- θα γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα.


(Το άρθρο της Vanessa Andris «What Greece Needs Now Is a New Hero» στο The Huffington Post)

http://pitsirikos.net/2011/03/no-more-heroes/

Σημαίες, σύμβολα και ταυτότητες στο Σύνταγμα - Υλικό για σκέψη

Νομίζω ότι η απόφαση της λαϊκής συνέλευσης εναντίον των κομμάτων κάθε άλλο παρα θα πρεπε να μας ξενίζει. Καλό είναι βέβαια να ξέρουμε κάτω απο ποιές συνθηκες κ με τι σκεπτικό πάρθηκε μια τέτοια απόφαση. Ωστόσο τα κόμματα, κ εννοώ κ αυτα της αριστεράς μοιάζουν να έχουν επιτελέσει εδώ και καιρό τον ιστορικο τους ρόλο. Η τόσο μεγάλη καθυστέρηση τους σε σχέση με τη κοινωνία και τις αναγκές της μας δείχνει ότι μάλλον πρόκειται για παρωχημένο θεσμό. Τα αποτελέσματα των εκλογών με τα αυξημένα ποσοστά της αποχής έξάλλου δείχνουν προς αυτη ακριβώς τη κατευθυνση. Δηλαδή της αδυναμίας των κομάτων να εκφράσουν τη κοινωνία. Προσπαθώντας να εξετάσουμε το πρόβλημα πιο συνολικά και έξω απο τις ευθυνες που διατηρούν οι εκάστοτε ηγεσίες θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η κρίση των κομμάτων βρίσκεται στην ίδια την αρχή της εκπροσωπισης. Εκει ακριβώς κυοφορείται ο σπόρος της γραφειοκρατίας κι εκει αρχίζουν να αναδυονται επιμέρους συμφέροντα που όχι μόνο αποκόπτουν τα κόμματα απο τη κοινωνία, αλλά στρέφονται κι εναντίον της. Πολλά τα παραδείγματα με κομματικές θέσεις οι φορείς των οποίων όταν έρχεται η ωρα της επιλογής και της ρήξης με το πολιτικό σύστημα κάνουν πίσω, είτε για να μη χάσουν τις δουλειές τους και βρεθούν άνεργες και άνεργοι είτε τα προνομια τους. Ειδικά μάλιστα όταν δεν τίθεται ζήτημα κατάληψης της εξουσίας, δηλαδή δεν είναι σίγουροι ότι θα κυβερνήσουν. Οι παραπάνω συμπεριφορές είναι καταγράψιμες απο τους πολίτες και μπορούν κάλιστα να αιτιολογούν και την αποστροφή απέναντι στα κόμματα. Στον αντίποδα αυτης της προβληματικής θα πρέπει να μας αποσχολήσει ένα άλλο ερώτημα που αφορά τη στάση του κινήματος έναντι άλλων συλλογικοτήτων : όπως οι αντιρατσιστικές οργανώσεις ή οι πρωτοβουλίες υπεράσπισης μεταναστών για παράδειεγμα. Εκει έχει σημασία να δούμε ποια είναι η στάση της συνέλευσης και ποιά τα επιχειρήματα.

Σε ότι αφορά τα σύμβολα και τις σημαίες, είναι φανερό ότι πολιτικά αλλά κ αισθητικά το θέαμα με τις ελληνικές σημαίες δεν μπορεί να ικανοποιεί καθόλου όσες και όσους εχουν μια αντεθνικιστική κουλτούρα και διεθνιστικά αντανακλαστικά. Ομως οφείλουμε να δούμε τί σημαίνει ακριβώς, και κυρίως γιατί συμβαίνει. Το ότι επιτρέπονται εθνικές, κ όχι μόνο η ελληνική, σημαίες παραπέμπει μάλλον στο ότι αυτοι οι άνθρωποι στη προσπάθεια τους να βρουν κοινα σημεία επιλέγουν σύμβολα που σχετίζονται με αυτο που θεωρούν ότι είναι το συνεκτικό στοιχείο μετάξυ τους: δλδ ότι είναι έλληνες πολίτες, για την ελληνική σημαία, και πολίτες αλληλέγγυοι με πολίτες άλλων χωρών που έιχαν παρόμοια κρίση στο εσωτερικό τους ή έτσι την εκλαμβάνουν τελος πάντων, για αυτους που κρατανε άλλες σημαιές. Αυτά νομίζω ότι θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν τους σημαιοκραδαίνοντες που δεν έχουν ξανακατέβει στο δρόμο αλλά και που δεν έχουν ταυτίσει, για κάποιο λόγο, την ελληνική σημαία με τον ελληνικο εθνικισμό. Εδω θα πρέπει να θυμήσουμε ότι η διδασκαλία της ιστορίας μας ειναι και παραμένει εθνικοκεντρική. Οι μόνες και μόνοι που εξαιρούνται απο το εθνικοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα που διέπει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης είναι τουλάχιστον θεωρητικά οι αποφοιτες και αποφοιτοι ιστορικών τμημάτων. Και πάλι όχι όλοι. Το ντοκιμαντέρ του σκάι ήταν πολύ χαρακτηριστικό ως προς αυτή την κατευθυνση, διότι διακύρηξε δια στόματος Βερεμη ότι στόχος ενός εκπαιδευτικού συστήματος είναι και η συγκρότηση εθνικής ταυτότητας. Και με βάση αυτό το επιχείρημα είχε μάλιστα εξωραϊσει την παραχάραξη κυριολεκτικά γεγονότων κατα τη περίοδο της ελληνικής επαναστασης και των βιαιπραγιών που με περισσή λεβεντιά έκαναν οι έλληνες σε βάρος του μουσουλμανικού κι εβραϊκού στοιχείου, ακριβώς γιατι η κατασκευή εθνικής ταυτότητας δεν μπορει να μη βασίζεται στο ένδοξο παρελθον. Η άποψη αυτη του Βερέμη νομίζω ότι απηχεί το κοινό πολιτικό αίσθημα των κυβερνώντων στη ελλάδα.

Εκτός όμως απο τον εθνικοκεντρικό χαρακτήρα της ελληνικής εκπαίδευσης, που διαμορφώνει συνειδήσεις και εν προκειμένω και αυτων που κατεβαίνουν στις πλατείες, δεν πρέπει να ξεχνάμε κ έναν ακομα παράγοντα : τη τεράστια κρίση στην οποία βρίσκεται αυτη τη στιγμή η ευρωπαϊκή ταυτότητα. Το ευρωπαϊκό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας με λίγα λόγια απέτυχε. Κι αυτό το νοιώθει ο κόσμος στο πετσί του με τα μέτρα του μνημονίου. Η στροφή επομένως στην εθνική ταυτότητα είναι λογική συνέπεια και φαντάζει η μόνη ταυτότητα στην οποία μπορουν να βασιστούν οι πολίτες. Και να βασιστούν οχι θεωρητικά, ή ψυχολογικά, ή ιδεολογικά, αλλά πρακτικά στρατηγικά για να διεκδηκήσουν πίσω τις ζωές τους. Σε ποιο πολιτικό επίπεδο από αυτά που προσφέρει η τριχοτόμηση των εξουσιών εντός ευρωζώνης (ΕΚΤ αρχηγοι κρατων εθνικα κρατη), μπορούν να επέμβουν οι πολίτες για να αλλάξουν τις αποφάσεις που παίρνουν άλλοι γι αυτούς στο όνομα των συμφερόντων των τραπεζών; Στην ευρωβουλή; μα το ευρωκοινοβούλιο δεν έχει αρμοδιότητα να αποφασίσει κάτι. Ακόμα και τη πλειοψηφία να είχαμε σε όλα τα όργανα της ΕΕ πάλι θα προσκρούαμε στις συμφωνίες των αρχηγων κρατών, οι οποίοι εκλέγονται απο τα επιμέρους κράτη. Βιώνουμε ακριβώς αυτο το παραλογισμό :να ειμαστε καταδικασμένοι στη φτωχεια χωρίς να έχουμε καμμια δυνατότητα πολιτικά να αντιστρέψουμε τους συσχετισμους. Να υφιστάμεθα την οικονομική πολιτική ανθρώπων που δεν εκλεξαμε και δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε. Γιατί εντός ΕΕ δεν υπάρχουν θεσμικα όργανα δημοκρατικά εκλεγμένα γι αυτό. Δεν υπάρχει με άλλα λόγια πολιτικά ενοποιημένη ευρωπη. Ολη αυτη τη παρανοια ο κόσμος και την νοιώθει και τη ξέρει. Κι εδω είναι που πρέπει να προσέξουμε πολύ μα πάρα πολύ η αντίδραση στη ευρωπη των τραπεζοτοκογλύφων να μη γίνει φασισμός.

Τέλος θα πρέπει να αναρρωτηθούμε το γιατί η κοινωνική ιδιότητα των εργαζομένων, η ένταξη τους στη παραγωγή ή ακόμα και η μη ένταξη τους σε αυτην στο βαθμό που είναι εκτός αγοράς εργασίας δεν αρκεί ώστε να αποτελέσει συνδετικό κρίκο και να διαμορφωσει ταυτότητες στις οποίες θα μπορούσαν επίσης να συγκροτηθούν αποφεύγοντας εκείνη του έλληνα ή ευρωπαίου πολίτη. Η ένταξη όμως σε αυτην την εργασιακή ταυτότητα, ή κοινωνική τάξη κατ άλλους με βάση τη θέση στη παραγωγή, ή ταξική συνείδηση όπως λέγαμε παλιά είναι έννοιες που επίσης βρίσκονται σε κρίση στην Ελλάδα. Μια κρίση που έχει να κάνει μεταξύ άλλων και με τα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομιας μιας οικονομίας χωρίς βιομηχανικούς εργάτες για παράδειγμα, και το κατακερματισμό σε επιμέρους συμφέροντα και στρωματώσεις που παρατηρέιται στο κόσμο της εργασίας και που δυσχεραίνει τη δημιουργία ευρύτερων μετώπων απέναντι στους εργοδότες.

