«Στο σπίτι μας εδώ και μερικά χρόνια, μένει μαζί μας και η γιαγιά.
Η πεθερά μου, από την οποία δεν έχει παράπονο κανένα παιδί της, ούτε εγγόνι, ούτε συγγενής και φίλος, είναι η γιαγιά άνθρωπος καλός και πολύ εργατικός.
Κάθε που καλοκαιριάζει, μόλις πάρει τη σύνταξη, σενιαρίζεται κι ένας από μας, παιδί ή εγγόνι, την ανεβάζουμε στο χωριό της. Στο Νυμφαίο της Φλώρινας.
Εκεί περνάει το καλοκαίρι της, με όσους συγχωριανούς της απέμειναν εν ζωή.
Οποιο παιδί, εγγόνι ή δισέγγονο ανεβεί στο χωριό, η γιαγιά σκίζεται! Να πίτες, να τηγάνι, να γλυκά! Της προσφοράς! Ακούραστη.
Πριν λίγες μέρες πήγε χαρούμενη να πάρει τη σύνταξή της, 630 Ευρώ.
Οταν γύρισε η μαύρη, ήταν να την κλαις.
Της δώσανε 390 Ευρώ. Παγωνιά.
Δεν θα περισσεύει δεκάρα τσακιστή να δώσει σε κανένα εγγόνι. Δεν μιλάμε για θέρμανση ή φάρμακα. Τα καθάρματα της μαύρισαν την ψυχή.
Προσπάθησα να την παρηγορήσω, λέγοντάς της ότι θα τσοντάρουμε κι εμείς, περήφανη αυτή ούτε να το ακούσει.
Τότε σκέφτηκα και της είπα, εφόσον είναι και θρησκευόμενη, να κάνει οικονομία από τα εκκλησιαστικά της έξοδα, κεριά, παγκάρι, λάδωμα στον παπά και άλλα.
Με κοίταξε με νόημα, σαν να μου 'λεγε: και η ψυχή;».
γράμμα του Θεόφιλου στο Ναυτίλο (ελευθεροτυπία)
είναι πλέον πασιφανές φίλοι μου ... ο καπιταλισμός διαιρεί τον κοινωνικό ιστό .. και δεν το κάνει για κανένα άλλο λόγο ...παρα μόνο για το κέρδος....
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΓΑΖΙ ΡΕ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ... ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
