Τελικά αθέτησα ό,τι είπα λίγο καιρό πριν. Είχα πει πως θα αργήσω να γράψω στο blog ξανά, για κάποιο χρονικό διάστημα τουλάχιστον. Ωστόσο δύο μέρες τώρα ήταν τέτοια τα ερεθίσματα που δε μπορούσα να μη γράψω κάτι. Μόλις επέστρεψα σπίτι, ύστερα απο μια κουραστική μέρα, αλλά ήδη στο λεοφωρείο σκεφτόμουν πως ήθελα να κάνω αυτή την ανάρτηση, αμέσως μόλις γυρίσω σπίτι. Να με συγχωρείτε οι φίλοι αναγνώστες για την παροδική αυτή αθέτηση... :)
Γράφω απο το παλιό pc μου, που έχει την ατυχία να βρίσκεται στο σαλόνι. Ο πατέρας μου βλέπει τηλεόραση. Ακούει τις διάφορες εκπομπές που σχολιάζουν όσα γίνονται. Έχω βουλώσει τα αυτιά μου με εκείνα τα - υπέροχα πραγματικά! - ακουστικά που απομονώνουν τους θορύβους, και έχω βάλει τη μουσική δυνατά. Δε θέλω να ακούσω άλλο τα κανάλια... χθες πήρα μια δόση άθελα μου, μου αρκεί. Δε θέλω άλλη...
Κι αυτό γιατί αναγκάζομαι να ακούω και να βλέπω τις γνωστές πάντα φάτσες, εκείνων, ανθρώπων που έκαναν διάφορα πράγματα στη ζωή τους, που τώρα κατέχουν τα ηνία, κατευθύνουν τις εξελίξεις, των ανθρώπων που ανήκουν σε μια συγκεκριμένη γενιά. Είναι η γενιά των γονιών μας. Είναι η μεταπολεμική γενιά, η γενιά που κάποτε φώναζε "ένα ένα τέσσερα" σε πορείες στα μισά της δεκαετίας του '60, η γενιά που συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου - έστω ως παρατηρητές. Η γενιά που ανέδειξε το πολιτικό τραγούδι και έκανε όνειρα την περίοδο της μεταπολίτευσης. Και για να το πάμε και στο εξωτερικό, η γενιά που έκανε αγώνες σε κάποιον Μάη, κάποτε, ή συμμετείχε σε ένα φεστιβάλ που ονομάστηκε "Woodstock".....
Πάμε απότομα στο σήμερα. Οργισμένοι "νέοι" επιτίθενται σε τράπεζα και το αποτέλεσμα είναι κάτι που πραγματικά μας σοκάρει όλους. "Τα κωλόπαιδα", θα φωνάξει με μένος ο γονέας, ο εκπρόσωπος της γενιάς του. Οι τρομοκράτες, οι αλητήριοι, τα κωλόπαιδα, θα γίνουν πρωτοσέλιδο σε ορισμένες εφημερίδες, αναδεικνύοντας αυτούς ως τη ρίζα του Κακού.
Ναι είναι στη ρίζα του κακού σίγουρα. Μόνο που αν κοπεί αυτή η ρίζα, θα ραγίσει επικίνδυνα ολόκληρο το δέντρο ενός συστήματος, το οποίο σύστημα και τρέφουν. Του οποίου συστήματος αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια, μερικές φορές, και τη σωτηρία του.
"Πρόσεχε σήμερα αν κατέβεις στο κέντρο" μου είπε η μητέρα μου. Κατέβηκα στο κέντρο, έκανα κάποιες αγορές, περπάτησα τους μισοπνιγμένους απο τη μυρωδιά των δακρυγόνων δρόμους, κατέληξα στη σχολή μου. Είχε πολλή κόσμο κάτω, αρκετός απο τους οποίους άραζε σε καφετέριες του κέντρου ή έκανε τη βόλτα του. Χμ, όχι και ιδιαίτερα επικίνδυνο, τι λέτε. Αλλά οι γονείς θα ανησυχούν, θα σου λένε "πρόσεχε".
Επιστροφή στον χρόνο πάλι. Η δικτατορία πέφτει, και στο προσκήνιο εμφανίζεται ένα κόμμα που έμελε να συνδέσει το όνομα του με τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Πολλοί απο τη γενιά αυτή πίστεψαν στο κόμμα αυτό, ίσως εξαιτίας του χαρισματικού ηγέτη του, ίσως επειδή είχαν μεθύσει όλοι απο τον αερα μιας "νέας εποχής". Αν υπάρχει ένα κόμμα που έχω συνδέσει αναντίρρητα με μια γενιά, είναι αυτό. H γενιά αυτή γενικά πίστεψε σε πολλά πράγματα.
Άφησε τον εαυτό της να πειστεί.
"Πρόσεχε". Η συμβουλή του γονέα που φοβάται. "Τα κωλόπαιδα". Ο θυμός του γονέα που οργίζεται. Πρόσεχε. Τα κωλόπαιδα. Πρόσεχε τα κωλόπαιδα. Η εφημερίδα που ως τίτλο της αναφέρεται στους "τρομοκράτες". Η πορεία που θεωρείται "επικίνδυνη". Τα "κωλόπαιδα", οι "νέοι με τις κουκούλες" όπως ανέφεραν χθες τα κανάλια.
