Κείμενο του Δικτύου για την απεργία πείνας των 300 εργατών μεταναστών

Πολλά ειπώθηκαν αυτές τις μέρες για την οργάνωση της απεργίας πείνας των μεταναστών εργατών, και την αλληλεγγύη σε αυτήν. Πολλές φορές η συζήτηση έχασε το κέντρο της, δηλ. την υπεράσπιση της απεργίας πείνας, και του ασύλου όπως προέκυψε, με αποτέλεσμα και κομμάτια της αριστεράς, αντί να απαντήσουν στην τρομοκρατία των ΜΜΕ και της κυβέρνησης, να εκδηλώνουν μια γενική συμπάθεια για τους μετανάστες και να πασχίζουν να εξασφαλίσουν τη μη κατάχρηση του ασύλου (!!). Δεν θα σταθούμε στα φαιδρά επιχειρήματα περί άγνοιας. Το θέμα ήταν γνωστό από καιρό και το ήξεραν όλοι. Και η υποστήριξη του αγώνα των μεταναστών, ειδικά όταν οι ίδιοι τοποθετούνται με τόσο αποφασιστικό τρόπο, δεν μπορούσε να γίνει με εξαγγελίες αλλά επέβαλε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Το άσυλο, δε, είναι κοινωνική κατάκτηση και όχι θερμοκήπιο για ιδέες, κινδυνεύει από αυτούς που αποφασίζουν την άρση του και το καταλύουν, δεν κινδυνεύει ούτε από μετανάστες, ούτε από αγωνιστές, ούτε από φοιτητές, ειδικά ένα άδειο κτίριο.

Το κίνημα αλληλεγγύης άκουσε επίσης πολύ συκοφάντηση τις τελευταίες μέρες για πολιτικά σχέδια διάσπασης του αγωνιστικού μετώπου, για αποπροσανατολισμό του κινήματος, για το ότι οι αλληλέγγυοι λειτούργησαν «αντικειμενικά» ως προβοκάτορες. Το δε ΚΚΕ επιδόθηκε σε ξεκάθαρο χαφιεδισμό μέσα από τις σελίδες του Ριζοσπάστη. Επειδή όμως η συζήτηση πρέπει να γίνεται με άλλο ήθος και να θέτει άλλα περιεχόμενα, θέλουμε να αντιπαραβάλλουμε τα εξής:

1. Η κριτική ότι οι αλληλέγγυοι δεν επέδειξαν υπεύθυνη στάση απέναντι στους μετανάστες έχει ως υποκείμενη αντίληψη τη θεωρία της υποκίνησης, την οποία το κράτος και η ακροδεξιά αξιοποίησαν στο έπακρο. Όταν όμως και η ίδια η Αριστερά την αποδέχεται βαφτίζοντας τους αλληλέγγυους «αυτόκλητη πρωτοπορία» και υπονοώντας ότι οι μετανάστες είναι απλά υποκινούμενα, ανησυχούμε και εξοργιζόμαστε. Διότι η Αριστερά θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το κίνημα για τα δικαιώματα των μεταναστών έχει πραγματικά υποκείμενα. Κι αυτά δεν περιορίζονται μόνο στους Έλληνες αντιρατσιστές, αλλά περιλαμβάνουν πλήθος μεταναστευτικών συλλογικοτήτων που δρουν χρόνια και ο αγώνας τους ωριμάζει μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της ταξικής πάλης και της συγκυρίας. Γιατί ξενίζει τόσο πολύ η επιλογή της έσχατης μορφής πολιτικής διαμαρτυρίας, όταν η νομιμοποίηση, συναρτημένη με τη νόμιμη εργασία και τα ένσημα, που μέχρι τώρα αποτελούσε μια μερική έστω κατάκτηση, δείχνει πλέον άφταστο όνειρο για όλους στο περιβάλλον της κρίσης;

Την ακραία εκδοχή του επιχειρήματος διαβάζουμε στο Ριζοσπάστη της 30ης Ιανουαρίου «Τότε (τον Δεκέμβρη του 2008) έστελναν 13χρονα παιδιά να κάνουν έφοδο στα αστυνομικά τμήματα, τώρα με τη στάση τους αντικειμενικά εγκλώβισαν τους μετανάστες και τους έφεραν αντιμέτωπους με τις διμοιρίες των ΜΑΤ». Πρόκειται για κραυγαλέα συκοφάντηση του κινήματος και των υποκειμένων των αγώνων, για φοβική αντιμετώπιση κάθε αγωνιστικής διεργασίας που δεν ελέγχεται από το (αυτόκλητο) κόμμα της πρωτοπορίας. Προφανώς, δεν μοιραζόμαστε ούτε την ίδια αντίληψη πολιτικής υπευθυνότητας ούτε και την ίδια πρόθεση να ασκήσουμε ρόλο «προστασίας» απέναντι στο κίνημα.

2. Γράφτηκε ότι οι αλληλέγγυοι λειτούργησαν αρνητικά για το μαζικό κίνημα διότι αγνόησαν τις προτεραιότητές του και το πλαίσιο προσανατολισμού του. Ας αφήσουμε στην άκρη την κακόβουλη κριτική ότι κυρίαρχο κίνητρο της δράσης των αλληλέγγυων ήταν να «πρωτοστατήσουν» μέσω της αλλαγής της ατζέντας. Δεν αντιλαμβανόμαστε όμως καθόλου γιατί κάποιες ατζέντες είναι ανταγωνιστικές. Τουναντίον, πιστεύουμε ότι η νομική ανυπαρξία του μετανάστη είναι άλλη μία όψη της κατάργησης των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων. Δυστυχώς, για κάποια τμήματα της Αριστεράς όμως το μεταναστευτικό δεν μπορεί να ενταχθεί στις προτεραιότητες του κινήματος και στα «αυθεντικά περιεχόμενα» της ταξικής πάλης.

