Η εξέγερση αυτή ήταν εκ των πραγμάτων μια εξέγερση ενάντια στις δυνάμεις καταστολής, την ιδιοκτησία και την αλλοτρίωση. Όποιος δεν κρύφτηκε στην ιδιωτικότητα του, στο σπίτι του και βγήκε στους δρόμους το γνωρίζει καλά:τα μαγαζιά λεηλατήθηκαν όχι για να μεταπωληθούν τα εμπορεύματα, μα για την ίδια την απόλαυση της καταστροφής αυτού που μας αποξενώνει- της φαντασμαγορείας του εμπορεύματος. Απλά πήραμε ότι μας ανήκει και το ρίξαμε στις φλόγες μαζί με κάθε του συνδήλωση. Το μεγάλο πότλατς των προηγούμενων ημερών ήταν και μια εξέγερση τις επιθυμίας απέναντι στον επιβεβλημένο κανόνα της έλλειψης. Μια εξέγερση του δώρου απέναντι στην κυριαρχία του χρήματος. Μια εξέγερση, των κομμουνιστικών ψιγμάτων της άξιας χρήσης απέναντι στην αστική δημοκρατία της ανταλλακτικής αξίας. Μια εξέγερση της αυθόρμητης συλλογικής ελευθερίας απέναντι στην εκλογικευμένη ατομική πειθάρχηση.
η κοινωνική εξέγερση αποτελεί τη συμπύκνωση κι έκρηξη χιλιάδων αρνήσεων, μα δεν περιέχει ούτε σε ένα της μόριο, ούτε σε μια στιγμή την ίδια της την άρνηση, το ίδιο της το τέλος. Η κοινωνική αντιβία δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αυτό το οποίο δεν εικάζει: είναι μια βία πέρα για πέρα καταστροφική.
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΑΙΤΟΥΝΤΑΙ! ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ! ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΤΙΠΟΤΑ , ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ!
Η εξέγερση δεν συνδιαλέγεται: έδειξε πως κάνουν διάλογο οι καταπιεσμένοι. Ξεθεμιλώνοντας μαζικά με τα ίδια τους τα χέρια αυτό που τους απομύζει τους αλλοτριώνει τους καταπιέζει. Η εξέγερση δεν είναι ένα βήμα πριν τις διαπραγματεύσεις. Είναι το τέλος του παζαριού αυτής της καθολικής συνθηκολόγησης που αποκαλείται μεταπολίτευση. Για αυτό και τα φεντικά τα έχουν χαμένα.
