Το όνομά μου είναι Νορντίν. Συνήθως, όταν συστήνομαι σε κάποιον Έλληνα, το προφέρω «Νουρεντίν», για να του είναι κάπως πιο οικείο... Μάλλον πιάνει αυτό, αν ο άλλος δεν έχει σοβαρό πρόβλημα με την απάντηση που παίρνει στην αμέσως επόμενη ερώτησή του: «Από που είσαι;»
Δεν έχει δουλειά στο Μαρόκο. Ποτέ δεν είχε, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν είσαι φτωχός, πάντα θα είσαι φτωχός. Αν ο πατέρας σου είναι τους μισούς μήνες άνεργος, τότε κι εσύ θα είσαι το ίδιο. Γι’ αυτό έφυγα. Στην Ευρώπη τουλάχιστον, αν εγώ δουλέψω σκληρά σήμερα για να ζήσω με τα ελάχιστα, ο γιος μου που θα δουλέψει το ίδιο σκληρά θα έχει περισσότερα.
Εγώ ήρθα από το Μαρόκο το 2006. Πέρασα από Τουρκία. Δούλεψα ένα χρόνο στην Αθήνα, στην οικοδομή. Το δεύτερο αφεντικό μου μού έφαγε τα μεροκάματα δύο μηνών. Απλώς δεν μου τα έδωσε. Δεν μπορούσα να τον πιέσω ούτε να τον απειλήσω. Ήξερε ότι δεν έχω χαρτιά και ότι δεν μπορώ να απευθυνθώ πουθενά. Ακούστε κι αυτό: σ’ έναν φίλο και σύντροφο τώρα στην απεργία, ένας εργολάβος έφαγε 1500 ευρώ. Ο εργολάβος δεν ήταν Έλληνας. Μετανάστης κι αυτός, από τους «παλιούς» εδώ πέρα.
Τέλος πάντων, από το 2007 είμαι στα Χανιά. Τους πρώτους έξι μήνες δούλευα από δω και από κει... Όταν έβρισκα δουλειά. Μετά, ευτυχώς, βρήκα δουλειά σε εργολάβο που φτιάχνει δρόμους και μέχρι σήμερα ήμουν στο συνεργείο του. Χωρίς ένσημα, εννοείται. Του είπα ότι θέλω δύο μήνες να είμαι στην Αθήνα. Δεν ανέφερα τίποτα για απεργία πείνας και τέτοια. Φυσικά ο άνθρωπος θα βρει άλλον εργάτη τώρα στη θέση μου. Πάντως στην Κρήτη, αν κάποιος θέλει να δουλέψει, ακόμα υπάρχουν δουλειές να κάνει. Γι’ αυτό πήγα και εγώ εκεί.
Το 2008, στην απεργία πείνας, ήμουν στο δρόμο και φύλαγα τους δεκαπέντε απεργούς μαζί με πολλούς άλλους μετανάστες και Έλληνες. Μετά από αυτό, βρίσκομαι πάντα στο δρόμο σε διαμαρτυρίες και αγώνες που κάνουν οι μετανάστες στα Χανιά. Πολλοί μετανάστες από την κοινότητά μου σκεφτόμασταν να κάνουμε απεργία πείνας από το 2009. Θέλαμε να κάνουμε κάτι μεγάλο, κάτι που να ακουστεί. Είμαι πέντε χρόνια στην Ελλάδα. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να φοβάσαι να περπατάς στο δρόμο μη σε πιάσει η αστυνομία, να μην μπορείς να πας στο νοσοκομείο όταν χτυπήσεις ή αρρωστήσεις. Δύο μέρες πριν πεθάνει, ο πατέρας μου με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να γυρίσω να με δει. Δεν μπορούσα να φύγω χωρίς χαρτιά. Δεν θέλω να ξαναπεράσω το ίδιο βάσανο αν συμβεί κάτι με τη μάνα μου. Αλλά ούτε μπορώ τώρα να της πω ότι κάνω απεργία πείνας στην Ελλάδα για να μπορέσω να την ξαναδώ. Από το 2009 μέχρι σήμερα, πολλοί μετανάστες σκέφτονταν το ίδιο με μένα, να κάνουν ένα μεγάλο αγώνα για να μπορούμε να ζούμε ελεύθεροι. Στην αρχή λέγαμε να τον