και η ΑΠΑΙΤΗΣΗ για ΠΛΗΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΟΤΑΓΗ…
Ω, Καίσαρα Παπανδρέου μείνε κοντά μας. Οι μελλοθάνατοι δεν μπορούν να σε αποχωριστούν!!!
Οι εκβιασμοί και η εξαπάτηση, όπως είναι γνωστό αποτελούν το Α και το Ω της πολιτικής. Η μαεστρία στην εξαπάτηση, η ωμότητα των εκβιασμών συνιστούν τα κύρια προτερήματα κάθε πολιτικού. Όλα αυτά όμως έχουν αποδειχθεί πολλάκις λειψά για οποιοδήποτε εξουσιαστή, όταν δεν συνοδεύονται από την ικανότητα του υπολογισμού.
Και τι είναι αυτό που αχρηστεύει κάθε ικανότητα υπολογισμού; Μα η αλαζονεία και η υπεροψία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη διακαναλιακή εμφάνιση που απαίτησε ως απόλυτος άρχων ο Παπανδρέου για να στείλει το μήνυμα του στα πέρατα της επικράτειας (αυτού του μικρού χωριού), που τον έχρισαν διεκπεραιωτή των υποθέσεων τους οι Μεγάλοι Επιτηρητές.
Και τι μήνυμα μας έστειλε; Ή θα ψηφίσετε τους υποψηφίους μας ή θα σας καταστρέψω με προκήρυξη νέων εκλογών!!! Ή θα αποδείξετε ότι θριαμβεύω επί των πτωμάτων σας, διαφεντεύω με απόλυτο τρόπο ή θα πάρετε μια μικρή γεύση της πραγματικής οικονομικής καταστροφής. Είπαμε η εξαπάτηση βαδίζει χέρι-χέρι με τον εκβιασμό. Φυσικά δεν είναι για να παίρνει κανείς τοις μετρητοίς σχεδόν τίποτα από αυτά που ισχυρίζεται –και μάλιστα με τέτοιο τρόπο– ένας πολιτικός.
Ο εκβιασμός όμως στην πραγματικότητα είναι φτηνός, αφού οι εκλογές θα φέρουν πιο γρήγορα την σχεδιασμένη καταστροφή, ενώ η παρουσία του “Καίσαρα” θα την φέρνει κοματιαστά. Έχει όμως αυτό και τόση σημασία;
Ο Παπανδρέου απλά απαιτεί την πλήρη κοινωνική υποταγή. Μια κοινωνική υποταγή που την επιζητεί με ωμούς εκβιασμούς την ίδια στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι μετεκλογικά η κατάσταση θα χειροτερεύσει ραγδαία για μεγάλα πληθυσμιακά κομμάτια, που θα περιέλθουν σε δεινή κατάσταση για πολλά χρόνια και όχι βέβαια ως το 2013.
Η στάση του Παπανδρέου δεν διαφέρει απολύτως σε τίποτα από εκείνη ενός αναγνωρισμένου ως δικτάτορα. Και αυτό το γνωρίζουν όλοι. Ειδικά οι δημοσιογράφοι και λοιπός εσμός των τεχνικών της εξουσίας, που έσπευσε να τον «συνετίσει», αναγνωρίζοντας την παντοδυναμία του, την ανυπαρξία της αντιπολίτευσης αλλά και την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που διαχειρίζεται. Τί διαφορά λοιπόν έχει η σημερινή κατάσταση μιας και μπήκαμε στον Νοέμβρη από εκείνες τις ημέρες του Απριλίου του 1968 όταν ένας «τρελός» δικτάτορας μιλούσε για «ασθενείς» και «χειρουργεία», αλλά και για «γύψους» και «θεραπείες»;
Όσα παρατέθηκαν πιο πάνω δεν αναιρούνται στο παραμικρό εάν αργά ή γρήγορα τα σκήπτρα του Καίσαρα Παπανδρέου πάρει μια κυβέρνηση «σωτηρίας» ή «συνεργασίας» με στόχο να εξασφαλισθεί και πάλι αλλά με άλλη τεχνική η σιγή νεκροταφείου, όσον αφορά τις ουσιαστικές κοινωνικές αντιδράσεις.
Μέχρι τότε –και αν προκριθεί τέτοιο σενάριo– ο Παπανδρέου με κάθε ευκαιρία θα μας δείχνει ότι μας θεωρεί όλους δούλους του και θα απαιτεί να γονατίσουμε αναγνωρίζοντας με σκυμμένο το κεφάλι την απόλυτη εξουσία του.
Και απ’ ότι φαίνεται έχει αρχίσει ήδη να ονειρεύεται σε κάθε επιστροφή του από το εξωτερικό πλήθη να τον χαιρετούν και να ζητωκραυγάζουν: «Χαίρε Καίσαρα, πόσο πολύ μας έλειψες, πόσα μνημόνια έφερες αυτή τη φορά μαζί σου;»…
Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών
