Η απάντηση κρύβεται, τελικά, στο ότι οι κυβερνήσεις κατά βάθος γνωρίζουν πως όσο υπάρχουν εργάτες, τα πάντα μπορούν να ξαναχτιστούν. Εν ανάγκη λοιπόν, ακόμα και αν γκρεμιστούν "τα πάντα" δηλαδή, τα πάντα ξαναχτίζονται. Εντάξει, προφανώς μερικοί (πολλοί) εργάτες θα "πλακωθούν" από τα ερείπια και θα πεθάνουν, και επίσης θα "πλακωθούν" και μερικοί μικροαστοί, ακόμα και μερικοί βιομήχανοι ή τραπεζίτες (τόσες τράπεζες έχουν ήδη βάλει λουκέτο, ιδίως στις ΗΠΑ). Οι υπόλοιποι όμως, θα "ξαναχτίσουν", απλά θα ξαναχτίσουν με "κινεζοποιημένους" όρους. Πόσο "κινεζοποιημένους"; Αυτό θα εξαρτηθεί από το πόσο πίσω είναι διατεθειμένοι να πάει η κοινωνία. Η άρχουσα τάξη εμφανώς γουστάρει Κίνα, εργάτες-σύγχρονους κολίγους, που ζουν ή πεθαίνουν στη φτώχεια, χωρίς πολιτικά δικαιώματα, με καταστολή αν "τολμήσουν" να κινητοποιηθούν, κτλ.
Η κοινωνία τι γουστάρει; Τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά πριν το ξέσπασμα της κρίσης, πάντοτε μου έκανε εντύπωση η μεγάλη ιδέα που είχαν πολλοί για τους εαυτούς τους. Όλοι ήταν "δημοκράτες", και αν χρειαζόταν δήλωναν διατεθειμένοι να παλέψουν για να υπερασπιστούν τα υψηλά ιδανικά τα οποία υποτίθεται ότι είχαν. Δεν υπήρχε κανένας που να δήλωνε ότι δεν είναι δημοκράτης, δεν υπήρχε κανένας που να δήλωνε ότι δέχεται την απάνθρωπη εκμετάλλευση, δεν υπήρχε κανένας που να δήλωνε ότι σε περίπτωση ενός Μεσαίωνα θα υποστήριζε τους φεουδάρχες, ή ότι θα έμενε "αμέτοχος" στην περίπτωση που η κοινωνία χωριζόταν σε φεουδάρχες και κολίγους. Αντίθετα, όλοι δήλωναν δημοκράτες, πιστοί στα υψηλά ιδανικά του διαφωτισμού έναντι στο μεσαίωνα, και αρνούνταν κάθε σχέση με αυτούς που τότε υποστήριζαν τους φεουδάρχες, τους "γαλαζοαίματους" ευγενείς και τους μονάρχες. Γενικώς, σου έδιναν την εντύπωση, όταν βέβαια μιλούσαν για αυτά τα θέματα (διότι συνήθως μιλούσαν για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά), ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, διότι ότι και να γινόταν, "ο λαός είναι έτοιμος να δώσει την απάντηση του".
Κούφια λόγια βέβαια - οι περισσότεροι δεν ξέρουν από που τους ήρθε. Ειδικά οι μεγαλύτερες γενιές το έχουν ρίξει στην κακομοιριά του "επιβιωτισμού". Αν χάσουν το μισθό, ή τη σύνταξη, πως θα ζήσουν μετά; Έχουν εξάλλου και οικογένειες (βέβαια οικογένειες είχαν πχ και αυτοί που πάλεψαν μέχρι θανάτου για να εξασφαλίσουν το 8ωρο, αλλά εντάξει, "άλλο αυτοί").
