Οι πιο δυσοίωνες προβλέψεις για τις τύχες του λαού και των εργαζομένων δείχνουν να επιβεβαιώνονται από την επόμενη κιόλας ημέρα των δημοτικών εκλογών. Ο οδοστρωτήρας δικαιωμάτων και κατακτήσεων μπαίνει ξανά σε λειτουργία. Και μάλιστα με ακόμη πιο γρήγορους ρυθμούς, καθώς οι εντολείς της κυβέρνησης, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, απαιτούν τη λήψη όλων των νέων αντεργατικών μέτρων μέσα στο 2011!Καμία ανάσα για τους εργαζόμενους, καμία καθυστέρηση! Το χρονικό λεηλασίας της ζωής και του μέλλοντός τους βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και απλώνεται σε όλα τα επίπεδα. Από την αύξηση του κόστους ζωής και το μεγαλύτερο ξεζούμισμα του λαϊκού εισοδήματος, μέχρι τους όρους δουλειάς και αμοιβής σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Χωρίς καθυστέρηση, ωστόσο, πρέπει να είναι και η απάντηση του εργατικού κινήματος. Οι αυταπάτες και ο στρουθοκαμηλισμός δεν έχουν θέση πια στις συνειδήσεις των εργαζομένων. Η οργάνωση των αγώνων δεν μπορεί να περιμένει και -κυρίως- δεν μπορεί να ανατεθεί στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ή στους ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ.
Στο απόσπασμα οι συλλογικές συμβάσεις
Τίποτε απ’ όσα σχεδιάζει το κεφάλαιο δεν μπορεί να υλοποιηθεί εάν έχει απέναντί του μία εργατική τάξη συγκροτημένη και αποφασισμένη. Γνωρίζουν πολύ καλά τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία ότι στην Ελλάδα της εξάρτησης και της υποτέλειας, όπου η αστική τάξη ζει και κινείται με βάση τις δικές τους εντολές, ο μόνος που έχει συμφέρον και δυνατότητα να βάλει φρένο στη λαίλαπα των μέτρων δεν είναι παρά οι πλατιές λαϊκές μάζες και οι εργαζόμενοι. Γι’ αυτό και κύριο μέλημα του κεφάλαιου είναι η αποσυγκρότησή τους, το χτύπημα κάθε δυνατότητας συλλογικής, μαζικής, οργανωμένης διεκδίκησης, η πολυδιάσπαση των εργαζομένων και η αφαίρεση κάθε στοιχείου ενοποίησης.
Έχει ήδη καταφέρει πολλά σε αυτό το επίπεδο και με ορατά αποτελέσματα. Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η δημιουργία εργαζομένων πολλαπλών ταχυτήτων στον ίδιο εργασιακό χώρο και η συνεχής εργασιακή περιπλάνηση είναι στοιχεία που έχουν επιφέρει σοβαρά πλήγματα στη συλλογική δράση των εργαζομένων, στη συνδικαλιστική τους ένταξη και στη δυνατότητα της ενοποίησής τους πάνω σε κοινά αιτήματα. Το ότι οι περισσότεροι νέοι εργαζόμενοι είναι ασυνδικάλιστοι δεν βασίζεται μόνο στο ότι δεν είναι πεισμένοι αλλά και στο ότι δεν μπορούν να καλυφθούν συνδικαλιστικά με βάση την εργασιακή τους σχέση.
Ωστόσο, το σύστημα θέλει να πάει πολύ βαθύτερα. Θέλει να απονομιμοποιήσει τη συλλογική διεκδίκηση, να αρνηθεί το δικαίωμα των εργαζομένων στη συλλογική πάλη. Γι’ αυτό και στρέφεται ανοιχτά ενάντια στις ίδιες τις συλλογικές συμβάσεις. Ήδη το Υπουργείο Εργασίας ετοιμάζει ειδικό νομοσχέδιο με το οποίο οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα θεωρούνται ισχυρότερες από τις αντίστοιχες κλαδικές τόσο σε μισθολογικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο θεσμικών ρυθμίσεων (επιδόματα, άδειες κ.λπ.). Έτσι, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα μπορούν να προβλέπουν μισθούς έως και 20% κάτω από τις κλαδικές για διάστημα έως και 2 χρόνια. Αντίστοιχα, στο ζήτημα του ωραρίου προβλέπεται ακόμη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση, ουσιαστικά κατάργηση του 8ωρου, αφού ο εργοδότης θα μπορεί να αλλάζει, σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες και συμφέροντα, τα ωράρια, τις βάρδιες και τις ημέρες εργασίας, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πληρώνει για υπερωριακή εργασία και επιπλέον αμοιβή.
