ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΘΟ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Ο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Την Τετάρτη 5 Μάη 2010 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει συντελεστεί στον ελλαδικό χώρο από τη μεταπολίτευση και μετά. Ένα ποτάμι 200 χιλιάδων ανθρώπων ξεχύνεται στους δρόμους οπλισμένο με οργή και αποφασιστικότητα. Για αρκετές ώρες περικυκλώνεται η βουλή, η οποία και πολιορκείται, ενώ ταυτόχρονα σε διάφορα σημεία της μεγαλειώδους διαδήλωσης ξεσπούν πολύωρες, μαχητικές συγκρούσεις με την αστυνομία, η οποία από ένα σημείο και μετά δείχνει να αδυνατεί να ανταποκριθεί στο έργο της με αποτελεσματικότητα εξαιτίας της μαζικότητας και της πρωτοφανούς δυναμικής που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στους ανθρώπους που αντιστέκονται από κοινού στην προσπάθεια επιβολής από την πλευρά του κράτους των πιο σκληρών και αντικοινωνικών μέτρων των τελευταίων δεκαετιών. Αντίστοιχες συγκρουσιακές και μαζικές πορείες πραγματοποιούνται σε διάφορες πόλεις της χώρας. Στην Πάτρα συμμετείχαν στην πορεία αρκετές χιλιάδες κόσμου. Μετά τις πρώτες επιθέσεις σε τράπεζες, ξεκίνησαν συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία, η οποία έπνιξε τον κόσμο στα χημικά. Υπήρξαν και 4 προσαχθέντες οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι ύστερα από πορεία αλληλεγγύης που κατευθύνθηκε προς την Ασφάλεια της οδού Ερμού και απαίτησε την άμεση απελευθέρωση τους.
Είναι πραγματικά απορίας άξιο το ποιά τροπή θα μπορούσαν να είχαν πάρει τα πράγματα εκείνη τη μέρα εάν αυτή δε σημαδευόταν από το τραγικό περιστατικό του φόνου τριών εργαζομένων στην τράπεζα Marfin στην οδό Σταδίου 23 στην Αθήνα. Ένα γεγονός που κατάφερε μέσα σε μια στιγμή να παγώσει το αυθόρμητο ποτάμι της λαϊκής οργής και να αναστείλλει ό,τι φαινόταν να αναδύεται εκείνη τη μέρα. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία του κράτους να περάσει απο θέση άμυνας στην αντεπίθεση. Μέσα από τα φερέφωνα της ιδεολογικής του προπαγάνδας, τα καθεστωτικά μμε, να σπιλώσει και να συκοφαντήσει τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης και συγκεκριμένα το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα που εδώ και πολλές δεκαετίες αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, για έναν κόσμο ελευθερίας, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, χωρίς αφεντικά και δούλους, στο πλευρό των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας που αντιστέκονται. Άδραξε ακόμα την ευκαιρία να διασπάσει τους αντιστεκόμενους, να οξύνει την επίθεση του απέναντι σε όσους εκείνη την ώρα συνέχιζαν να δίνουν σκληρές μάχες με τους ένστολους φρουρούς του, να πραγματοποιήσει αρκετές συλλήψεις, να εκκενώσει τον κατειλλημένο χώρο της οδού Ζαίμη 11, να είσβάλει στο στέκι μεταναστών, να πραγματοποιήσει κατασταλτικό πογκρόμ στα Εξάρχεια και τελικά να κατασυκοφαντήσει τον ίδιο τον αγώνα καταφέρνοντας -έστω και προς στιγμήν- να ξαναπεράσει σε θέση ισχύος. Πραγματικά, ακόμα και τα πιο ραδιούργα επιτελεία του κράτους και της καταστολής δεν πρέπει να περίμεναν μια τόσο απρόσμενη εξέλιξη προς όφελος τους.
Η θλίψη και η οργή που μας έχει κυριέψει από τότε και στο εξής δεν είναι δυνατόν να εκφραστεί με λόγια και ούτε θα της ταίριαζε κάτι τέτοιο. Δε θα σταθούμε στις ευθύνες του Βγενόπουλου και της κάθε εργοδοσίας που υποχρέωσαν σε μέρα απεργίας τους εργαζομένους τους να πάνε για δουλειά σε ένα κτίριο που δε διέθετε ούτε τα στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας, αυτά που το ίδιο το αστικό νομικό πλαίσιο ορίζει. Όσο κι αν χύνοντας τα κροκοδείλια δάκρυά τους προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτοί είναι οι καθημερινοί αδίστακτοι δολοφόνοι που στο βωμό του κέρδους τους είναι ικανοί να θυσιάσουν αναρίθμητες ζωές ανθρώπων. Δε θα σταθούμε ούτε στο ρόλο του ίδιου του κράτους που ορίζοντας κάθε κομμάτι της ζωής μας με βάση την επιβίωση και το αλληλοφάγωμα, έχει οδηγήσει την κοινωνική ζωή σε μια παράλογη, άνιση και εξουσιαστική κατάσταση όπου ο εχθρός είναι ο διπλανός και όχι ο εξουσιαστής. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που δεν αποκλείεται στο μέλλον τέτοιου είδους ή και χειρότερες φρικαλεότητες να πολλαπλασιαστούν από κάθε κατεύθυνση.