"Ας μην τσακωνόμαστε και μεταξύ μας" όμως. Είναι όντως δύσκολο να παλέψεις, ειδικά αν σε έχουν στριμώξει στη γωνία, έτσι δεν είναι;
Απλά καλό θα ήταν να σταματήσουμε να δουλευόμαστε όμως: Ας κοπούν λοιπόν "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα", ότι τάχα "όλοι" είναι συνεχιστές του πνεύματος του διαφωτισμού ή κάτι παρόμοιο, και ας παραδεχτούμε ότι μερικοί είναι συνεχιστές του πνεύματος του μεσαίωνα, ενώ μερικοί άλλοι είναι συνεχιστές του πνεύματος της μικροαστικής απάθειας, σκλαβάκια που αποδέχονται παθητικά τη "μοίρα" και τα "κακό τους το ριζικό". Δε μπορείς να έχει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, έτσι δεν είναι;
Δεν είναι δυνατόν να βλέπει κανείς το ρήμαγμα των λαών, και να χειροκροτεί ή να μην κάνει τίποτα, και παρ' όλα αυτά να περιμένει να καταγραφεί στην ιστορία η συμπεριφορά τους αυτή ως μια "φωτεινή σελίδα". Ως σκοτεινή θα καταγραφεί.
Από την άλλη, υπάρχουν και οι κινητοποιήσεις, πάντα μιλώντας για την Ευρώπη (στην Κίνα είναι υπερβολικά πεινασμένοι για να σκεφτούν οτιδήποτε άλλο εκτός από την επιβίωση, ενώ στις ΗΠΑ οι εργάτες είναι τόσο πίσω που ΔΕ μπορούν να φέρουν εις πέρας σοβαρούς αγώνες). Αν παρατηρήσετε όμως, κυρίως στο δρόμο βγαίνουν οι νέοι, που έχουν χρόνο, έχουν λιγότερες "υποχρεώσεις" (οικογενειακές, κτλ), και πλήττονται και περισσότερο. Μοναδική εξαίρεση η Γαλλία, όπου οι εργάτες όντως βγήκαν στο δρόμο, ξεπερνώντας το εμπόδιο του επιβιωτισμού και την κακομοιριά της μοιρολατρικής ηττοπάθειας.
Τα επόμενα χρόνια, όταν η συνεχιζόμενη επίθεση της άρχουσας τάξης έχει εξαντλήσει και τυχόν αποταμιεύσεις, κτλ που τώρα "συντηρούν" ένα μέρος των κατώτερων τάξεων, και η ανεργία και η φτώχεια έχουν μεγαλώσει ακόμα περισσότερο, τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα. Η άρχουσα τάξη το δείχνει με τον πιο εμφατικό τρόπο: Η "κινεζοποίηση" δε θα σταματήσει παρά μόνο όταν η κοινωνία τη σταματήσει (Δες και τον Πάγκαλο, που δήλωσε ότι είναι "ευτυχία" τα μέτρα αυτά - και όντως είναι αν το δει κανείς από την πλευρά του, διότι αυξάνουν την εκμετάλλευση, και άρα και το ποσοστό κέρδους της άρχουσας τάξης).
Έχω την εντύπωση μάλιστα πως αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο οι νέοι κινητοποιούνται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' όλους τους άλλους. Τα εκπαιδευτικά μέτρα είναι βέβαια σημαντικά, ωστόσο το βαθύτερο αίτιο που τους κινητοποιεί είναι το ότι βλέπουν πως πολλοί εξ αυτών απλά θα ψοφήσουν, ως σύγχρονες ανθρωποθυσίες στους θεούς των αγορών. Και όσοι επιβιώσουν, θα επιβιώσουν σε συνθήκες φτώχειας και μιζέριας. Τι καλύτερο λοιπόν να κάνουν από το να παλέψουν "σα να μην υπάρχει αύριο"; Αφού ΟΝΤΩΣ δεν υπάρχει αύριο, ή για την ακρίβεια υπάρχει, αλλά είναι ένα πολύ "μαύρο" αύριο.
