Πολλές φορές, επίσης, η μια επιδίωξη δεν αναιρεί την άλλη. Αντίθετα, προωθούνται από κοινού από ομάδες συμφερόντων που διαγκωνίζονται για την διατήρηση ή την ενίσχυση των εξουσιαστικών τους πόστων.
Η πρόσφατη μετακίνηση της πιάτσας που βρισκόταν εδώ και χρόνια στην οδό Τοσίτσα (ύστερα από την βίαιη εκδίωξη των εξαρτημένων από την πλατεία Εξαρχείων) στην οδό Στουρνάρνη και συγκεκριμένα ακριβώς έξω από την πύλη έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Πρώτα πρώτα αποδεικνύεται περίτρανα ακόμα και σε όσους διατηρούσαν κάποιες αμφιβολίες, ότι στους ευρύτερους κατασταλτικούς σχεδιασμούς εντάσσεται η μακρόχρονη παραμονή πιάτσας ναρκωτικών έξω από το Πολυτεχνείο. Η απομάκρυνση της πιάτσας από την Τοσίτσα και η μετακίνηση της στην Στουρνάρη με αφορμή την άνετη πρόσβαση τουριστών ή γενικότερα επισκεπτών στην είσοδο του Μουσείου, που βρίσκεται επί της Τοσίτσα έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: την εγγύτητα πλέον της ναρκοπιάτσας, όχι απλά με το Πολυτεχνείο γενικά και αόριστα, αλλά και με κτίρια, όπως αυτό του Γκίνη, όπου όπως είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες έχουν πραγματοποιηθεί πλήθος εκδηλώσεων και συζητήσεων από αναρχικές ομάδες, συλλογικότητες, αριστερές οργανώσεις κα.
Έτσι και ενώ πολλές φορές ακόμα και διακόσιοι εξαρτημένοι βρίσκονται έξω από την πύλη της Στουρνάρη με τα νταλαβέρια να δίνουν και να παίρνουν κάτω από την άγρυπνη επίβλεψη και καθοδήγηση της «δίωξης» ναρκωτικών, αλλά και άλλων φυσικά «υπηρεσιών» του αρμόδιου υπουργείου καταστολής, με εξαρτημένους να βρίσκονται ξαπλωμένοι με τις βελόνες καρφωμένες στα χέρια, ιρανοί και παλαιστίνιοι, που ζητούν πολιτικό άσυλο, στέκονται οι περισσότεροι αμήχανοι λίγα μέτρα μακρύτερα όρθιοι ή καθισμένοι σε τραπεζάκια μέσα, αλλά και έξω από την πύλη, διακινώντας έντυπο υλικό για να πληροφορήσουν για το σκοπό της παρουσίας τους στον χώρο.
Δυστυχώς, όμως, η όσμωση με την πιάτσα αρχίζει να έχει εμφανή αποτελέσματα, καθώς περιορισμένος αριθμός προσφύγων έχει αποκτήσει πλέον επαφή με ορισμένους «τακιμιτζήδες» (μεσολαβητές στα νταλαβέρια) της πιάτσας, που έτσι καλύπτουν την συχνή είσοδο και έξοδο από τον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου, όπου και παρκάρουν τα μηχανάκια τους, ενώ βαποράκια δεν διστάζουν να προχωρούν σε άγρα πελατών «μαλακών» ναρκωτικών ακριβώς στην είσοδο…
Και ας μην βιαστεί κανείς κακοπροαίρετος να θεωρήσει ή να ισχυριστεί ότι με αυτόν τον τρόπο δυσφημούμε τον αγώνα των προσφύγων.
Δυστυχώς, ανάμεσα στους εξαρτημένους που συγκεντρώνονται στην συγκεκριμένη πιάτσα διακρίνει κανείς ανθρώπους που σε νεαρή ηλικία αγωνιζόντουσαν και ήταν περήφανοι να ονομάζονται, αλλά και να είναι, αναρχικοί με αξιόλογες απόψεις και πρακτικές. Οι υπεκφυγές, λοιπόν, δεν λύνουν κανένα πρόβλημα όσο δυσάρεστη και αν είναι η πραγματικότητα γιατί το κράτος χρησιμοποιούσε την διακίνηση ουσιών για την διάλυση κοινωνικών χώρων και συνεχίζει φυσικά να την χρησιμοποιεί.
Αλλά ας δούμε ακόμη μερικές «λεπτομέρειες» στην περίπτωση που μας απασχολεί.
Η συνεννόηση αστυνομίας και υπεύθυνων του Πολυτεχνείου (διοικητικών ή πανεπιστημιακών) ήταν χαρακτηριστική, ώστε να απομακρύνονται οι εξαρτημένοι από την πιάτσα της Τοσίτσα, όποτε κατέφθανε ο πρύτανης και χρησιμοποιούσε την συγκεκριμένη είσοδο. Η πιάτσα, λοιπόν, της Τοσίτσα λειτουργούσε επειδή συμφωνούσαν όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Όταν η πιάτσα «σκλήρυνε», μια ελεγχόμενη επέμβαση απομάκρυνε (όχι και για πολύ μακρύτερα βέβαια…) τους αφρικανούς που είχανε πάρει το «πάνω χέρι» κουβαλώντας στην περιοχή και την πιάτσα της σωματεμπορίας που ήλεγχαν.
Η πρόσφατη παρουσία των προσφύγων στον χώρο του Πολυτεχνείου ύστερα και από σχετική παρότρυνση και συμφωνία αριστερών καθηγητάδων και σχετικών αριστερών οργανώσεων, φαίνεται ότι από ένα σημείο και μετά είναι πλέον ανεπιθύμητη σε ορισμένες κλίκες ίσως επειδή έχει χαθεί η συνεννόηση που υπήρχε όμως για άλλες και μάλιστα ισχυρές κλίκες είναι ευχάριστα δυσφημιστική σε συνδυασμό με την πιάτσα της Στουρνάρη. Έτσι αυτή τη φορά για την μερίδα των πρυτανικών που θέλει την απομάκρυνση των προσφύγων δεν αρκεί όπως στον παρελθόν να διαθέσουν κάποιες γαλοπούλες και μερικές χιλιάδες ευρώ που θα μεριμνούσαν να παραδοθούν ως ενίσχυση κάποιες αριστερές οργανώσεις.
Αντίθετα, όπως είπαμε, άλλες κλίκες βλέπουν ως «χρυσή» ευκαιρία την όλη κατάσταση για να μετρήσουν μελλοντικές δυνατότητες για μουσειοποίηση του Πολυτεχνείου ή ενοποίηση του με τον ευρύτερο χώρο του Μουσείου σε μια κίνηση ενταγμένη στο περιβόητο «Ρυθμιστικό» πρόγραμμα Αθήνα 2014 στο οποίο μετέχουν γνωστοί και μη εξαιρετέοι καθηγητάδες του ΕΜΠ.
Και για όσους και πάλι τυχόν σπεύσουν να μιλήσουν για έωλες θεωρίες ας δούμε ορισμένα αποσπάσματα σχετικής ανακοίνωσης επί του θέματος του καθηγητή του ΕΜΠ Γιάννη Βενέρη που τοιχοκολλήθηκε στους τοίχους του Πολυτεχνείου με ημερομηνία 18-1-2011 και με αφορμή ερώτηση στην Βουλή του βουλευτή του Πασοκ Μίμη Ανδρουλάκη.
