Του Nickolas D. Kristof, στην ελληνική έκδοση των "the Νew Υork times", που κυκλοφορεί ως ένθετο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.
Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από τότε που ο πρόεδρος Νίξον κήρυξε τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών και είναι εμφανές πλέον ότι νικητής στον πόλεμο αυτό είναι τα ναρκωτικά.
"Έχουμε δαπανήσει 1 τρισ.δολάρια στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών", μου εξήγησε ο Νορμ Στάμπερ, πρώην διευθυντής της αστυνομίας στο Σιάτλ. "Και τι έχουμε καταφέρει; Τα ναρκωτικά σήμερα είναι πιο προσιτά, πιο φθηνά και πιο σκληρά. Πρόκειται για παταγώδη αποτυχία". Για το λόγο αυτό, ο ίδιος τάσσεται υπέρ της νομιμοποίησης των ναρκωτικών, ίσως με κάποιο σύστημα αντίστοιχο των κρατικών καταστημάτων οινοπνευματωδών ή πώλησης από εξειδικευμένους φαρμακοποιούς.
Εδώ στις ΗΠΑ, οι τέσσερις δεκαετίες πολέμου κατά των ναρκωτικών είχαν τρία αποτελέσματα:
Πρώτον, αυξήσαμε εντυπωσιακά τον πληθυσμό των φυλακών. Ο ρυθμός εγκλεισμών στις ΗΠΑ είναι πέντε φορές υψηλότερος από ότι ο παγκόσμιος μέσος όρος. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι ο αριθμός των φυλακισμένων για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών ουσιών αυξήθηκε από μόλις 41.000 το 1980 στους 500.000 σήμερα.
Δεύτερον, ενισχύσαμε τους εγκληματίες στο εσωτερικό και τους τρομοκράτες στο εξωτερικό. Ένας λόγος για τον οποίο έγκριτοι οικονομολόγοι τάσσονται υπέρ της χαλάρωσης της νομοθεσίας περί ναρκωτικών είναι ότι η απαγόρευση αυξάνει τις τιμές, με αποτέλεσμα να αυξάνεται και το περιθώριο κέρδους για όλους, από τα λατινοαμερικανικά καρτέλ μέχρι τους Ταλιμπάν. Οι πρώην πρόεδροι του Μεξικού, της Βραζιλίας και της Κολομβίας ζήτησαν όλοι μαζί από την Ουάσιγκτον φέτος να υιοθετήσει μία νέα προσέγγιση, βασισμένη στη δημόσια εκστρατεία κατά του τσιγάρου για τη βελτίωση της υγείας.
Τρίτον, χαραμίζουμε τεράστια αποθέματα. Ο Τέζφρι Μάιρον, οικονομολόγος του Χάρβαρντ ανακάλυψε ότι οι ομοσπονδιακές, κρατικές και τοπικές αρχές έχουν δαπανήσει 44,1 δισ. ετησίως για την απαγόρευση των ναρκωτικών. Ξοδεύουμε εφτά φορές περισσότερα για την απαγόρευση, την αστυνόμευση και τον εγκλεισμό απ' ότι για την θεραπεία. Και όμως, βρίσκω ότι άνθρωποι σαν τον κ. Στάμπερ έχουν δίκιο όταν λένε ότι αν ο στόχος μας ήταν να περιορίσουμε την επίδραση των σκληρών ναρκωτικών θα' πρεπε να τα είχαμε καταφέρει καλύτερα.
Ο κ. Στάμπερ είναι ενεργό μέλος της πρωτοβουλίας Εφαρμογής του Νόμου ενάντια στην Απαγόρευση (LEAP), μιας οργάνωσης αποτελούμενης από αξιωματούχους της αστυνομίας, δικαστικούς, εισαγγελείς και πολίτες, οι οποίοι υποστηρίζουν την φιλελευθεροποίηση της αμερικανικής νομοθεσίας περί ναρκωτικών. Ο ίδιος λέει ότι απογοητεύτηκε σταδιακά από τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών, ο οποίος ξεκίνησε το 1967, όταν ήταν ακόμα νεαρός αστυνομικός.
"Είχα συλλάβει ένα 19χρονο στο σπίτι του, για κατοχή μαριχουάνας", θυμάται. "Έσπασα, κυριολεκτικά, την εξώπορτα και τον πήγα φυλακή". Η σύλληψη και η σχετική γραφειοκρατεία διήρκεσαν αρκετές ώρες και τότε ο κ. Στάμπερ σκέφτηκε ξαφνικά: "Τι δουλεία έχω μ' όλα αυτά; Άλλη θα έπρεπε να είναι η δουλεία μου ως αστυνομικού".
Σήμερα, είναι κοινώς αποδεκτό πλέον ότι η πολιτική για τα ναρκωτικά έχει αποτύχει. Ο νέος "τσάρος" του προέδρου Ομπάμα ο Τζιλ Κερλικόφσκυ, δήλωσε ότι επιθυμεί να καταργήσει τη φρασεολογία του πολέμου κατά των ναρκωτικών και να στραφεί περισσότερο στη θεραπεία.
