Η ολοκληρωτική απόρριψη του Μνημονίου από τον Μίκη και η επίθεσή του στην κυβέρνηση του ΓΑΠ είναι καλά νέα. Όμως από δω και κάτω αρχίζουν οι αντιφάσεις. Άλλωστε η όψιμη περίοδος του Μίκη καθορίζεται από αντιφάσεις: το 1974 υποστήριξε τη Δεξιά (Καραμανλής ή τανκς), το 1989 εντάχθηκε στο ρεύμα προς τον Μητσοτάκη υπό το πρόσχημα της «κάθαρσης» και κατά διαστήματα άρχιζε ή διέκοπτε φλερτ με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ…
Το σημερινό πρόβλημα είναι πιο περίπλοκο. Γιατί ο Μίκης εντάσσεται στην αντίθεση στο Μνημόνιο από εθνική, από πατριωτική σκοπιά. Οι αναφορές του στην ταξική αντίσταση είναι από χλωμές ως ανύπαρκτες. Επίσης αδύναμες έως ανύπαρκτες είναι οι αναφορές του στην Αριστερά, αφού προτιμά μια «πανεθνική» απεύθυνση.
Πρόκειται για καθοριστικές αδυναμίες που γίνονται ως και επικίνδυνες στα χέρια των διάφορων «παραγόντων» που τον τριγυρίζουν. Όπως τον Δημ. Καζάκη που ξεκίνησε από τη (σωστή) καταγγελία του χρέους, για να φτάσει να παριστάνει τον εθνικό αναμορφωτή μέσω επιστροφής στη δραχμή. Ακόμα χειρότερα στις περιπτώσεις των πρώην αριστερών και νυν νεοορθόδοξων τύπου Ζουράρι ή νεοεθνικιστών τύπου Καραμπελιά, που έχουν από καιρό καταργήσει τη διαχωριστική γραμμή με τη Δεξιά, ακόμα και με τους ρατσιστές και τους φασίστες. Ανάμεσά τους μπορεί να βρεθεί και ο Στεφ. Ληναίος που από τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο έφτασε στην εθνική Σπίθα.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά ακροδεξιά σάιτ αναφέρονται με ενθουσιασμό στο εγχείρημα μιας αταξικής, τάχα μετααριστερής, αντίθεσης στο Μνημόνιο, όπως αυτή που προτείνει ο Μίκης.
Το πιο επικίνδυνο όμως είναι η γειτνίαση με προσωπικότητες όπως ο Βασ. Μαρκεζίνης. Ο γιος του πρωθυπουργού της Χούντας, συνεργάτης όλων των «μεγάλων δυνάμεων» στην τελευταία 30ετία, που η συστηματική προβολή από τα ΜΜΕ των φιλοπόλεμων θέσεών του για το Αιγαίο (και ειδικά για την ΑΟΖ του… Καστελόριζου) προειδοποιεί ότι διαθέτει ευρύτερα «ερείσματα» μέσα στην κυρίαρχη τάξη και τους κρατικούς μηχανισμούς.
Πολλοί μέσα στην Αριστερά, ακόμα και την άκρα Αριστερά, υποβαθμίζουν αυτούς τους κινδύνους με μυστικοποιημένες αναφορές του τύπου «η Αριστερά υποτιμά τη διαπλοκή του εθνικού με το ταξικό στοιχείο». Πρόκειται για αντιστροφή της πραγματικότητας: η Αριστερά στην Ελλάδα έχει περιορισμένη αντίσταση στους εθνικούς μύθους, υποτιμά το ταξικό έναντι του εθνικού και σαν αποτέλεσμα πέφτει συχνά σε δεξιά λάθη, τροφοδοτώντας με ιδέες και ανθρώπους αστικά κόμματα, μηχανισμούς του κράτους ή των ΜΜΕ κ.λπ. Ελπίζουμε να μη συμβεί αυτό και στην περίπτωση της κίνησης του Μίκη, που, για άλλη μια φορά, ισχυρίζεται ότι «υπερβαίνει δημιουργικά» τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3343&Itemid=42
