ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΤΗΣ FRONTEX

Η δημιουργία του Περιφερειακού Γραφείου της Frontex στον Πειραιά δε συνιστά ούτε πράξη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, ούτε βέβαια θα συμβάλλει στη λύση του μεταναστευτικού ζητήματος, όπως ισχυρίζονται στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Αντίθετα η επέκταση της δράσης της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο σηματοδοτεί την κυριαρχία της κατασταλτικής αντίληψης για τη μετανάστευση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την στρατιωτικοποίηση των συνόρων, την περιστολή και απαξίωση των δικαιωμάτων προς χάριν της «επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας».


Στα πέντε χρόνια δράσης της η Frontex έχει βρεθεί στο στόχαστρο της κριτικής ανθρωπιστικών οργανώσεων για τις εκτός νομικού πλαισίου επιχειρήσεις αποτροπής στα διεθνή ύδατα, για την έλλειψη δημοκρατικού ελέγχου, για την αδιαφάνεια στη λειτουργία της. Οι στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις ενάντια σε μετανάστες στις ακτές της Δυτικής Αφρικής (2.000 χιλιόμετρα μακριά από τα ευρωπαϊκά σύνορα…), στο Γιβραλτάρ, την Ανατολική και Κεντρική μεσόγειο, δυσκολεύοντας και εκτρέποντας τις μεταναστευτικές διαδρομές, συνέβαλλαν σε μεγάλη αύξηση της επικινδυνότητας του ταξιδιού και ακολούθως σε ραγδαία αύξηση των θανάτων στα σύνορα.


Ωστόσο η Frontex δεν είναι αποκλειστικά στρατιωτικό σώμα. Διαθέτει μεν τεχνογνωσία και πολεμική τεχνολογία (που περιλαμβάνει από ανιχνευτές καρδιακού παλμού μέχρι μη επανδρωμένα αεροσκάφη), αλλά επίσης δραστηριοποιείται ευρύτερα στις πολιτικές διαχείρισης της μετανάστευσης, υποκαθιστώντας πολλές φορές αρμοδιότητες των κρατών μελών. Τέτοια είναι η εμπλοκή αξιωματικών της Frontex σε κρατητήρια και στρατόπεδα κράτησης μεταναστών (βλ. Σάμος), αλλά και η προσπάθεια εξωτερίκευσης των συνοριακών ελέγχων με τη σύναψη συμφωνιών επιχειρησιακής συνεργασίας με «τρίτες χώρες», όπως η Τουρκία.


Γι’ αυτό και η Frontex αποτελεί τον πρωταγωνιστή στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, ιδιαίτερα στο επίπεδο της αποτροπής, κράτησης, γρήγορης ταυτοποίησης και απέλασης μεταναστών. Πρόκειται για διαδικασίες που παρεμποδίζουν την άσκηση βασικών δικαιωμάτων από τους μετανάστες και τις μετανάστριες, όπως την πρόσβαση σε δικηγόρο και τη δυνατότητα υποβολής αιτήματος Ασύλου, και οδηγούν σε ομαδικές κατηγοριοποιήσεις των μεταναστών κυρίως βάσει εθνικότητας και σε άμεσες απελάσεις προς τρίτες «ασφαλείς» χώρες (ανάμεσα στις οποίες είναι το Ιράκ, το Ιράν, το Αφγανιστάν κ.ο.κ.).


Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι παρά την αναβάθμιση των ευρωπαϊκών κατασταλτικών μηχανισμών, τη θωράκιση των συνόρων και την σκλήρυνση των μεταναστευτικών πολιτικών, οι αιτίες της μετανάστευσης, οι συνθήκες και οι ανάγκες που κινητοποιούν τους μετανάστες στο να μεταναστεύσουν παραμένουν και, βεβαίως, εντείνονται. Είναι εξίσου ξεκάθαρο ότι οι πολιτικές της Ευρώπης Φρούριο δεν υψώνουν φράχτες μόνο προς τα έξω. Την ίδια στιγμή εγκλωβίζουν τους μετανάστες στο περιθώριο μιας ζωής χωρίς δικαιώματα, δημιουργώντας συνθήκες εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης, και όπως συμβαίνει σήμερα στο κέντρο της Αθήνας κατάλληλες για ρατσιστική σπέκουλα.



Αθήνα, 30/9/2010, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών