Δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι να επιζεις ως άστεγη, μέχρι να σου συμβεί. Εγώ ξέρω. Έχω μείνει άστεγη. Και παρόλο τις προοδευτικές πολιτικές μου αντιλείψεις, δεν ήξερα τίποτε για το πως είναι να επιζεις ως άστεγη μέχρι που αναγκάστηκα κι εγώ να επιζήσω έτσι.
Το 2000 με 2001 έβγαζα πολλά λεφτά, πάνω από 100,000 δολλάρια ΗΠΑ το χρόνο, εργαζόμενη με σύμβαση ορισμένου χρόνου ως Ανώτερη Προγραμματίστρια υπολογιστών στο Λος Άντζελες (Καλιφόρνια, ΗΠΑ) για την τράπεζα Indymac Bank. Συγκεκριμένα κέρδιζα 103,000 δολλάρια το χρόνο, συν πλήρη ιδιωτική ιατρική ασφάλιση (με την ευκαιρία να σας πω κι αυτό: η τράπεζα αυτή, η Indymac, είχε και πολλούς εργαζόμενους μετανάστες από την Ινδία με βίζα εισόδου στη χώρα H1B οι οποίοι για την ίδια δουλειά που έκανα εγώ αυτοί έπαιρναν μόνο 20 με 25,000 δολλάρια το χρόνο και μάλιστα ανασφάλιστοι και με απλήρωτες υπερωρίες, ενώ συνεχώς παραπονιούνταν για κακομεταχείρηση και αγένεια από τη μεριά των διευθυντών, οι οποίοι συνέχεια τους απειλούσαν οτι θα τους απέλυαν και έτσι θα έπρεπε να φύγουν από τη χώρα καθώς θα ακυρωνόταν η βίζα τους, η οποία σύμφωνα με τον αμερικανικό νόμο ισχύει μόνο για εργασία σε έναν συγκεκριμένο εργοδότη και απαγορεύεται ο δικαιούχος να βρει άλλη δουλειά, και όλα αυτά ενώ ο νόμος λέει πως οι μετανάστες με H1B πρέπει να παίρνουν τα ίδια χρήματα με τους αμερικάνους σε παρόμοια δουλειά, αλλά στη πραγματικότητα αυτές οι βίζες υπάρχουν μόνο για να μειώνουν τα έξοδά τους οι εταιρίες και οι νόμοι δεν εφαρμόζονται). Έχασα τη δουλειά μου μέτα τα γεγονότα της 11η Σεπτεμβρίου 2001, ενώ πρόεδρος ήταν ακόμη ο Μπους. Έστειλα πάνω από 300 βιογραφικά σημειώματα μέσα σε ένα τρίμηνο - και δεν πήρα καμία απάντηση. Είχα στην άκρη 12,000 δολλάρια ΗΠΑ, χρήματα που μου επέτρεπαν να περάσω μόλις ένα εξάμηνο (το νοίκι μου ήταν 1,200 δολλάρια το μήνα). Από τον έβδομο μήνα κοιμόμουν σε καναπέδες φίλων, καθώς ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που ενοικίαζα με έδειωξε με συνοπτικές διαδικασίες μόλις δεν πλήρωσα το νοίκι. Δανείστηκα αρκετές χιλιάδες δολλάρια ΗΠΑ από φίλους για να μπορέσω να μείνω σε φτηνά ξενοδοχεία και πανσιόν για λίγο καιρό.
Από τον 12ο μήνα κοιμόμουν στο αυτοκίνητό μου. Βρήκα μερικές δουλειές του ποδαριού ως οδηγός λεωφορείου και δακτηλογράφος, και έβγαζα 10 δολλάρια ΗΠΑ την ώρα. Με τις τιμές όπως είναι εδώ, ξέρετε καλά πως είναι αδύνατον να ζήσεις στη Καλιφόρνια με 10 δολλάρια ΗΠΑ αν δεν έχεις άλλα λεφτά. Με αυτό το εισόδειμα είναι αδύνατον να βρεις σπίτι να νοικιάσεις. Ένα δωμάτιο κοστίζει 1,200 δολλάρια ΗΠΑ το μήνα, ή και παραπάνω, ακόμη και με συγκάτοικο. Κάποια στιγμή δοκίμασα να φύγω από τη Καλιφόρνια προς τη Νεβάδα και την Αριζόνα, αλλά κι εκεί δεν ήταν πολύ καλύτερα και ξαναγύρισα πίσω.
Από τον 22ο μήνα άρχισα να ζω σε καταφύγια αστέγων. Και εκεί είδα πολλά πράγματα. Πράγματα που δεν θα ήθελα να ξαναδώ. Είδα άστεγους ανθρώπους μέσα στα αίματα από επιθέσεις νεοναζί που μεισούν όποιον τους φαίνεται για αποτυχημένος, ανθρώπους μές την βρώμα, και σχιζοφρενείς που τους κορόϊδευαν οι υπεύθυνοι των καταφυγίων. Έμαθα πως εκεί πρέπει να περιμένεις πάνω από μία ώρα στην ουρά για να κάνεις μπάνιο, και είμουν και γυναίκα. Είδα ναρκομανείς, ψυχοπαθείς, και απελπισμένους φτωχούς να κάθονται δίπλα μου κάθε μέρα. Η αυτοπεποίθησή μου καταστράφηκε, μαζί με τις ελπίδες μου να ξαναβρώ εργασία της προκοπής. Το ποιό σημαντικό όμως είναι πως είδα οτι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το συνάνθρωπο.
Νομίζετε πως υπάρχουν κυβερνητικά προγράμματα που βοηθούν τους αστέγους. Λοιπόν, σας τα γράφω αυτά για να σας πω πως ό,τι σας λένε περί κοινωνικού κράτους είναι ψέμματα. Είναι όλα ένα μεγάλο ψέμμα. Υπάρχουν πολύ λίγα προγράμματα. Πολύ λίγα. Τα περισσότερα είναι απλά όμορφες βιτρίνες για να πείθουν το κόσμο που δε ξέρει οτι το κράτος κάνει κάτι για τους αστέγους. Τίποτε δεν κάνει. Το έχω δει. Είμουν εκεί, και έμεινα άστεγη πάνω από ένα χρόνο.
Δεν το έχετε δει. Δεν ξέρετε. Ζείτε σε ένα παραμύθι που σας σερβίρουν.
Υπάρχουν πολύ λίγα κοινωνικά προγράμματα για αστέγους που κάνουν κάτι, και αυτά είναι μη-κυβερνητικά που τα ξεκίνησαν άνθρωποι που πραγματικά νοιάζονται (και δεν εννοώ τα εκκλησιαστικά). Χρησιμοποιόντας το διαδίκτυο μέσω μιας βιβλιοθήκης κατάφερα να βρω ένα τέτοιο μη-κυβερνητικό καταφύγιο για άστεγες γυναίκες που πραγματικά βοηθούσε. Κατάφερα και βρήκα μικροδουλειές υπολογιστών και μπόρεσα να τις κρατήσω καθώς πλέον είχα ένα πραγματικό καταφύγιο, φαγητό, και ασφάλεια. Άρχησα να ξανανεβαίνω τη κοινωνική σκάλα σιγά-σιγά. Τώρα βγάζω τα μισά χρήματα από όσα έπερνα πριν μείνω άστεγη. Αλλά μέσα σε αυτή την οικονομία όλοι μας πλέον βγάζουμε τα μισά από όσα παίρναμε κάποτε, όλοι μας, εκτός βέβαια και αν είστε τραπεζίτες.
Με έχουν ρωτήσει γιατί δεν ζήτησα βοήθεια από την οικογένειά μου. Έφυγα από το σπίτι των γονιών μου όταν είμουν 19 ετών, και μαζί με αυτό άφησα και το καλό πανεπιστήμιο όπου σπούδαζα (κατηγορίας Ivy League, όπως πχ είναι το Harvard και το MIT). Για να μπορέσω να συνεχίσω τις σπουδές μου κατατάχθηκα στον Αμερικανικό στρατό (ο στρατός στις ΗΠΑ είναι μισθοφορικός). Οι γονείς μου ήταν κακοί άνθρωποι. Πλούσιοι, και πολύ κακοί. Πόσο κακοί; αφήστε με να σας πω: όταν είχα μείνει άστεγη για λίγο καιρό πήγα στους γονείς μου και τους χιλιοπαρακάλεσα να μου επιτρέψουν να κοιμηθώ σε έναν από τους καναπέδες του μεγάλου σπιτιού τους. Τους είπα οτι το προηγούμενο βράδυ είχα αναγκαστεί να κοιμηθώ κάτω στο χώμα δίπλα από ένα δρόμο κρυμμένη πίσω από μία εκκλησία, και είμαι γυναίκα. Η οικογένειά μου μόλις άκουσε οτι είχα μείνει άστεγη αρνήθηκε να με αφήσει να κοιμηθώ στο καναπέ τους. Μην θεωρείτε πως όλοι οι γονείς είναι όπως οι δικοί σας. Δεν είναι. Ο πλούτος καταστρέφει την ανθρωπιά, ακόμα και την αγάπη του γονιού προς το παιδί του!
