Είναι πλεονασμός να επανέλθουμε στην ασφαλίτικη σκευωρία με τις συλλήψεις των παιδιών που φέρονται μέλη των «Πυρήνων της Φωτιάς».
Εχουμε αναφερθεί σε περασμένες αναρτήσεις μας αναλυτικά σ’ αυτό.
Ερέθισμα γ’ αυτή την ανάρτηση πήραμε από την επιστολή που έστειλε -στην εφημερίδα VETO- η μητέρα της 19χρονης Κωνσταντίνας Καρακατσάνη.
Η κόρη της καταζητείται απ’ τις δυνάμεις καταστολής με βάση ένα αποτύπωμα που βρέθηκε στην «γιάφκα» το Χαϊδάρι.
Πριν αναφερθούμε στην κραυγή της μάνας, για τα όσα περνά η ίδια και η οικογένεια της απ’ τους πραίτορες του Χρυσοχοϊδη, να παραθέσουμε αποσπάσματα της ίδιας της Κωνσταντίνας που αιτιολογεί γιατί δεν παρουσιάζεται στους μπάτσους:
«Δεν εμφανίζομαι, γιατί δεν προτίθεμαι να γίνω βορρά στις ασφαλίτικες φιλοδοξίες για παράσημα και όχι επειδή σχεδιάζω ενέργειες. Δεν επέλεξα να είμαι σε αυτή τη θέση, άλλοι το αποφασίσανε για μένα. Αλλοι προσπαθούν να δείξουν ότι είμαι στην παρανομία, να με θέσουν εκτός της καθημερινότητας, των δραστηριοτήτων μου και εκτός της ζωής μου γενικότερα. Και δεν θα πάω φυλακή για αυτούς τους άλλους που αποφάσισαν ότι τα κελιά της δημοκρατίας τους έχουν χώρο και πρέπει να τα γεμίσουν, για να σκούζουν ότι παράγουν το κατάπτυστο έργο τους. Γι' αυτό δεν παρουσιάζομαι "αυτοβούλως" αν το πιάσατε... Και όλα αυτά γιατί; Για ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα μέσα σε σπίτι φίλου; Με ένα αποτύπωμα σε μία σακούλα γίναμε συντονιστές ολόκληρης της νεοτρομοκρατίας στην Ελλάδα;
Μόνο την Αλ Κάιντα δεν μας έχουν φορτώσει ακόμη... Και ας ψάξουν καλύτερα, θα δουν τα αποτυπώματά μου παντού στο σπίτι. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή;
Ούτε εκρηκτική ύλη υπήρχε διασκορπισμένη, ούτε καμία βόμβα σε εμφανές σημείο, όπως είπαν για να μπορέσουν να κατηγορήσουν οποιονδήποτε έμπαινε. Η αντιτρομοκρατική μπήκε μέσα και έκανε το σπίτι Κόσσοβο. Εβαλαν στο τραπέζι κουτιά με μπογιά και σπρέυ και έλεγαν ότι "αυτά είναι τα σύνεργα των τρομοκρατών" λες και οι μπογιές είναι εκρηκτικές ύλες. Πως και δεν μας είπαν ότι το τηλεκοντρόλ είναι χειροβομβίδα...
Και όσο για τον υπουργό Δημ. Ταξ. που ζήτησε στα έξι άτομα να παρουσιαστούν, προσωπικά του δηλώνω ότι δε συνηθίζω να απολογούμαι, ειδικά στην αστυνομία σας, και ειδικότερα εφόσον δεν υπάρχουν στοιχεία σε βάρος μου. Να πάω στην δικαιοσύνη να αποδείξω τι; Ότι η παρέα έγινε οργάνωση και το σπίτι γιάφκα για να έχουν το ελεύθερο να κατηγορήσουν όποιον θέλουν; Ότι μας φορτώνουν ολόκληρο τον ποινικό κώδικα και μαζέψαν όποιον βρήκαν μόνο και μόνο για να μιλήσουν για συλλήψεις; Ή μήπως τελικά να πάω ν' αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας;
Να πάω να διαπραγματευτώ τι ακριβώς; Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω διαπραγματεύσεις και παζάρια. Και γι' αυτό θα είμαι απόλυτη σ' αυτά που έχω να πω. Παρ' όλα αυτά, εγώ μπορεί να μην αναγνωρίζω το δικαστήριο ως θεσμό, αυτό όμως με αναγνωρίζεις ως ένοχη. Αυτή η ιστοριούλα κάποτε πρέπει να σταματήσει και γι' αυτό θα αναγκαστώ να αναμετρηθώ με την δικαιοσύνη σας, όταν έρθει η ώρα.
