Ο Μ. που δουλεύει στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μου ήταν ένας από τους δεκάδες χιλιάδες που, εκείνη τη Τρίτη, πήραν το ίδιο μήνυμα στο facebook τους: γιομ-ελ-γκαντάμπ (μέρα οργής), 2 με 5 το μεσημέρι όλοι στο δρόμο!
Η επιλογή της 25ης έχει σημασία. Στο επίσημο εορτολόγιο αναφέρεται ως «μέρα της αστυνομίας».
Το πράγμα έτσι κι αλλιώς έβραζε, η Τυνησία είχε χαράξει πορεία, αποφάσισα να πάω, μου λέει ο Μ. κι αν δω κόσμο μένω αλλιώς φεύγω. Εννοείται πως έμεινε, διότι , όπως αποδείχτηκε, το ίδιο μ’ εκείνον, ακριβώς την ίδια ώρα – που ως γνωστόν όσα φέρνει δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος- σκέφτηκαν χιλιάδες άλλοι.
Στην Αίγυπτο οι διαδηλώσεις δεν επιτρέπονται δίχως άδεια από το Υπουργείο Εσωτερικών. Όμως ήμαστε τόσοι πολλοί. Τι μπορούσαν, δηλαδή, να μας κάνουν; ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Εκεί ακριβώς τελειώσαμε και με το φόβο. Ε! Μετά δεν υπάρχει παρά μόνο μπροστά. Χάλας (τέλος)…
Στο κινητό του έχει τη φωτογραφία του Φ. – φίλος κολλητός, σεφ, δούλευαν μαζί στο προηγούμενο ξενοδοχείο. Από κείνη τη προηγούμενη δουλειά και το ενσταντανέ. Ο Φ. ντυμένος στ’ άσπρα με τον χαρακτηριστικό τεράστιο σκούφο στο κεφάλι του, δίπλα ο Μ. με το μαύρο κοστούμι της ρεσεψιόν, και οι δυο σκασμένοι στα γέλια. Ο Φ. σκοτώθηκε στις 2 του Φλεβάρη. 23 χρονών. Υπέφερε πολύ. Του τσάκισαν το κεφάλι με τις πέτρες. Άξιζε; Πως είναι δυνατόν να ρωτάς κάτι τέτοιο; Φυσικά και άξιζε. Πέθανε για την Αίγυπτο!
Κάνουμε τη κουβέντα μας την τρίτη μέρα χωρίς τον Μουμπάρακ στην εξουσία, γύρω στις 11 το βράδυ, μέσα εκείνος έξω εγώ από τη ρεσεψιόν. ‘Εχω μόλις επιστρέψει από την Ταχρίρ. Είναι γεμάτη αυτοκίνητα και κόσμο. Άλλος αυτός ο κόσμος από κείνον που συζητάμε με τον Μ. Τούτος εδώ είναι οικογένειες και πολύ πιτσιρικαρία. Έχουν καραμούζες, κρατούν αιγυπτιακές σημαίες, τρώνε φρεσκοψημένες γλυκοπατάτες και ξηρούς καρπούς που πουλούν οι πλανόδιοι, τα μωρά κρατάνε μπαλόνια που πουλούν άλλοι πλανόδιοι, σε μια γωνιά ένας έχει απλώσει μια κουβέρτα κι έχει αραδιάσει πάνω την πραμάτεια του: κινέζικα τηλεκοντρόλ…
Δεκαεξάρηδες εδώ κι εκεί φωνάζουν ρυθμικά Μασρ-Μασρ (Μασρ είναι η Αίγυπτος στα αραβικά), όπως ακριβώς θα φώναζαν για την Εθνική τους στο γήπεδο, ανεβαίνουν στα τανκς, φωτογραφίζονται με τους φαντάρους που είναι λιώμα από τη κούραση κι είναι να τους λυπάσαι, ακτιβιστές κυκλοφορούν ανάμεσά τους με τεράστιες σακούλες, γάντια και μάσκες χειρουργείου και μαζεύουν σκουπίδια, λίγο πιο πέρα ένα χριστουγεννιάτικο έλατο με μία γιρλάντα, μία μπαλίτσα κι εκατοντάδες μηνύματα σε χαρτάκια στα κλαδιά του γι` αυτούς που χάθηκαν, άλλο μνημείο με τις φωτογραφίες τους στην απέναντι πλευρά… Οι μόνοι που λείπουν είναι οι τουρίστες να βιντεοσκοπούν και να φωτογραφίζονται στην Ταχρίρ που συναγωνίζεται πια σε διασημότητα και συμβολισμό την Τιεν αν Μεν. Ευτυχώς, δεν έπνιξε εδώ ο στρατός την κοινωνική αγανάκτηση στο αίμα.
Ουμ-ελ-ντούνια, δηλαδή, μάνα του κόσμου λένε οι άραβες την Αίγυπτο. Μακάρι ν’ αποδειχτεί πραγματική μάνα της νέας εποχής.
