"Yπάρχει ένα κόλλημα με αυτό που λέμε πρωτοπορία.
Που έχει να κάνει ουσιαστικά με τη σχέση συνείδησης και
«είναι». Δε θα λυθεί. Δεν έχει λυθεί μέχρι τώρα.
Τρεις χιλιάδες χρόνια, από τους σοφιστές μέχρι τώρα, συζητάμε
το ίδιο πρόβλημα με άλλη μορφή.
Δε με αφορά. Εκείνο που είναι σημαντικό, είναι ότι εγώ, εσύ,
κάποιοι άλλοι έχουμε κάποιες απόψεις που προσεγγίζουν την
πραγματικότηταή πιστεύουμε ότι προσεγγίζουν την πραγματικότητα.
Μπορούμε να δράσουμε; Από κει και πέρα...
Κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα στην ιστορία.
Δηλαδή αυτό που ανέφερα το κομμάτι από το Hegel για τη
φαινομενολογία του πνεύματος, είναι ότι εγκυμονείται κάτι
καινούργιο το οποίο ξεσπάζει ξαφνικά.
Με τη γέννα, με την εξέγερση. Το τι θα φέρει η γέννα, θα
φέρει ένα παιδί ή ένα έκτρωμα;
Παίζουμε ρόλο εμείς;
Δεν το ’χω λύσει αυτό το πρόβλημα, ούτε πιστεύω θα λυθεί.
Απ’ τη στιγμή που πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να βοηθήσει
σε αυτή την κατάσταση, ανεξάρτητα αν λέγεται πρωτοπορία ή
λέγεται οτιδήποτε θέλει, αυτός ή αυτοί πρέπει να επέμβουν.
Από κει και πέρα πιστεύω ότι κάπως έτσι διαχέονται οι ιδέες.
Είναι λίγο δύσκολο το νεοέλληνα να τον σπρώξεις προς τα κει.
Τι θα κάνει; Πιστεύω ότι ο κόσμος μαθαίνει μέσα από τη δική
του πείρα, και μάλιστα την πικρή πείρα, από την ανάγκη και
όχι από θεωρητικές κατασκευές.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο για τον απλό άνθρωπο.
Έχω μια εμπειρία 50 χρόνων πρακτικής. Είχα την τύχη να με
βοηθήσει το κράτος 4-5 χρόνια να κάνω μελέτες άνετα. Μου είχε
εξασφαλίσει στέγη, φαγητό και βιβλία. Οι απόψεις μου αλλάξανε
μόνο κάτω από βιώματα και όχι με θεωρητική πειθώ.
Πιστεύω ισχύει γενικά αυτό το πράγμα.
Δηλαδή η ανάγκη θα σπρώξει τον άλλον.
Από τη στιγμή που απολύεται, τι θα κάνει; Θα πάει να κλέψει;
Μέχρι τώρα πήγαινε στον πατέρα του.
Μα δεν θα ’χει σύνταξη κι ο πατέρας του.
Στην Ελλάδα κάπως έτσι γινότανε με τα παιδιά.
Γιατί το ξέρω. Έχω τρία παιδιά, το ένα δουλεύει μόνο, τα δύο είναι
άνεργα και στην άλλη της λένε το Μάρτη να τα μαζέψει.
Τι θα κάνουμε; Τι θα κάνει ο κόσμος; Θα πάει στο χωριό;
Η τάση φυγής, να κάνουμε ένα χώρο δικό μας...
Μπορούν να αναπτυχθούν και τέτοιου είδους: αντί
να κάνουμε μια κατάληψη ας πούμε στο ΠΙΚΠΑ,
μπορούμε να κάνουμε κατάληψη σε ένα χωριό.
Τέτοιες τάσεις έχουν παρουσιαστεί αλλού, και στην
Αργεντινή που λες. Δηλαδή είτε φυγή, είτε συμμετοχή στην πάλη.
Είτε συμμετοχή με έναν τρόπο «να πάμε να αδειάσουμε
τα μαγαζιά». Που κι αυτό για εμένα τελικά είναι δίκαιο.
Απαλλοτριώνεις τους απαλλοτριωτές.
Αλλά δε φτάνει όμως.
Τώρα κυκλοφορούνε εκεί στη γειτονιά κάτι πιτσιρικάδες με
ένα ποδήλατο. Λέγανε «που το βρήκες αυτό το ποδήλατο;».
«Είναι δεκεμβριανό», του λέει. Ακριβό ποδήλατο,
δεν θα μπορούσε να τ’ αποκτήσει, να τ’ αγοράσει ο φουκαράς.
Τώρα το ’χει."
Απόσπασμα απο την συζήτηση που έγινε στα πλαίσια της
εκδήλωσης που διοργανώθηκε στο χώρο της κατάληψης
ΠΙΚΠΑ, στο Ηράκλειο Κρήτης, στις 6 Φεβρουάριου 2010
με την συμμετοχή του Στέργιου Κατσαρού.
Ολόκληρη τη συζήτηση, που καλό είναι να διαβάσετε,
μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ.
