Μεσάνυχτα και κάτι στη πόλη του Σντερότ στα σύνορα Ισραήλ - Γάζας. Οι δρόμοι έρημοι. Αραιά και που, κάποια σρατιωτικά οχήματα ή αυτοκίνητα δημοσιογράφικών αποστολών διασχίζουν με μεγάλη ταχύτητα την εθνική οδό που περνά μπροστά από την πόλη. Οι ισραηλινοί κάτοικοι της περιοχής κρυμένοι σε καταφύγια παρακολουθούν τις ειδήσεις και ακολουθούν πιστά τις οδηγίες. Μέχρι την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης της επιχείρησης όσοι διαμένουν σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων από τα σύνορα με τη Γάζα δεν θα πρέπει εγκαταλείψουν τα καταφύγια για κανένα λόγο. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δυο μαχητικά αεροσκάφη του Ισραήλ σφυροκοπούν μια περιοχή περίπου τρια χιλιόμετρα μακριά από το σημείο που βρισκόμαστε......
Είναι η περίμετρος του Μπέιτ Χανούν (παλαιστινιακός προσφυγικός καταυλισμός της Γάζας). Από εκεί ξεκινούν οι επιθέσεις παλαιστίνιων μαχητών της Χαμάς και της ισλαμικής Τζιχάντ με πυραύλους τύπου κασάμ, κατά του Ισραήλ. Από τις 6:30 το απόγευμα μέχρι και αυτή την ώρα μετρήσαμε περίπου 11 ρουκέτες παλαιστίνιων. Συνολικά 67 ρουκέτες κατάφεραν να πλήξουν το Ισραήλ από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα. Μόνο μια από αυτές χτύπησε μια κατοικία σκοτώνοντας έναν πολίτη και τραυματίζοντας άλλους τέσσερις. Μια από τις ρουκέτες της Χαμάς έπεσε σε απόσταση περίπου 800 μέτρων από το σημείο που βρισκόμασταν με τον εικονολήπτη. Η αίσθηση τρομαχτική. Πέσαμε κι οι δυο πίσω από ένα κομμάτι τσιμέντου δίχως δεύτερη σκέψη. Ένας ξερός μακρόσυρτος ήχος που χάνεται στους δρόμους και τα στενά σοκάκια της πόλης, ο ήχος της έκρηξης. Περιμέναμε δυο λεπτά και αφού δεν δόθηκε συνέχεια, σηκωθήκαμε, ξεσκονιστήκαμε και συνεχίσαμε το ρεπορτάζ. Η μέρα κύλησε, το ρεπορτάζ τελείωσε και με την αίσθηση ότι τρομάξαμε αρκετά κι αποφύγαμε τα χειρότερα από τύχη επιστρέψαμε με τον Όρεν (ισραηλινός εικονολήπτης) στο ξενοδοχείο.
Σήκωσα το τηλέφωνο και κάλεσα την άλλη μεριά των συνόρων. Η φωνή του Γιούσεφ (παλαιστίνιος εικονολήπτης) απάντησε πνιγμένη από φωνές ανθρώπων, ουρλιαχτά και κλάματα. Ήταν στους διαδρόμους του νοσοκομείου Σίφα στη Γάζα. Δεκάδες συγγενείς παλαιστίνιων τραυματιών φώναζαν στους γιατρούς, εκλιπαρούσαν, για βοήθεια, προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν γνωριμίες και συγγένειες για να ασχοληθούν οι γιατροί με το δικό τους ασθενή ή για να τους φέρουν μια μπουκάλα αίμα. Όμως οι γιατροί δεν έφταναν και το αίμα τελείωσε. Οι νεκροί είχαν φτάσει τους 225 και οι τραυματίες τους 780.
Κοίταξα το ρολόι και η ώρα έδειχνε 37 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Είναι δύσκολο να εξηγήσεις κάποια πράγματα όμως... το άκουσμα των αριθμών από το στόμα του Γιούσεφ μας τρόμαξε περισσότερο από την απογευματινή ρουκέτα.
Ο Γιούσεφ συνέχισε περιγράφοντας τη κατάσταση, ενώ ο κόσμος τον διέκοπτε φωνάζοντάς του και πολλές φορές τραβώντας τον από τα μανίκια. "ʼνοιξε τη κάμερα και τράβα, γιατί δεν τραβάς να δουν όλοι τι συμβαίνει εδώ "; κι έπειτα ξεσπούσαν σε κλάματα. Αραιά και που ισχυρές εκρήξεις διέκοπταν τις φωνές και αμέσως μετά αναφωνούσαν όλοι μαζί "Allah Awakbar" δηλαδή "Ο Θεός είναι μεγάλος".
Είπα στο Γιούσεφ ότι τα σύνορα είναι κλειστά και πως ίσως την Τρίτη να επιτρέψει ο ισραηλινός στρατός στους ξένους δημοσιογράφους να μπούμε στη Γάζα. Τον ρώτησα αν χρειάζεται κάτι για να του πάω και μου απάντησε χαριτολογώντας ........Τέσσερα διαβατήρια, για τη γυναίκα μου και τα τρια μου παιδιά κι έναν προορισμό μακριά από εδώ. Όλα τα άλλα τα έχουμε.
Έκλεισα το τηλέφωνο κι έπιασα το κομπιούτερ με διάθεση να γράψω ένα κομμάτι, με στοιχεία ανάλυσης για το τι αναμένεται από εδώ κι έπειτα. Οι πληροφορίες που είχα ανέφεραν ότι οι πρώτες μονάδες τεθωρακισμένων είχαν λάβει εντολή να είναι σε ετοιμότητα με το πρώτο φώς της ημέρας. Δοκίμασα να βάλω πληροφορίες και σκέψεις σε μια σειρά κι έπειτα πάνω στο χαρτί. Μάταια όμως. Η απογευματινή ρουκέτα, τα λόγια του Γιούσεφ, οι άδειοι δρόμοι στις παραμεθόριες πόλεις του Ισραήλ και οι φωνές της Γάζας κυριαρχούσαν.
28/12/08, σύνορα Γάζας - Ισραήλ