Ωμά και προκλητικά, χωρίς κανένα πλέον πρόσχημα, το κράτος παίρνει και σε αυτό το ζήτημα το μέρος του κεφάλαιου. Υλοποιώντας τις απαιτήσεις του ΣΕΒ και με τη δικαιολογία της επιβίωσης των επιχειρήσεων μέσα στην κρίση, κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τη ραγδαία χειροτέρευση των όρων δουλειάς. Βέβαια, ως ένδειξη καλής θέλησης, φημολογείται ότι θα θέσει κάποιους όρους προκειμένου να μπορεί μία επιχείρηση να λειτουργήσει εκτός συλλογικής σύμβασης. Ωστόσο, είναι ολοφάνερο ότι το «πράσινο φως» προς το κεφάλαιο και την εργοδοσία για την καταπάτηση των συλλογικών συμβάσεων έχει ήδη δοθεί. Και αυτό, άσχετα με το ποια μορφή θα γίνει: νομότυπα, στήνοντας ψευτο-επιτροπές εργαζομένων, αξιοποιώντας εργοδοτικά σωματεία ή στήνοντάς τα εκεί που δεν υπάρχουν ή, άτυπα, χωρίς τίποτε απ’ όλα αυτά.
Επίθεση στις ΔΕΚΟ
Επιτάχυνση των αντεργατικών ρυθμίσεων προβλέπεται και για τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ. Με οδηγό τον πρόσφατο νόμο για την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, η κυβέρνηση δρομολογεί αντίστοιχα νομοσχέδια και για τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ. Ιδιαίτερα για όσες θεωρεί «ζημιογόνες» (συγκοινωνίες, πολεμική βιομηχανία, αυτοκινητόδρομοι, τουριστικά ακίνητα κ.λπ.). Οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι αυτών των επιχειρήσεων θα βρεθούν αντιμέτωποι με νέες μειώσεις των μισθών, οι οποίες θα υλοποιηθούν μέσα από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων που ισχύουν και την αντικατάστασή τους από νέες, πολύ χειρότερες σε όλα τα επίπεδα.
Ωστόσο, τα σχέδια της κυβέρνησης δεν μένουν μόνο εκεί. Επεκτείνονται σε ζητήματα μείωσης προσωπικού μέσα από την κατάργηση αρκετών ΔΕΚΟ, συγχώνευση κάποιων άλλων ή και απολύσεις σε αυτές που θα παραμείνουν. Μέσα από την παρουσίαση ενός οργανωτικού μοντέλου ασφυχτικού ελέγχου και συνεχούς επιβεβαίωσης της κερδοφορίας, η κυβέρνηση επιδιώκει τη λειτουργία των ΔΕΚΟ με τους όρους του «καθαρόαιμου» ιδιωτικού τομέα.
Παράλληλα, με βάση τη λογική της μείωσης του κόστους και του λεγόμενου εξορθολογισμού, τα νέα αυτά νομοσχέδια θα επιφέρουν δυσβάσταχτες συνέπειες και στα πλατιά λαϊκά στρώματα: από την αύξηση του κόστους των υπηρεσιών (εισιτήρια, τιμολόγια κ.λπ.) μέχρι και την κατάργηση όσων από αυτές κρίνονται ασύμφορες (δρομολόγια, μειωμένες τιμές κ.λπ.).
Ωστόσο, τα σχέδια της κυβέρνησης δεν μένουν μόνο εκεί. Επεκτείνονται σε ζητήματα μείωσης προσωπικού μέσα από την κατάργηση αρκετών ΔΕΚΟ, συγχώνευση κάποιων άλλων ή και απολύσεις σε αυτές που θα παραμείνουν. Μέσα από την παρουσίαση ενός οργανωτικού μοντέλου ασφυχτικού ελέγχου και συνεχούς επιβεβαίωσης της κερδοφορίας, η κυβέρνηση επιδιώκει τη λειτουργία των ΔΕΚΟ με τους όρους του «καθαρόαιμου» ιδιωτικού τομέα.