Αυτά που διακυβεύονται είναι πολύ σοβαρά η αβεβαιότητες είναι πολλές και οι φιλελευθεροποίηση του νόμου κινδυνεύει όντως να οδηγήσει σε αύξηση της χρήσης και του εθισμού. Όλα τα στοιχεία, πάντως, δείχνουν ότι ο κίνδυνος αυτός είναι μικρός. Η χρήση της κοκαΐνης, εξάλλου, την εποχή που ήταν ελεύθερη στις ΗΠΑ, δηλαδή πριν από το 1914, ήταν 5 φορές μικρότερη σε σύγκριση με τα σημερινά επίπεδα. Και η κατανάλωση της μαριχουάνας στις χώρες που αποποινικοποίησαν την χρήση της δεν φάνηκε να αυξάνεται.
"Δεν βλέπω κανένα σοβαρό μειονέκτημα στην αποποινικοποίηση της μαριχουάνας", δήλωσε ο Π. Ρόιτερ, καθηγητής Εγληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, ο οποίος είχε εκφράσει ορισμένες επιφυλάξεις έναντι του κινήματος για την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών. Στη χειρότερη περίπτωση, υποστηρίζει, μπορεί να υπάρξει κάποια μικρή αύξηση της χρήσης.
Για να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης του τόσο σοβαρού αυτού προβλήματος, θα πρέπει να είμαστε λιγότερο ιδεολόγοι και περισσότερο πραγματιστές. Μία ενδεχόμενη λύση θα ήταν μία ή δύο Πολιτείες να πειραματιστούν με την αποποινικοποίηση της μαριχουάνας, επιτρέποντας την πώλησή της σε επιλεγμένα φαρμακεία και παρακολουθώντας συγχρόνως από κοντά τις συνέπειες στην χρήση και την εγκληματικότητα.
Ο γερουσιαστής Τζιμ Γουέμπ από την Βιρτζίνια προώθησε νόμο για την δημιουργία μιας προεδρικής επιτροπής, η οποία θα μελετήσει τα διάφορα στοιχεία του συστήματος δικαιοσύνης, περιλαμβανομένης και της πολιτικής για τα ναρκωτικά. Μέχρι τώρα, 28 γερουσιαστές έχουν υποστηρίξει τον συγκεκριμένο νόμο.
"Οι αποτυχημένες πολιτικές επιλογές της χώρας μας στο θέμα των ναρκωτικών αποτελούν έναν από τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αναθεωρήσουμε ολόκληρο το σύστημα δικαιοσύνης", υποστηρίζει ο κ. Γουέμπ. Η άποψη αυτή, ειδικά όταν διατυπώνεται από έναν πολιτικό, δείχνει ακριβώς τον τύπο της ηγεσίας που χρειαζόμαστε στην προσπάθεια για μία αποτελεσματική στρατηγική εναντίον των ναρκωτικών.
-------------------------------------------------------------------------------------
Κάτι σαν να έχει αλλάξει. Οι φωνές που υποστηρίζουν το "Just say know" από το "Just say NO", ακούγονται ολοένα και πιο συχνά και πιο ηχηρές. Τι έγινε άραγε; Τα παιδιά των λουλουδιών ανέλαβαν τα πολιτικά ηνία; Οι σημερινοί εξηντάρηδες ανακάλυψαν με πολλά χρόνια καθυστέρησης τις flash back ιδιότητες του LSD και αναθεώρησαν την κοσμοθεωρία τους; Αντιλήφθηκαν επιτέλους ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι θέμα δημόσιας υγείας και όχι φυσικά δημόσιας τάξης; Ή από την άλλη η οικονομική διάσταση του θέματος, σε συνάρτηση με την παρατεταμένη παγκόσμια οικονομική κρίση ήταν το έναυσμα της ανησυχίας τους, με αποτέλεσμα έγκυρα οικονομικά περιοδικά όπως το "The Economist" να αφιερώνουν ολόκληρα πρωτοσέλιδα;
Όπως και να 'χει το πράγμα, διαπιστώνεται μία άνευ προηγουμένου διαμαρτυρία -σε παγκόσμιο επίπεδο- εναντίων των ανά χώρα νόμων κατά των ναρκωτικών, νόμοι οι οποίοι συνήθως δεν είναι τίποτ' άλλο παρά η αναδημοσίευση των πεπαλαιωμένων συνθηκών της Βιέννης και των Ην. Εθνών του 1971 σχετικών με τον παγκόσμιο έλεγχο των ναρκωτικών ουσιών.
Μένει να δούμε ως πότε θα κρατήσει αυτή η φάρσα του πολέμου κατά των ναρκωτικών..
http://www.enthallagi.org/joomla/
