Δικαίως λοιπόν το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρείται κλιμάκωση των διαμαρτυριών των προσφύγων. Μετά από πολυετή ταλαιπωρία και καθώς αισθάνονται ότι εμπαίζονται από όλες τις πλευρές, ακόμα και από αυτούς που δηλώνουν ότι τους υποστηρίζουν, καταφεύγουν πλέον στο έσχατο μέσο, στην απεργία πείνας προκειμένου να διεκδικήσουν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους.
Το κράτος, αξιοποιώντας και το γεγονός ότι οι απεργοί πείνας καταγγέλλονται από ορισμένες πλευρές ως επικίνδυνοι για τη δημόσια τάξη και την δημόσια υγεία, επιστρατεύει τα ΜΑΤ και απομακρύνει διά της βίας τους απεργούς πείνας με τα ραμμένα στόματα και τις οικογένειές τους.
Το ζήτημα των προσφύγων όμως δεν μπορεί να επιλυθεί με τη χρήση βίας ούτε με την εκπόνηση σχεδίων αμφίβολης αποτελεσματικότητας, αλλά με άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις που θα βασίζονται στην πιστή τήρηση του διεθνούς προσφυγικού δικαίου και θα διασφαλίζουν τα δικαιώματά τους.
Οι πρόσφυγες δεν μπορούν να περιμένουν κι άλλο προκειμένου να γίνουν σεβαστά τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Είναι χρέος όλων των εμπλεκομένων πλευρών (κράτους, Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και κοινωνίας των πολιτών) να ενεργοποιηθούν στην κατεύθυνση της άμεσης επίλυσης του ζητήματος.
http://www.aitima.gr/
"Μια μάνα με τα δύο παιδιά της, και ο σύζυγος κάπου παραπέρα, μια οικογένεια από το Αφγανιστάν, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους κατόρθωσαν πριν από έξη μήνες να φτάσουν στο ελληνικό ή μάλλον στο ευρωπαϊκό έδαφος, διεκδικώντας όχι μια καλύτερη ζωή, αλλά το αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή. Όχι δεν αιτήθηκαν πολιτικό άσυλο. Τι νόημα θα είχε; Σάμπως υφίσταται μηχανισμός; Και εξάλλου, ποιος συμπατριώτης τους έχει αναγνωριστεί πρόσφυγας στην Ελλάδα; Στις πίσω αυλές και στα υπόγεια της περιοχής του Αγ. Πανταλεήμονα διέμεναν, και κάθε μέρα προσπαθούσαν να βρουν τον τρόπο να αποδράσουν από την Ελλάδα, να ξεγελάσουν τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, και να φτάσουν σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης, πιο δίκαιη, πιο φιλική."
της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ στο blog αφηρημένες κάποιες σκέψεις