Μένοντας λοιπον σπίτι του η καθεμια κ ο καθένας κοιτώντας τους αγανακτησμένους αφ υψηλού γιατί δεν ειναι αρκετα επαναστάτες αλλά είναι μικροαστοί, πράγμα που δεν είναι κατ ανάγκη ψέμα, αφήνει τα πράγματα στη τυχη τους. Ομως στη πραγματικότητα τίποτα δεν έχει τελειώσει. Και μοιάζουμε ήδη να κάνουμε το μνημοσύνο. Το ότι δεν έχει λάβει ριζοσπαστικότερες μορφές δράσης δεν σημαίνει ότι δεν μπορει να τις πάρει. Η κάθε παρουσία μετράει. Το να πας στη συνέλευση χωρίς ελληνική σημαία είναι πολιτική πραξη. Το να τοποθετηθεις υπέρ των μεταναστών και κατα του ρατσισμού επίσης είναι πολιτική πράξη. Οπως και απλά το να μη μιλήσεις κατα των μεταναστων, να μη τους θεωρήσεις δλδ υπέυθυνους για τη κρίση. Το να συμμετεχεις στις συν/σεις κ να αντάλλασεις αποψεις, αγωνίες ιδεες με το κόσμο είναι πολιτική πράξη και παράγει αποτελέσματα. Χωρίς κόματα κ έτοιμες λύσεις, όλα απο την αρχή. Τα ίδια τα κοινωνικά κινήματα είναι φορείς και παραγουν τα ίδια και θεωρία και λύσεις, σε όλα τα επίπεδα. Και ως προς αυτό αξίζει να αναρωτηθούμε: Αν δεν υπήρχαν τα συνδικάτα και οι μεγάλες απεργίες θα υπήρχε κευνσυανή σχολή στα οικονομικά; Αν δεν υπήρχαν επαναστατικά κινήματα πριν απο το Μαρξ, θα υπήρχε μαρξιστική σχολή σκέψης;

Τελειώνοντας θα ήθελα θιξω και κάτι άλλο: Βασικό σημείο της κριτικής που ακούγεται κατα των συγκεντρωσεων στις πλατειες είναι ότι το κίνημα αυτό το στηρίζει το σύνολο των μίντια και του πολιτικου κόσμου, προσφατα και ο τέος βασιλιάς. Το γεγονός ότι όλοι αυτοι είδαν τον όγκο των πολιτών να βγαίνουν στους δρόμους και τους καλοπιάνουν φοβούμενοι να μη ριζοσπαστικοποιηθει κ οργανώσει απεργίες ή άλλες δυναμικότερες μορφές διεκδήκησης, είναι λόγος να απέχουμε; Αντιθέτως νομίζω ότι είναι ακριβώς ο λόγος για να συμμετέχουμε.

Σίσσυ Μπάρα

Ο Μανώλης Γλέζος μιλάει στο Σύνταγμα για την Άμεση Δημοκρατία

To κίνημα της Άμεσης δημοκρατίας και η αμφισβήτηση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος

Για πρώτη φορά εμφανίζεται στις μέρες μας ένα κίνημα αυτο-οργανωμένο με κεντρικό του σύνθημα την άμεση δημοκρατία. Ένα κίνημα που αμφισβητεί το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα και την κομματοκρατία που το στηρίζει. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού ενώνονται μαζικά, πέρα από κόμματα και ιδεολογίες, κι αυτό δεν είναι μια διαμαρτυρία.

Τα αποτελέσματα της πρόσφατης δημοσκόπησης της Public Issue, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, σηματοδοτούν μια καμπή στο πολιτικό σκηνικό αυτού του τόπου. Η επιρροή των δυο μεγάλων κομμάτων αγγίζει μόλις το 35% του εκλογικού σώματος, γεγονός πρωτοφανές για το πολιτικό σύστημα. Η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων είναι ολοκληρωτική, ενώ την ίδια στιγμή, πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι κινητοποιούνται ανεξάρτητα από τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι δεν αντέχουν άλλο να καταστρέφεται η ζωή τους για να επιβιώσουν οι τράπεζες. Αρνούνται να δεχτούν να πληρώσουν αυτοί για να σωθεί ένα άθλιο και χρεοκοπημένο σύστημα.

Από την πρώτη μέρα που ξέσπασε αυτό το κίνημα στις πλατείες, μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 1.500.000 κόσμος έχει περάσει μόνο από το Σύνταγμα. Οι 500.000 που κατέβηκαν στην τελευταία συγκέντρωση στην Αθήνα, μαζί με τις δεκάδες συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις της χώρας, δεν οργανώθηκαν από κανένα κόμμα. Κάθε άλλο. Οι ηγεσίες των κομμάτων στην αρχή αμήχανα, όχι μόνο ενοχλήθηκαν αλλά σαμποτάρισαν αυτές τις κινητοποιήσεις και προσδοκούσαν στην αποτυχία τους. Αισθάνονται ότι χάνουν την ισχύ τους και το ρόλο ύπαρξής τους. Πώς είναι δυνατόν συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών να πραγματοποιούνται χωρίς τη συμβολή και τη σφραγίδα των κομμάτων;

Ποτέ στην ιστορία της Ελλάδας δεν κράτησε μια κινητοποίηση χωρίς κόμματα, ενάντια στο σύστημα, τόσες πολλές μέρες. Η κοινωνία διακατέχεται από μια μεγάλη επιθυμία να αυτοκυβερνηθεί και αυτή η θέλησή της είναι η μεγαλύτερη εγγύηση για την πραγματοποίηση της άμεσης δημοκρατίας στις μέρες μας.

Η πολιτική δεν είναι επιστήμη που χρειάζεται ειδικούς γνώστες της για να την ασκήσουν. Πολιτική σημαίνει έκφραση του λαού και όχι των ειδημόνων αντιπροσώπων του.

Η αντιπροσώπευση είναι εξ ορισμού αντίθετη με την άμεση δημοκρατία. Στην άμεση δημοκρατία δεν αναγνωρίζεται σε κανένα άτομο, οργάνωση ή κόμμα το δικαίωμα να θεσπίζει νόμους, να παίρνει αποφάσεις και να τις εκτελεί, να κυβερνά και να δικάζει αντί για τους πολίτες. Δημοκρατία σημαίνει δήμος, κράτος πολιτών και όχι κομμάτων ή αντιπροσώπων του. Όχι απλά δεν χρειάζονται τα κόμματα για τη λειτουργία της δημοκρατίας αλλά σήμερα είναι και επικίνδυνα για τη λειτουργία της. Τα κόμματα είναι δεμένα με την ύπαρξη του ολιγαρχικού συστήματος. Μπαίνει, λοιπόν, σε αμφισβήτηση ο ρόλος και η αναγκαιότητά τους, απειλούνται να μπουν στο περιθώριο, ο κόσμος να τα αγνοήσει κι έτσι να αυτοκαταργηθούν, γι’ αυτό και τρέφουν μίσος για την άμεση δημοκρατία.

Η πολιτική κυριαρχία των κομμάτων μέχρι τώρα εμφανιζόταν σαν φυσική και αναπόφευκτη. Κάθε κόμμα πίστευε ότι οφείλει να ασκήσει εξουσία μέσα από τις εκλογές και έτσι ήταν δεδομένο γι’ αυτό, ότι οι πολίτες-ψηφοφόροι του τού έχουν μεταβιβάσει εσαεί το δικαίωμά τους στην εξουσία. Από την άλλη, κάθε πολίτης-ψηφοφόρος πίστευε ότι τα κόμματα είναι οι φυσικοί φορείς της εξουσίας και ότι με την παραχώρηση αυτού του δικαιώματος στους αντιπροσώπους του, ο ίδιος κυβερνά. Αυτή η αυταπάτη γίνεται σήμερα κατανοητή μ’ έναν οδυνηρό τρόπο από την κοινωνία και έτσι η αμφισβήτηση της πολιτικής κυριαρχίας των κομμάτων είναι ένα φυσικό επακόλουθο.

Η εξουσία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός κόμματος. Η εναλλαγή στην εξουσία των πολιτών και όχι των κομμάτων είναι η έκφραση της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Οι άνθρωποι δεν θεωρούν πλέον τους θεσμούς που τους είχε επιβάλει το πολιτικό σύστημα δίκαιους. Οι κανόνες δικαίου δεν ρυθμίζονται από τους ίδιους αλλά από την εκάστοτε κρατική εξουσία. Ήταν δοσμένοι και αμετάβλητοι, κομμένοι και ραμμένοι για να εξυπηρετούν την ολιγαρχία και το σύστημά της. Τώρα όμως αμφισβητούν την οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση, δεν ανέχονται την υπάρχουσα διαφθορά και σήψη και αναζητούν τους τρόπους μέσα από τη δική τους αυτο-οργάνωση για να γεννηθούν νέοι θεσμοί, νέοι νόμοι κοινωνικά δίκαιοι και ένα οικονομικό σύστημα που θα τους επιτρέψει επιτέλους να ζήσουν. Γιατί το ποιο θα είναι το οικονομικό μοντέλο που θα γεννηθεί αλλά και το ποιοι θα είναι οι κανόνες δικαίου που θα το πλαισιώσουν είναι κάτι που αφορά την απόφαση όλων των πολιτών και όχι των κομμάτων.