Φταίνε οι πλούσιοι που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και κοιτάνε μόνο να αυξήσουν τα κέρδη τους. Οι πλούσιοι πιστεύουν, και έχουν καταφέρει να περάσουν αυτή την ιδέα στη κοινωνία, πως οι ίδιοι οι άστεγοι φταίνε για τη κατάντια τους. Για μερικούς ίσως να ισχύει αυτό. Αλλά για τους περισσότερους, το πρόβλημα της στέγης είναι καθαρά αποτέλεσμα του ανταγωνιστικού και απάνθρωπου τρόπου που λειτουργεί η οικονομία μας. Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια. Ποιός θα τους την δώσει όταν ο κόσμος ελέγχεται από τραπεζίτες που κοιτάνε μόνο τη τσέπη τους;
Πιστεύω πως μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια θα δούμε περισσότερους αστέγους. Τα οχτώ χρόνια καταστροφής της οικονομίας από τον Μπους θα έχουν επιπτώσεις. Φοβάμαι πως ακόμη δεν είμαστε κοντά στο να κλείσουμε τις πληγές που άνειξαν στην οικονομία οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Και τώρα υπάρχει και η λεγόμενη οικονομική κρίση.
Πολλοί μένουν άστεγοι αφότου απολυθούν από το στρατό. Είναι ο ίδιος ο στρατός που οδηγεί τους ανθρώπους να μένουν άστεγοι μόλις απολυθούν. Εγώ που κατατάχθηκα στον αμερικανικό στρατό το ξέρω καλά. Στο στρατό είμουν στο νοσοκομειακό σώμα ως ιατρικός βοηθός και νοσοκόμα. Ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω στο στρατό με ύσηχη τη συνείδησή μου - να σώνω ζωές. Βοήθησα πολλούς ανθρώπους εκεί, και παρόλο που δεν υποστηρίζω το στρατό και το μιλιταρισμό, είμαι περήφανη για το ότι μπόρεσα να κάνω εκεί ως νοσοκόμα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι στο στρατό, κυρίως οι άνδρες, πάνε για να σκοτώνουν κόσμο. Αφήστε με να το ξαναπώ: για να σκοτώνουν. Το σκότωμα ανθρώπων είναι η κύρια δουλειά του στρατού. Ακόμη και στο νοσοκομειακό σώμα, μας έλεγαν οι ανώτεροι ξανά και ξανά πως πρώτα είμαστε στρατιώτες και μετά νοσοκόμες. Φυσικά μόλις γυρνάγανε τη πλάτη και φεύγαν, εμείς σταματάγαμε να δίνουμε σημασία.
Όλοι μας έχουμε μεγαλώσει μαθαίνοντας οτι το να σκοτώνεις ανθρώπους είναι κακό πράγμα. Το λέει και η θρησκεία που υποτίθεται πως πιστεύουν.
Ο στρατός έχει βρει το τρόπο να το παρακάμπτει αυτό, δημιουργώντας μια κουλτούρα όπου οι στρατιώτες μαθαίνουν να βλέπουν τους εχθρούς ως κατώτερους από ανθρώπους. Το σκότωμα είναι ο κύριος σκοπός ύπαρξης του στρατού. Μπορείς ακόμη να δεις μπλουζάκια που πάνω τους γράφουν μυνήματα όπως «Κατατάξου στο στρατό, ταξίδεψε σε ωραία μέρη, γνώρισε ενδιαφέροντες ανθρώπους, και σκότωσέ τους!».
Ίσως να νομίζετε πως ένα μύνημα όπως αυτό είναι απλά ένα έξυπνο αστείο. Δεν είναι. Οι στρατιώτες που είδα να φοράνε αυτά τα μπλουζάκια ήταν 100% σοβαροί σχετικά με αυτό το μύνημα. Για αυτούς ήταν ένας τρόπος ζωής. Το να σκοτώνουν ανθρώπους.
Έτσι είναι ο στρατός.
Και αυτά σε καιρό ειρήνης. Όταν γίνεται πόλεμος και πραγματικά σε στείλουν να γνωρίσεις ενδιαφέροντες ανθρώπους και παιδιά και να τους σκοτώσεις, βρίσκεσε σε μια κουλτούρα που σου λέει πως δεν έκανες τίποτε το κακό. Στη πραγματικότητα σε επιβραβεύουν!