Αυτή τη φορά θα σταθούμε σε αυτή την αντεπαναστατική και ανεύθυνη αντίληψη που κυοφορεί εξουσιαστικές λογικές και έχει αναγάγει τη βία από ένα μέσο με εργαλειακή χρήση σε ιδεολογική προμετωπίδα της. Μια αντίληψη που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με οποιαδήποτε επαναστατικά συγκροτημένη συνείδηση. Μιλάμε για μια λογική η οποία ξεφεύγει από τον ατομικισμό και αποκτά τη μορφή ενός συνειδητού φιλοτομαρισμού που έχει εχθρούς τα πάντα και όλους χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Αυτή η έλλειψη στοχοθέτησης απέχει από τις αναρχικές και επαναστατικές πρακτικές και καθιστά εχθρούς του κινήματος όσους κινούνται με βάση αυτήν. Αν λοιπόν υπάρχει μια ευθύνη που μας βαραίνει όλους και όλες ως αναρχικούς και αναρχικές είναι ότι ενώ βλέπαμε και γνωρίζαμε ότι γύρω μας υπήρχαν οπτικές αγελαίας βίας και αντιλήψεις του τύπου “δεν πανε να γαμαθούνε όλοι”, εμείς δεν τις τσακίσαμε και έφτασε η κατάσταση σε αυτό το σημείο. Σιγουρα η ανευθυνότητα αυτών εκφράζεται και στο ότι δεν υποστήριξαν ούτε έκαναν γνωστές τις λογικές τους στο επαναστατικό κίνημα, στο οποίο ποτέ δε συμμετείχαν, αλλά το χρησιμοποίησαν σα σκοτεινό θάλαμο. Αν μας μένει κάποια ευθύνη που πρέπει να αναλάβουμε από δω και πέρα είναι να διαμορφώσουμε και να κοινωνικοποιήσουμε όλες εκέινες τις απαραίτητες προϋποθέσεις έτσι ώστε να μην υπάρξουν στο μέλλον αντίστοιχες επιθέσεις από άτομα εντός ή εκτός των κύκλων μας και νεκροί από τη μεριά μας, όπως οι 3 εργαζόμενοι στη Marfin. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας και να προωθήσουμε την υπόθεση του κοινωνικόού και ταξικού πολέμου σε κάθε πεδίο επιβολής της κυριαρχίας του κράτους και των αφεντικών.
Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν θα πρέπει να εμπλακούμε σε μια ατελέσφορη διαδικασία επανεξέτασης του ζητήματος των μέσων. Για μας, είναι δεδομένο οτι τα μέσα που χρησιμοποιούμε στον αγώνα μας δεν ιεραρχούνται, ούτε μπορούν να διαχωριστούν σε νόμιμα και παράνομα, ειδικά όταν έναν τέτοιο διαχωρισμό τον κάνει το εχθρικό στρατόπεδο. Η βία ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούν οι καταπιεσμένοι στον αγώνα τους έναντια στην εξουσία. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Γι'αυτό μάλιστα μιλάμε και για κοινωνική αντι-βία. Γιατί επί της ουσίας πρόκειται για την επιστροφή απο την κοινωνία ενός πολύ μικρού μόνο ποσοστού βίας που δέχεται καθημερινά απο κεφάλαιο και κράτος. Οι συγκρούσεις με τους ένστολους δολοφόνους, οι επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, όπως άλλωστε και οι αφισσοκολλήσεις, η συγγραφή και το μοίρασμα κειμένων, οι εκδηλώσεις, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις είναι αδιάσπαστα κομμάτια ενός ευρύτερου και πολύμορφου ανατρεπτικού σχεδιασμού που δημιουργείται από τη μεριά μας και θα πρέπει να τα χρησιμοποιούμε όταν και όποτε το κρίνουμε απαραίτητο.
Τελειώνοντας, θα πρέπει να τονίσουμε πως ο αγώνας για την αναρχία είναι ένας αγώνας για την ανατροπή του αστικού πολιτισμού στο σύνολο του και για την αντικατάσταση του από έναν άλλο που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, στον αλληλοσεβασμό και την αλληλοβοήθεια. Δεν μας ικανοποιεί επ' ουδενί η περίπτωση όπου η κρατική εξουσία θα καταρρεύσει και στη συνέχεια θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας όπου οι καταπιεσμένοι θα αλληλοσκοτώνονται για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή η εξέλιξη είναι τόσο ξένη για την αναρχική απελευθερωτική προοπτική όσο και η ίδια η φύση της εξουσιάς.
Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΝΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΑΣ
Πάτρα, 15 Μάη 2010
συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά, “ο εργαλειοφόρος”
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης “πέρασμα”
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”
σύντροφοι / συντρόφισσες
