Δέκα περίπου μέρες μετά την πυρκαγιά στο φοινικόδασος του Πρέβελη ο κόσμος ακόμη συζητά και αναρωτιέται ποιο εγκληματικό μυαλό άναψε τη σπίθα που οδήγησε στην τρομερή καταστροφή και αναζητά ευθύνες.
Οι φορείς αρνούνται να κάνουν την παραμικρή κουβέντα για την απόδοση ευθυνών, τα αποκαΐδια δημιουργούν ένα θλιβερό και πένθιμο θέαμα και οι τουρίστες εξακολουθούν να κάνουν τη βόλτα τους στο (πρώην) δάσος ή θαλάσσιο ποδήλατο στο ποτάμι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
Αν υπήρχε χαμηλή βλάστηση και δεν είχε καεί, είμαστε σίγουροι πως και ζώα θα βλέπαμε να βόσκουν στις όχθες του ποταμού.
Παρά την άμεση αντίδραση της Περιφέρειας και τη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε δύο μέρες μετά τη φωτιά, όπου αποφασίστηκε σειρά επειγόντων μέτρων για την προστασία της καμένης έκτασης, επί της ουσίας δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα. Για τρία χρόνια θεωρητικά θα απαγορεύεται η πρόσβαση στο ποτάμι για να μπορέσει η περιοχή να αναγεννηθεί και θα πρέπει να σταματήσει κάθε δραστηριότητα και δη παράνομη.
Καθημερινά όμως επισκέπτες κατεβαίνουν στο ποτάμι, ενώ ο επιχειρηματία που νοικιάζει ομπρέλες και ξαπλώστρες συνεχίσει τη δραστηριότητά του, όπως συνεχίζεται και η ενοικίαση θαλάσσιων ποδηλάτων για βόλτα στο ποτάμι.
Όπως επισημαίνει και η WWF ΕΛΛΑΣ, εκατοντάδες επισκέπτες καταπατούν και συμπιέζουν το έδαφος σε ολόκληρο το φοινικόδασος και με τα ποδήλατα θαλάσσης καταστρέφουν την υδρόβια επιπλέουσα βλάστηση, ενώ σωροί από καμένα και φρέσκα σκουπίδια εξακολουθούν να υποβαθμίζουν το πάσχον φυσικό οικοσύστημα.
«Το φοινικόδασος που κάηκε ήταν ένα μοναδικό δασικό οικοσύστημα, για το οποίο θα έπρεπε όλοι να είμαστε περήφανοι και συστρατευμένοι στον διαρκή αγώνα για προστασία του», τονίζει ο Καλούστ Παραγκαμιάν, εκπρόσωπος του WWF Ελλάς στην Κρήτη. «Θέλουμε να ξαναδούμε αυτό το δάσος ζωντανό και μάλιστα σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι στο παρελθόν και είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε μάχη ενάντια σε κάθε πίεση υποβάθμισης και καταστροφής του», καταλήγει ο κ. Παραγκαμιάν.
Ο νομάρχης Ρεθύμνου, μιλώντας χθες στην εκπομπή «Πρώτη Γραμμή» του Team Fm, είπε πως ότι αποφασίστηκε θα πραγματοποιηθεί άμεσα, ενώ παραδέχθηκε πως πράγματι δεν είχαν γίνει όσα έπρεπε για τη φύλαξη και προστασία του δάσους. Συμπλήρωσε όμως πως ο ίδιος δεν μπορεί να μιλήσει για ευθύνες, αφού έχει αναλάβει την υπόθεση το Σώμα Επιθεωρητών του ΥΠΕΚΑ μετά την αίτηση για ΕΔΕ που κατέθεσε ο Περιφερειάρχης Κρήτης, Θανάσης Καρούντζος.
Το συμπέρασμα από όλη αυτήν την υπόθεση είναι πως το φοινικόδασος κάηκε γιατί κανείς δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι θα καεί, γιατί κανείς δεν σκέφτηκε πως το βασικό μέλημα σε μια προστατευόμενη δασική περιοχή είναι ο καθαρισμός από φύλλα και σκουπίδια και κάποιες αντλίες νερού, ένα απλό σύστημα πυρόσβεσης, ώστε σε περίπτωση πυρκαγιάς να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να σωθεί ό,τι είναι δυνατό.
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως όλοι οι συναρμόδιοι δείχνουν ιδιαίτερη σπουδή σε λόγια και συσκέψεις μετά την καταστροφή, τη στιγμή που ελάχιστο ενδιαφέρον επέδειξαν για την πρόληψη.
Δεδομένα δηλαδή που με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα οδηγήσουν στην καταστροφή. Όπως και έγινε.