Τα κόμματα εκτός από το κράτος ελέγχουν τα συνδικάτα, την τοπική αυτοδιοίκηση, τις πρυτανικές αρχές καθώς και όλους τους συλλόγους. Η άμεση δημοκρατία είναι αντίθετη με την αντιπροσώπευση που υπάρχει σ’ αυτά και έτσι η λειτουργία της θα αποδεσμεύσει τα συνδικάτα, τους δήμους και κάθε μορφή οργάνωσης από την εξουσία των κομμάτων και ο έλεγχος ουσιαστικά θα γίνεται από τον ίδιο το λαό.

Οι εκπρόσωποι των κομμάτων συγχέουν συνειδητά τη δυναμικότητα της άμεσης δημοκρατίας με το λεγόμενο αυθόρμητο, το οποίο έχει ανάγκη σύμφωνα μ’ αυτούς την «φωτισμένη» ηγεσία με τις ιδέες της για να το κατευθύνει στο «σωστό δρόμο». Αυτό που καθοδηγεί όλα τα κόμματα είναι τα δόγματα και τα αξιώματα και είναι αυτά που προσπαθούν να επιβάλουν στο λεγόμενο αυθόρμητο για να το ελέγξουν. Άλλωστε η λέξη αυθόρμητο είναι ένα ιδεολόγημα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά εξυπηρετεί τις ανάγκες και το λόγο ύπαρξης των κομμάτων.

Όσο για τους αφορισμούς διαφόρων για το απολίτικο κίνημα αυτών που αυτο-οργανώνονται καθημερινά στις πλατείες, εντέχνως κρύβουν, ότι είναι βαθιά πολιτικοποιημένοι, ενάντια σε όλα τα κόμματα και ότι αναζητούν την απεξάρτησή τους απ’ αυτά.

Υπάρχουν ορισμένες φωνές που διαμαρτύρονται και ισχυρίζονται ότι μέσα από την απαγόρευση των κομμάτων στις λαϊκές συνελεύσεις απαγορεύεται και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Εννοούν, βέβαια, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών των κομμάτων τους, μικρών και μεγάλων, που όλοι μας γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες και όχι την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, γιατί αυτό ήδη συντελείται χάρις στην απουσία των κομμάτων από το αναπτυσσόμενο αυτό κίνημα.

Αν θέλετε, λοιπόν, μέσα σε μια νύχτα να διαλύσετε αυτό το κίνημα, επιτρέψτε σε όλα τα μικρά και μεγάλα κόμματα να πάρουν μέρος. Θα γίνει επιτέλους η ελεύθερη διακίνηση των «ιδεών τους». Τα μεγάλα κόμματα θα καπελώσουν τα μικρά, τα μικρά θα διαμαρτύρονται, οι ιδέες τους θα είναι ελεύθερες αλλά αυτό που θα γίνει σίγουρα είναι ότι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών θα πάψει να υπάρχει και μαζί τους το κίνημα για την άμεση δημοκρατία θα δεχτεί ένα πολύ μεγάλο πλήγμα.

Από τη στιγμή που δεν μπορεί η κομματοκρατία να ελέγξει αυτό το κίνημα, πρέπει και να το πνίξει. Τα κόμματα δεν μπορούν να πιστέψουν και να αποδεχτούν ότι έχει ανοίξει μια καινούργια σελίδα στην ιστορία όπου δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Αυτοί που κινητοποιούνται ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν, έχουν πολιτική στόχευση και δεν είναι καθόλου αυθόρμητο αυτό το ξέσπασμά τους, αλλά πολύ συνειδητό. Το πώς θα πραγματοποιηθούν οι στόχοι τους αυτό είναι το ζητούμενο, αλλά θα εξαρτηθεί αποκλειστικά και μόνο από τους ίδιους και από κανένα κόμμα ή μεσσία.

Ο λαός απαιτεί να τελειώνει μ’ αυτό το σύστημα που τον καταστρέφει και ταυτόχρονα εκφράζει την αντίθεσή του σε όλη την κομματοκρατία. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο άλμα, τόσο σπουδαίο που έχει αποσυντονίσει τα κόμματα όλων των χρωμάτων και μεγεθών. Το τέλος των κομμάτων και της κομματοκρατίας έχει αρχίσει. Αυτό που ξεκίνησε, ακόμα κι αν πισωγυρίσει προσωρινά, δεν μπορεί να σταματήσει. Είναι σίγουρο ότι τίποτα δεν θα αλλάξει αυτό το γύρισμα της σελίδας στην ιστορία.

Ομάδα Πολιτών Ηλιούπολης

http://eagainst.com/articles/direct-democracy-ilioupolis-team/

Τσοχαντζόπουλος, υποβρύχια, Πασοκ, μίζες, Γερμανοί, off shore, ακίνητα, και ο λογαριασμός σε μας ...

Κατάθεση Α.Τσοχατζόπουλου: «δεν αποφάσιζα μόνος μου»!
Αυτή είναι η υπερασπιστική γραμμή του πρώην ΥΠΕΘΑ Άκη Τσοχατζόπουλου, που αποσκοπεί αφενός να παραπλανήσει ξανά την κοινή γνώμη επιμερίζοντας τις ευθύνες για το Σκάνδαλο της προμήθειας των γερμανικών υποβρυχίων σε πολιτικά και υπηρεσιακά όργανα και παράγοντες, στέλνοντας ταυτόχρονα απειλητικό μήνυμα στους πρώην συνεργάτες και συντρόφους του: «δεν πρόκειται να με θυσιάσετε».
Βλέπεις, στην συγκεκριμένη περίπτωση, έχει όντως βάση η γνωστή ρήση του Πάγκαλου:
«ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ»!

