Διαδηλωτές συγκρούονται με την αστυνομία έξω απ΄την προεδρική κατοικία μετά το πραξικόπημα
Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές πλημμυρίζουν καθημερινά, αψηφώντας τα όπλα και τις σφαίρες του στρατού, τους δρόμους της Τεγκουσιγκάλπα, της πρωτεύουσας της Ονδούρας, απαιτώντας την επιστροφή του προέδρου Μανουέλ Σελάγια στη θέση του.Ο Σελάγια ανατράπηκε από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα την περασμένη Κυριακή, συνελήφθηκε και 'απελάθηκε' στην γειτονική Κόστα Ρίκα.
Την Κυριακή δυο τουλάχιστον διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους και δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν όταν ο στρατός άνοιξε πυρ ενάντια στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο για να υποδεχτεί τον Σελάγια που είχε στείλει τελεσίγραφο στην νέα «κυβέρνηση» ότι θα επιστρέψει. Η Χούντα, όμως, παρά τις διαδηλώσεις και τη διεθνή κατακραυγή, δεν επέτρεψε τελικά στο αεροπλάνο να προσγειωθεί.
Η αφορμή για το ξέσπασμα της κρίσης ήταν η προσπάθεια του Σελάγια να αναθεωρήσει το Σύνταγμα της χώρας. Η χούντα κατηγορεί τώρα τον Σελάγια ότι ο πραγματικός του στόχος ήταν η κατάχρηση της εξουσίας -ότι ήθελε να αλλάξει τα άρθρα του Συντάγματος που απαγορεύουν στον πρόεδρο μια δεύτερη θητεία. Το σημερινό Σύνταγμα όμως επιβλήθηκε το 1982, την εποχή όπου η Ονδούρα λειτουργούσε σαν βάση επιχειρήσεων των ΗΠΑ (επί προεδρίας Ρόναλντ Ρέιγκαν) ενάντια στην επανάσταση των Σαντινίστας στην γειτονική Νικαράγουα.
Και ο Σελάγια δεν προσπάθησε πραγματικά να αναθεωρήσει το Σύνταγμα του 1982. Αυτό που προσπάθησε να κάνει ήταν να επιτρέψει στον κόσμο να εκφράσει τη γνώμη του για το Σύνταγμα με ένα «μη δεσμευτικό» δημοψήφισμα. Η ιδέα ξεσήκωσε θύελλα: το Ανώτατο Δικαστήριο, το Κογκρέσο, ο ανώτατος εισαγγελέας έκριναν ότι το δημοψήφισμα ήταν παράνομο. Και όταν ο Σελάγια επέμεινε και διέταξε τον στρατό να μοιράσει τις κάλπες, ο αρχηγός του στρατού αρνήθηκε. Ο Σελάγια, όπως ήταν αναμενόμενο, τον «έπαυσε από τα καθήκοντά του». Το Ανώτατο Δικαστήριο, έκρινε την αποπομπή παράνομη. Λίγες ώρες αργότερα ο στρατός εισέβαλε στο Προεδρικό Μέγαρο, συνέλαβε τον Σελάγια και τον «απέλασε».
Πρόεδρος της «νέας κυβέρνησης» ορκίστηκε ο Ρομπέρτο Μιτσελέτι, ο πρόεδρος της βουλής. Όλα τα κόμματα και όλοι οι βουλευτές -με μοναδική εξαίρεση την αριστερά- στήριξαν τη χούντα.
Κατεστημένο
Ο Σελάγια δεν είναι αριστερός. Εκλέχτηκε στην προεδρία της χώρας με τη σημαία του δεξιού Φιλελεύθερου Κόμματος -ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα που λυμαίνονται την εξουσία στην Ονδούρα από το 1981, από την εποχή που αποκαταστάθηκε η δημοκρατία. Τα τελευταία χρόνια, όμως, ο Σελάγια άρχισε να στρέφεται όλο και πιο κοντά προς τον Τσάβες, τον Μοράλες και τον Κάστρο -εξοργίζοντας όλο και περισσότερο το κατεστημένο της χώρας.