Αναφέρει λοιπόν ο Βενέρης μεταξύ άλλων: «Ζήτησα ενημέρωση από το ΕΜΠ για τις ενέργειες που έχουν γίνει και αφού έλαβα αρμοδίως όσες πληροφορίες έκρινα απαραίτητες, έκανα μια πρώτη προσπάθεια ευαισθητοποίησης καλών φίλων, που μπορούν να αντιληφθούν τι παίζεται με το ναρκοεμπόριο μπροστά στην Πύλη Στουρνάρη του ΕΜΠ. Έδωσα έμφαση στη «γενιά του Πολυτεχνείου» και μάλιστα σε αυτούς που ήταν παρόντες το 1973, που είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν θα σβήσουν από την μνήμη τους οι μέρες της εξέγερσης, όπως δεν σβήνουν κι από την δική μου. Ότι κι αν κάνουμε, ότι απόψεις και αν έχουμε, σ’ όποιους χώρους κι αν βρεθούμε, «το Πολυτεχνείο» θα είναι πάντα σταθερή αξία. Έτσι πιστεύω.
»»»Με ιδιαίτερη χαρά είδα την ανταπόκριση του Μίμη Ανδρουλάκη, που τάχιστα κατέθεσε ερώτηση στην Βουλή «««
Το κείμενο της ερώτησης ακολουθεί.
Δεν θα πω «ευχαριστώ» στον Μίμη. Είμαι βέβαιος ότι το είδε ως δική του υποχρέωση να κάνει κάτι, το έκανε για το ΕΜΠ και για τον εαυτό του και την ιστορία του.
Μακάρι κι άλλοι να ανταποκριθούν, όπως έχουν υποσχεθεί.
Ζήτησα κι από άλλους να κάνουν ότι μπορούν κι έχω την διαβεβαίωση από αρκετούς ότι θα ανταποκριθούν. Δεν θα πω «ευχαριστώ», επειδή θεωρώ ότι αντιμετωπίζουμε επιχείρηση «ψυχολογικού πολέμου», επίθεση «χαμηλής έντασης», με στόχους: τον αποσυμβολισμό του Πολυτεχνείου, την εξώθηση μας θα θεωρήσουμε μονόδρομο την «αστυνομική προστασία», τα παιχνίδια της αστικής γης (που έχουν παιχτεί και παίζονται και σε άλλες περιοχές της Αθήνας: υποβάθμιση γης –πτώση αξιών γης – μαζικές εξαγορές – αναβάθμιση). Και πάντα η επιδίωξη διαφόρων κύκλων, που έχουν ονοματεπώνυμο, να φύγει το ΕΜΠ από την Πατησίων.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι Αρχές, Αστυνομία και Εισαγγελία, αν ήθελαν θα μπορούσαν να λύσουν το θέμα σε 10 λεπτά. Όχι με «επιχειρήσεις σκούπα», αλλά απλώς μεταφέροντας το μήνυμα «game is over». Και θα το κάνουν αυτό, όταν θέσουμε το ζήτημα ανοικτά».
Ας δούμε όμως και το περιεχόμενο της ερώτησης που κατέθεσε ο βουλευτής του Πασοκ Μίμης Ανδρουλάκης μετά από την σχετική παρότρυνση ώστε να λειτουργήσει με το «ειδικό βάρος» του παλαιού «αγωνιστή» της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου.
«Καθημερινά οι φοιτητές, οι καθηγητές αλλά και όλοι οι διερχόμενοι από τα πεζοδρόμια και τους παράπλευρους δρόμους του συγκροτήματος Πατησίων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, ενός ιστορικού ιδρύματος συμβόλου, της Αντίστασης και της Δημοκρατίας, γίνονται μάρτυρες φαινομένων διακίνησης ναρκωτικών που λαμβάνουν χώρα ακόμα και στις ώρες αιχμής. Το σκηνικό συμπληρώνεται από πρόσωπα που κάνουν σε δημόσια θέα χρήση ναρκωτικών ανενόχλητοι μπροστά στα μάτια της αστυνομίας και των περαστικών. Μέχρι στιγμής παρά τις εκκλήσεις της Πρυτανείας και των καθηγητών οι αστυνομικές αρχές παραμένουν απαθείς.