Και αυτή η κουλτούρα του στρατού σε κάνει να αισθάνεσε άνετα, μέχρι να απολυθείς από το στρατό και να ξαναμπείς στη κοινωνία, όπου οι νόμοι αλλά και οι Δέκα Εντολές που υποτίθεται πιστεύουν όσοι ακολουθούν το χριστιανισμό σου λένε και πάλι πως το να σκοτώνεις είναι κακό. Και αυτό, αν έχεις κάποιο ίχνος ανθρωπιάς μέσα σου, σε κάνει κουρέλι ψυχολογικά. Αν είσαι θρήσκος, λες «Θεέ μου! τι έκανα;».
Και δε μπορείς να το πεις σε κανέναν, γιατί κανείς έξω από το στρατό δε μπορεί να καταλάβει. Και δε μπορείς να φοράς εκείνο το μπλουζάκι πλέον.
Έτσι το ρίχνεις στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά και δε μπορείς να κοιμηθείς τα βράδυα, και σιγά-σιγά τρελένεσε. Δεν μπορείς να κρατήσεις μιά δουλειά, και καταλαβαίνεις πως δεν είσαι πιά ο άνθρωπος που νόμιζες οτι είσουν. Και ποτέ δεν θα είσαι.
Αυτό δεν συνέβει σε εμένα, καθώς είμουν νοσοκόμα. Αλλά το έχω δει να συμβαίνει σε άλλους πολλές φορές ξανά και ξανά. Σε ανθρώπους που γνώρισα. Ανθρώπους που σκότωσαν άλλους ανθρώπους. Ανθρώπους που έλεγαν με καμάρι οτι είναι χριστιανοί. Πως θα μπορούσαν να ξαναπατήσουν το πόδι τους σε εκκλησία μετά από αυτό που έκαναν;
Και με την ευκαιρία, αυτός ο πόλεμος, ο πόλεμος στο Ιράκ, ήταν καθαρά και μόνο για το πετρέλαιο. Ήταν ένας πόλεμος-παραγγελία των πλουσίων που ελέγχουν τις πετρελαιοβιομηχανίες.
Αυτό είναι το πρόβλημα.
Εγώ έζησα μια κανονική ζωή τα επόμενα 17 χρόνια αφότου απολύθηκα από το στρατό. Στην αρχή δούλεψα στα καταστήματα Radio Shack, μετά έγινα πιλότος αεροπλάνων Saratoga, και στο τέλος έφτασα να γίνω ανώτερη προγραμματίστρια υπολογιστών σε μια τράπεζα κερδίζοντας 103,000 δολλάρια ΗΠΑ το χρόνο, αν και όλα αυτά μόνο με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και ποτέ ως μόνιμη εργαζόμενη.
Ο στρατός εμένα με βοήθησε γιατί μέσα από αυτόν κατάλαβα καλύτερα τους ανθρώπους και τα κίνητρά τους, και αυτή η γνώση μετά με βοήθησε στη καριέρα μου.
Όπως σας είπα, το 2001 βρέθηκα άνεργη λίγο μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, και έμεινα άστεγη για πάνω από ένα χρόνο μετά από εφτά μήνες ανεργίας. Είμουν ήδη πάνω από 40 ετών και δεν υπήρχαν δουλειές. Πάνω από σαράντα και γυναίκα, σε ένα επάγγελμα όπου προσλαμβάνουν νέους και συνήθως άνδρες. Η οικονομία χειροτέρεψε και κανείς δεν ήθελε να προσλάβει. Η νεοφιλελεύθερη οικονομία, όπως την είχε κάνει ο Τζορτζ Μπους. Τα πράγματα δεν ήταν καλά.
Πολλοί φίλοι μου που τα πήγαιναν καλά έμειναν άνεργοι στο ίδιο διάστημα επίσης. Η ιστορία μου δεν είναι μοναδική στη Σίλικον Βάλλεϊ (σ.τ.μ.: περιοχή στη Καλιφόρνια όπου είναι συγκεντρωμένες πολλές εταιρίες πληροφορικής και προγραμματιστές υπολογιστών). Εγώ κατάφερα να επιβιώσω, αλλά ξέρω πως άλλοι δεν τα κατάφεραν και χάθηκαν.
Και ενώ είμουν άστεγη είμουν ήδη σε πολύ καλύτερη θέση από τους ψυχοπαθείς και τους ναρκομανείς που είδα, οι οποίοι είχαν παρατήσει τη ζωή τους και είχαν χάσει κάθε ελπίδα.
