Οι «ΗΣΥΧΕΣ» ΠΟΛΕΙΣ και οι ΤΑΡΑΧΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ
«Ο δρόμος ήταν στρωμένος με φέιγ βολάν. Έσκυψα και πήρα ένα. Έλεγε: «Η Κοσμοχαλασιά που η κυβέρνηση αρνείται να δει». Είχαν φωτογραφίες από ένα τετράγωνο πριν και μετά την Κοσμοχαλασιά. Στο «πριν» έβλεπες σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο, ενώ στο «μετά» φαίνονταν μόνο άδειες αλάνες. Το πέταξα μην τυχόν και μ’ έπιαναν μ’ αυτό επάνω μου. Πέρασε ένας τύπος ολόγυμνος, που χτυπούσε σαν ταμπούρλο ένα σκουπιδοτενεκέ από κείνους τους πλαστικούς. Απ’ τη μεριά της πλατείας ακουγόταν ο εκκωφαντικός ρυθμικός χτύπος των ταμπούρλων […] Περνούσαν αγόρια με τα κεφάλια τους τυλιγμένα σε μακό μπλουζάκια, περνούσαν τύποι με γραβάτα και με το σακάκι στο χέρι, μες στη χαρά. Όπως πάντα. Σε κάθε διαδήλωση ενάντια στην Κοσμοχαλασιά το ίδιο γινόταν […] Κάτι τύποι έσερναν ταμπέλες «Εκτελούνται έργα», προκειμένου να στήσουν ένα οδόφραγμα. Κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να σπάσουν μια βιτρίνα, αλλά δεν μπορούσαν· τα κοτρόνια και τα κομμάτια απ’ τις σπασμένες πλάκες αναπηδούσαν στο γυαλί, κάνοντας τις αντανακλάσεις πάνω του να κυματίζουν, λες και ήταν νερό». Pedro Mairal, Η Χρονιά της Ερήμου
«Το μέλλον του πολέμου παίζεται στους δρόμους, στους υπονόμους, στις μεγάλες πολυκατοικίες και στην άτακτη παρουσία σπιτιών που αποτελούν τις ρημαγμένες πόλεις του κόσμου».
Peters Major Ralph, «Our Soldiers, Their Cities», Parameters (επιθεώρηση του Κολλεγίου Στρατιωτικού Πολέμου – ΗΠΑ), Άνοιξη 1996
Στις 22 Φεβρουαρίου του 2004 ο Observer δημοσίευσε τμήμα «μυστικής» έκθεσης, που εισηγήθηκαν επιστημονικοί σύμβουλοι του αμερικανικού Πενταγώνου και της CIA και η τότε κυβέρνηση των ΗΠΑ επέλεξε να δημοσιοποιήσει. Σύμφωνα με την συγκεκριμένη αναφορά οι κλιματικές αλλαγές μπορούν τα επόμενα 20 χρόνια να απολήξουν σε παγκόσμια καταστροφή με εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς τόσο από «φυσικές» καταστροφές όσο και από πολέμους, που θα ξεσπάσουν εξ αιτίας τους.
Ανάλογες είναι και οι επισημάνσεις του Νικ Μέιμπι, συμβούλου της βρετανικής κυβέρνησης, ο οποίος πριν περίπου δύο χρόνια επεσήμανε ότι η εξελισσόμενη κλιματική αλλαγή θα προκαλέσει εμφύλιες και διεθνείς συρράξεις ανάλογου μεγέθους των δύο παγκόσμιων εξουσιαστικών ανθρωποσφαγών του 20ου αιώνα, ενώ δεν παρέλειψε να τονίσει ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας των κρατών πρέπει να συμβάλλουν, ώστε τα κράτη να ετοιμαστούν για το χειρότερο πιθανό σενάριο. Πρόσθετε, δε, ότι το να αγνοούν τα κράτη τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής είναι εξίσου επικίνδυνο με το να αγνοούν τους κινδύνους που προέρχονται από την «τρομοκρατία» ή την εξάπλωση των πυρηνικών.
Την ίδια «στιγμή» στις αρχές του φθινοπώρου του 2007, ενόψει της κλιμάκωσης της παγκόσμιας λεγόμενης οικονομικής κρίσης, μία επίλεκτη ταξιαρχία του αμερικανικού πεζικού, «ψημένη» στις μάχες της Βαγδάτης, επέστρεψε σε αμερικανικό έδαφος για το ενδεχόμενο να παράσχει βοήθεια στις δυνάμεις αποκατάστασης της τάξης. Την ίδια θέση μάχης αναμένεται να πάρουν σύντομα, μετά και την σταδιακή αποχώρηση αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, αρκετές στρατιωτικές μονάδες των ΗΠΑ, εμπειροπόλεμες σε αστικό περιβάλλον, που θα στρατοπεδεύσουν κοντά σε αμερικανικές πόλεις.