Ακούσαμε, επιπλέον, ότι ορισμένες εκδοχές της αντιρατσιστικής δράσης και του μεταναστευτικού κινήματος μπορεί να οδηγήσουν τα λαϊκά στρώματα στην αγκαλιά της ακροδεξιάς, ότι εντείνουν τους διαχωρισμούς των εργαζόμενων που πλήττονται από την κρίση και ότι η επιλογή τους μπορεί να ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία για την Αριστερά. Πολιτική αυτοκτονία για την Αριστερά είναι για μας ο στρουθοκαμηλισμός και η πολιτική αδράνεια. Είναι να κάνει πως δεν βλέπει ότι το ρατσιστικό φαινόμενο στη χώρα μας αποκτά ανησυχητική πολιτική διάσταση γιατί το γεννούν κοινωνικοί όροι κι όχι η δράση των αντιρατσιστών. Είναι να μην αναγνωρίζει ότι ο διαχωρισμός γηγενών και μεταναστών εργαζόμενων αποτελεί επιλογή στα πλαίσια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης (και πριν την κρίση και μέσα στην κρίση) και, επομένως, δυσεπίλυτο για την Αριστερά ζήτημα αλλά και κρίσιμο επίδικο πάνω στο οποίο είναι επείγον να πάρει θέση και να δράσει.

3. Η κριτική για την αποσπασματικότητα του κινήματος για τα δικαιώματα των μεταναστών και η αντιμετώπιση της ενασχόλησης με αυτό ως μιας «θεματικής» δραστηριότητας είναι παλιότερη αλλά επανήλθε δριμύτερη και σε νέες εκδοχές μέσα στον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών. Οι αλληλέγγυοι κατηγορήθηκαν για πολιτική ρηχότητα γιατί δεν κατανόησαν τα θέματα που θέτει η συγκυρία (!), δεν συνέδεσαν τον αγώνα με το Μνημόνιο και την κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων και δεν επεδίωξαν τις κατάλληλες κοινωνικές συμμαχίες.

Αποτελεί βαθιά πεποίθησή μας ότι οι κοινωνικές συμμαχίες και οι αγώνες δεν χτίζονται στη βάση ανακοινώσεων και διακηρύξεων, ούτε στη βάση μόνο της άρτιας διαμόρφωσης του πολιτικού πλαισίου. Ο ριζοσπαστισμός και το πολιτικό βάθος αναδεικνύονται από τα περιεχόμενα της ίδιας της δράσης. Με αυτή την έννοια, το εγχώριο κίνημα για τα δικαιώματα των μεταναστών τις τελευταίες δύο δεκαετίες είναι υπαρκτό και αποτελεσματικό επειδή δεν αποτέλεσε απλώς μια προπαγανδιστική εκστρατεία για την ταξική ενότητα ούτε όμως και ένα φιλελεύθερο κίνημα δικαιωμάτων και προνοιακού ακτιβισμού.

Είναι υπαρκτό και αποτελεσματικό γιατί δοκίμασε όντως πολλές πρακτικές για να χτίσει κοινωνικές συμμαχίες, γιατί προσπάθησε να κατανοήσει όλο το πλέγμα των ανταγωνιστικών και συγκρουσιακών σχέσεων μέσα στο οποίο εντάσσεται η πάλη για τα δικαιώματα των μεταναστών, γιατί δεν περιορίστηκε απλώς σε αιτήματα αποδοχής των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Το αν θα καταφέρει να γίνει ένα ταξικά προσανατολισμένο κίνημα εξαρτάται ασφαλώς και από το πόσο ολόκληρη η Αριστερά θα τολμήσει να αναμετρηθεί με τις δικές της κοντόθωρες οριοθετήσεις και τον εθνοκεντρισμό της και από το αν θα αποφασίσει να συμβάλλει με όλες τις δυνάμεις της σε αυτόν τον αγώνα.

Τέλος, όσον αφορά το συγκεκριμένο αγώνα, αναρωτιόμαστε, σύντροφοι/ισσες, αυτή η δική μας Αριστερά της ανυπακοής και της ανταρσίας πότε θα αισθανθεί έτοιμη να αντεπιτεθεί και να δράσει (κι όχι να απολογείται) αν όχι την ώρα που οι εξεγερμένοι σπάνε τις βιτρίνες της αστικής νομιμότητας, την ώρα που τα δεκατριάχρονα παιδιά επιτίθενται στα αστυνομικά τμήματα, την ώρα που 300 μετανάστες απεργοί πείνας διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα για νόμιμη διαμονή κι εργασία; Αν όχι την ώρα που το πανεπιστημιακό άσυλο αξιοποιείται από το πιο στυγνά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης και δέχεται την πιο λυσσαλέα επίθεση από όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων; Πότε θα επιδείξει τα αντανακλαστικά που διατείνεται ότι διαθέτει αν όχι την ώρα που επιχειρούν να τη στήσουν στη γωνία, να την κάνουν υπόλογο στην πιο καλοστημένη μαφιόζικη επιχείρηση καταστολής του κινήματος και των εργατικών αντιστάσεων, αν όχι την ώρα που ένας αγώνας αποκτά χαρακτηριστικά κεντρικής σύγκρουσης;

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Εποχή.