Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.
Δημιουργούνται μέσω εσού, αλλά όχι από σένα.
Και, παρόλο που βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου...
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους...
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι τού αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφθείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις,
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα...
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες.
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου,
σαν ζωντανά βέλη, ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και περηφανεύεται πως χάρη στη δική του δύναμη
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άσε τον τοξότη να απολαμβάνει τον κομπασμό του,
αφού -ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει-
το ίδιο αγαπάει και το βέλος που μένει στη φαρέτρα του.