κάνουμε στα Χανιά, όπου υπάρχουν οργανωμένοι μετανάστες που έχουν κάνει πολλή δουλειά με αγώνες και οι Έλληνες μας σέβονται, όπου υπάρχει το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης και πιο πολλή σιγουριά ότι δεν θα μας πειράξει η αστυνομία και οι φασίστες. Όταν όμως μαζευτήκαμε πολλά παιδιά γι’ αυτήν την ιστορία, αποφασίσαμε πως δεν μπορούμε τόσοι πολλοί άνθρωποι να κάνουμε απεργία πείνας στα Χανιά. Είπαμε πως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη θα υπάρχουν πιο πολλοί άνθρωποι για να μας υποστηρίξουν. Και πιο γρήγορα θα μάθει ο κόσμος για τον αγώνα και τα προβλήματά μας.
Από τον Αύγουστο που δέχθηκε το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης να βοηθήσει να βρούμε συμπαραστάτες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μαζευόμαστε σχεδόν κάθε βδομάδα για να γνωριστούμε, να οργανωθούμε, να σχεδιάσουμε τον αγώνα μας. Μέχρι τον Νοέμβρη κάναμε συνελεύσεις σε πάρκα. Μετά που χάλασε ο καιρός μαζευόμασταν στην αρχή στο Εργατικό Κέντρο και μετά στην κατάληψη Ρόζα Νέρα που μας χωρούσε! Τον Ιανουάριο, με μεγάλη χαρά μάθαμε ότι επιτέλους ο κόσμος που μας στηρίζει είναι έτοιμος να μας υποδεχθεί στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη – αν και εμείς θέλαμε να γίνει ο αγώνας τον Νοέμβριο, όταν ο καιρός είναι καλύτερος. Έστω και τώρα όμως, είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε αυτό που πρέπει χωρίς να μας νοιάζουν οι δυσκολίες. Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε άλλο επειδή φοβόμασταν πάρα πολύ ότι όσο περνάει ο καιρός θα είναι το κράτος πιο εχθρικό απέναντι στους μετανάστες.
Το ευχαριστώ για όλους που μας υποστηρίζουν σήμερα είναι πολύ λίγο. Ξέρουμε ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι η απεργία αυτή είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι, ότι εμείς είμαστε πρόβατα που άλλοι μας χρησιμοποιούν Κανείς δεν πρέπει να το πιστεύει αυτό. Ξέρουμε ότι η προπαγάνδα τους είναι πολύ δυνατή που ξεγελάει ακόμα και ανθρώπους που πάντα είναι κοντά στους μετανάστες. Εμείς δεν φοβόμαστε αυτήν την προπαγάνδα γιατί η αλήθεια αργά ή γρήγορα θα φανεί, γιατί εμείς εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους που μας στηρίζουν, αλλά τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον έχουμε πάντα εμείς και πάντα όλοι μας τον ζητάνε. Γι’ αυτό ζητάμε και από τους αλληλέγγυους να έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Μόνο έτσι μπορούμε κι εμείς να κάνουμε με αποφασιστικότητα και ηρεμία τον αγώνα μας. Είμαστε όλοι μαζί, κι εσείς κι εμείς, αγωνιστές, και θα νικήσουμε με ενότητα και πίστη στις δυνάμεις μας.
Νορντίν Τχαχμα
περισσότερες αφηγήσεις από τους ίδιους τους μετανάστες για την απεργία πείνας των 300 εδώ
