Η καταστροφή του κορανίου από αστυνομικό κατά τη διάρκεια επιχείρησης-σκούπα δεν είναι ούτε ατυχές ούτε «μεμονωμένο περιστατικό» που οφείλεται στην «έλλειψη εκπαίδευσης» γύρω από τα ευαίσθητα ζητήματα της πολυπολιτισμικής μας κοινωνίας. Είναι ένα γεγονός που ευθέως συνδέεται με τις πρακτικές εξευτελισμού και τρομοκράτησης των μεταναστών κατά τους αστυνομικούς ελέγχους και, ιδιαίτερα, με την διαδεδομένη πρακτική να σκίζονται τα νομιμοποιητικά έγγραφα, να καταστρέφονται και να αφαιρούνται προσωπικά αντικείμενα των μεταναστών.
Γι’ αυτό και η οργή των μουσουλμάνων μεταναστών και προσφύγων δεν είναι απλώς θρησκευτικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό ζήτημα που ξεπερνάει κατά πολύ το καθεαυτό γεγονός. Είναι βέβαιο ότι η προσβολή του θρησκευτικού συμβόλου δεν έγινε για θρησκευτικούς λόγους. Συμπύκνωσε όμως κατά εκρηκτικό τρόπο την υπέρβαση, την προσβολή στο «ιερό» που συνολικοποιείται ως μια πράξη αμφισβήτησης από τους κυρίαρχους της ίδιας της κοινωνικής ύπαρξης των μουσουλμάνων μεταναστών. Αποτέλεσε τη «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» της συσσωρευμένης καταπίεσης, της επισφαλούς ζωής και εργασιακής εκμετάλλευσης, της αστυνομικής αυθαιρεσίας και του κοινωνικού αποκλεισμού που υφίστανται οι οικονομικοί και πολιτικοί πρόσφυγες.
Ο αστυνομικός που έσκισε το κοράνι είναι ο αστυνομικός που με «λυμένα τα χέρια», χάρη στην πρωτοφανή συναίνεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, έχει στην πράξη καταστεί ο κύριος φορέας άσκησης «μεταναστευτικής πολιτικής», υλοποιώντας ένα δόγμα μηδενικής ανοχής και συλλογικής ευθύνης για την «πάταξη της λαθρομετανάστευσης». Και καθώς δεν υπάρχει καταστολή χωρίς βία και επιχειρήσεις σκούπα χωρίς εξευτελισμό και τρομοκράτηση, από τον Έβρο μέχρι την Πάτρα και τις φτωχογειτονιές της Αθήνας, χιλιάδες μετανάστες βιώνουν σήμερα μία πρωτοφανή απαξίωση της ζωής τους και τον αποκλεισμό τους σε μια γκρίζα ζώνη χωρίς δικαιώματα.
Τους τελευταίους μήνες, προς άγρα ψήφων και τηλεθέασης, ο δημόσιος λόγος καταλαμβάνεται από έναν επιθετικό ρατσισμό, το μεταναστευτικό ζήτημα παρουσιάζεται ως ζήτημα «ασφάλειας» και «δημόσιας υγείας» και οι οικονομικοί και πολιτικοί πρόσφυγες γίνονται τα εξιλαστήρια θύματα για όλα τα δεινά της κοινωνίας. Ο υφυπουργός Δημόσιας Τάξης συνομιλεί με επιτροπές «αγανακτισμένων πολιτών» του Άγιου Παντελεήμονα που σε ανοιχτή συνεργασία με την Χρυσή Αυγή διοργανώνουν αντιμεταναστευτικές διαδηλώσεις και με την συνεργασία της αστυνομίας εξαπολύουν πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες. Την ίδια στιγμή, κι ενώ πληθαίνουν οι ρατσιστικές επιθέσεις –με πιο πρόσφατη τη δολοφονική εμπρηστική επίθεση σε χώρο προσευχής Μπανγκλαντεσιανών-, ο νομάρχης της Αθήνας αναλαμβάνει σταυροφορία για την εκδίωξη των αστέγων μεταναστών από το πρώην εφετείο της οδού Σωκράτους και άλλα κτίρια μαζικής διαμονής, αδιαφορώντας πλήρως για την τύχη τους. Και τελικά η υποτιθέμενη «λύση» που όλοι τους προβάλλουν είναι η κατασκευή στρατοπέδων κράτησης για την «αποθήκευση»-φυλάκιση χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων στο Ρίο, τον Ασπρόπυργο και αλλού, καθώς και η χρησιμοποίηση πλοίου-φυλακής στο Αιγαίο.
Πρέπει όλοι και όλες να αντιληφθούμε ότι αυτή η ρατσιστική πολιτική δεν απειλεί μόνο τους οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες, απειλεί ολόκληρη την κοινωνία. Σπέρνουν ρατσισμό, οδηγούν μεταναστές και μετανάστριες στην εξαθλίωση, νομιμοποιούν τη δράση ρατσιστικών και φασιστικών συμμοριών και είναι βέβαιο ότι θα θερίσουν θύελλες. Η αντίσταση Ελλήνων και μεταναστών, η ανάπτυξη ενός ενιαίου και δυναμικού αντιρατσιστικού κινήματος αποτελούν το μόνο δρόμο απέναντι στην κοινωνία του φόβου και του ρατσισμού, απέναντι στην Ευρώπη-Φρούριο των στρατοπέδων κράτησης και του κοινωνικού απαρτχάιντ.