Όσο για τις συνέπειες της πρόσφατης καταστροφής των ρωσικών σιτοβολώνων, παραπέμπουν, εκτός των άλλων, στις εξεγέρσεις και τις αιματηρές συγκρούσεις που ξέσπασαν πριν λίγα και πάλι χρόνια σε 37 χώρες, κυρίως σε Ασία και Αφρική, με αφορμή τον υπερδιπλασιασμό της τιμής των σιτηρών και των τροφίμων, ενώ χαρακτηριστικό της τότε σφοδρότητας της σύγκρουσης είναι οι 50 νεκροί που προκάλεσε η επέμβαση των τανκς στην Αίγυπτο ενάντια στους εξεγερμένους.
Οι καταστροφικές, όμως, πυρκαγιές στην ευρύτερη περιοχή της Μόσχας, εκτός από τις παραπάνω συνέπειες και τους χιλιάδες νεκρούς που άφησαν πίσω τους, έχουν μια ακόμη σημαντική ιδιαιτερότητα. Για πρώτη φορά, μετά από την επίσημη λήξη της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, ο πληθυσμός μιας από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, της Μόσχας –πρωτεύουσα του πάλαι ποτέ σοβιετικού κράτους που συμπεριλαμβανόταν όχι απλά ανάμεσα στους νικητές, αλλά συνιστούσε μια από τις σημαντικότατες συνιστώσες της παγκόσμιας κυριαρχίας–, βίωνε κυριολεκτικά στο πετσί του και στο σύνολο του μια καταστροφή ανάλογης σφοδρότητας με εκείνη ενός πολέμου.
Δεν ξεχνούμε, μ’ όλα αυτά, ούτε υποτιμούμε τα χαρακτηριστικά των επιθέσεων της 11 Σεπτέμβρη, ούτε βομβιστικών ενεργειών που ακολούθησαν, όπως εκείνες στην Μαδρίτη και στο Λονδίνο, που συμβόλιζαν επίσης την μεταφορά μετά από πολλές δεκαετίες μιας εξωτερικής πολεμικής απειλής στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων (στο βαθμό που διέφεραν από ενέργειες ένοπλων ομάδων αυτονομιστικού ή άλλου προσανατολισμού).
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που διαταράσσεται μετά από έξι δεκαετίες; Ο Guy Burgel στο βιβλίο του Η Σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη είναι πολύ συγκεκριμένος: «Η ιδέα της ενότητας και της συνέχειας χαρακτηρίζει το δεύτερο μισό του ευρωπαϊκού 20ου αιώνα. Την εικόνα αυτή μας δίνει πρώτα απ’ όλα μια από τις μακρές περιόδους ειρήνης, που έχει γνωρίσει η ήπειρος εδώ και πολύ καιρό: περίπου έξι δεκαετίες από το τέλος των εχθροπραξιών το 1945. Παρά τον Ψυχρό πόλεμο, τις αιματηρές καταστολές που αναγκάστηκαν να υποστούν πρωτεύουσες και πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης (ο αποκλεισμός του Βερολίνου, οι εξεγέρσεις της Βουδαπέστης [1956], της Πράγας [1968], του Γκντανσκ [1981], ακόμα και, για την Γαλλία και την Πορτογαλία, τα δράματα της αποικιοποίησης, η pax Americana, με την οποία τρέφονται σήμερα οι σχολιαστές, υπήρξε πρωτίστως ευρωπαϊκή ειρήνη, όταν από την Μέση Ανατολή ως το Βιετνάμ και από την Λατινική Αμερική μέχρι την Νότια Αφρική εκτυλίσσονταν ένοπλες συγκρούσεις, εμφύλιοι ανταρτοπόλεμοι και εθνικοί σπαραγμοί. Για τις ευρωπαϊκές πόλεις, οι συνέπειες αυτής της ανέλπιστης ηρεμίας, που από τότε μοιάζει παντοτινή για πολλές διαδοχικές γενιές, είναι αμέτρητες. Όχι μόνο βλέπουμε να γίνεται σεβαστή η ακεραιότητα της υλικής κληρονομιάς, αλλά και, για πρώτη φορά από την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι πληθυσμοί της Δυτικής Ευρώπης τουλάχιστον, στο εξής αστικοί κατά κύριο λόγο, δεν μπορούν να εντάξουν ούτε καν την ιδέα του πολέμου στην νοοτροπία τους: η ανάπτυξη της κατανάλωσης, της ψυχαγωγίας, του διεθνούς τουρισμού, για να μην πούμε για τις επενδύσεις, δεν θα είχαν τέτοιο εύρος δίχως αυτή την πεποίθηση αιωνιότητας».