Που έχει να κάνει ουσιαστικά με τη σχέση συνείδησης και
«είναι». Δε θα λυθεί. Δεν έχει λυθεί μέχρι τώρα.
Τρεις χιλιάδες χρόνια, από τους σοφιστές μέχρι τώρα, συζητάμε
το ίδιο πρόβλημα με άλλη μορφή.
Δε με αφορά. Εκείνο που είναι σημαντικό, είναι ότι εγώ, εσύ,
κάποιοι άλλοι έχουμε κάποιες απόψεις που προσεγγίζουν την
πραγματικότηταή πιστεύουμε ότι προσεγγίζουν την πραγματικότητα.
Μπορούμε να δράσουμε; Από κει και πέρα...
Κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα στην ιστορία.
Δηλαδή αυτό που ανέφερα το κομμάτι από το Hegel για τη
φαινομενολογία του πνεύματος, είναι ότι εγκυμονείται κάτι
καινούργιο το οποίο ξεσπάζει ξαφνικά.
Με τη γέννα, με την εξέγερση. Το τι θα φέρει η γέννα, θα
φέρει ένα παιδί ή ένα έκτρωμα;
Παίζουμε ρόλο εμείς;
Δεν το ’χω λύσει αυτό το πρόβλημα, ούτε πιστεύω θα λυθεί.
Απ’ τη στιγμή που πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να βοηθήσει
σε αυτή την κατάσταση, ανεξάρτητα αν λέγεται πρωτοπορία ή
λέγεται οτιδήποτε θέλει, αυτός ή αυτοί πρέπει να επέμβουν.
Από κει και πέρα πιστεύω ότι κάπως έτσι διαχέονται οι ιδέες.
Είναι λίγο δύσκολο το νεοέλληνα να τον σπρώξεις προς τα κει.
Τι θα κάνει; Πιστεύω ότι ο κόσμος μαθαίνει μέσα από τη δική
του πείρα, και μάλιστα την πικρή πείρα, από την ανάγκη και
όχι από θεωρητικές κατασκευές.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο για τον απλό άνθρωπο.
Έχω μια εμπειρία 50 χρόνων πρακτικής. Είχα την τύχη να με
βοηθήσει το κράτος 4-5 χρόνια να κάνω μελέτες άνετα. Μου είχε
εξασφαλίσει στέγη, φαγητό και βιβλία. Οι απόψεις μου αλλάξανε
μόνο κάτω από βιώματα και όχι με θεωρητική πειθώ.
Πιστεύω ισχύει γενικά αυτό το πράγμα.
Δηλαδή η ανάγκη θα σπρώξει τον άλλον.
Από τη στιγμή που απολύεται, τι θα κάνει; Θα πάει να κλέψει;
Μέχρι τώρα πήγαινε στον πατέρα του.
Μα δεν θα ’χει σύνταξη κι ο πατέρας του.
Στην Ελλάδα κάπως έτσι γινότανε με τα παιδιά.
Γιατί το ξέρω. Έχω τρία παιδιά, το ένα δουλεύει μόνο, τα δύο είναι
άνεργα και στην άλλη της λένε το Μάρτη να τα μαζέψει.
Τι θα κάνουμε; Τι θα κάνει ο κόσμος; Θα πάει στο χωριό;
Η τάση φυγής, να κάνουμε ένα χώρο δικό μας...
Μπορούν να αναπτυχθούν και τέτοιου είδους: αντί
να κάνουμε μια κατάληψη ας πούμε στο ΠΙΚΠΑ,
μπορούμε να κάνουμε κατάληψη σε ένα χωριό.
Τέτοιες τάσεις έχουν παρουσιαστεί αλλού, και στην
Αργεντινή που λες. Δηλαδή είτε φυγή, είτε συμμετοχή στην πάλη.
Είτε συμμετοχή με έναν τρόπο «να πάμε να αδειάσουμε
τα μαγαζιά». Που κι αυτό για εμένα τελικά είναι δίκαιο.
Απαλλοτριώνεις τους απαλλοτριωτές.
Αλλά δε φτάνει όμως.
Τώρα κυκλοφορούνε εκεί στη γειτονιά κάτι πιτσιρικάδες με
ένα ποδήλατο. Λέγανε «που το βρήκες αυτό το ποδήλατο;».
«Είναι δεκεμβριανό», του λέει. Ακριβό ποδήλατο,
δεν θα μπορούσε να τ’ αποκτήσει, να τ’ αγοράσει ο φουκαράς.
Τώρα το ’χει."
Απόσπασμα απο την συζήτηση που έγινε στα πλαίσια της
εκδήλωσης που διοργανώθηκε στο χώρο της κατάληψης
ΠΙΚΠΑ, στο Ηράκλειο Κρήτης, στις 6 Φεβρουάριου 2010
με την συμμετοχή του Στέργιου Κατσαρού.
Ολόκληρη τη συζήτηση, που καλό είναι να διαβάσετε,
μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ.
