Ονομάζομαι Άννα και είμαι 29 ετών. Σπούδασα σε ελληνικό πανεπιστήμιο αλλά ποτέ δεν βρήκα δουλειά στο αντικείμενο μου. Δουλεύω από τα 17 μου και με τα λεφτα που έπαιρνα μετα βίας μπορούσα να βάλω 80-100 ευρώ στην άκρη το μήνα. Πριν 1... Δείτε περισσότερα χρόνο παντρεύτηκα σε ένα ξωκλήσι με στενούς συγγενείς αφού τα οικονομικά μας δεν επέτρεπαν δεξιώσεις στο island ή κάπου αλλού. Πριν 2 μήνες απέλυσαν τον σύζυγό μου από την δουλειά ...
λόγω πολυάριθμου προσωπικού και το κατάστημα που δούλευα ως πωλήτρια έκλεισε την προηγούμενη εβδομάδα λόγω χρέους.
Η Ελλάδα ήταν για μένα πάντα η χώρα του φωτός, του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Πόσο αφελής ήμουνα. Όσο δύσκολα χρόνια κι αν πέρασα διεκδικώντας τα προς το ζην πάντα ήλπιζα πως θα τα καταφέρω. Δεν αρκεί όμως αυτό…Γιατί στην Ελλάδα φρόντισαν να μην τα καταφέρει κανείς…Πουλήσαμε τα έπιπλα μας και το σπίτι μας κοψοχρονιά σε έναν Ιταλό. Την άλλη βδομάδα φεύγουμε ΟΡΙΣΤΙΚΑ για άλλη χώρα. Μια ξαδέλφη μου, είπε ότι μπορεί να μας βρει δουλειά στο εστιατόριο που είναι υπεύθυνη. Τρεις κι εξήντα και πάλι….Ευχαριστώ την μάνα μου και τον πατέρα μου που μου έμαθαν πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπεια. Το μόνο που με πονάει είναι που τους αφήνω πίσω…Φύγε κορίτσι μου και μην σε νοιάζει, συγγνώμη που δεν μπορούμε να σου προσφέρουμε περισσότερο. Οι γονείς μου έζησαν δύσκολα χρόνια μέσα στην φτώχια και τώρα βλέπουν εμένα να βιώνω το ίδιο..Δεν θέλω να στεναχωρήσω κανέναν με αυτό το γραμμα, θέλω μόνο να δώσω ελπίδα σε όλους αυτούς που παλεύουν να μην το βάζουν κάτω. Είτε μείνετε εδώ, είτε φύγετε σε άλλη χώρα όπως εγώ κι ο άντρας μου να είστε πάντα αξιοπρεπείς και περήφανοι.
Στην χώρα που με βία με εξόρισε θα επιστρέψω μόνο για λίγες μέρες κάποια στιγμή για να δω την οικογένειά μου. Αντίο Ελλάδα, χώρα του σκότους.
από Νίκος Αρμενάκης