Η εμπειρία μου με άλλαξε, αλλά δεν είναι μια εμπειρία που θα θέλατε να ζήσετε. Υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσα να πω. Ίσως περισσότερα από όσα θα έπρεπε να πω. Αλλά νομίζω ήδη είπα πολλά. Πάντως ένα πρέπει να σας μείνει: για όλα φταίνε οι πλούσιοι!
indymedia.gr
Το 2000 με 2001 έβγαζα πολλά λεφτά, πάνω από 100,000 δολλάρια ΗΠΑ το χρόνο, εργαζόμενη με σύμβαση ορισμένου χρόνου ως Ανώτερη Προγραμματίστρια υπολογιστών στο Λος Άντζελες (Καλιφόρνια, ΗΠΑ) για την τράπεζα Indymac Bank. Συγκεκριμένα κέρδιζα 103,000 δολλάρια το χρόνο, συν πλήρη ιδιωτική ιατρική ασφάλιση (με την ευκαιρία να σας πω κι αυτό: η τράπεζα αυτή, η Indymac, είχε και πολλούς εργαζόμενους μετανάστες από την Ινδία με βίζα εισόδου στη χώρα H1B οι οποίοι για την ίδια δουλειά που έκανα εγώ αυτοί έπαιρναν μόνο 20 με 25,000 δολλάρια το χρόνο και μάλιστα ανασφάλιστοι και με απλήρωτες υπερωρίες, ενώ συνεχώς παραπονιούνταν για κακομεταχείρηση και αγένεια από τη μεριά των διευθυντών, οι οποίοι συνέχεια τους απειλούσαν οτι θα τους απέλυαν και έτσι θα έπρεπε να φύγουν από τη χώρα καθώς θα ακυρωνόταν η βίζα τους, η οποία σύμφωνα με τον αμερικανικό νόμο ισχύει μόνο για εργασία σε έναν συγκεκριμένο εργοδότη και απαγορεύεται ο δικαιούχος να βρει άλλη δουλειά, και όλα αυτά ενώ ο νόμος λέει πως οι μετανάστες με H1B πρέπει να παίρνουν τα ίδια χρήματα με τους αμερικάνους σε παρόμοια δουλειά, αλλά στη πραγματικότητα αυτές οι βίζες υπάρχουν μόνο για να μειώνουν τα έξοδά τους οι εταιρίες και οι νόμοι δεν εφαρμόζονται). Έχασα τη δουλειά μου μέτα τα γεγονότα της 11η Σεπτεμβρίου 2001, ενώ πρόεδρος ήταν ακόμη ο Μπους. Έστειλα πάνω από 300 βιογραφικά σημειώματα μέσα σε ένα τρίμηνο - και δεν πήρα καμία απάντηση. Είχα στην άκρη 12,000 δολλάρια ΗΠΑ, χρήματα που μου επέτρεπαν να περάσω μόλις ένα εξάμηνο (το νοίκι μου ήταν 1,200 δολλάρια το μήνα). Από τον έβδομο μήνα κοιμόμουν σε καναπέδες φίλων, καθώς ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που ενοικίαζα με έδειωξε με συνοπτικές διαδικασίες μόλις δεν πλήρωσα το νοίκι. Δανείστηκα αρκετές χιλιάδες δολλάρια ΗΠΑ από φίλους για να μπορέσω να μείνω σε φτηνά ξενοδοχεία και πανσιόν για λίγο καιρό.
Από τον 12ο μήνα κοιμόμουν στο αυτοκίνητό μου. Βρήκα μερικές δουλειές του ποδαριού ως οδηγός λεωφορείου και δακτηλογράφος, και έβγαζα 10 δολλάρια ΗΠΑ την ώρα. Με τις τιμές όπως είναι εδώ, ξέρετε καλά πως είναι αδύνατον να ζήσεις στη Καλιφόρνια με 10 δολλάρια ΗΠΑ αν δεν έχεις άλλα λεφτά. Με αυτό το εισόδειμα είναι αδύνατον να βρεις σπίτι να νοικιάσεις. Ένα δωμάτιο κοστίζει 1,200 δολλάρια ΗΠΑ το μήνα, ή και παραπάνω, ακόμη και με συγκάτοικο. Κάποια στιγμή δοκίμασα να φύγω από τη Καλιφόρνια προς τη Νεβάδα και την Αριζόνα, αλλά κι εκεί δεν ήταν πολύ καλύτερα και ξαναγύρισα πίσω.