Και, επιτέλους, κύριε Χρυσοχοιδη, αποκτήστε σταθερή άποψη: Τη μία κάνετε λόγο για "παιδάκια που ζουν μακριά από τις οικογένειές τους και η δημοκρατία πρέπει να 'ναι επιεικής" και απ' την άλλη η υπόθεση αναβαθμίζεται και περνάει σε εφέτη ανακριτή. Δεν κάνω παράπονα. Απλά αναδεικνύω τα παιχνιδάκια πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Ξέρω ότι μπορεί να κατηγορηθώ για τις αλήθειες που λέω, αλλά αυτό είναι που ξέρω να κάνουν οι ηδονοβλεψίες εκπρόσωποι του νόμου κάθε είδους. Να κατασκευάζουν σαθρά κατηγορητήρια, να εξαντλούν στις ανακρίσεις, να ποινικοποιούν φιλικές σχέσεις, να δικάζουν συνειδήσεις και να προσπαθούν να γεμίσουν τα κολαστήριά τους με επαναστατημένες ψυχές. Και φυσικά να προωθούν τη ρουφιανιά επικηρύσσοντας τους συντρόφους. Μιας και ήξεραν δηλαδή ότι σε κάποιους θα τους τρέξουν τα σάλια μόλις ακούσουν το μεγάλο ποσό της επικήρυξης και θα σπρώχνωνταν μεταξύ τους για το ποιος καταδότης θα μιλήσει πρώτος.
Ο κύριος Χρυσοχοιδης είχε το θράσος να επικηρύξει τα τρία παιδιά, ενώ ποτέ κανείς δεν έβγαλε στη δημοσιότητα καμία φωτογραφία κανενός μπάτσου από αυτούς που βιάζουν, δολοφονούν σε φυλακές και κρατητήρια, συμμετέχουν σε κυκλώματα παιδικής πορνογραφίας και ναρκωτικών, βασανίζουν, δέρνουν, σπάνε κεφάλια, βγάζουν όπλα και εκπυρσοκροτούν. Γιατί πολύ απλά αυτοί, οι νυν προστάτες του πολίτη, έχουν το ακαταλόγιστο. Η κοινωνία τους το παρέχει με την ένοχη σιωπή της.
Απευθύνομαι δημόσια όχι για να αποδείξω την αθωότητα μου, καθώς το δίπολο αθωότητας και ενοχής δεν χωράει στη λογική μου (άλλωστε σε αυτούς που θεωρώ ενόχους, έχω ήδη αναφερθεί), αλλά επειδή εκτός από τους σιχαμένους ξερολισμούς των κονδυλοφόρων της εξουσίας υπάρχει και μια άλλη αλήθεια.
ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΒΑΔΙΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ Σ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΣΤΑΘΗΚΑΝΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ».
Τα παραπάνω περιέχονται σε δισέλιδη επιστολή που έστειλε η Κωνσταντίνα Καρακατσάνη στην «Ελευθεροτυπία».
Ερχόμαστε τώρα στην επιστολή που στέλνει η μητέρας της και την απευθύνει κύρια στον υπουργό Καταστολής:
«Αποφάσισα να γράψω αυτή την επιστολή για να στείλω ένα μήνυμα στο παιδί μου που έχω να το δω από τις 23 Σεπτεμβρίου και να δημοσιοποιήσω την οργή μου για κάποιες αδιανόητες καταστάσεις που βιώνουμε εγώ και η οικογένεια μου.
