Περισσότερο από δύο μήνες βρίσκεται καθημερινά στο μπλόκο της λεωφόρου Λαυρίου, συμμετέχοντας στη διαμαρτυρία για την κατασκευή ΧΥΤΑ. Υπηρετώντας επί δεκαετίες ως ιπτάμενος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, ο 72χρονος συνταξιούχος κ. Σωτήρης Παπαθανασίου είναι ένας άνθρωπος που έχει δει πολλά. «Εχω αναχαιτίσει τουρκικά αεροπλάνα, πήγα στην Κύπρο το 1974. Την Τρίτη φοβήθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου» λέει περιγράφοντας τα γεγονότα που ακολούθησαν την προσαγωγή ενός κατοίκου.
«Η Αστυνομία μπήκε σε σπίτια, δακρυγόνα έπεφταν από παντού» δηλώνει μιλώντας στο «Βήμα». «Ας μην πιστεύουν ότι με τη βία θα μας κάνουν να εγκαταλείψουμε τον αγώνα.Είμαστε Αρβανίτες,δηλαδή πεισματάρηδες,και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Για εμάς είναι θέμα ζωής και θανάτου να μην έρθουν τα σκουπίδια της Αθήνας εδώ». Η άποψη του κ. Παπαθανασίου είναι η επικρατούσα στους κατοίκους της πόλης του, ανεξαρτήτως ηλικίας ή ιδεολογικής τοποθέτησης. «Η Κερατέα ήταν μια από τις πιο φιλήσυχες περιοχές της Αττικής.Οσοι πετάνε πέτρες, ξύλα, ακόμη και μολότοφ, είναι αμυνόμενοι. Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει η τήρηση διαταγών. Ομως η Αστυνομία δρα σαν να μισεί τους κατοίκους της πόλης.Μακάρι να ήμουν νεότερος ώστε να συμμετείχα και εγώ πιο δυναμικά στις κινητοποιήσεις.Πάντως φοβάμαι ότι αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί θα έχουμε θύματα εκατέρωθεν».
Η 65χρονη σύζυγός του Κατερίνα δίνει και αυτή το «παρών» στο μπλόκο της Κερατέας «κάθε βράδυ» , όπως λέει. Η γνώμη της για την Αστυνομία άλλαξε αυτό το δίμηνο της σύγκρουσης. «Τις προάλλες με κυνήγησε ένας αστυνομικός.Πρόλαβα και μπήκα στο σπίτι μιας φίλης μου. Εμεινε από κάτω μισή ώρα περιμένοντάς με να βγω έξω, λες και ήμουν εγκληματίας...».
“And the great owners, who must lose their land in an upheaval, the great owners with access to history, with eyes to read history and to know the great fact: when property accumulates in too few hands it is taken away. And that companion fact: when a majority of the people are hungry and cold they will take by force what they need. And the little screaming fact that sounds through all history: repression works only to strengthen and knit the repressed.”
– Στάινμπεκ, Τα σταφύλια της οργής
...Και μες στη νύχτα μια οικογένεια κατασκηνώνει σε μια λακκούβα, κι έρχεται ακόμα μια οικογένεια και στήνουν τα τσαντήρια τους. Οι δυό άντρες ανακαθίζουν πάνω στα μεριά τους και οι γυναίκες αφουγκράζονται μαζί με τα παιδιά. Εδώ βρίσκεται ο κόμπος -όλοι εσείς που εχθρεύστε τις μεταβολές και φοβόσαστε την επανάσταση. Θέλετε να χωρίσετε αυτούς τους δυό ανακαθισμένους άντρες· να τους κάνετε να μισούν, να φοβούνται, να υποψιάζονται ο ένας τον άλλο. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας εκείνου που φοβόσαστε. Αυτός είναι ο άξονας. Γιατί εδώ, το «έχασα τη γης μου» παθαίνει μια μεταβολή· ένα κύτταρο χωρίζεται, κι από το κύτταρο αυτό ξεφυτρώνει εκείνο που φοβόσαστε: «Χάσαμε τη γης μας». Εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος, γιατί δυο άνθρωποι μαζί δεν είναι πιά τόσο μονάχοι και τόσο σκοτισμένοι όσο ο ένας άνθρωπος.
– Στάινμπεκ, Τα σταφύλια της οργής
“How can you frighten a man whose hunger is not only in his own cramped stomach but in the wretched bellies of his children? You can’t scare him–he has known a fear beyond every other.”
– Στάινμπεκ, Τα σταφύλια της οργής
“Κι η Αμερική, μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος”
– Στάινμπεκ, Τα σταφύλια της οργής
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/02/blog-post_5797.html
