ΑΚΟΥ ΜΙΧΑΛΗ...
Νοέμβρης και δέκα επτά, πρέπει για να μιλήσω;
Ή μήπως από σεβασμό θα πρέπει να σιωπήσω;
Και τι να γράψω άραγε; Για το Πολυτεχνείο;
Μήπως το καταντήσανε το θέμα αυτό γελοίο;
Να πω γι' αυτούς στη φυλακή που τ' ακριβοπληρώνουν;
Ή για τους άλλους, στη βουλή, που το εξαργυρώνουν;
Ψωμί, Παιδεία, Λευτεριά να βγω και να φωνάξω
ή να χωθώ στο σύστημα κι ότι μπορώ ν' αρπάξω;
Όσοι με τις αξίες του τότε γαλουχηθήκαν,
για μια πεντάρα οι πιο πολλοί μήπως ξεπουληθήκαν;
Λέτε να εμφανίστηκαν τόσοι πολλοί «κουμπάροι»,
γιατί από χρόνια σίγησε το σαρανταπεντάρι;
Λέτε να είναι η σιωπή χρυσός, όπως μας λένε
ή με αυτή βολεύονται πάντα αυτοί που φταίνε;
Μήπως ο φόβος τελικά τα έρημα φυλάει
και η Δημοκρατία μας κατά διαόλου πάει;
Πού είναι η ισότητα; Ποιά η Δικαιοσύνη;
Υπάρχει κάτι υγιές, όρθιο να 'χει μείνει;
Τα κεκτημένα μιας ζωής απεμπολούνε τώρα.
Ειν' η χειρότερη γενιά που πέρασε απ' τη χώρα.
Ήτανε αντιδραστικοί «κωλόπαιδα», «αλήτες»
και γίνανε παχύδερμα «φιλήσυχοι» πολίτες.
Δηλώσανε υπακοή «πιάσαν» την ευκαιρία
κι από το «περιθώριο» πήραν την εξουσία.
Για να χαρούν τ' αφεντικά βάζουν λυτούς δεμένους
τους νέους να κρατήσουνε βωβούς κι υποταγμένους.
Με στόμφο τώρα ομιλούν, τους λένε να λουφάξουν,
αλλιώς τους μπάτσους αμολούν τα «νόμιμα» να πράξουν.
Οι νέοι τότε ελπίζανε, τώρα απελπισμένοι
τα βλέπουν μαύρα γύρω τους, νοιώθουνε προδομένοι.
Αισθάνονται αδιέξοδο και κάτι να τους πνίγει
και αντιδρούν που τα καλά απολαμβάνουν λίγοι.
Τους επιβάλουν την σιωπή, καλλιεργούν τον τρόμο,
μα Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΙΔΕΩΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟ.
άλικος