Αναδημοσιεύουμε λοιπόν τις βασικές παραμέτρους της απολογίας του στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής που διερευνά την υπόθεση των γερμανικών υποβρυχίων, όπως συνοψίζονται από το Onalert.
Εμείς τι να πούμε: η διαφθορά και η διαπλοκή του ΠΑΣΟΚ Είναι Εδώ, όπου ο ξιπασμένος και γλοιώδης λόγος επιχειρεί να συγκαλύψει την απάτη, να αφήσει στο απυρόβλητο τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες, ώστε να συνεχίσουν αυτοί να Ζουν Καλά, με τα ακίνητα, τις off shore, καβάλα στο άλογο της εξουσίας, ενώ εμείς θα πληρώνουμε και θα θυσιαζόμαστε στους νέους γύρους των κερδών τους.
Θα τους κάνουμε τη χάρη;
ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΑΚΗ ΤΖΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΩΝ: ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ - ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΟΡΟΣΗΜΑ- ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Η υπόθεση των νέων υποβρυχίων ξεκινάει ήδη από τα τέλη του 1996.-19 Δεκεμβρίου 1996. Το Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο (ΑΝΣ) ενέκρινε τις Γενικές Επιχειρησιακές Απαιτήσεις των νέων Υποβρυχίων (Υ/Β).
-Απρίλιος 1997. Το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού (ΓΕΝ) ξεκίνησε τη διερεύνηση της διεθνούς αγοράς, αποστέλλοντας αιτήσεις για την συγκέντρωση πληροφοριών όσον αφορά τις τεχνικές προδιαγραφές των Υ/Β σε οργανισμούς και Ναυπηγεία που είχαν πρόσφατα σχεδιάσει και ναυπηγήσει Υ/Β.
-Ιούλιος 1997-Νοέμβριος 1997, το ΓΕΝ συγκέντρωσε τις αιτηθείσες πληροφορίες από οργανισμούς και Ναυπηγεία για τις τεχνικές προδιαγραφές, που συμπληρώθηκαν με ειδικές παρουσιάσεις καθώς και με διευκρινίσεις επί όποιων συγκεκριμένων ζητημάτων κρίθηκε απαραίτητο. Ζητήθηκαν πληροφορίες για εννέα τύπους υποβρυχίων. Το ΓΕΝ αποκτά έτσι πλήρη εικόνα για το τι υπάρχει στη διεθνή αγορά.
-Δεκέμβριος 1997 η αρμόδια Διεύθυνση Εξοπλισμών του ΓΕΝ σε απόρρητο ενημερωτικό σημείωμα αποτυπώνει πλήρως την αξιολόγηση των συλλεγέντων πληροφοριών για όλους τους τύπους υποβρυχίων. Ήδη κατά την αρχική αξιολόγηση των βασικών τεχνικών και επιχειρησιακών χαρακτηριστικών διαπιστώνεται ότι μόνο το Υ/Β 214 πληροί όλες τις απαιτήσεις.
-22 Δεκεμβρίου 1997 το ΑΝΣ με βάση όλα τα παραπάνω στοιχεία ενέκρινε τις τροποποιήσεις στις επιχειρησιακές απαιτήσεις των νέων Υ/Β, καθορίζοντας ως ανελαστικές δύο από αυτές: α)το σύστημα αναερόβιας πρόωσης και β) το σύστημα διεύθυνσης βολής να βάλει και ελέγχει κατ ελάχιστον τα υπάρχοντα στο Π.Ν. όπλα. Με την ίδια απόφαση το ΑΝΣ απορρίπτει οριστικά τους τέσσερις από τους εννέα υποψήφιους τύπους Υ/Β, λόγω της πρώτης ανελαστικής απαίτησης (σύστημα αναερόβιας πρόωσης) και για τη δεύτερη ανελαστική απαίτηση (σύστημα διεύθυνσης βολής) απορρίπτει σε πρώτη φάση (που σημαίνει ότι οι εταιρείες μπορούσαν να επανέλθουν, αν αποδέχονταν επανασχεδιασμό του συστήματος βολής) άλλους τρεις υποψήφιους τύπους.
Με κριτήριο το βαθμό ανταπόκρισης σε 21 βασικές απαιτήσεις που καθόρισε το ΑΝΣ (συγκριτική αξιολόγηση) η κατάταξη του υποψήφιων τύπων ήταν: Πρώτο το Υ/Β S 214. Δεύτερο το Ολλανδικό MORAY. Τρίτο το Γαλλο-ισπανικό SCORPENE-30 Μαρτίου 1998 το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε:
α) «Να επισπευσθούν οι διαδικασίες υλοποίησης των εξοπλιστικών προγραμμάτων που προβλέπονται από το ΕΜΠΑΕ (Ενιαίο Μακροπρόθεσμο Πρόγραμμα Ανάπτυξης και Εκσυγχρονισμού) 1996-2000 και να καταβληθεί προσπάθεια τήρησης των χρονοδιαγραμμάτων όπως αυτά συζητήθηκαν στο ΚΥΣΕΑ».
β) «Να επιταχυνθούν οι διαδικασίες επιχειρησιακής αξιοποίησης των οπλικών συστημάτων που παραλαμβάνονται ώστε αυτά να καταστούν το ταχύτερο δυνατό ετοιμοπόλεμα- εκμεταλλεύσιμα».
γ) «Η σχεδίαση της προμήθειας των μειζόνων εξοπλιστικών προγραμμάτων και η απόφαση προμήθειας να γίνεται με προοπτική κάλυψης μακροχρόνιων αναγκών (10ετίας και πλέον) η δε υλοποίηση της προμήθειας σταδιακή, ώστε να επιτυγχάνονται συμφερότεροι όροι οικονομικοί- επενδυτικοί αλλά και να γίνεται ανάλογη πολιτικοστρατιωτική εκμετάλλευση.
δ) «Να υπάρξει η απαιτούμενη συνεργασία των Υπουργών Εθνικής Άμυνας, Εθνικής Οικονομίας και Εξωτερικών ώστε να επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη δυνατή πολιτικοοικονομική εκμετάλλευση.-Μαΐος- Ιούνιος 1998 πραγματοποιήθηκαν επι τόπου επισκέψεις στελεχών του ΓΕΝ σε Ναυπηγεία και Εταιρείες.-10 Ιουνίου 1998 το ΑΝΣ, μετά από αξιολόγηση των απαιτούμενων στοιχείων από οργανισμούς και Ναυπηγεία, καταλήγει σε πέντε τύπους Υ/Β (καταρτίζει δηλαδή τη «Short list»).-11 Ιουνίου 1998 τo ΓΕΝ γνωστοποίησε στη Γενική Διεύθυνση Εξοπλισμών (ΓΔΕ) τον κατάλογο με τους πέντε υποψήφιους τύπους (Short list), καθώς και το τεχνικό σκέλος της αίτησης για υποβολή προσφοράς (RFP).
-16 Ιουνίου 1998 το ΓΕΝ πρότεινε την ναυπήγηση τριών νέων Υ/Β, με ναυπήγηση του πρώτου στο εξωτερικό και των δύο άλλων στην Ελλάδα.
--Από τις μέχρι τώρα διαδικασίες είναι σαφέστατο ότι το πρόγραμμα των νέων Υ/Β ξεκινάει με πρωτοβουλία του αρμόδιου Επιτελείου, δηλαδή του ΓΕΝ, το οποίο, μετά από εκτενή έρευνα αγοράς και αξιολόγηση των δεδομένων, καταλήγει σε πέντε υποψήφιους τύπους Υ/Β.
Από την συγκριτική αξιολόγηση των τεχνικών και επιχειρησιακών χαρακτηριστικών που εγκρίθηκαν από το ΑΝΣ προκύπτει σαφώς ότι όλοι οι υποψήφιοι τύποι εκτός από το S 214 δεν καλύπτουν κρίσιμες απαιτήσεις που έχει θέσει το Πολεμικό Ναυτικό, όπως πχ την ακτίνα δράσης εν καταδύσει με Α.Ι.Ρ. (σύστημα αναερόβιας πρόωσης) και την συνολική ακτίνα δράσης. Επίσης προκύπτει ότι οι άλλοι υποψήφιοι τύποι πλην του S 214 δεν καλύπτουν ανά περίπτωση και άλλα κρίσιμα χαρακτηριστικά.
Κατά συνέπεια, με βάση τα εγκεκριμένα από το Πολεμικό Ναυτικό χαρακτηριστικά μόνον ο τύπος S 214 είναι αποδεκτός.
-22 Ιουλίου 1998 το Συμβούλιο Άμυνας (Υπουργός, Υφυπουργός, Αρχηγοί ΓΕΕΘΑ, ΓΕΣ, ΓΕΑ, ΓΕΝ) αποφάσισε τα εξής: «Την προώθηση στο ΚΥΣΕΑ για ενημέρωση ή και λήψη αποφάσεων των παρακάτω εξοπλιστικών προγραμμάτων: Υποβρύχια (Ναυπήγηση Νέων Υ/Β (3+1 OPTION) και Εκσυγχρονισμός Υ/Β)».
-24 Ιουλίου 1998 το ΚΥΣΕΑ αποφασίζει να πραγματοποιηθούν στην Ελλάδα με συμπαραγωγή όλα τα μεγάλα προγράμματα ναυπήγησης του Πολεμικού Ναυτικού. Στο πλαίσιο αυτό, ανέθεσε στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (Ε.Ν.Α.Ε.) τη ναυπήγηση των νέων Υ/Β και των 4 νέων Περιπολικών( Κανονιοφόρων), και στα Ναυπηγεία Ελευσίνας τη ναυπήγηση των 3 Πυραυλακάτων και του Πετρελαιοφόρου Στόλου.
Συγκεκριμένα για τα νέα Υ/Β το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε τα εξής:
«Εγκρίνεται η ναυπήγηση 3 νέων υποβρυχίων με δικαίωμα 1 ακόμη option. Η υλοποίηση του προγράμματος θα γίνει με ανάθεση στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ ΑΕ (ΕΝΑΕ).
Σε επόμενο ΚΥΣΕΑ να γίνει ενημέρωση για την πορεία υλοποίησης του προγράμματος και την επιλογή του ξένου οίκου που θα συνεργασθεί με τα Ελληνικά Ναυπηγεία.».-26 Αυγούστου 1998 τα Ε.Ν.Α.Ε. γνωστοποιούν στο ΥΠΕΘΑ τη συνεργασία τους με τον Γερμανικό Οίκο FERROSTAAL/HDW για εγκατάσταση και λειτουργία της υποδομής για κατασκευή υποβρυχίων στην Ελλάδα και προτείνουν την άμεση έναρξη του προγράμματος συμπαραγωγής των νέων Υ/Β με τη συνεργασία των Γερμανικών Ναυπηγείων FS/HDW.-7 Οκτωβρίου 1998 το Συμβούλιο Άμυνας (ΣΑΜ) αποφάσισε τα εξής:
« α. Την προώθηση στο ΚΥΣΕΑ για λήψη αποφάσεων του προγράμματος :
Ναυπήγηση Νέων Υποβρυχίων
Σε συνέχεια της υπ' αριθμ. 3/Σ.9/1998 απόφασης του ΚΥΣΕΑ, μετά από σχετική πρόταση από τα Ελληνικά Ναυπηγεία Α.Ε. (Ε.Ν.Α.Ε.) και την ανάγκη για άμεση έναρξη του προγράμματος ναυπήγησης των νέων υποβρυχίων:
Έγκριση για συνέχιση της διαδικασίας του προγράμματος με κατάθεση προσφοράς από τα Ελληνικά Ναυπηγεία Α.Ε. σε συνεργασία με το προτεινόμενο από αυτά ξένο οίκο FERROSTAAL/HDW.-9 Οκτωβρίου 1998 το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε τα εξής :
Σε συνέχεια της υπ' 3/Σ.9/1998 απόφασης του ΚΥΣΕΑ, μετά από σχετική πρόταση από τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ Α.Ε. (ΕΝΑΕ) και την ανάγκη για άμεση έναρξη του προγράμματος ναυπήγησης των νέων υποβρυχίων :
Ενέκρινε την συνέχιση της διαδικασίας του προγράμματος με κατάθεση προσφοράς από τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ Α.Ε. σε συνεργασία με τον προτεινόμενο από αυτά ξένο Οίκο FERROSTAAL/HOWALDTS WERKE DEUTSCHE WERFT (FS/HDW).
Πριν την τελική διαπραγμάτευση να τεκμηριωθεί το κόστος πρόσκτησης, με την συγκέντρωση-σύγκριση επαρκών και αξιόπιστων συγκριτικών στοιχείων και άλλων τύπων υποβρυχίων.
Σε επόμενο ΚΥΣΕΑ να γίνει εισήγηση για την τελική απόφαση. -19 Νοεμβρίου 1998 το ΑΝΣ, μετά από τεχνική και επιχειρησιακή αξιολόγηση των τύπων 212 και 214 από επιτροπή αξιολόγησης του ΓΕΝ, αποφασίζει ότι προκρίνονται τα υποβρύχια τύπου 214 έναντι των τύπου 212, ως υπερέχοντα στον τεχνικο-επιχειρησιακό τομέα και προωθεί την απόφαση αυτή στη ΓΔΕ. -11 Δεκεμβρίου 1998 ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, με βάση την απόφαση του ΚΥΣΕΑ (9/10/1998) και την απόφαση του ΑΝΣ (19/11/1998), ενέκρινε τον τρόπο υλοποίησης του προγράμματος ναυπήγησης 3 Υ/Β τύπου 214 και ενός Option με απευθείας ανάθεση, ως πρόγραμμα συμπαραγωγής, στην εταιρεία Ε.Ν.Α.Ε. σε συνεργασία με τα Γερμανικά ναυπηγεία FS/HDW
-26 Ιανουαρίου 1999 συνεδρίασε η Διαρκής Επιτροπή Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής με θέμα συζήτησης τα Εξοπλιστικά Προγράμματα στην οποία έγινε ενημέρωση από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας και συζήτηση και για το πρόγραμμα των Υ/Β, για τις μέχρι τότε αποφάσεις του ΚΥΣΕΑ, για την αναμενόμενη υποβολή προσφοράς από τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά σε συνεργασία με την Γερμανική FS/HDW. Η Διαρκής Επιτροπή Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής συνεδρίασε και πάλι με το ίδιο θέμα στις 3 Φεβρουαρίου 1999.
-28 Ιανουαρίου 1999 τα Ε.Ν.Α.Ε. υπέβαλαν την προσφορά.
-26 Φεβρουαρίου 1999 συγκροτήθηκε η Επιτροπή Τεχνικοοικονομικής Αξιολόγησης της Προσφοράς με συμμετοχή και εκπροσώπων του ΓΕΝ. Η Επιτροπή, μετά από αναλυτική αξιολόγηση της προσφοράς και των ΑΩ, υπέβαλε το σχετικό Πρακτικό τον Ιούλιο 1999.
-Ιούλιος 1999, μετά από ενημέρωση για τα περιεχόμενα στο Πρακτικό της Επιτροπής Αξιολόγησης ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας αποφάσισε να εισάγει το θέμα στο ΣΑΜ και στο ΚΥΣΕΑ.
-25 Ιουλίου 1999 το ΣΑΜ αποφάσισε:
«Την προώθηση στο ΚΥΣΕΑ για ενημέρωση και λήψη αποφάσεων επί του Προγράμματος Ναυπήγησης Νέων Υποβρυχίων. Συγκεκριμένα: «Σε συνέχεια των υπ' αριθ. 3/Σ.9/24.7.98 (παρ. 2θ) και 1/Σ.11/9.10.98 (παρ. 2στ) αποφάσεων του ΚΥΣΕΑ πρόταση για την ανάθεση ναυπήγησης τριών (3) Υποβρυχίων Γερμανικού τύπου 214 στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ Α.Ε. (ΕΝΑΕ) με τη συνεργασία του Γερμανικού οίκου FERROSTAAL/HOWALDTS WERKE DEUTSCHE WERFT (FS/HDW)».