Από τον 22ο μήνα άρχισα να ζω σε καταφύγια αστέγων. Και εκεί είδα πολλά πράγματα. Πράγματα που δεν θα ήθελα να ξαναδώ. Είδα άστεγους ανθρώπους μέσα στα αίματα από επιθέσεις νεοναζί που μεισούν όποιον τους φαίνεται για αποτυχημένος, ανθρώπους μές την βρώμα, και σχιζοφρενείς που τους κορόϊδευαν οι υπεύθυνοι των καταφυγίων. Έμαθα πως εκεί πρέπει να περιμένεις πάνω από μία ώρα στην ουρά για να κάνεις μπάνιο, και είμουν και γυναίκα. Είδα ναρκομανείς, ψυχοπαθείς, και απελπισμένους φτωχούς να κάθονται δίπλα μου κάθε μέρα. Η αυτοπεποίθησή μου καταστράφηκε, μαζί με τις ελπίδες μου να ξαναβρώ εργασία της προκοπής. Το ποιό σημαντικό όμως είναι πως είδα οτι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το συνάνθρωπο.
Νομίζετε πως υπάρχουν κυβερνητικά προγράμματα που βοηθούν τους αστέγους. Λοιπόν, σας τα γράφω αυτά για να σας πω πως ό,τι σας λένε περί κοινωνικού κράτους είναι ψέμματα. Είναι όλα ένα μεγάλο ψέμμα. Υπάρχουν πολύ λίγα προγράμματα. Πολύ λίγα. Τα περισσότερα είναι απλά όμορφες βιτρίνες για να πείθουν το κόσμο που δε ξέρει οτι το κράτος κάνει κάτι για τους αστέγους. Τίποτε δεν κάνει. Το έχω δει. Είμουν εκεί, και έμεινα άστεγη πάνω από ένα χρόνο.
Δεν το έχετε δει. Δεν ξέρετε. Ζείτε σε ένα παραμύθι που σας σερβίρουν.
Υπάρχουν πολύ λίγα κοινωνικά προγράμματα για αστέγους που κάνουν κάτι, και αυτά είναι μη-κυβερνητικά που τα ξεκίνησαν άνθρωποι που πραγματικά νοιάζονται (και δεν εννοώ τα εκκλησιαστικά). Χρησιμοποιόντας το διαδίκτυο μέσω μιας βιβλιοθήκης κατάφερα να βρω ένα τέτοιο μη-κυβερνητικό καταφύγιο για άστεγες γυναίκες που πραγματικά βοηθούσε. Κατάφερα και βρήκα μικροδουλειές υπολογιστών και μπόρεσα να τις κρατήσω καθώς πλέον είχα ένα πραγματικό καταφύγιο, φαγητό, και ασφάλεια. Άρχησα να ξανανεβαίνω τη κοινωνική σκάλα σιγά-σιγά. Τώρα βγάζω τα μισά χρήματα από όσα έπερνα πριν μείνω άστεγη. Αλλά μέσα σε αυτή την οικονομία όλοι μας πλέον βγάζουμε τα μισά από όσα παίρναμε κάποτε, όλοι μας, εκτός βέβαια και αν είστε τραπεζίτες.
Με έχουν ρωτήσει γιατί δεν ζήτησα βοήθεια από την οικογένειά μου. Έφυγα από το σπίτι των γονιών μου όταν είμουν 19 ετών, και μαζί με αυτό άφησα και το καλό πανεπιστήμιο όπου σπούδαζα (κατηγορίας Ivy League, όπως πχ είναι το Harvard και το MIT). Για να μπορέσω να συνεχίσω τις σπουδές μου κατατάχθηκα στον Αμερικανικό στρατό (ο στρατός στις ΗΠΑ είναι μισθοφορικός). Οι γονείς μου ήταν κακοί άνθρωποι. Πλούσιοι, και πολύ κακοί. Πόσο κακοί; αφήστε με να σας πω: όταν είχα μείνει άστεγη για λίγο καιρό πήγα στους γονείς μου και τους χιλιοπαρακάλεσα να μου επιτρέψουν να κοιμηθώ σε έναν από τους καναπέδες του μεγάλου σπιτιού τους. Τους είπα οτι το προηγούμενο βράδυ είχα αναγκαστεί να κοιμηθώ κάτω στο χώμα δίπλα από ένα δρόμο κρυμμένη πίσω από μία εκκλησία, και είμαι γυναίκα. Η οικογένειά μου μόλις άκουσε οτι είχα μείνει άστεγη αρνήθηκε να με αφήσει να κοιμηθώ στο καναπέ τους. Μην θεωρείτε πως όλοι οι γονείς είναι όπως οι δικοί σας. Δεν είναι. Ο πλούτος καταστρέφει την ανθρωπιά, ακόμα και την αγάπη του γονιού προς το παιδί του!
Φταίνε οι πλούσιοι που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και κοιτάνε μόνο να αυξήσουν τα κέρδη τους. Οι πλούσιοι πιστεύουν, και έχουν καταφέρει να περάσουν αυτή την ιδέα στη κοινωνία, πως οι ίδιοι οι άστεγοι φταίνε για τη κατάντια τους. Για μερικούς ίσως να ισχύει αυτό. Αλλά για τους περισσότερους, το πρόβλημα της στέγης είναι καθαρά αποτέλεσμα του ανταγωνιστικού και απάνθρωπου τρόπου που λειτουργεί η οικονομία μας. Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια. Ποιός θα τους την δώσει όταν ο κόσμος ελέγχεται από τραπεζίτες που κοιτάνε μόνο τη τσέπη τους;
Πιστεύω πως μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια θα δούμε περισσότερους αστέγους. Τα οχτώ χρόνια καταστροφής της οικονομίας από τον Μπους θα έχουν επιπτώσεις. Φοβάμαι πως ακόμη δεν είμαστε κοντά στο να κλείσουμε τις πληγές που άνειξαν στην οικονομία οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Και τώρα υπάρχει και η λεγόμενη οικονομική κρίση.
Πολλοί μένουν άστεγοι αφότου απολυθούν από το στρατό. Είναι ο ίδιος ο στρατός που οδηγεί τους ανθρώπους να μένουν άστεγοι μόλις απολυθούν. Εγώ που κατατάχθηκα στον αμερικανικό στρατό το ξέρω καλά. Στο στρατό είμουν στο νοσοκομειακό σώμα ως ιατρικός βοηθός και νοσοκόμα. Ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω στο στρατό με ύσηχη τη συνείδησή μου - να σώνω ζωές. Βοήθησα πολλούς ανθρώπους εκεί, και παρόλο που δεν υποστηρίζω το στρατό και το μιλιταρισμό, είμαι περήφανη για το ότι μπόρεσα να κάνω εκεί ως νοσοκόμα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι στο στρατό, κυρίως οι άνδρες, πάνε για να σκοτώνουν κόσμο. Αφήστε με να το ξαναπώ: για να σκοτώνουν. Το σκότωμα ανθρώπων είναι η κύρια δουλειά του στρατού. Ακόμη και στο νοσοκομειακό σώμα, μας έλεγαν οι ανώτεροι ξανά και ξανά πως πρώτα είμαστε στρατιώτες και μετά νοσοκόμες. Φυσικά μόλις γυρνάγανε τη πλάτη και φεύγαν, εμείς σταματάγαμε να δίνουμε σημασία.
Όλοι μας έχουμε μεγαλώσει μαθαίνοντας οτι το να σκοτώνεις ανθρώπους είναι κακό πράγμα. Το λέει και η θρησκεία που υποτίθεται πως πιστεύουν.
Ο στρατός έχει βρει το τρόπο να το παρακάμπτει αυτό, δημιουργώντας μια κουλτούρα όπου οι στρατιώτες μαθαίνουν να βλέπουν τους εχθρούς ως κατώτερους από ανθρώπους. Το σκότωμα είναι ο κύριος σκοπός ύπαρξης του στρατού. Μπορείς ακόμη να δεις μπλουζάκια που πάνω τους γράφουν μυνήματα όπως «Κατατάξου στο στρατό, ταξίδεψε σε ωραία μέρη, γνώρισε ενδιαφέροντες ανθρώπους, και σκότωσέ τους!».
Ίσως να νομίζετε πως ένα μύνημα όπως αυτό είναι απλά ένα έξυπνο αστείο. Δεν είναι. Οι στρατιώτες που είδα να φοράνε αυτά τα μπλουζάκια ήταν 100% σοβαροί σχετικά με αυτό το μύνημα. Για αυτούς ήταν ένας τρόπος ζωής. Το να σκοτώνουν ανθρώπους.
Έτσι είναι ο στρατός.
Και αυτά σε καιρό ειρήνης. Όταν γίνεται πόλεμος και πραγματικά σε στείλουν να γνωρίσεις ενδιαφέροντες ανθρώπους και παιδιά και να τους σκοτώσεις, βρίσκεσε σε μια κουλτούρα που σου λέει πως δεν έκανες τίποτε το κακό. Στη πραγματικότητα σε επιβραβεύουν!
Και αυτή η κουλτούρα του στρατού σε κάνει να αισθάνεσε άνετα, μέχρι να απολυθείς από το στρατό και να ξαναμπείς στη κοινωνία, όπου οι νόμοι αλλά και οι Δέκα Εντολές που υποτίθεται πιστεύουν όσοι ακολουθούν το χριστιανισμό σου λένε και πάλι πως το να σκοτώνεις είναι κακό. Και αυτό, αν έχεις κάποιο ίχνος ανθρωπιάς μέσα σου, σε κάνει κουρέλι ψυχολογικά. Αν είσαι θρήσκος, λες «Θεέ μου! τι έκανα;».
Και δε μπορείς να το πεις σε κανέναν, γιατί κανείς έξω από το στρατό δε μπορεί να καταλάβει. Και δε μπορείς να φοράς εκείνο το μπλουζάκι πλέον.
Έτσι το ρίχνεις στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά και δε μπορείς να κοιμηθείς τα βράδυα, και σιγά-σιγά τρελένεσε. Δεν μπορείς να κρατήσεις μιά δουλειά, και καταλαβαίνεις πως δεν είσαι πιά ο άνθρωπος που νόμιζες οτι είσουν. Και ποτέ δεν θα είσαι.
Αυτό δεν συνέβει σε εμένα, καθώς είμουν νοσοκόμα. Αλλά το έχω δει να συμβαίνει σε άλλους πολλές φορές ξανά και ξανά. Σε ανθρώπους που γνώρισα. Ανθρώπους που σκότωσαν άλλους ανθρώπους. Ανθρώπους που έλεγαν με καμάρι οτι είναι χριστιανοί. Πως θα μπορούσαν να ξαναπατήσουν το πόδι τους σε εκκλησία μετά από αυτό που έκαναν;
Και με την ευκαιρία, αυτός ο πόλεμος, ο πόλεμος στο Ιράκ, ήταν καθαρά και μόνο για το πετρέλαιο. Ήταν ένας πόλεμος-παραγγελία των πλουσίων που ελέγχουν τις πετρελαιοβιομηχανίες.
Αυτό είναι το πρόβλημα.
Εγώ έζησα μια κανονική ζωή τα επόμενα 17 χρόνια αφότου απολύθηκα από το στρατό. Στην αρχή δούλεψα στα καταστήματα Radio Shack, μετά έγινα πιλότος αεροπλάνων Saratoga, και στο τέλος έφτασα να γίνω ανώτερη προγραμματίστρια υπολογιστών σε μια τράπεζα κερδίζοντας 103,000 δολλάρια ΗΠΑ το χρόνο, αν και όλα αυτά μόνο με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και ποτέ ως μόνιμη εργαζόμενη.
Ο στρατός εμένα με βοήθησε γιατί μέσα από αυτόν κατάλαβα καλύτερα τους ανθρώπους και τα κίνητρά τους, και αυτή η γνώση μετά με βοήθησε στη καριέρα μου.
Όπως σας είπα, το 2001 βρέθηκα άνεργη λίγο μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, και έμεινα άστεγη για πάνω από ένα χρόνο μετά από εφτά μήνες ανεργίας. Είμουν ήδη πάνω από 40 ετών και δεν υπήρχαν δουλειές. Πάνω από σαράντα και γυναίκα, σε ένα επάγγελμα όπου προσλαμβάνουν νέους και συνήθως άνδρες. Η οικονομία χειροτέρεψε και κανείς δεν ήθελε να προσλάβει. Η νεοφιλελεύθερη οικονομία, όπως την είχε κάνει ο Τζορτζ Μπους. Τα πράγματα δεν ήταν καλά.
Πολλοί φίλοι μου που τα πήγαιναν καλά έμειναν άνεργοι στο ίδιο διάστημα επίσης. Η ιστορία μου δεν είναι μοναδική στη Σίλικον Βάλλεϊ (σ.τ.μ.: περιοχή στη Καλιφόρνια όπου είναι συγκεντρωμένες πολλές εταιρίες πληροφορικής και προγραμματιστές υπολογιστών). Εγώ κατάφερα να επιβιώσω, αλλά ξέρω πως άλλοι δεν τα κατάφεραν και χάθηκαν.
Και ενώ είμουν άστεγη είμουν ήδη σε πολύ καλύτερη θέση από τους ψυχοπαθείς και τους ναρκομανείς που είδα, οι οποίοι είχαν παρατήσει τη ζωή τους και είχαν χάσει κάθε ελπίδα.
Η εμπειρία μου με άλλαξε, αλλά δεν είναι μια εμπειρία που θα θέλατε να ζήσετε. Υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσα να πω. Ίσως περισσότερα από όσα θα έπρεπε να πω. Αλλά νομίζω ήδη είπα πολλά. Πάντως ένα πρέπει να σας μείνει: για όλα φταίνε οι πλούσιοι!
indymedia.gr
