Πεθαίνοντας στα 30 - Μια συγκλονιστική ταινία του Ρομέν Γκουπίλ για τη «γενιά» του Μάη του ΄68

κατέβασε την ταινία από εδώ

Μ ια παράλληλη εξιστόρηση της σχέσης του σκηνοθέτη με τον πρόωρα χαμένο ακροαριστερό αγωνιστή Μισέλ Ρεκανατί και ταυτόχρονα μια κινηματική αναφορά στις δεκαετίες του '60 και '70: το ξέσπασμα του Μάη '68, οι μαζικές συγκρούσεις και τα τακτικά διλήμματα, οι οδυνηρές, προσωπικές και συλλογικές, επιπτώσεις των αδιέξοδων πολιτικών επιλογών. Μ' αυτή την έννοια το «Να πεθαίνεις στα 30» έχει ένα διπλό raison d'être: Όχι απλά άλλη μια δραματοποιημένη εξιστόρηση των γεγονότων του Μάη, αλλά μια ταινία με χιούμορ και φρεσκάδα που δεν διστάζει να καταρρίψει κριτικά τους «ιερούς μύθους» μιας παρωχημένης Αριστεράς, εστιάζοντας στην προσωπική τραγωδία ενός πρωταγωνιστή των εξελίξεων.

Στην αρχή της ταινίας (1964), ο αφηγητής, ένας 14χρονος μαθητής, περιγράφει μέσα απ' την ανεμελιά της ηλικίας του το πρώιμο πάθος του ίδιου και της παρέας του για τον κινηματογράφο. Πολύ πριν απ' την ευκολία του video και παρά το απαγορευτικό κόστος της αγοράς και της εμφάνισης του φιλμ, οι τρεις φίλοι σκάρωναν απολαυστικά χιουμοριστικά φιλμάκια μικρού μήκους, αρκετά απ' τα οποία παρακολουθούμε στο πρώτο μέρος της ταινίας.
Τα επόμενα χρόνια, η ανέμελη διάθεση παραχωρεί τη θέση της στα πρώτα σημάδια ερωτικής αφύπνισης αλλά και συνειδητοποίησης και πολιτικοποίησης: Πάλη ενάντια στον Ντε Γκολ – ένταξη στο Κ.Κ. – αγωνίες και ερωτηματικά που παίρνουν τις στερεότυπες σταλινικές απαντήσεις και δεν βρίσκουν κινηματική διέξοδο.

1967. Ένταξη στην (τροτσκιστική) Επαναστατική Κομμουνιστική Νεολαία - γνωριμία με τον Μισέλ Ρεκανατί. Ο τελευταίος, αν και στην ίδια ηλικία με τον αφηγητή, ήταν «πιο πολιτικός, πιο σκεπτόμενος, πιο σοβαρός αλλά και περισσότερο κλειστός και ψυχρός».
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μάης του '68 δεν καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας: Υπάρχει εκτεταμένη αναφορά στο κίνημα των καταλήψεων, τεράστιες συγκεντρώσεις εργαζομένων, παθιασμένες φοιτητικές συνελεύσεις, οδοφράγματα και καμένα αυτοκίνητα. Ωστόσο, μετά την παλίρροια ακολουθεί η άμπωτη -ο Ντε Γκολ θα αναλάβει και πάλι τα ηνία, ο χαρακτηρισμός «αριστεριστής προβοκάτορας» εμφανίζεται…

Αργά αλλά σταθερά, η οργάνωση διολισθαίνει στην υποστήριξη της μειοψηφικής, παραδειγματικής βίας που θα «αφυπνίσει» την εργατική τάξη: οργάνωση ομάδων και υπο-ομάδων που κάνουν επιθέσεις κομάντο σε επιλεγμένους στόχους: στο αμερικανικό προξενείο, στην Iberia ενάντια στο καθεστώς του Φράνκο, σε αμερικάνικες πολυεθνικές. Το τέλος του φαύλου κύκλου θα έρθει στις 21 Ιουνίου 1973: μια μαζική αντιφασιστική κινητοποίηση ξεφεύγει απ' τον έλεγχο και έχει σαν αποτέλεσμα 100 τραυματίες, την απαγόρευση και διάλυση της Λίγκας, τη σύλληψη των ηγετών της. Ο Μισέλ Ρεκανατί θεωρήθηκε υπεύθυνος και φυλακίζεται για τρεις μήνες: οι ακλόνητες βεβαιότητες ανατρέπονται, ο Μισέλ κάνει αυτοκριτική και τις, πολιτικές και προσωπικές, επιλογές του, αγωνίζεται να βρει καινούργιες ισορροπίες ψάχνοντας για δουλειά και αρχίζοντας απ' το μηδέν. Δεν τα καταφέρνει -θα αυτοκτονήσει στις 23 Μαρτίου 1978.

Η ταινία του Ρομέν Γκουπίλ στην πραγματικότητα κάνει ένα σαρωτικό σχόλιο στα ολέθρια λάθη της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στη Γαλλία. Γελοιοποιεί τη μακαριότητα και αναποτελεσματικότητα του Κ.Κ., αντιμετωπίζει με συντροφική κριτική αλλά δεν χαρίζεται στα αριστερίστικα λάθη της Λίγκας. Ο ίδιος, απογοητευμένος από τις συνεχείς διαψεύσεις, έφτασε το 2002 να υποστηρίξει την εισβολή στο Ιράκ. Παρόλα αυτά, το «Να πεθαίνεις στα 30» προσφέρει μια οξυδερκή, ειλικρινή κριτική στις αδιέξοδες τακτικές της άκρας Αριστεράς, όπως αυτές απεικονίζονται στη σύντομη προσωπική τραγωδία της ζωής του φίλου του Μισέλ Ρεκανατί.

Μια πολύ καλή ταινία που βραβεύτηκε με τη Χρυσή Κάμερα του Φεστιβάλ Καννών (1982).

http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1242&Itemid=42