-26 Ιουλίου 1999 το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε σχετικά με το Πρόγραμμα Ναυπήγησης Νέων Υποβρυχίων τα εξής :
(1) Σε συνέχεια των υπ' αριθ. 3/Σ.9/24.7.98 (παρ. 2θ) και 1/Σ.11/9.10.98 (παρ. 2στ) αποφάσεων του ΚΥΣΕΑ εγκρίνει την ανάθεση ναυπήγησης τριών (3) Υποβρυχίων Γερμανικού τύπου 214 στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ Α.Ε. (ΕΝΑΕ).
(2) Εγκρίνει τα Υποβρύχια να ναυπηγηθούν με τη συνεργασία του Γερμανικού οίκου FERROSTAAL/HOWALDTS WERKE DEUTSCHE WERFT (FS/HDW).
(3) Το θέμα του δικαιώματος προαίρεσης (OPTION) ενός (1) επιπλέον Υποβρυχίου θα αποφασιστεί αφού προηγουμένως αξιολογηθούν οι διάφορες εναλλακτικές περιπτώσεις ναυπήγησης στα ΕΝΑΕ ή στα Γερμανικά Ναυπηγεία, με εκτίμηση των προσφορότερων χρόνων παράδοσης και του τελικού κόστους.
(4) Να εξασφαλισθούν Αντισταθμιστικά Ωφελήματα.
(5) Εντέλλεται ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών να μεριμνήσει για την εξασφάλιση των αναγκαίων πιστώσεων,
(6) Εξουσιοδοτεί τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας να ολοκληρώσει τις σχετικές διαδικασίες και να αναθέσει το πρόγραμμα το ταχύτερο δυνατόν».-Ιούλιος 1999 ζητήθηκε από τα ΕΝΑΕ η υποβολή της βέλτιστης προσφοράς όσον αφορά το οικονομικό σκέλος και τους χρόνους υλοποίησης του προγράμματος.-Ιούλιος 1999 κατατέθηκε η βελτιωμένη τελική πρόταση των ΕΝΑΕ.-Ιούλιος 1999- Φεβρουάριος 2000 έγιναν διαπραγματεύσεις των όρων υλοποίησης του προγράμματος από την αρμόδια υπηρεσιακή επιτροπή. Μετά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων η επιτροπή εισηγείται την κατακύρωση του προγράμματος. -5 Φεβρουαρίου 2000, δώδεκα ημέρες πριν την υπογραφή της σύμβασης, συνεδρίασε η Διαρκής Επιτροπή Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής με θέμα συζήτησης τα Εξοπλιστικά Προγράμματα στην οποία έγινε ενημέρωση από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας με αναλυτικά στοιχεία για την σύγκριση του κόστους και των επιχειρησιακών χαρακτηριστικών για κάθε ένα τύπο Υποβρυχίου (Γερμανικό, Γαλλικό και Ολλανδικό). -14 Φεβρουαρίου 2000 υπογράφτηκε η σύμβαση των Αντισταθμιστικών Ωφελημάτων μεταξύ της Γενικής Διεύθυνσης Εξοπλισμών του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και της FS/HDW.-15 Φεβρουαρίου 2000 υπογράφτηκε η κύρια σύμβαση μεταξύ της Γενικής Διεύθυνσης Εξοπλισμών του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και των Ε.Ν.Α.Ε.
Η προκαταβολή του προγράμματος ανήλθε στο 11,2 % του συνολικού τιμήματος και οι επόμενες πληρωμές, όπως συμβαίνει με όλα τα σχετικά προγράμματα διεθνώς, αντιστοιχούσαν σε συγκεκριμένα ορόσημα της σύμβασης.
-5 Ιουλίου 2000 συνεδρίασε η Διαρκής Επιτροπή Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής με θέμα συζήτησης τα Εξοπλιστικά Προγράμματα στην οποία έγινε ενημέρωση από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας με αναλυτικά στοιχεία για τις συμβάσεις που υπογράφτηκαν και για το πρόγραμμα των Υ/Β.
-27 Φεβρουαρίου 2001 ξεκίνησε η κατασκευή του πρώτου υποβρυχίου τύπου 214 στα ναυπηγεία HDW στο Κίελο της Γερμανίας. -16 Φεβρουαρίου 2002 (ενώ έχει μεσολαβήσει αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ) το ΚΥΣΕΑ (με διαφορετική σύνθεση) αποφάσισε τα εξής :
Α. Την υλοποίηση του εξοπλιστικού προγράμματος προμήθειας ενός (1) επιπλέον Υποβρυχίου (Υ/Β), με άσκηση του δικαιώματος προαίρεσης (OPTION) της σύμβασης 012Β/00 μεταξύ ΥΠΕΘΑ/ΓΔΕ και Ε.Ν.Α.Ε., με σχετική τροποποίηση αυτής, έτσι ώστε να προβλεφθεί χρονική μετατόπιση των πληρωμών από το 2005 και μετά.
Β. Την υλοποίηση του εξοπλιστικού προγράμματος Εκσυγχρονισμού Μέσης Ζωής και Γενικής Επισκευής τριών (3) Υ/Β τ. «ΠΟΣΕΙΔΩΝ», με δικαίωμα προαίρεσης (OPTION) για τον εκσυγχρονισμό- γενική επισκευή ενός (1) επιπλέον Υ/Β, με την υπογραφή σύμβασης, εντός του 2002 με τα Ε.Ν.Α.Ε., στην οποία να προβλεφθεί χρονική μετατόπιση των πληρωμών από το 2005 και μετά.
Γ. Αναθέτει στους Υπουργούς Οικονομίας και Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας, να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες για την υλοποίηση της παρούσης απόφασης».
Δ 1 Αυτονόητα συμπεράσματα
Αυτονόητα συμπεράσματα από όλα τα παραπάνω είναι: Α) ότι η υπόθεση των Υ/Β ξεκίνησε με πρωτοβουλία και εισήγηση των αρμόδιων οργάνων του Πολεμικού Ναυτικού, το οποίο μέσω του ΑΝΣ προσδιόρισε και αξιολόγησε όλες τις τεχνικές, επιχειρησιακές και οικονομικές παραμέτρους και παρακολούθησε την πορεία του προγράμματος. Β) Όλες οι κρίσιμες αποφάσεις για το Πρόγραμμα των νέων Υποβρυχίων ελήφθησαν από το ΚΥΣΕΑ σε διαδοχικές συνεδριάσεις του.
Οι αποφάσεις όλων των αρμόδιων συλλογικών οργάνων (ΣΑΓΕ, ΣΑΜ) και του ΚΥΣΕΑ ήταν ΟΜΟΦΩΝΕΣ.
Συγκεκριμένα για το πρόγραμμα των Υ/Β το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε για τα εξής :
1. Την επίσπευση των εξοπλιστικών Προγραμμάτων (30-3-1998).
2. Την ναυπήγηση τριών (3) νέων Υποβρυχίων με δικαίωμα ενός ΟΡΤΙΟΝ (24-7-1998).
3. Την υλοποίηση του Προγράμματος με ανάθεση στα κρατικά τότε Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ Α.Ε.) (24-7-1998).
4. Την συνεργασία των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά με ξένο Οίκο (24-7-1998).
5. Την συνέχιση της διαδικασίας του Προγράμματος με κατάθεση προσφοράς από τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ Α.Ε. σε συνεργασία από τον προτεινόμενο από αυτά ξένο Οίκο FS/HDW (9-10-1998).
6. Την Ανάθεση της ναυπήγησης τριών Υποβρυχίων Γερμανικού τύπου 214 στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ Α.Ε. (26-7-1999).
7. Τα Υποβρύχια να ναυπηγηθούν με την συνεργασία του Γερμανικού Οίκου FS/HDW (26-7-1999).
8. Εξουσιοδότησε τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας -και τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας- να ολοκληρώσει το πρόγραμμα το ταχύτερο δυνατόν, δηλαδή αφού το ΚΥΣΕΑ πήρε όλες τις σχετικές αποφάσεις εξουσιοδότησε τον Υπουργό να διεκπεραιώσει όλες τα διαδικαστικά και τεχνοκρατικά θέματα για την υπογραφή της σύμβασης (26-7-1999).

