Τον Σεπτέμβριο του 1966, την παγκόσμια κοινότητα συγκλονίζει η δολοφονία τουπρωθυπουργού της Ν. Αφρικής, Χέντρικ Φερβούντ, μέσα στο Κοινοβούλιο της χώρας. Ο Χέντρικ Φερβούντ ήταν ουσιαστικά ο αρχιτέκτονας του απαρτχάιντ. Τα κίνητρα της δολοφονίας παραμένουν μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστα.
Δράστης της δολοφονίας, ο «ψυχοπαθής» ελληνικής καταγωγής Δημήτρης Τσαφέντας.
Ένας άνθρωπος που δεν δικάστηκε ποτέ ουσιαστικά για το έγκλημά του.
Γεννημένος στις 14 Ιανουαρίου 1918 από τον Κρητικό Μιχάλη Τσαφαντάκη και την ντόπια Αμίλια Βίλιανς, μεγαλώνει με τη γιαγιά του, Κατερίνα, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Από τα εννέα του χρόνια ζει με τη θετή του μητέρα, Μαρίκα, στην Πρετόρια της Ν. Αφρικής, για να μάθει αργότερα, στα 12 του, ότι είναι νόθος.
Στην ενηλικίωση ξεκινά -ως ναυτεργάτης- τα ταξίδια του, που θα κρατήσουν 20 ολόκληρα χρόνια.
Μια διαδρομή πολυτάραχη με σταθμούς την Τουρκία, όπου δούλεψε και ως καθηγητής ξένων γλωσσών στην 'Aγκυρα, αφού μιλούσε άπταιστα περισσότερες από οκτώ γλώσσες, αλλά και την Ελλάδα, όπου έζησε δύο χρόνια, αλλά την κουβάλησε στην ψυχή του μια ζωή. Στην Αφρική γυρίζει στις αρχές του 1960, μετά από τον θάνατο του πατέρα του.
Το απαρτχάιντ όμως δεν τον δέχεται, γιατί είναι κολοράτος: ούτε άσπρος ούτε μαύρος.
Ένα πιάτο φαΐ, καφές, αλλά -όπως πάντα- είναι ένας άνθρωπος χωρίς όνομα, δίχως ταυτότητα, χωρίς καμιά αποδοχή.
Κομουνιστής αλλά και χριστιανός, γνωρίζει στο Κέηπ Τάουν μια οικογένεια μαύρων. Όχι μόνο μένει μαζί τους, αλλά ζητά να αλλάξει το χρώμα, που αναγράφεται στο διαβατήριό του και να γίνει μαύρος, για να παντρευτεί την κόρη τους.
Την ίδια περίοδο πιάνει δουλειά στην βουλή. Περίεργο λένε πολλοί. Πως μπήκε ένας μικτής καταγωγής σε έναν χώρο, όπου μόνο λευκοί μπορούσαν; Μα μιλούσε πολλές γλώσσες και ήταν πανέξυπνος, λένε άλλοι.
Στις 14:30 την 6/9/1966 κατάφερε 4 μαχαιριές στον πρωθυπουργό της χώρας Φερβούντ.
Στην ανάκριση είπε πως έπαιρνε εντολές από ένα σκουλήκι που ζούσε μέσα στο στομάχι του.
Δύο ψυχίατροι κατέληξαν: είναι ψυχοπαθής.
Ο δικαστής έκρινε πως δεν μπορεί να δικάσει ένα ζώο. Δίκη δεν έγινε ποτέ.
Μεταφέρθηκε όμως στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Πρετόρια. Εκεί, σε ένα κελί, που χωρά ίσα ίσα ένα κρεβάτι, βασανίζεται πολλές φορές την μέρα, ενώ ακούει αλλά και βλέπει να κρεμούν θανατοποινίτες. Παραμένει στην ίδια φυλακή μέχρι που ο Μαντέλα ανεβαίνει στην εξουσία και τον βάζει σε ψυχιατρείο.
Λιγοστοί περνούν να τον δουν. Ακόμη πιο λίγοι, τέσσερις Έλληνες και τρεις ντόπιοι, τον συνοδεύουν στην τελευταία του κατοικία στις 10/10/1999.
Ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει τάφος, παρά μόνο μια πέτρα στο σημείο που είναι θαμμένος.
Αν λησμονήσουμε τις αξίες μας, αν ξεχάσουμε τι πάει να πει άνθρωπος , αν κρίνουμε τον διπλανό μας από το χρώμα, από τη μυρωδιά ή από το αν μας μοιάζει ή όχι, τότε άνθρωποι σαν τον Μίμη Τσαφέντα θα αλλάζουν την ιστορία σαν θεοί και εμείς θα αναρωτιόμαστε ήταν τρελός ή ήρωας;
.
http://aristodimos.pblogs.gr/2008/01/d-tsafentas-mia-xehasmenh-istoria.html