Είμαι η μητέρα της Κωνσταντίνας Καρακατσάνη που καταζητείται για συμμετοχή στη Συνωμοσία των Πυρήνων της φωτιάς.
Εχω να δω το παιδί μου 85 μέρες. Είναι φοβερά δύσκολο. Ο πόνος, η θλίψη, η τρέλα, η σύγχυση που επικρατεί στη ζωή μου και στο μυαλό μου δεν περιγράφεται και λες και δεν φτάνει αυτό, εδώ και αρκετό καιρό το σπίτι μου και η οικογένεια μου κι εγώ περιτριγυριζόμαστε από αδιάκριτες φιγούρες (της αστυνομίας) σε τόσο έντονο βαθμό που, πλέον, νιώθω πως παραβιάζεται η προσωπική μου ζωή.
Εξοργίζομαι κάθε πρωί που φεύγω για τη δουλειά μου και βλέπω να με περιμένουν κάτω από το σπίτι μου, να είναι παρκαρισμένοι πίσω από το αυτοκίνητο μου, να μου θυμίζουν κάθε στιγμή τη δυστυχία μου. Το κάνουν δε τόσο απροκάλυπτα που είναι πολύ ψυχοφθόρο.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο εξής τραγελαφικό σημείο: να τους πετυχαίνω κάποιες φορές να κοιμούνται μέσα στο όχημα τους. Ναι, είναι αλήθεια! Επιπλέον δεν διστάζουν να παρακολουθούν και τις κινήσεις της 22χρονης κόρης μου!
Επίσης, έχω και μια τρίτη 17χρονη κόρη η οποία μένει με τον πατέρα της (πρώην σύζυγο μου), της οποίας αγνοώ εάν «κλέβουν» λίγη απ' τη ζωή της με τον ίδιο αισχρό τρόπο.
Προσπάθησα αρκετά να συγκρατήσω την οργή μου, όμως, δυστυχώς, ο ασφυκτικός κλοιός γύρω μας μ' έκανε να ξεπεράσω τα όρια της αντοχής μου.
Θα ήθελα να απευθύνω μια ερώτηση στον κύριο Χρυσοχοΐδη. Κατά πόσον σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα αρμόζει η παρακολούθηση των πολιτών; Με ποιο τρόπο τελικά επιτυγχάνεται η προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών;
Η απουσία του παιδιού μου μου έχει κοστίσει αφάνταστα και πιστεύω ότι έχω κάθε δικαίωμα να απαιτώ την απομάκρυνση κάθε ανεπιθύμητης παρουσίας γύρω από την οικογένεια μου. Πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε την ψυχική μας ηρεμία όσο αυτό είναι δυνατό... ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.
Δεν θα επεκταθώ άλλο, να σας πω μόνον ότι έχω στοιχεία γ' αυτά που είπα, (μάρκες και αριθμούς κυκλοφορίας αυτοκινήτων και μηχανών και πιστεύω πως δεν θα θέλατε να δημοσιευτούν).
Τώρα θέλω να απευθυνθώ στο παιδί μου και να του πω πως όσο κι αν υποφέρω από την απουσία του, όσο και αν κοιμάμαι και ξυπνάω με τη φωτογραφία του, όσο κι αν ανυπομονώ να το σφίξω στην αγκαλιά μου θέλω να ξέρει πως θα είμαι δίπλα της.
Οταν έρθει η ώρα... Μαζί θα το περάσουμε και θα τη στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις μέχρι τέλους. Κωνσταντίνα μου σε λατρεύω.
Ξανθή Κοντακτζόγλου»
Ο Χιτλερίσκος -σύμφωνα με τον σαρακτηρισμό της Λ. Κανέλλη- Χρυσοχοϊδης δεν αισθάνετε την ανάγκη να απαντήση στην κραυγή οργής που του απευθύνει μια μάνα;
από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