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

diktiospartakos.blogspot.com

Νόαμ Τσόμσκι: Τρεις επιλογές έχει η Ελλάδα

της Μαρίας Ρηγούτσου
πηγή: Deutsche Welle

Ο Νόαμ Τσόμσκι βρίσκεται στην Κολωνία, όπου δίνει μια σειρά διαλέξεων ως επίτιμος καθηγητής στην έδρα Albertus Magnus, διάκριση την οποία απονέμει το πανεπιστήμιο σε εξέχουσες προσωπικότητες του πνεύματος.

Ακριβής στο ραντεβού του με τους δημοσιογράφους ο Νόαμ Τσόμσκι εμφανίστηκε χθες το μεσημέρι στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας και απάντησε με σαφήνεια και γενναιοδωρία χρόνου σε κάθε ερώτηση που του ετέθη. Η πλειονότητα των ερωτήσεων δεν στράφηκε πάντως γύρω από το γλωσσολογικό του έργο, το οποίο τον έχει καθιερώσει ως θεμελιωτή της λεγόμενης «γενετικής-μετασχηματιστικής γραμματικής», αλλά γύρω από τα μεγάλα σύγχρονα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει συγγράψει περισσότερα από 70 βιβλία και 1.000 άρθρα. Για μια περίοδο υπήρξε ο συγγραφέας με τις περισσότερες αναφορές στο όνομά του παγκοσμίως ενώ είναι πολυμεταφρασμένος και στην Ελλάδα.

Με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα ξεκίνησε και η συνέντευξη τύπου, μετά την ερώτηση που του θέσαμε για το ποια λύση θα προσέφερε μια πιθανή διέξοδο της χώρας από την κρίση. Υπάρχει άμεσα το ενδεχόμενο η Ελλάδα να πάρει ένα νέο δάνειο από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Είναι όμως τα συνεχή δάνεια μια πραγματική λύση; Με χαμηλή φωνή, ο 83χρονος καθηγητής του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT) απάντησε χωρίς περιστροφές:

«Υπάρχουν λίγες μόνο επιλογές. Η μια επιλογή είναι πλούσια κράτη όπως η Γερμανία να αναλάβουν τα χρέη και να τα πληρώσουν. Η άλλη επιλογή είναι η Ελλάδα να αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη της. Δεν είναι αδύνατον κάτι τέτοιο. Υπάρχουν κράτη που το έχουν κάνει στο παρελθόν με επιτυχία. Πριν από περίπου δέκα χρόνια το έκανε η Αργεντινή. Ήταν η ‘αγαπημένη’ του ΔΝΤ. Όμως κάποια στιγμή κατέρρευσε και αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη της. Το ΔΝΤ και διάφοροι οικονομολόγοι απειλούσαν πως θα επερχόταν η καταστροφή αλλά στην πραγματικότητα λειτούργησε πολύ καλά. Αργότερα υπήρξε μια μεγάλη ανάπτυξη. Αυτή είναι μια πιθανότητα αλλά δεν είναι η μοναδική. Φυσικά είναι σκληρό για τις τράπεζες και τους επενδυτές γιατί θα χάσουν τα χρήματά τους αλλά πρέπει κανείς να επιλέξει. Και η τρίτη επιλογή θα ήταν η Ελλάδα να βγει από την Ευρωζώνη ώστε να έχει την ευκαιρία να κάνει τη δική της οικονομική πολιτική, να υποτιμήσει το νόμισμα και να βγει από την κρίση. Υπάρχουν μόνο αυτές οι τρεις επιλογές και καμία από αυτές δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική».
Βέλη στα μίντια

Ο Νόαμ Τσόμσκι θέλησε να μιλήσει και για τον ελληνικό λαό και τις κινητοποιήσεις που γίνονται αυτή την περίοδο:
«Πριν από δύο περίπου εβδομάδες υπήρξε μια πολύ μεγάλη διαδήλωση, άνθρωποι που ήταν στους δρόμους και απεργούσαν. Όμως τα μίντια δεν μιλούν πολύ για αυτό. Το ενδιαφέρον τους δεν είναι μεγάλο για τις απεργίες. Η εφημερίδα Γκάρντιαν του Λονδίνου, η οποία θεωρείται μια προοδευτική εφημερίδα, είχε την επόμενη μέρα μια φωτογραφία μπροστά από το κοινοβούλιο, μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Η φωτογραφία ήταν όμως έτσι τραβηγμένη ώστε να μην φαίνεται το πλήθος».
Είναι γνωστή η επικριτική στάση του Αμερικανού γλωσσολόγου και πολιτικού στοχαστή απέναντι στα μίντια, κυρίως στα αμερικανικά και στη λεγόμενη "αντικειμενικότητα", την οποία προσπαθούν να διδάξουν στις σχολές αλλά κατά τη γνώμη του δεν υπάρχει καν.

Δραματικές κλιματικές αλλαγές και οικονομικά συμφέροντα

Ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε στη συνέντευξη τύπου και για τις δραματικές κλιματικές αλλαγές και πως τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα, όπως των πετρελαϊκών εταιρειών, εμποδίζουν τη λήψη μέτρων, ούτως ώστε αυτά να μη θιγούν, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και κάνοντάς την να πιστέψει πως δεν υπάρχει άμεσο πρόβλημα. Την κοινή γνώμη εξαπατούν όμως και οι τράπεζες επιστρατεύοντας ως όπλο τα οικονομικά μαθηματικά και σπουδαίους μαθηματικούς, οι οποίοι ‘παίζουν΄ με τα στοιχεία. Στόχος η αύξηση της παραγωγικότητας, μέσα όμως από εξουθενωτικά ωράρια για τους εργαζόμενους ενώ ο πλούτος συσσωρεύεται ολοένα και σε λιγότερους..

Τα βέλη του έστρεψε ο Νόαμ Τσόμσκι και κατά του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα, του οποίου τις δηλώσεις για λύση του Μεσανατολικού και δημιουργία παλαιστινιακού κράτους θεωρεί προπαγάνδα λέγοντας πως η αμερικανική πολιτική παραμένει στο πλευρό των Ισραηλινών και αμετακίνητη από το 1967. Αναφερόμενος στην αμερικανική οικονομία δήλωσε πως κυρίως οι εξοπλισμοί είναι αυτοί που δημιουργούν τα τεράστια ελλείμματα.

Ο λόγος του Αμερικανού διανοητή χειμαρρώδης και μεστός προσφέρει αν μη τι άλλο μια διαφορετική ανάγνωση όσων συχνά είθισται να θεωρούνται δεδομένα και αδιαφιλονίκητα.

http://rigasili.blogspot.com/2011/06/h.html

Μάθετε τα πάντα για τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα - Video

Η Ελλάδα παραιτήθηκε ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ και ΆΝΕΥ ΌΡΩΝ από την κυριαρχική της ασυλία


Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Κασιμάτης αναλύει παράγραφο προς παράγραφο τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα πέρυσι τον Μάιο και τη δένει χειροπόδαρα...
Μεταξύ άλλων, μ' αυτή τη δανειακή σύμβαση η Ελλάδα παραιτήθηκε ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ και ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ από κάθε ασυλία που της παρείχε η εθνική της κυριαρχία.
Ποιος την υπέγραψε;
Ποιος τη συνέταξε;
Τι άλλο προβλέπει;





http://www.radio9.gr/News.aspx?a_id=13090

Τα μεγάλα ψέματα της κυβέρνησης

Σε μεγάλα και «χοντρά» ψέματα για ένα και πλέον χρόνο επιδίδεται η ελληνική κυβέρνηση δια στόματος του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου και του υπουργού Οικονομικών και βασικού συνομιλητή της Τρόικας κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται πλέον «στα κάγκελα». Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους υπόσχονται σκληρές επιθέσεις προς τον κ. Παπακωνσταντίνου την Τρίτη, οπότε και θα λάβει χώρα ο διευρυμένος Κοινοβουλευτικός Τομέας Εργασίας. Μια ματιά στο τι έχουν πει στον ελληνικό λαό μέχρι σήμερα και το τι έχει γίνει θα μας πείσει γι’ αυτό που θα επακολουθήσει!

Γιώργος Παπανδρέου

Αν μειώσουμε τους μισθούς θα παγώσουμε την αγορά, αν αυξήσουμε τους φόρους στη μεσαία τάξη, θα μειώσουμε την αγοραστική της δύναμη.

(στους έξι μήνες κυβέρνησης μείωσε και μισθούς και συντάξεις, με χαμηλή εώς ανύπαρκτη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας, ενώ την ίδια ώρα έβγαζε λόγους περί Τιτανικού κάνοντας τα spreads να «αφηνιάζουν»!)

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

Δεν θα κερδίσει η ελληνική οικονομία από μια αύξηση του ΦΠΑ, άρα δεν είναι κάτι που σκοπεύουμε να κάνουμε.

(τα νούμερα μιλάνε μόνα τους: αύξηση ΦΠΑ από 4,5 σε 5, από 9 σε 10, από 19 σε 21 και έπεται συνέχεια…)

Γιώργος Παπανδρέου

Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης δεν είναι το πρόβλημα για την εξυγίανση και τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος.

