Σε μια κατάφυτη γειτονιά του Π. Ψυχικού η ησυχία που κυριαρχεί διακόπτεται κατηφορίζοντας την οδό Ταϋγέτου. Μια ομάδα Ιρανών έχει κατασκηνώσει απέναντι από την Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους πρόσφυγες. Αντίσκηνα και πανό δηλώνουν ότι έχουν σοβαρό λόγο να βρίσκονται εκεί. Δύο Ιρανοί υπήκοοι κάνουν απεργία πείνας ζητώντας πολιτικό άσυλο.
Ο ένας, μεσήλικας, γύρω στα 48 μας πληροφορεί ότι είναι η 6η μέρα που απέχει από την τροφή. Ο άλλος, νεότερος κατά 13 χρόνια, έχει βρει έναν άλλο, ακόμα πιο αυτοκαταστροφικό, τρόπο διαμαρτυρίας. Έχει ράψει το στόμα του. Απέχει από νερό, φαγητό, από την ίδια του τη ζωή. Δε μπορεί να μιλήσει, παρά μόνο γράφει σ’ ένα λευκό χαρτί ότι θέλει να πει. Κραυγάζει στη σιωπή. Ένας από τους συμπατριώτες του μας μεταφράζει. «Έχασα τα 5 καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Όταν πρωτοήρθα εδώ πήγα στην αστυνομία και είπα πως ζητάω πολιτικό άσυλο. Τους εξήγησα ότι δε μπορώ να γυρίσω στη πατρίδα μου επειδή είμαι αντίθετος με το εκεί δικτατορικό καθεστώς. Αυτό που μου απάντησαν ήταν ότι σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό νόμο πρέπει να περιμένω ένα χρόνο μέχρι να μου δώσουν τα χαρτιά για να μπορέσω να ξεκινήσω τη ζωή μου. Έκανα ότι μου είπαν. Εδώ και πέντε χρόνια, κάθε έξι μήνες επαναλαμβάνω την ίδια διαδικασία, χωρίς να ξέρω κάθε φορά ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, αν θα με διώξουν ή αν θα πάρω προσωρινή άδεια για το επόμενο εξάμηνο. Δεν μας δέχονται σε καμία άλλη χώρα αν προσπαθήσουμε να φύγουμε και μας γυρνάνε πίσω στην Ελλάδα».
Το πολυπόθητο ροζ χαρτάκι του πολιτικού ασύλου, που χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες προσπαθούν να αποκτήσουν, είναι το υπηρεσιακό έγγραφο της αστυνομίας που επιδίδεται στους ενδιαφερομένους ως απόδειξη του ότι έχουν καταθέσει αίτηση για την εξασφάλιση ασύλου, επειδή στην πατρίδα τους είναι πολιτικά διωκόμενοι και άρα κινδυνεύουν να καταδικαστούν σε θάνατο αν απελαθούν στη χώρα τους. Η επίδοση του ροζ χαρτιού όμως εξασφαλίζει τουλάχιστον για έξι μήνες την παραμονή τους στην Ελλάδα, μέχρις ότου οι αρμόδιες αρχές αποφασίσουν να κάνουν δεκτό ή όχι το αίτημα για την τελική χορήγηση του πολιτικού ασύλου.
Αυτονόητο είναι, λοιπόν, ότι οι πρόσφυγες αυτοί δε μπορούν να ξεκινήσουν στην Ελλάδα μια νέα ζωή με υγιείς προϋποθέσεις και ελπίδες για το μέλλον. «Δεν μπορώ να ξεκινήσω μια δουλειά, να αγοράσω ένα σπίτι. Θέλω να φτιάξω τη ζωή μου». Οι εργοδότες βλέπουν το «ροζ χαρτάκι» και δεν τους προσλαμβάνουν καθώς δεν είναι σίγουροι αν θα τους διώξουν από την Ελλάδα μετά το χρονικό διάστημα των έξι μηνών. «Επί χρόνια εργαζόμουν ως δάσκαλος γυμναστικής στο Ιράν αλλά δε μπορώ να ξεκινήσω κάτι αντίστοιχο εδώ λόγω του εξάμηνου χρονικού περιορισμού. Στο Ιράν ήμουν φυλακή για πολιτικούς λόγους μέχρι να καταφέρω να διαφύγω. Εδώ υποτίθεται πως είμαι ελεύθερος, αλλά στην πραγματικότητα είμαι φυλακισμένος σε μια μεγάλη φυλακή που λέγεται Ελλάδα», συμπλήρωσε στο χαρτί του ο νεαρός Ιρανός.
Τα ίδια μας εξομολογείται και ο άλλος απεργός πείνας. «Εγκατέλειψα την πατρίδα μου επειδή έγινα χριστιανός. Δε μπορώ να ξαναγυρίσω εκεί. Είναι η μεγαλύτερη αμαρτία να αλλάζεις θρησκεία. Θα με σκοτώσουν». Ο 48χρονος εκτός από τη χώρα του έχει εγκαταλείψει και τη σύζυγό με τα παιδιά του στο Ιράν. Προσπαθεί να χτίσει ένα καλύτερο μέλλον για αυτά στην Ελλάδα αλλά η αδιαφορία των αρμόδιων οργανώσεων και το αχανές γραφειοκρατικό σύστημα αποτελούν εμπόδιο για την επιθυμία του, οδηγώντας αυτόν και τον συμπατριώτη του στην απεργία πείνας.
«Κάποιος βγήκε από το κτίριο της Ύπατης Αρμοστείας και μας είπε ότι δε μπορούν να μας βοηθήσουν. Να φύγετε, μας είπαν και δε μας άφησαν καν να μπούμε μέσα, παρόλο που υποτίθεται πως είναι εδώ για να βοηθήσουν τους ξένους». Η λεγόμενη ανεκτικότητα στο διαφορετικό που διατείνεται πως κατέχει η ελληνική νοοτροπία φαίνεται πως δεν απέχει πολύ από τη θανατική ποινή που επιβάλλεται στο Ιράν για τους μη συμβιβαζόμενους με τις εκεί πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Εδώ οι πρόσφυγες οδηγούνται μόνοι τους στο θάνατο. «Θα παλέψουμε μέχρι το τέλος για να πάρουμε τα δικαιώματά μας».