Οι συνέπειες, λοιπόν, ενός πολέμου είναι και πάλι εδώ, στις πόλεις που γιγάντωσαν την εξουσία, στις πόλεις που η εξουσία γιγάντωσε, που υποσχέθηκε ασφάλεια και ευημερία, στις πόλεις που είναι οχυρωμένη η λεγόμενη κεντρική εξουσία, οι μεγάλες πολυεθνικές, τα χρηματιστήρια και τα κάθε είδους χρηματοπιστωτικά ευαγή ιδρύματα. Στις πόλεις που αναπτύχθηκαν και συνεχίζουν να αναπτύσσονται επειδή, εκτός των άλλων, καταστρέφεται η φύση. Στις πόλεις που «ανθίζει» ο πολιτισμός, ενώ την ίδια στιγμή εξελίσσεται η ολική εξαφάνιση τουλάχιστον του ενός τρίτου των μορφών ζωής του πλανήτη από ανθρωπογενή αίτια και λόγω της κλιματικής αλλαγής. Κάθε χρόνο περισσότερα από 2.000 είδη εξαφανίζονται από τον πλανήτη για πάντα, δηλαδή δύο είδη περίπου την ώρα, με την απώλεια ενός είδους να σημαίνει την απώλεια δισεκατομμυρίων ετών γενετικού προγραμματισμού.
Και όμως, η κυριαρχία χαμογελά και ξαναδείχνει τα σαπισμένα δόντια της: «δεν έχετε δει τίποτα ακόμη». Η λειτουργία πλατφόρμας της BP ανοικτά της Λιβύης έρχεται λίγο μετά τον εφιάλτη της καταστροφής στο κόλπο του Μεξικό, την ίδια στιγμή που καταγράφεται η αποκόλληση ενός γιγάντιου παγόβουνου στην Γροιλανδία.
Οι πόλεις, όμως, «πρέπει» να μεγαλώνουν και θα μεγαλώσουν και άλλο. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ ο παγκόσμιος πληθυσμός μέχρι το 2050 θα αγγίξει τα εννιά δισεκατομμύρια, από τα οποία περίπου τα έξι θα ζουν σε πόλεις και τα τρία σε παραγκουπόλεις, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και δίχως εγκαταστάσεις υγιεινής.
Ναι, είναι και εκείνες οι «άλλες πόλεις».
Οι παραγκουπόλεις που τις λένε callampas στην Χιλή, favelas στην Βραζιλία, ranchitos στην Βενεζουέλα, limonadas στην Γουατεμάλα, «πόλεις των θαυμάτων» στην Ουρουγουάη, «σπίτια των μαγισσών» στην Αργεντινή. Παλιοί σκουπιδότοποι, νεκροταφεία αυτοκινήτων, αποξηραμένοι βάλτοι, χτισμένοι με πολεοδομικά απόβλητα, σκουριά και λάσπη. Κάποιες απ’ αυτές είναι παλιές μεγάλες φτωχογειτονιές που μετατράπηκαν σε γιγάντιες παραγκουπόλεις εκατομμυρίων, στην «σκοτεινή» πλευρά των πόλεων, σε πόλεις μέσα στις πόλεις, από την Βομβάη, την Πόλη του Μεξικό και την Ντάκα του Μπαγκλαντές, όπου πεθαίνουν κάθε χρόνο πάνω από 100.000 παιδιά από διάρροια εξ αιτίας των μολυσμένων νερών, στο Λάγος, το Κάιρο, το Καράτσι, την Κινσάσα-Μπραζαβίλ του Κονγκό και την Χαράρε της Ζιμπάμπουε, την Κιμπέρα την πιο πυκνοκατοικημένη φαβέλα της Αφρικής, απέναντι στους ουρανοξύστες του Ναϊρόμπι και από εκεί στο Σάο Πάολο και το Ρίο ντε Τζανέιρο, την Σαγκάη, το Μουμπάι και το Δελχί, μέχρι τις άκρες των πόλεων στην Κίνα, όπου είναι στοιβαγμένοι 100 εκατομμύρια εξαθλιωμένοι άνθρωποι που μετακινήθηκαν από την ύπαιθρο.
Ένα δισεκατομμύριο «παράσιτα» έξω από κάθε μαρξιστική θεωρία και πρόβλεψη βρίσκονται παντελώς αποκομμένα από κάθε τύπου ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό σ’ αυτές τις «πόλεις». Τα «απόνερα» της «μεγάλης αποβιομηχάνισης», λένε κάποιοι. Αλλού τους χωρίζουν συρματοπλέγματα και σιδηροδρομικές γραμμές από τους πολίτες, αλλού οι κρατικές αρχές έχουν υψώσει τείχη για να εμποδίσουν την μετακίνηση στους ανθρώπους-«σκουπίδια».
Παντού, όμως, τρέμουν μην γκρεμιστούν αυτά τα τείχη, από μια ανθρώπινη πλημμύρα που δεν θα την συγκρατήσει κανένας στρατός, κανένα όπλο, κανένας σχεδιασμός και καμία πρόβλεψη. Και μακάρι τότε η λαχτάρα για ζωή, η δίψα για ελευθερία να συγκρατήσει τις ανείπωτες αγριότητες, να περισώσει την αξιοπρέπεια σε κάθε ανθρώπινο αγρίμι που θα απομείνει…
Συσπείρωση Αναρχικών
http://anarchypress.wordpress.com/2010/12/24/%CE%BF%CE%B9-%C2%AB%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%B5%CF%83%C2%BB%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%B5%CF%83-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B5/#more-10179