Οι εργάτες τώρα που έχουν δουλειά δε βλέπουν κάποια διέξοδο μέσω των αγώνων, και ούτε βέβαια κάθονται να σκεφτούν και να υλοποιήσουν κάποια τέτοια διέξοδο. Σκύβουν λοιπόν το κεφάλι, έστω και με βαριά καρδιά, και ανάβουν και κανά κερί στην Παναγία, προκειμένου να διατηρήσουν τη δουλειά τους και να συνεχίσουν έτσι να ζουν επιβιώνουν, και να συντηρούν και γυναίκα, παιδιά, πατέρα, μάνα, ή όποιον άλλον έχουν να φροντίσουν τέλος πάντων.
"Ο καθένας μόνος του" λοιπόν, και όποιος αντέξει. Η ειρωνεία είναι πως ακόμα και οι περισσότεροι εξ αυτών το ξέρουν κατά βάθος πως αυτή η στρατηγική ευνοεί την άρχουσα τάξη, διότι αν ο καθένας είναι μόνος του, τότε ο τραπεζίτης θα διαλύσει τον εργάτη σα να ήταν μυρμήγκι. Εμμέσως πλην σαφώς δηλαδή, οι εργάτες αυτοί παραδέχονται ότι είναι αδύναμοι, ότι τελικά είναι σκλαβάκια στο έλεος των τραπεζιτών και των βιομήχανων, εφοπλιστών, κτλ, και επειδή ακριβώς νοιώθουν αδύναμοι, κατά βάθος τρέμει το φυλλοκάρδι τους μήπως αύριο έρθει η σειρά τους να πεταχτούν στο δρόμο από τους μοντέρνους φεουδάρχες, που κάθε μέρα πετάνε και μερικούς ακόμα στο δρόμο, αφήνοντας τους να ψοφήσουν.
Μερικοί θα "δικαιωθούν" για την επιλογή τους αυτή, με την έννοια ότι όντως δε θα χάσουν τη δουλειά τους, και θα επιβιώσουν. Μερικοί άλλο δε θα δικαιωθούν, διότι θα πεταχτούν στο δρόμο, και μετά όχι απλά θα κλαίνε, αλλά θα μετανοιώνουν για την επιλογή τους να σκύψουν το κεφάλι, καθώς όχι μόνο "σκλαβοποιήθηκαν", αλλά η θυσία τους αυτή δεν έπιασε και τόπο.
Το ενθαρρυντικό είναι όμως πως υπάρχει και μια ακόμα "κατηγορία" εργατών, που όντως είναι διατεθειμένοι να παλέψουν, και με αυτούς ως την "πρώτη μαγιά", πρέπει να δούμε το πως θα έρθουν και άλλοι στον αγώνα, διότι όσο κυριαρχεί ο επιβιωτισμός και η κακομοιριά, τόσο οι εργάτες θα βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στο νέο μεσαίωνα. Η σημερινή "νηνεμία" περισσότερο μοιάζει με την "ηρεμία πριν την καταιγίδα", παρά με μια "αμερικανοποίηση" της κοινωνίας. Στην Ευρώπη, ανάλογα βέβαια και με την κάθε χώρα, υπάρχει κόσμος που δεν έχει ξεχάσει τη μάχη ανάμεσα στους εκμετάλλευτές και τους εκμετάλλευόμενους, και μπορεί να αντιληφθεί, ολοένα και πιο ξεκάθαρα, την επίθεση που δέχεται από την άρχουσα τάξη. Άρα, αντιλαμβάνεται ότι θα πρέπει να πολεμήσει, διότι οτιδήποτε άλλο δεν αρκεί, απέναντι σε ένα σύστημα που έχει φτάσει πλέον στο σημείο να έχει ως υπόδειγμα ανάπτυξης την Κίνα του ενός ευρώ/μέρα για τον εργάτη-σκλάβο.
Σκίτσο της Guardian: "ΕΚΤ - ΔΝΤ: Υποσχόμαστε να στηρίξουμε τις τράπεζες και τους κατόχους των ομολόγων εις βάρος των θέσεων εργασίας σας για όσο καιρό χρειαστεί"
