Παίρνω το μηχανάκι και έναν καφέ και πηγαίνω στο γραφείο της Πρόνοιας, εκεί πίσω από τη ... δικαιοσύνη, στην Κανάρη. Χρειάζομαι επειγόντως ένα βιβλιάριο υγείας για να κάνω εξετάσεις και επέμβαση, στο κρατικό νοσοκομείο, στους δυο φρονιμίτες που σπρώχνουν τους κάτω τραπεζίτες μου, και με τυραννούν την τελευταία βδομάδα.
Το ΙΚΑ δεν μπόρεσα να το βγάλω φέτος, δουλειά δεν υπάρχει και τα ένσημα δεν έφταναν για τη θεώρηση του και η μόνη λύση για να κάνω την επέμβαση, ήταν αυτή της Πρόνοιας.
Ακόμα δεν είχε φέξει. Είχα πάει άλλες 2 φορές για να καταθέσω τα χαρτιά μου, αλλά ποτέ δεν είχα βρει χαρτάκι με νούμερο, οπότε αποφάσισα να πάω πρώτος. Από ότι ειχα ακούσει τις προηγούμενες φορές, τα χαρτάκια, με τα γραμμένα με μπλε μαρκαδόρο νούμερα, που είναι καρφωμένα (κυριολεκτικά) δίπλα από την πόρτα του γραφείου στον 3ο, ήταν δυσεύρετα. Η πόρτα του κτηρίου ήταν κλειστή και περίμενα απ'έξω. Έρχονται και δυο άλλοι, ένας 70αρης συνταξιούχος για υπόθεση άλλου και ένας συνάδελφος γύρω στα 50 πατέρας 2 παιδιών, χωρίς μεροκάματο και σακάτης. Ο νεώτερος μου λέει πως θέλει να πάρει το βιβλιάριο για να κανει εγχείρηση στα πόδια. Τα κοκάλα στα γόνατα, μετά από τενεκέδες, τσιμέντα και σκαλωσιές, δεν άντεξαν και τρίβονται μεταξύ τους. Μου δείχνει τα πρησμένα πόδια του. Μου λένε πως τα χαρτάκια είναι καμιά 20ριά και ότι οι υπάλληλοι κατά τις 12 παρά... την κάνουν. Έρχεται και άλλος ένας, βγάζουμε τη σειρά, ποιος είναι πρώτος και τέτοια. Περιμένοντας ο γηραιότερος μου λέει - οι ξένοι φταίνε που δεν έχουμε δουλειές και καλά μεροκάματα. Του λεω - μπάρμπα δεν φταίνε αυτοί, φταίνε τα κομματόσκυλα και οι εργατοπατέρες, αλλά και οι ίδιοι οι εργάτες, που όταν ήρθαν δεν πίεσαν ούτε τα αφεντικά να μη δίνουν μεροκάματα του κώλου και χωρίς ένσημα, αλλά και τους ίδιους τους μετανάστες να μπουν σε συνδικάτα για να απαιτήσουμε όλοι μαζί πλαφόν στα μεροκάματα, έτσι και εμείς θα είχαμε μια πιο αξιοπρεπή ζωή και εσύ θα έπαιρνες για μια δουλειά έναν καλό, στην τέχνη του, εργάτη και όχι εναν φθηνό. Πολλά θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, ακόμα και ταμείο υποστήριξης νέων εργατών, μέχρι να μπουν σε δουλειά, για μην τους εκμεταλλεύονται...
Δεν γίνονται αυτά, απαντάει.
Στο εξωτερικό έγιναν, του λέω, Γερμάνια, Αμερική.
Καλά τα λέει, φωνάζει ο συνάδελφος, ξέρω εργολάβο που είχε και 80 αλβανούς, τον ήξερα χρόνια, αυτός κονόμησε και εμείς στη διπλανή πόρτα παθαίνουμε.
Κονόμησε από το αίμα των άλλων, σκέφτομαι.
Έρχεται η πρώτη υπάλληλος, ανοίγει αλλά δεν είναι του γραφείου. Περιμένουμε, μαζεύονται κι άλλοι.
Ήταν όλοι εκεί για να πάρουν το βιβλιάριο, απογοητεύτηκα όταν άκουσα πως έχουν κάνει τα χαρτιά τους από το Δεκέμβρη, τον Ιανουάριο, ακόμα και το Νοέμβρη! και δεν είχαν εγκριθεί ακόμα. Δεν είχαν, λέει, επιτροπές. Μια δεν πήγαινε ο εφοριακός να ελέγξει τα Ε9 των αιτήσεων, μια δεν είχαν πληρωθεί και δεν εμφανιζόταν κανένας και οι αιτήσεις μένανε εκεί, στο ράφι. Πάνω στη συζήτηση μπαίνει μια υπάλληλος με φραπέ, ούτε αυτή ήταν του 3ου, δεν μας κοιτάει καν και δεν λέει ούτε καλημέρα. Από παιδί ήθελα αντί για καλημέρα σε τέτοια άτομα να έσκαγα μια μπούνια στο μάτι τους, αλλά κρατιόμουν.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι εκεί κανένας να καταθέσει χαρτιά και όλοι θέλουν να παραλάβουν την ασφάλεια. Και γρήγορα έρχεται η απάντηση "σήμερα είναι η μέρα των παραλαβών των θεωρημένων από την επιτροπή βιβλιαρίων, δε δέχονται αιτήσεις".
Να σημειώσω πως το γραφείο που ουσιαστικά κάνει όλη τη δουλειά, που δέχεται δηλαδή τον κόσμο, έχει μια υπάλληλο και έναν βοηθό.
Όπως είναι φυσικό, αρχίζω τα καντήλια. Δεν είχα δει μια φωτοτυπία κολλημένη στο τοίχο του 3ου ορόφου. Προφανώς κάποιος είχε ακουμπήσει τη πλάτη του, εκεί στο διάδρομο με τα δυο μικρά παγκάκια και τον κόσμο να συνωστίζεται μέχρι και τη σκάλα.
Φεύγω απογοητευμένος, έχει πάει 8 και δεν έχει φανεί κανένας υπάλληλος της Πρόνοιας.
Το γραφείο ανοίγει στις 9, αλλά τα χαρτάκια τα καρφώνουν σε μια πρόκα νωρίτερα.
Γαμώ τα χαρτάκια, σκέφτομαι, αλλά μια σουβλιά στον κάτω δεξιά τραπεζίτη μου επισημαίνει πως και αύριο το πρωί πρέπει να είμαι με εδώ, στην Κανάρη, στην ..σκιά της δικαιοσύνης, ζητώντας πρόνοια από ένα σύστημα που αναπαράγει ανθρώπους δεύτερης, τρίτης και τετάρτης κατηγορίας.
Οικοδόμος
Υ.Γ : πολλές σουβλιές στους τραπεζίτες