Ερωτάται ο υπουργός
Τι μέτρα προτίθεται να λάβει το Υπουργείο για να εξαλείψει αυτή την άθλια εικόνα και να εξασφαλίσει το σεβασμό του χώρου του ιστορικού ιδρύματος και την ασφαλή πρόσβαση σ’ αυτό ώστε να επιτελεί απρόσκοπτα το επιστημονικό και παιδαγωγικό του έργο;»
Το νερόβραστο κείμενο του Ανδρουλάκη που εκδόθηκε ακριβώς από «υποχρέωση» και μόνο, αλλά και προσωπική του ανάγκη να μην εκτεθεί από την στιγμή που κλήθηκε να τοποθετηθεί είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττο. Καμία, φυσικά, νύξη για τους κινδύνους για το «άσυλο», που θα περίμενε οποιοσδήποτε δημοκράτης από έναν έστω αριστερό συστημικό, αλλά παρ’ όλα αυτά πολυδιαφημισμένο εκπρόσωπο της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Και ο λόγος είναι απλός. Ο Ανδρουλάκης όχι μόνο είναι ενήμερος για τους σχεδιασμούς και τους διακαείς πόθους όλων εκείνων που αποτελούν το πολιτικό του σινάφι, αλλά φυσικά συντάσσεται πέρα ως πέρα με αυτούς. Εκτός και αν δεν γνωρίζει ο «παλαίμαχος» Ανδρουλάκης σε ποιους εξουσιαστικούς κύκλους αναφέρεται ο Βενέρης με την φράση του: «Και πάντα η επιδίωξη διαφόρων κύκλων, που έχουν ονοματεπώνυμο, να φύγει το ΕΜΠ από την Πατησίων». Εκτός και αν έχει ξεχάσει ο Ανδρουλάκης την χρησιμοποίηση της πρέζας για την καταστολή και τον έλεγχο των κοινωνικών αντιστάσεων ευρύτερα και ειδικότερα. Εκτός και αν μπορεί ο οποιοσδήποτε να προσποιηθεί ότι δεν καταλαβαίνει τι υπονοείται με την φράση «Πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι Αρχές, Αστυνομία και Εισαγγελία, αν ήθελαν θα μπορούσαν να λύσουν το θέμα σε 10 λεπτά. Όχι με «επιχειρήσεις σκούπα», αλλά απλώς μεταφέροντας το μήνυμα «game is over»».
Η αριστερά, λοιπόν, έχει βάλει την υπογραφή της για τις μελλοντικές πολιτικές διευθετήσεις σχετικά με το αγκάθι ή καλύτερα τον κρατικό εφιάλτη που εδώ και δεκαετίες λέγεται «Πολυτεχνείο». Ένας χώρος που αμέτρητες φορές και σε τόσο διαφορετικές συνθήκες έγινε οικειοποιήσιμος με τόσους και τόσους τρόπους από τους αγωνιζόμενους και τους αναρχικούς.
Δεν έχει βέβαια σημασία αν οι κρατικές επιδιώξεις ευοδωθούν στην συγκεκριμένη περίοδο ή κάτι τέτοιο γίνει πολύ αργότερα, αφού κάθε προσπάθεια αποτελεί εμπειρία και παρακαταθήκη για τους εξουσιαστές που μπορούν να υπολογίσουν έτσι πως θα αναδιπλωθούν για να συνεχίσουν στην ίδια κατεύθυνση στο μέλλον. Δοκιμάζονται συμμαχίες, μετριούνται αντανακλαστικά, καταγράφονται οι δυσκολίες ή τα λάθη.
Οι μνημονιακοί καιροί παραμένουν πονηροί και επικίνδυνοι. Η κοινωνική εγρήγορση είναι απαραίτητη…
http://www.anarchypress.gr/