(είπε λίγο καιρό μετά: «η βιωσιμότητα περνά και από την αύξηση των ορίων ηλικίας»)

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

Αν χρειαστεί να πάρουμε νέα μέτρα, θα σημαίνει ότι εγώ έχω αποτύχει

(τα νέα μέτρα ανακοινώνονται τη Δευτέρα και ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι στη θέση του παρ’ ότι αποτυχημένος)

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

Είναι εξασφαλισμένες όλες οι δόσεις

(θρίλερ προηγήθηκε τις τελευταίες ημέρες για το αν πάρουμε την πέμπτη δόση, τελικά αν γίνει αυτό θα είναι επειδή θα επιβάλλει νέα μέτρα)

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

Οι φήμες προέρχονται από αυτούς που δεν καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί η Ευρωζώνη. Υπάρχουν και αυτοί που έχουν επενδύσει σε αυτή την κατεύθυνση.

(η επίτροπος της Ελλάδας κα Μαρία Δαμανάκη αναπαρήγαγε φήμες και αναρωτιόμαστε σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκει)

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

Θα βγούμε στις αγορές μέχρι το τέλος του 2011

(αντί για να βγούμε στις αγορές μπαίνουμε βαθύτερα στο τούνελ της ύφεσης, ενώ τα spreads σπάνε με ξέφρενο ρυθμό το ένα ρεκόρ μετά το άλλο)

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

«Θα πάω στις Βρυξέλλες, θα μείνω στις Βρυξέλλες, θα πιάσω διαμέρισμα στις Βρυξέλλες, θα δουλέψω στην Ευρωβουλή. Ούτε εισιτήριο επιστροφής υπάρχει»

(αυτή τη δήλωση την έκανε όταν εξελέγη ευρωβουλευτής και δεν έμεινε στις Βρυξέλλες ούτε έξι μήνες)

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

«Δεν θα πάμε στο ΔΝΤ, μας στηρίζει η Ε.Ε.».

(πήγαμε μετά Βαΐων και κλάδων, ενώ ο Στρος-Καν επιβεβαίωσε πως την ώρα που γινόταν αυτή η δήλωση η κυβέρνηση διαπραγματευόταν ήδη την είσοδό μας στο ΔΝΤ)

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

«Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχει νέο μνημόνιο. Δεν υπάρχουν νέα μέτρα».

(πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις ο λαός θα πληρώσει τη λυπητερή!)

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

«Πιστεύουμε ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να μειώνουμε μισθούς και συντάξεις ή να αυξάνουμε τη φορολογία».

(το Μεσοπρόθεσμο περιλαμβάνει μειώσεις μισθών και αύξηση φορολογίας)

«Το καλαμπούρι με τα νέα μέτρα θα πρέπει να το σταματήσουμε».

(τι να πει κανείς;!)

Άμεση δημοκρατία και Εργατική αυτοδιεύθυνση

Η σοσιαλιστική αντίληψη για την άμεση δημοκρατία, όπως διαμορφώθηκε κατά τον 19ο αιώνα, βρίσκεται σε στενή συσχέτιση με την έννοια της εργατικής αυτοδιεύθυνσης υπό συνθήκες κοινωνικής ιδιοκτησίας και συλλογικής διαχείρισης των μέσων παραγωγής (π.χ. γαίες, εργοστάσια, μεγάλες επιχειρήσεις κλπ). Η αυτοδιεύθυνση αυτή πραγματοποιείται μέσα από κατά τόπους συμβούλια εργαζομένων τα οποία λαμβάνουν όλες τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις σε κοινοτικό πλαίσιο. Έτσι η σοσιαλιστική αντίληψη για την άμεση δημοκρατία είχε από την πρώτη στιγμή έναν τοπικό και συλλογικό χαρακτήρα, σε αντίθεση με τις σημερινές περί συμμετοχικής δημοκρατίας φιλελεύθερες εισηγήσεις οι οποίες διακρίνονται από πανεθνική εμβέλεια και ευρεία γεωγραφική κλίμακα, ακόμα κι όταν περιλαμβάνουν στοιχεία διοικητικής αποκέντρωσης.

Πλακέτα εις μνήμην των νεκρών της Παρισινής Κομμούνας.

Το πρώτο ιστορικά σημαντικό δείγμα σοσιαλιστικής (σε κάποιον βαθμό) άμεσης δημοκρατίας υπήρξε η βραχύβια Παρισινή Κομμούνα του 1871. Εκεί, τα κατά τόπους εργατικά συμβούλια που αυτοδιαχειρίζονταν την παραγωγή[23] και ο λαός του Παρισιού, είχαν εκλέξει με καθολική ψηφοφορία άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους για συντονισμό στη γεωγραφική κλίμακα μίας μεγάλης πόλης. Η συνέλευση των εν λόγω εκπροσώπων ήταν ουσιαστικά το δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού. Παράλληλα ο μόνιμος στρατός αντικαταστάθηκε από ένοπλες πολιτοφυλακές, οι μισθοί όλων των επαγγελμάτων εξισώθηκαν και ελήφθησαν άμεσα μέτρα υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων. Την Παρισινή Κομμούνα, αν και αναγνώρισαν σε αυτήν αδυναμίες και διστακτικότητα, περιέγραψαν ως πρωτόλειο μοντέλο δικτατορίας του προλεταριάτου ο Καρλ Μαρξ και ο Βλαντιμίρ Λένιν, ενώ παρόμοια στάση κράτησε και ο αναρχοκομμουνιστής Πιοτρ Κροπότκιν. Στο μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας κινήθηκαν επίσης τα εργατικά συμβούλια που εμφανίστηκαν κατά τις ρωσικές επαναστάσεις του 1905 και του 1917, τα σοβιέτ, καθώς και κατά την Ισπανική Επανάσταση του 1936.
Εν τω μεταξύ όμως στη μετεπαναστατική Ρωσία, υπό αντίξοες συνθήκες έλλειψης καταναλωτικών αγαθών και εμφυλίου πολέμου, οι Μπολσεβίκοι μέχρι το 1922 είχαν αλλάξει τη δομή και λειτουργία των σοβιέτ, μετατρέποντάς τα κατ' ορισμένους σε εντολοδόχους της κεντρικής κυβέρνησης που, σταδιακά, τέθηκαν υπό τον πλήρη έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το νέο κράτος που προέκυψε, η Σοβιετική Ένωση, ιδρύθηκε ως ένας καινούργιος τύπος αντιπροσωπευτικής αλλά μη φιλελεύθερης δημοκρατίας: μία λαϊκή δημοκρατία. Το γεγονός αυτό οι ελευθεριακοί σοσιαλιστές (και αργότερα ορισμένοι τροτσκιστές) το επέκριναν δριμύτατα· εκεί εντοπίζεται η οριστική απομάκρυνσή τους από τους λενινιστές. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πολλές σοσιαλιστικές ομάδες και συγγραφείς προσπάθησαν να επανακαθορίσουν τη σχέση μεταξύ σοσιαλισμού, εργατικής αυτοδιεύθυνσης και άμεσης δημοκρατίας, επιχειρώντας ορισμένες φορές να εμβαθύνουν, να διευρύνουν ή να επανοηματοδοτήσουν την τελευταία (π.χ. αναρχοσυνδικαλιστές, αναρχοκομμουνιστές, οι καταστασιακοί, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Μάρεϊ Μπούκτσιν, ο Τάκης Φωτόπουλος κ.α.).
Μετά την εμφάνιση των νέων κοινωνικών κινημάτων κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970, οι σύγχρονες τάσεις του μετααριστερού και εξεγερσιακού αναρχισμού, στο πλαίσιο της ευρύτερης κριτικής τους στον κλασικό σοσιαλισμό και στο εργατικό κίνημα, εν πολλοίς απέρριψαν την άμεση δημοκρατία και άσκησαν κριτική σε αυτήν ως εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα, βασισμένο σε έναν εκ των προτέρων αποδεκτό διαχωρισμό μεταξύ των πολιτικών υποκειμένων ο οποίος κάνει απαραίτητη την ψηφοφορία, εφικτή τη «δικτατορία της πλειοψηφίας» και σχεδόν αδύνατη την πραγματική επαναστατική ανατροπή. Αντιπροτείνουν δίκτυα αυτοτελών συνελεύσεων που λειτουργούν συναινετικά και χωρίς αυστηρές δεσμεύσεις δράσης για τις μειοψηφίες, συνήθως όμως με κάποιες πλειοψηφικές δικλείδες ασφαλείας. Η συναίνεση, καταγόμενη σε κάποιον βαθμό από τα γραπτά του Προυντόν και τον αναρχοατομικισμό του 19ου αιώνα, είναι μία παραλλαγή άμεσης δημοκρατίας όπου οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με πλειοψηφική ψηφοφορία, αλλά συνδιαμορφώνονται συμβιβαστικά με βάση τις απόψεις όλων.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1

Αποδοκιμασία Κατσέλη σε κομματική εκδήλωση του Πασοκ

Σε εκδήλωση που διοργάνωσε τη Νομαρχιακή Επιτροπή ΠΑΣΟΚ στην Καισαριανή με θέμα την πολιτική συγκυρία, παραβρέθηκε η Υπουργός Εργασίας Λ. Κατσέλη τη Δευτέρα 16/5.
Η παρουσία της Υπουργού προκάλεσε την αυθόρμητη αντίδραση πολιτών της Καισαριανής, οι οποίοι προσήλθαν στο Δημαρχείο Καισαριανής, όπου θα γινόταν η εκδήλωση, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης-τρόικας οι οποίες οδηγούν τους ίδιους και τις οικογένειές τους στην εξαθλίωση.

Η παρουσία των διαμαρτυρόμενων πολιτών, προκάλεσε την οργή και την αντίδραση των παραβρισκόμενων στην εκδήλωση μελών και φίλων του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι εν μέσω ύβρεων και αντεγκλήσεων απαιτούσαν να φύγουν από το Δημαρχείο όσοι δεν είναι μέλη του ΠΑΣΟΚ.
Οι διαμαρτυρόμενοι άρχισαν να φωνάζουν το σύνθημα «ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ» και ο χώρος του δημαρχείου γέμισε αμέσως από προσωπικό ασφαλείας της Υπουργού, οι οποίοι επιχείρησαν να απομονώσουν κάποιους κατοίκους, ενώ άλλοι κλείδωναν τα παράθυρα, για να μην ακουστεί έξω από το δημαρχείο το σύνθημα.
Η ανταλλαγή ύβρεων και συνθημάτων συνεχίστηκε μέχρι και την άφιξη της Υπουργού, η οποία περιτριγυρισμένη από αστυνομική συνοδεία μπήκε στην αίθουσα εκδηλώσεων.
Οι διαμαρτυρόμενοι παρέμειναν εκτός της αίθουσας και φωνάζοντας τα συνθήματα «ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΛΑΟ», «ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ-ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ» αποχώρησαν από την εκδήλωση

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3362%3A2011-05-18-09-29-33&catid=79%3Aaytodioikisi&Itemid=179

Οι κηφήνες του Ελληνικού Κοινοβουλίου - Βίντεο του κόντρα tv

Η λιτότητα δεν είναι για όλους - Αμοιβές πολιτικών

Η ιστορία με τις 800 προσφυγές στο ΣτΕ για αναδρομικά εκ μέρους βουλευτών που έχουν πάρει σύνταξη, είναι ένα ακόμη δείγμα των προνομίων που λάμβαναν και εξακολουθούν να λαμβάνουν και εν μέσω κρίσης τα μέλη του Κοινοβουλίου και οι πολιτικοί, παρά το γεγονός ότι ο δημόσιος τομέας υφίσταται περικοπές παντού, ακόμη και σε Υγεία και Παιδεία.

Η λιτότητα στο δημόσιο δεν ισχύει για όλους καθώς οι ανώτατοι άρχοντες είδαν μείωση κατά 12% στα έξοδα παράστασης όταν οι συνολικές αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκαν οριζόντια κατά 20%.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας κοντά σε βουλευτές, υπουργούς, υφυπουργούς, πρωθυπουργό και πρόεδρο της Δημοκρατίας, ευνοημένοι είναι και οι περίξ αυτών υπάλληλοι της Βουλής, οι................ οποιοι διατηρούν τους 16 μισθούς και εισπράτουν εφάπαξ κατά μέσο όρο 250.000 ευρώ και υψηλές συντάξεις.

Όσον αφορά τις περικοπές, κατά 12% κόπηκαν τα έξοδα παράστασης του προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυοπυργού, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του προέδρου της Βουλής, των υπουργών και των υφυπουργών. Δηλαδή υπήρξε μηνιαία περικοπή περίπου 1000 ευρώ για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και περίπου 190 ευρω για τους υπόλοιπους.

Ως προς τα προνόμια, οι βουλευτές έχουν το προνόμιο να παίρνουν δύο κύριες συντάξεις χωρίς περιορισμό ως προς το ύψος της σύνταξης που λαμβάνουν από άλλο ασφαλιστικό ή συνταξιοδοτικό φορέα κύριας ασφάλισης.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εισπράττει περίπου 360.000 ευρώ. Μηναία του παρέχεται χορηγία ίση με το τετραπλάσιο της βουλευτικής αποζημίωσης ύψους 7.000 ευρώ δηλαδή 28.000 ευρώ, τα οποια περιορίζονται σε 22.000 ευρώ μετά την παρακράτηση φόρου εισοδήματος 20%.

Ο πρωθυπουργός παίρνει τη βουλευτική αποζημίωση ύψους 7.000 ευρώ προσαυξημενη κατά 40% ως έξοδα παράστασης δηλαδή 2.800 ευρώ ή 2.460 ευρώ μετά την περικοπή ύψους 12%. Συνομικά λαμβάνει περίπου 9.460 ευρώ το μηνα ή περίπου 113.500 ευρώ ετησίως.

Τα μέλη του υπουργικού Συμβουλίου που έχουν και τη βουλευτική ιδιότητα παίρνουν τη βουλευτική αποζημίωση των 7.000 ευρώ μηναιίως με προσαύξηση κατά 30% για τον αντιπρόεδρο και 20% για τους βουλευτές ώς έξοδα παράστασης δηλαδή 2.100 ευρώ και 1.400 αντίστοιχα.

Όλοι οι πρόεδροι της Δημοκρατίας έχουν ισόβια μηνιαία αποζημίωση λόγω εξόδων παράστασης ίση με το 50% της μηνιαίας χορηγίας του νυν προέδρου της Δημοκρατίας δηλαδή 11.000 ευρώ.

http://neakeratsiniou.blogspot.com/2011/05/blog-post_09.html#ixzz1LtOAydGl

Εξηγώντας τους Kronos Quartet στο Θεόδωρο Πάγκαλο

"Είχα την τύχη να βρεθώ χθες στη συναυλία που έδωσαν οι Kronos Quartet στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Το αμερικανικό κουαρτέτο εγχόρδων ήταν μαγευτικό, αποθεώθηκε και κλήθηκε δύο φορές για encore. Μόλις έφυγαν οριστικά από τη σκηνή, κάποιο εξέχον μέλος του κοινού προπηλακίστηκε από κάποιους παρευρισκόμενους. Η πράξη ήταν αυθόρμητη (μια κοπέλα φώναξε ότι "κάποιοι πρέπει να μένουν σπίτι τους"), οι χαρακτηρισμοί έφτασαν από τα θεωρεία, ο Σύριζα δεν είχε πανώ και το εν λόγω άτομο ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Γαλακτοκομικά προϊόντα δεν κυκλοφόρησαν.
Δεν ξέρω πόσο απτόητος παραμένει κάποιος σαν τον Πάγκαλο όταν γιουχάρεται από εδώ κι από εκεί. Αν ήθελε έστω και για λίγο να διαψεύσει το χαρακτηρισμό του "παχύδερμου" (που του αποδόθηκε πάλι χθες και που σημαίνει κυρίως "αναίσθητος" -πέρα από την ύπουλη, κάτω από τη μέση, εντύπωση του "χοντρού" που δίνει), θα μπορούσε να αναρωτηθεί -μόνος ή σε συνεδρία με κάποιον ειδικό- τι μπορεί να σημαίνει για αυτόν η ολοένα και συχνότερη χρήση της λέξης εναντίον του. Μήπως τρελάθηκε ο κόσμος που άλλοτε τον στήριζε; Μήπως εμείς οι αχάριστοι απλώς δεν καταλαβαίνουμε πόσο καλό θέλει να μας κάνει ο αντιπρόεδρος;
Η πλάκα είναι ότι οι Kronos Quartet, έχοντας παίξει από τους μινιμαλιστές Reich και Reily μέχρι Sigur Ros και ρεμπέτικο, δήλωσαν δια στόματος του ιδρυτή τους David Harrington ότι θα ρίξουν και λίγη πολιτική στο τραπέζι, παίζοντας το κομμάτι "Tashweesh" των Παλαιστινίων Ramallah Underground, από τον δίσκο τους "Floodplain". Όταν μετά την αποχώρησή τους έπεσαν τα πρώτα γιουχαΐσματα (και ο κόσμος γύρω από τον Πάγκαλο απομακρύνθηκε μήπως και ο Σύριζα πετάξει πάλι κανένα γιαούρτι), θα χρειάστηκε προφανώς να τους εξηγήσουν ότι υπήρχε ήδη πολλή πολιτική στην αίθουσα.
Δεν θα προσπαθούσα να αντιπαρατεθώ πολιτικά στο Θεόδωρο Πάγκαλο: είμαι σίγουρος ότι η ρητορική του δεινότητα σε συνδυασμό με τη συνήθεια πολλών πολιτικών να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα προς όφελός τους θα με μπέρδευε και θα με σύγχυζε. Ούτε, βέβαια, θα είχα την προσδοκία να απαγορευτεί η είσοδος σε ένα πολιτιστικό γεγονός στον οποιονδήποτε - θα το θεωρούσα αντιδημοκρατικό.
Μου είναι, ωστόσο, πολύ δύσκολο να συμπεράνω κάτι άλλο από το εξής: θεωρώ ανθρώπους σαν τον Πάγκαλο βαθιά αλλοτριωμένους, είτε γιατί έχουν φτάσει στο σημείο να αισθάνονται κάτοχοι της υπέρτατης αλήθειας την ώρα που οι περισσότεροι τους θεωρούν ανεπιθύμητους λόγω των πράξεων και των τακτικών τους, είτε επειδή πιστεύουν ότι είναι δείγμα λογικής συνέχειας και συνέπειας από τη μία να συμμετέχουν στην καταστροφικότερη κυβέρνηση μετά τη δικτατορία και από την άλλη να κάνουν το βράδυ τη βόλτα τους για να ακούσουν "κουλτουριάρικη" μουσική.
Η μουσική, κύριε Πάγκαλε, είναι υπέρτατη τέχνη που σαν στόχο έχει την αγαλλίαση του ανθρώπου, τη συγκίνηση και την εμψύχωσή του, το χτύπημα των πιο απόκρυφων και ευαίσθητων χορδών της ανθρώπινης ψυχής προκειμένου να δημιουργήσει έναν κώδικα πανανθρώπινης επικοινωνίας και να ενώσει. Χθες το βράδυ, οι Kronos Quartet ήταν οι εκπρόσωποί της.
Όλο αυτό δεν ταιριάζει καθόλου με το προφίλ σας. Ειλικρινά, δεν τους μοιάζετε καθόλου."

http://postcrisisbreakfast.blogspot.com/2011/05/kronos-quartet.html