Οι "γονείς" απο τη μία. Οι "νέοι" απο την άλλη. Το γνωστό χάσμα επιστρέφει μασκαρεμένο πίσω απο τις λέξεις. Οι κύριοι στα κανάλια που αναλύουν, οι κύριοι που ανήκουν σε μια γενιά. Και αν τα περίφημα "κωλόπαιδα" δεν είναι και τόσο αυτό που φαίνεται να είναι, και αν δεν ανήκουν στους χώρους που λένε πως ανήκουν, τι σημασία έχει. Στην εποχή των ΜΜΕ οι λέξεις έχουν περισσότερη δύναμη απο ποτέ. Η δουλειά να γίνεται, ο κόσμος να τρομάζει και οι γονείς να λένε στα παιδιά τους να "προσέχουν".
Κανένας δεν είπε να "προσέχουν" όμως οι υπάλληλοι εκείνης της τράπεζας. Αντίθετα, τους επιβλήθηκε η εργασία μια μέρα όπως εκείνη, σε ένα μέρος όπως αυτό, υπό την απειλή της απόλυσης. Σε ένα μέρος στο οποίο - όπως σε τόσα άλλα μέρη στον τόπο αυτόν - ουδέποτε έγιναν ασκήσεις για ενδεχόμενο πυρκαγιάς, ούτε υπάρχουν τα κατάλληλα μέτρα προστασίας. Και αν πάει ο εργαζόμενος να διαμαρτυρηθεί, να πει στον διευθυντή του "ξέρετε, θα έπρεπε να κάνουμε κάτι ως επιχείρηση για το ενδεχόμενο πυρκαγιών κλπ", ο διευθυντής θα τον γράψει ξέρετε που. Μπορεί και να τον απολύσει κιόλας. Ανάγκη τον έχει? Οι άνθρωποι είναι νούμερα απλά σε ένα χαρτί υπολογισμού εισπράξεων, ένας φεύγει, άλλος έρχεται. Γι' αυτό και ο υπάλληλος θα σκύψει το κεφάλι και δε θα πει κουβέντα. Γιατί φοβάται, φοβάται και ευγνωμονεί που τουλάχιστον βρήκε τη δουλειά αυτή. Φοβάται.
Αλλά αυτό δεν είναι τρομοκρατία για σας κύριοι.
Μπορεί να μιλάτε για τη δική μας γενιά, να λέτε πως εσείς στίβατε την πέτρα ενώ εμείς τα βρήκαμε όλα έτοιμα, πως είμαστε ανεύθυνοι και ανεπρόκοποι και δε ξέρω και γω τι.... αλλά ο κόσμος έτσι όπως είναι σήμερα δεν είναι δικό μας έργο. Και μια γενιά κρίνεται όχι μόνο απο το έργο που κάνει, αλλά και απο εκείνα που αφήνει στην επόμενη....
Πόσοι άραγε λίγους μήνες πριν όταν άκουγαν τις προεκλογικές υποσχέσεις του παρόντος πρωθυπουργού πίστεψαν όσα έλεγε? Και στήριξαν για άλλη μια φορά με την ψήφο τους? Για να αρχίσουν πάλι τώρα τις βρισιές αριστερά και δεξιά, και να ψηφίσουν πάλι τα ίδια στις επόμενες εκλογές? Η πολιτική με τα δύο πρόσωπα (που στην ουσία είναι ένα), η πολιτική με τα δύο χρώματα, η μη-πολιτική, η πολιτική των καναλιών και των παραθύρων.... ορισμένα απο αυτά που άφηνει η νέα γενιά στους νεότερους.
Αλλά για να κλείσω με μια νότα σχετικισμού. Η ανθρώπινη φύση μαστίζεται απο αντιθέσεις. Δεν υπάρχει "καλή" και "κακή" γενιά. Είναι κρίμα για τους ανθρώπους που, ναι, έκαναν και κάνουν τη διαφορά όσο μπορούν, να θάβονται όλοι κάτω απο την ταμπέλα μιας "γενιάς". Η γενιά των πολιτικάντηδων και των πουλημένων δημοσιογράφων είναι και η γενιά των δικών μας ανθρώπων, που αγαπάμε, και που, ναι, συνέβαλαν ώστε να μεγαλώσουμε και να μάθουμε να σκεπτόμαστε ελεύθερα. Και κανείς δεν υποστηρίζει πως η επόμενη γενιά που θα πάρει τα ηνία κάποτε - η δική μας - θα είναι καλύτερη...
Αλλά αφήστε μας και έναν γαμημένο κόσμο να διαχειριστούμε τουλάχιστον. Και όπως βλέπουμε εμείς τη σχετικότητα σε κάποια πράγματα, δείτε τη και σεις...
ΥΓ - Σήμερα είχε ζέστη, πολλή ζέστη. Το καλοκαίρι έφτασε σχεδόν. Τα κορίτσια με τα σορτσάκια ήταν εκεί, η γεύση του παγωτού ήταν η ίδια. Φαντάζομαι και η θάλασσα το ίδιο απολαυστική θα είναι, όταν φτάσει η ώρα της.
Ναι, κάποια πράγματα μένουν πάντα ίδια, αλλά αυτό είναι καλό. Δεν επηρεάζονται όλα απο κρίσεις. Εμείς θα κοιτάμε να περνάμε καλά, με όποιον τρόπο μπορούμε. :)
Κουνελόχωρα