«Η υπερσυντηρητική ελίτ της Ονδούρας», έγραφε η εφημερίδα του Λονδίνου Φαϊνάνσιαλ Τάιμς «υποδέχτηκε την περσινή του απόφαση να σύρει την χώρα στην Βολιβαριανή Ένωση των Λαών της Δικής μας Αμερικής (ALBA), το πολιτικό όχημα του κυρίου Τσάβες που δημιουργήθηκε με στόχο την υπονόμευση της πολιτικής εμπορίου των ΗΠΑ στην κεντρική και νότια Αμερική, με περιφρόνηση. Η κίνησή του να ανεβάσει τον ελάχιστο μισθό εξόργισε τους ηγέτες του επιχειρηματικού κόσμου. ».
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο Σελάγια τάχθηκε υπέρ της νομιμοποίησης των ναρκωτικών, σαν ένα μέτρο που θα υπονομεύει την δράση της μαφίας που αλωνίζει, σχεδόν ανοιχτά, στην Ονδούρα. Το δημοψήφισμα ήταν η ευκαιρία που έψαχναν.
Η μαζική αντίθεση του κόσμου ενάντια στο πραξικόπημα, βέβαια, δεν άφησε και πολλά περιθώρια στη χούντα. Οι ηγέτες του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου των ΗΠΑ αναγκάστηκαν να καταδικάσουν το πραξικόπημα. Την Κυριακή ο Σελάγια επιχείρησε να επιστρέψει στην Ονδούρα συνοδευμένος από μερικούς από τους πιο διάσημους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Η πίεση πάνω στους στρατιωτικούς και τους υποστηρικτές τους είναι πραγματικά τεράστια.
Τριάντα χρόνια πριν κάτι τέτοιο θα έμοιαζε αδιανόητο όχι μόνο στην Ονδούρα αλλά οπουδήποτε αλλού στην κεντρική και νότια Αμερική. Την εποχή εκείνη οι 13 από τις 20 χώρες της Λατινικής Αμερικής κυβερνιόνταν από στρατιωτικούς -κατά κανόνα τα απροκάλυπτα μαντρόσκυλα της CIA. Σήμερα οι «υπερσυντηρητικές ελίτ» δεν καταφέρνουν να κερδίσουν ούτε καν την φραστική ανοχή της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Η αιτία αυτής της θεαματικής μεταστροφής δεν βρίσκεται, στο χρώμα του δέρματος του Αμερικανού προέδρου: η πολιτική της παγκόσμιας κυριαρχίας ηττήθηκε στα σοκάκια της Βαγδάτης και τα υψίπεδα του Αφγανιστάν. Το αμερικανικό Πεντάγωνο δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει τα παλιά του μαντρόσκυλα στη Λατινική Αμερική.
Ο Σελάγια δεν πήδησε ξαφνικά από το άρμα του δεξιού φιλελευθερισμού στην αγκαλιά του Τσάβες από αγάπη για τον λαό του. Ο ίδιος προέρχεται από μια πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων. Ο πατέρας του είχε εκτελέσει ο ίδιος με το προσωπικό του όπλο μια ομάδα ακτιβιστών (ανάμεσά τους και ιερείς) που πάλευαν για αγροτική μεταρρύθμιση. Η μεταστροφή του αντανακλάει μια πραγματική διάσπαση μέσα στην άρχουσα τάξη της Ονδούρας -με ένα συντηρητικό κομμάτι να επιμένει σε μια συνέχεια του παρελθόντος και ένα άλλο, μεταρρυθμιστικό, να ψάχνει τις ευκαιρίες που ανοίγονται από τις κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνται στην παγκόσμια σκηνή.
Όσο για τον κόσμο που ξεχύνεται στους δρόμους -ούτε αυτός τρέφει καμιά μεγάλη αγάπη για τον Σελάγια. Αλλά μισεί το Ανώτατο Δικαστήριο που θέλει να τον φιμώσει. Και μισεί τους στρατιωτικούς που δεν διστάζουν να ανοίξουν πυρ ενάντια στους διαδηλωτές. Και μισεί, ακόμα περισσότερο, την ελίτ -την άρχουσα τάξη που ζει μέσα στη χλιδή, την ίδια ώρα ο ίδιος κυριολεκτικά πεινάει. Για αυτό στεκόμαστε σταθερά στο πλευρό τους.
hlias.forumotion.com