Παράλληλα, με βάση τη λογική της μείωσης του κόστους και του λεγόμενου εξορθολογισμού, τα νέα αυτά νομοσχέδια θα επιφέρουν δυσβάσταχτες συνέπειες και στα πλατιά λαϊκά στρώματα: από την αύξηση του κόστους των υπηρεσιών (εισιτήρια, τιμολόγια κ.λπ.) μέχρι και την κατάργηση όσων από αυτές κρίνονται ασύμφορες (δρομολόγια, μειωμένες τιμές κ.λπ.).
Μειώσεις μισθών και απολύσεις στο Δημόσιο
Φυσικά και όλη αυτή η «σπουδή» για κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων δεν θα μπορούσε να αφήσει απ’ έξω τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, την «εύκολη λεία» αφού υπάγονται απευθείας στη δικαιοδοσία του κράτους. Και εδώ τα πράγματα είναι δυσοίωνα. Το ζήτημα των απολύσεων στο Δημόσιο επανέρχεται και, μάλιστα, αυτή τη φορά με εκτιμήσεις που αγγίζουν τους 150.000 δημόσιους υπάλληλους! Βέβαια, δεν λείπει και η γνωστή διελκυστίνδα: άλλοι να μιλούν για απολύσεις και άλλοι να το διαψεύδουν ή να το απεύχονται. Η γνωστή προσπάθεια δημιουργίας σύγχυσης, αυταπατών και ψεύτικων ελπίδων. Και μέχρι τότε, προβλέπονται νέες μειώσεις μισθών με βάση το νέο μισθολόγιο.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια τακτική θα ακολουθήσει ακριβώς η κυβέρνηση, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι αυτό που θέλει είναι να προωθήσει και τα δύο αυτά ζητήματα. Και όσοι προσπαθούν να οχυρωθούν πίσω από τη συνταγματική κατοχύρωση θα πρέπει να θυμούνται ότι το Σύνταγμα κατοχυρώνει τη θέση εργασίας και όχι τα πρόσωπα. Ας αναλογιστούμε λοιπόν πόσες θέσεις εργασίας θα εκλείψουν με το κλείσιμο, για παράδειγμα, νοσοκομείων ή άλλων δημόσιων οργανισμών που, προκαταβολικά, έχουν χαρακτηριστεί πλεονάζοντες ή άχρηστοι.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια τακτική θα ακολουθήσει ακριβώς η κυβέρνηση, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι αυτό που θέλει είναι να προωθήσει και τα δύο αυτά ζητήματα. Και όσοι προσπαθούν να οχυρωθούν πίσω από τη συνταγματική κατοχύρωση θα πρέπει να θυμούνται ότι το Σύνταγμα κατοχυρώνει τη θέση εργασίας και όχι τα πρόσωπα. Ας αναλογιστούμε λοιπόν πόσες θέσεις εργασίας θα εκλείψουν με το κλείσιμο, για παράδειγμα, νοσοκομείων ή άλλων δημόσιων οργανισμών που, προκαταβολικά, έχουν χαρακτηριστεί πλεονάζοντες ή άχρηστοι.
Επιχαίρει ο ΣΕΒ
Γεμάτος ενθουσιασμό για το κλίμα που διαμορφώνεται ξαναμπήκε στο «χορό» και ο ΣΕΒ. Σε παρέμβασή του, ο πρόεδρος των βιομηχάνων δήλωσε ανοιχτά τη συμφωνία του με τα αντιδραστικά αυτά σχέδια της κυβέρνησης: «Τώρα πρέπει να εξυγιάνουμε τις άρρωστες ΔΕΚΟ, να καταργήσουμε τους άχρηστους φορείς, οργανισμούς και θέσεις τους Δημοσίου» ... «αν δεν βρεθεί το πολιτικό θάρρος για κατάργηση των θέσεων του Δημοσίου, η προσπάθεια ανόρθωσης θα πέσει στο κενό και με μαθηματική ακρίβεια θα πτωχεύσουμε».
Κι ενώ πολύ αμφιβάλλουμε για το ότι θα πτωχεύσει ο Δασκαλόπουλος, το βέβαιο είναι ότι οι επιλογές του οδηγούν «με μαθηματική ακρίβεια» στην πτώχευση των εργαζομένων. Όπως, επίσης, βέβαιη είναι η μεγαλύτερη πριμοδότηση αυτού και του σιναφιού του μέσω τις μείωσης των εργοδοτικών εισφορών και της ακόμη μεγαλύτερης μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων.
Γι’ αυτό, λοιπόν, και εμφανίζεται ως ένθερμος υποστηριχτής του Μνημονίου. Και μάλιστα, δηλώνει ευθέως την αντίρρησή του με τις απόψεις για επιμήκυνση του χρέους: «Πρώτα πρέπει να δείξουμε ότι υλοποιούμε με αποφασιστικότητα τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχουμε υπογράψει, ακόμα και πιο γρήγορα απ’ όσο επιτάσσει το Μνημόνιο, και τότε θα δικαιούμαστε να ζητήσουμε μία ανοχή στις διαφαινόμενες αποκλίσεις των δημοσιονομικών στόχων για το 2010 και το 2011». Επιτάχυνση, λοιπόν, της εφαρμογής του νέου αντεργατικού γύρου ζητάει ο ΣΕΒ, ελπίζοντας -πέρα απ’ όλα τ’ άλλα- και στην αδυναμία απάντησης των εργαζομένων σ’ ένα τέτοιο αντεργατικό πακέτο-σοκ.
Πόσο άνετα, λοιπόν, μπορεί να αισθάνεται ένας εργαζόμενος σήμερα; Μέχρι πότε μπορεί να πιστεύει ότι θα τα βγάλει πέρα, όταν όλα αυτά και άλλα τόσα στοχεύουν τον ίδιο και τα δικαιώματά του; Το βέβαιο είναι ότι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι τα όρια στενεύουν ή έχουν ήδη ξεπεραστεί. (Γιατί σε όλα αυτά προστίθεται, αμείλικτος, και ο παράγοντας «ανεργία» που έχει ήδη χτυπήσει δεκάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες οι οποίες αδυνατούν να σταθούν ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα. Ανεργία, η οποία όχι μόνο δεν πρόκειται να μειωθεί, αλλά να εκτιναχτεί σε εφιαλτικά επίπεδα.)
Γι’ αυτό και πληθαίνουν οι εργαζόμενοι που αναζητούν την αγωνιστική διέξοδο. Που στρέφονται στο φυσικό τους σύμμαχο: στο συνάδελφό τους. Που ψάχνουν για το σωματείο ή για κάποια δυνατότητα συλλογικής κίνησης και δράσης. Που δεν τους «χωράει» πια το «παραμύθι» των κομμάτων του συστήματος. Τα πρωτοφανέρωτα ποσοστά της αποχής στις δημοτικές εκλογές και η πολύ μεγάλη μαζικότητα της πορείας του Πολυτεχνείου είναι μερικές μόνο από τις αποδείξεις αυτών των διεργασιών. Αποδείξεις που έρχονται να προστεθούν στην ολοένα και μεγαλύτερη μαχητικότητα και αποφασιστικότητα κλάδων που βγαίνουν στο δρόμο του αγώνα, όπως οι αγρότες και οι φορτηγατζήδες.
Αυτά βλέπει το αστικό σύστημα και προσπαθεί να προλάβει. Αυτά πρέπει να δουν και οι δυνάμεις της Αριστεράς και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δίνοντας τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να ξεκαθαρίσουν με ποιους πρέπει να πάνε και ποιους πρέπει να αφήσουν. Στηρίζοντας και οργανώνοντας τις αντιστάσεις. Πυροδοτώντας και τροφοδοτώντας εστίες αντίστασης. Εμπνέοντας και ανανεώνοντας την πίστη των εργαζομένων στις δικές τους δυνάμεις. Επιλέγοντας τις καταλληλότερες μορφές οργάνωσης ώστε να ευνοείται η πλατύτερη δυνατή συμμετοχή εργαζομένων. Δείχνοντας στους εργαζόμενους ότι η υπόθεση του αγώνα είναι υπόθεση όλων μαζί και του καθενός χωριστά.
Σε αυτήν την κατεύθυνση το ξεκαθάρισμα με τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι πιο αναγκαίο από ποτέ. Γιατί αποτελούν ανοιχτό σύμμαχο της κυβέρνησης και των αφεντικών της. Γιατί ενώ οι προκλήσεις είναι εδώ αυτοί όχι μόνο δεν κάνουν τίποτε, αλλά σπέρνουν τη μοιρολατρία και την απογοήτευση. Γιατί ενώ η περίοδος επιβάλλει ανοιχτή σύγκρουση με την πολιτική του κεφάλαιου, αυτοί αναζητούν «διεξόδους διαλόγου» και «διαφορετικά μίγματα πολιτικής». Είναι χαρακτηριστικό ότι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ προγραμματίζουν ακόμη και συνάντηση με τους εκπροσώπους της τρόικας! Για να πουν συζητήσουν τι, άραγε;
Κι ενώ πολύ αμφιβάλλουμε για το ότι θα πτωχεύσει ο Δασκαλόπουλος, το βέβαιο είναι ότι οι επιλογές του οδηγούν «με μαθηματική ακρίβεια» στην πτώχευση των εργαζομένων. Όπως, επίσης, βέβαιη είναι η μεγαλύτερη πριμοδότηση αυτού και του σιναφιού του μέσω τις μείωσης των εργοδοτικών εισφορών και της ακόμη μεγαλύτερης μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων.
Γι’ αυτό, λοιπόν, και εμφανίζεται ως ένθερμος υποστηριχτής του Μνημονίου. Και μάλιστα, δηλώνει ευθέως την αντίρρησή του με τις απόψεις για επιμήκυνση του χρέους: «Πρώτα πρέπει να δείξουμε ότι υλοποιούμε με αποφασιστικότητα τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχουμε υπογράψει, ακόμα και πιο γρήγορα απ’ όσο επιτάσσει το Μνημόνιο, και τότε θα δικαιούμαστε να ζητήσουμε μία ανοχή στις διαφαινόμενες αποκλίσεις των δημοσιονομικών στόχων για το 2010 και το 2011». Επιτάχυνση, λοιπόν, της εφαρμογής του νέου αντεργατικού γύρου ζητάει ο ΣΕΒ, ελπίζοντας -πέρα απ’ όλα τ’ άλλα- και στην αδυναμία απάντησης των εργαζομένων σ’ ένα τέτοιο αντεργατικό πακέτο-σοκ.
Οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να αντισταθούν
Πόσο άνετα, λοιπόν, μπορεί να αισθάνεται ένας εργαζόμενος σήμερα; Μέχρι πότε μπορεί να πιστεύει ότι θα τα βγάλει πέρα, όταν όλα αυτά και άλλα τόσα στοχεύουν τον ίδιο και τα δικαιώματά του; Το βέβαιο είναι ότι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι τα όρια στενεύουν ή έχουν ήδη ξεπεραστεί. (Γιατί σε όλα αυτά προστίθεται, αμείλικτος, και ο παράγοντας «ανεργία» που έχει ήδη χτυπήσει δεκάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες οι οποίες αδυνατούν να σταθούν ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα. Ανεργία, η οποία όχι μόνο δεν πρόκειται να μειωθεί, αλλά να εκτιναχτεί σε εφιαλτικά επίπεδα.)
Γι’ αυτό και πληθαίνουν οι εργαζόμενοι που αναζητούν την αγωνιστική διέξοδο. Που στρέφονται στο φυσικό τους σύμμαχο: στο συνάδελφό τους. Που ψάχνουν για το σωματείο ή για κάποια δυνατότητα συλλογικής κίνησης και δράσης. Που δεν τους «χωράει» πια το «παραμύθι» των κομμάτων του συστήματος. Τα πρωτοφανέρωτα ποσοστά της αποχής στις δημοτικές εκλογές και η πολύ μεγάλη μαζικότητα της πορείας του Πολυτεχνείου είναι μερικές μόνο από τις αποδείξεις αυτών των διεργασιών. Αποδείξεις που έρχονται να προστεθούν στην ολοένα και μεγαλύτερη μαχητικότητα και αποφασιστικότητα κλάδων που βγαίνουν στο δρόμο του αγώνα, όπως οι αγρότες και οι φορτηγατζήδες.
Αυτά βλέπει το αστικό σύστημα και προσπαθεί να προλάβει. Αυτά πρέπει να δουν και οι δυνάμεις της Αριστεράς και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δίνοντας τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να ξεκαθαρίσουν με ποιους πρέπει να πάνε και ποιους πρέπει να αφήσουν. Στηρίζοντας και οργανώνοντας τις αντιστάσεις. Πυροδοτώντας και τροφοδοτώντας εστίες αντίστασης. Εμπνέοντας και ανανεώνοντας την πίστη των εργαζομένων στις δικές τους δυνάμεις. Επιλέγοντας τις καταλληλότερες μορφές οργάνωσης ώστε να ευνοείται η πλατύτερη δυνατή συμμετοχή εργαζομένων. Δείχνοντας στους εργαζόμενους ότι η υπόθεση του αγώνα είναι υπόθεση όλων μαζί και του καθενός χωριστά.
Σε αυτήν την κατεύθυνση το ξεκαθάρισμα με τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι πιο αναγκαίο από ποτέ. Γιατί αποτελούν ανοιχτό σύμμαχο της κυβέρνησης και των αφεντικών της. Γιατί ενώ οι προκλήσεις είναι εδώ αυτοί όχι μόνο δεν κάνουν τίποτε, αλλά σπέρνουν τη μοιρολατρία και την απογοήτευση. Γιατί ενώ η περίοδος επιβάλλει ανοιχτή σύγκρουση με την πολιτική του κεφάλαιου, αυτοί αναζητούν «διεξόδους διαλόγου» και «διαφορετικά μίγματα πολιτικής». Είναι χαρακτηριστικό ότι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ προγραμματίζουν ακόμη και συνάντηση με τους εκπροσώπους της τρόικας! Για να πουν συζητήσουν τι, άραγε;
Αποφασιστικά για την επιτυχία της απεργίας στις 15 Δεκέμβρη!
Γνωρίζουν αυτές οι ηγεσίες ότι ο ρόλος τους αποκαλύπτεται διαρκώς. Νιώθουν πλέον και τις πιέσεις των εργαζομένων να εντείνονται. Και αναγκάζονται να κάνουν κινήσεις διαφυγής προκειμένου να αποδείξουν τις δήθεν αγωνιστικές τους διαθέσεις. Τέτοια κίνηση είναι και η κήρυξη της πανεργατικής απεργίας στις 15 Δεκέμβρη. Που κηρύχτηκε δύο μήνες νωρίτερα «για τα μάτια του κόσμου» και ενόψει των δημοτικών εκλογών. Μία κίνηση που, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ πολύ θα ήθελε να την ακυρώσει ή, τέλος πάντων, να την αποφορτίσει από τη βαρύτητα που -εκ των πραγμάτων- παίρνει και να την μετατρέψει σε μία ακόμη άσφαιρη τουφεκιά. Σαν αυτό που επιδιώκει να δώσει και στην τρίωρη παναττική (!!!) στάση εργασίας (12:00 - 15:00) που συναποφάσισε με την ΑΔΕΔΥ για τις 25 Νοέμβρη.
Ωστόσο, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να στοχεύουν στο ακριβώς αντίθετο: να πάρει η απεργία αυτή όσο πιο μαζικά χαρακτηριστικά μπορεί. Να αποτελέσει ένα γεγονός εφάμιλλο της απεργίας στις 5 του Μάη. Να αναδείξει την πλατιά και ξεκάθαρη καταδίκη του μνημονίου και της αντιλαϊκής πολιτικής. Και να αποτελέσει την έναρξη ενός νέου γύρου αντίστασης και πάλης.
Στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, αλλά και στους χώρους που δρα και κινείται η νεολαία, με πρώτα και κύρια τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, η προετοιμασία της απεργίας πρέπει να ξεκινήσει από σήμερα κιόλας!
Ωστόσο, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να στοχεύουν στο ακριβώς αντίθετο: να πάρει η απεργία αυτή όσο πιο μαζικά χαρακτηριστικά μπορεί. Να αποτελέσει ένα γεγονός εφάμιλλο της απεργίας στις 5 του Μάη. Να αναδείξει την πλατιά και ξεκάθαρη καταδίκη του μνημονίου και της αντιλαϊκής πολιτικής. Και να αποτελέσει την έναρξη ενός νέου γύρου αντίστασης και πάλης.
Στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, αλλά και στους χώρους που δρα και κινείται η νεολαία, με πρώτα και κύρια τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, η προετοιμασία της απεργίας πρέπει να ξεκινήσει από σήμερα κιόλας!