Βλέψεις από το 1990 για τουριστική αξιοποίηση-Σε ιδιώτη ανήκει το δάσος και η λίμνη από το 1965
Το δάσος και η λίμνη Πρέβελη, συνολικά 118 στρέμματα και με 34 φοινικόδεντρα σύμφωνα με την εκτίμηση του γεωπόνου Βασίλη Μαράκη, από το 1965 ανήκουν σε ιδιώτη, ο οποίος είχε βλέψεις τουριστικής αξιοποίησης για την περιοχή, ωστόσο η δικαστική διαμάχη με το δημόσιο από το 1990 και μετά δεν άφησε τον ιδιοκτήτη να ολοκληρώσει το όραμά του. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας υπάρχουν στο υποθηκοφυλακείο και επιβεβαιώνουν το γεγονός.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και σύμφωνα με τα νομικά έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας, η λίμνη και το φοινικόδασος το 1930 παραχωρήθηκε από το ελληνικό δημόσιο με Προεδρικό Διάταγμα στην Ιερά Μονή Πρέβελη.
Το 1965 με δημοπρασία που έγινε από το μοναστήρι, η θέση «Αγκουτσακιάς» και «Λίμνη» πέρασαν στα χέρια του Αλκιβιάδη Κοτζαμπασάκη με 400 χιλιάδες δραχμές, εκτός από το εκκλησάκι που υπάρχει στη δυτική όχθη του ποταμού.
Την απόφαση εκποίησης της περιουσίας της μονής υπέγραψε ο τότε υφυπουργός παιδείας και Θρησκευμάτων Γ. Μυλωνάς στην οποία αναφέρεται πως η «εκποίηση» γίνεται «προς της Ι. Μονής ωφέλειαν εξ οικονομικών απορρέουσαν λόγων».
Η καμένη έκταση ήταν πολύ εύφορη και καλλιεργήσιμη, όπως επιβεβαιώνουν και γεωπόνοι στις εκθέσεις που συνέταξαν μετά από αυτοψίες τους στην περιοχή.
Το 1970 μετά από μελέτη του γεωπόνου Στυλιανού Πετράκη έγινε αναδάσωση στην περιοχή ιδιοκτησίας Κοτζαμπασάκη. Ο γεωπόνος στη μελέτη του ανέφερε ότι μπορούν να φυτευτούν 600 περίπου φοινικόδεντρα, 1200 λεύκες, 200 χαρουπιές, 1400 πεύκα, 50 πορτοκαλιές και 350 μοσχεύματα αρμυρικιών.
Και φτάνουμε στο 1990. Έχοντας υπόψιν τις διατάξεις του νόμου «περί προστασίας των δασών και δασικών εκτάσεων» η Δ/νση Δασών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης χαρακτήρισε δασική έκταση όλη την περιοχή του φοινικοδάσους και κατεπέκταση την ιδιοκτησία του Αλκιβιάδη Κοτζαμπασάκη, κοινοποιώντας την απόφαση και στον ίδιο.
Επομένως ο ιδιοκτήτης δεν κατάφερε να πάρει άδεια για τουριστική αξιοποίηση της περιοχής ιδιοκτησίας του.
Τότε, το Δεκέμβριο του 1990, ο ιδιοκτήτης κατέθεσε ένσταση – αντιρρήσεις προς την επιτροπή επιλύσεως Δασικών Αμφισβητήσεων, ζητώντας την ακύρωση της απόφασης του Προϊστάμενου της Δ/νσης Δασών ως «αβάσιμη νομικά και ουσιαστικά αόριστη, εκβιαστική και καταχρηστική».
Στην ένσταση αναφέρεται πως η ιδιοκτησία ήταν ανέκαθεν γεωργική και την εκμεταλλευόταν η Μονή, ότι η υπάρχουσα βλάστηση είναι προϊόν προσπάθειας εργασίας του ιδιοκτήτη που προχώρησε σε δενδροφύτευση, με απασχόληση πλήθους εργατών, βάσει της μελέτης που αναφέραμε παραπάνω και ζητήθηκε να χαρακτηριστεί αγροτική - γεωργική και όχι δασική.
Ο Αλκιβιάδης Κοτζαμπασάκης δε ζει πια, όμως οι γιοι του στους οποίους ανήκει η έκταση θα προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Σύμφωνα με τον δικηγόρο της οικογένειας, Kώστα Καλλέργη επιθυμία του πατέρα όσο και των γιων ήταν και είναι η ήπιας μορφής εκμετάλλευση της περιοχής ιδιοκτησίας τους στην ανατολική πλευρά.
Περισσότερα για το θέμα: goodnet.gr
