Σύλληψη μετανάστη, ο οποίος αφαίρεσε την τσάντα μιας νεαρής γυναίκας, πραγματοποιήθηκε στις 1.00 τα ξημερώματα της Κυριακής στην Πλατεία Συντάγματος από πολιτοφυλακή «αγανακτισμένων». Ένα μέρος αυτού του περιστατικού εκτυλίχθηκε μπροστά μου και έχω την διάθεση να το μοιραστώ μαζί σας.
Καθισμένος με κάποιους φίλους σε ένα πεζούλι της πλ. Συντάγματος από την πλευρά της Όθωνος στο ύψος της Eurobank είδα να περνάει ένα τσούρμο 10-15 ανθρώπων περίπου με πολύ γρήγορα βήμα. Σηκώθηκα για να δω τι συμβαίνει και παρατήρησα ότι δύο απ’ αυτούς είχαν αγκαζέ ένα άτομο και σαν ασπίδα γύρω τους υπήρχαν άλλοι 5-6, ενώ επίσης ακολουθούσαν σε κοντινή απόσταση 4-5 άτομα ακόμη, από τους οποίους ο ένας άκουσα να διαμαρτύρεται λέγοντας: «αφήστε τον θα τον απελάσουν». Η απάντηση που πήρε ήταν: «η πολιτεία θα αποφασίσει γι’ αυτόν». Τελικά κατευθύνθηκαν προς την Βουλή και συγκεκριμένα απευθύνθηκαν σε διμοιρία των ΥΜΕΤ στην οποία και παρέδωσαν τον μετανάστη ,που όπως έμαθα είχε αφαιρέσει την τσάντα από μια κοπέλα.
Έφυγα θεωρώντας ότι είναι ασφαλίτες μη βρίσκοντας νόημα να στέκομαι άλλο εκεί. Λίγο αργότερα άρχισα να προβληματίζομαι για την πραγματική ταυτότητα εκείνων που συνέλαβαν τον μετανάστη, εκτιμώντας το απόσπασμα του διαλόγου που συγκράτησα και αναλογιζόμενος τον τρόπο με τον οποίο συνήθως κινούνται οι ασφαλίτες σε μια συγκέντρωση.
Εκείνη την στιγμή πέρασαν, πάλι, από μπροστά μου εκείνοι που συνέλαβαν και παρέδωσαν τον μετανάστη στις αστυνομικές δυνάμεις στη Βουλή. Παρατηρώντας τους, πλέον, πιο προσεκτικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν ασφαλίτες και αποφάσισα να τους ακολουθήσω καθώς κατηφόρισαν την Όθωνος, κατέβηκαν δεξιά τα σκαλάκια της πλατείας, διέσχισαν το σημείο όπου βρίσκονται στημένα τα αντίσκηνα για να σταθούν τελικά κάτω από μια τέντα απ’ αυτές που έχουν στήσει οι ομάδες εργασίας της Συνέλευσης. Προφανώς λοιπόν ήμουν μάρτυρας της δράσης μιας αυτόκλητης (;) πολιτοφυλακής των «αγανακτισμένων», που μάλλον θεώρησαν ότι εν τω άμα και το θάμα θα έπρεπε να δικαιώσουν το γνωστό τους σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» και «οι κλέφτες στην φυλακή» αρχίζοντας από ένα φτωχοδιάβολο μετανάστη, αφού για τους «κακούς» πολιτικούς μάλλον για την ώρα διαθέτουν απλά κάποια σφυρίγματα και μπόλικες μούντζες.
Ως αναρχικός δεν πιστεύω φυσικά ότι ο εγκλεισμός αυτού του ανθρώπου –που συνελήφθη μ’ αυτόν τον τρόπο– σε κάποιο από τα κρατικά μπουντρούμια, μπορεί να βοηθήσει είτε τον ίδιο να γίνει καλύτερος άνθρωπος, είτε να αποτελέσει την λύση μιας γενικότερης δεινής κοινωνικής κατάστασης για την οποία αποκλειστικός υπεύθυνος είναι το κράτος και οι γενικότερες καταπιεστικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις και συνθήκες, κατά πόσο ακόμα περισσότερο τέτοιες πρακτικές να τείνουν σε μια απελευθερωτική προοπτική.
Ως αναρχικός θα πρότεινα σε μια τέτοια περίπτωση να επιστραφεί η τσάντα στην κοπέλα που προφανώς θα είχε άμεση ανάγκη κάποια αντικείμενα, που θα περιέχονταν σ’ αυτήν, και ο μετανάστης φυσικά να αφηνόταν να φύγει ύστερα από μια ανθρώπινη κουβέντα με σκοπό να κατανοήσει ορισμένα πράγματα.
Μια πιο ακραία «κατάσταση» θα ήταν όσοι τον εντόπισαν να του έδιναν και μια-δύο καρπαζιές (όχι παραπάνω) και χωρίς να υπάρχει η αυταπάτη ότι αυτό θα βοηθούσε σε κάτι, αλλά, να, επειδή ήταν και «αγανακτισμένοι» βρε αδελφέ!!!
Ένας παρ’ ολίγον «αγανακτισμένος»
http://anarchypress.wordpress.com/2011/05/30/%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%C2%AB%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD%C2%BB/
Καθισμένος με κάποιους φίλους σε ένα πεζούλι της πλ. Συντάγματος από την πλευρά της Όθωνος στο ύψος της Eurobank είδα να περνάει ένα τσούρμο 10-15 ανθρώπων περίπου με πολύ γρήγορα βήμα. Σηκώθηκα για να δω τι συμβαίνει και παρατήρησα ότι δύο απ’ αυτούς είχαν αγκαζέ ένα άτομο και σαν ασπίδα γύρω τους υπήρχαν άλλοι 5-6, ενώ επίσης ακολουθούσαν σε κοντινή απόσταση 4-5 άτομα ακόμη, από τους οποίους ο ένας άκουσα να διαμαρτύρεται λέγοντας: «αφήστε τον θα τον απελάσουν». Η απάντηση που πήρε ήταν: «η πολιτεία θα αποφασίσει γι’ αυτόν». Τελικά κατευθύνθηκαν προς την Βουλή και συγκεκριμένα απευθύνθηκαν σε διμοιρία των ΥΜΕΤ στην οποία και παρέδωσαν τον μετανάστη ,που όπως έμαθα είχε αφαιρέσει την τσάντα από μια κοπέλα.
Έφυγα θεωρώντας ότι είναι ασφαλίτες μη βρίσκοντας νόημα να στέκομαι άλλο εκεί. Λίγο αργότερα άρχισα να προβληματίζομαι για την πραγματική ταυτότητα εκείνων που συνέλαβαν τον μετανάστη, εκτιμώντας το απόσπασμα του διαλόγου που συγκράτησα και αναλογιζόμενος τον τρόπο με τον οποίο συνήθως κινούνται οι ασφαλίτες σε μια συγκέντρωση.
Εκείνη την στιγμή πέρασαν, πάλι, από μπροστά μου εκείνοι που συνέλαβαν και παρέδωσαν τον μετανάστη στις αστυνομικές δυνάμεις στη Βουλή. Παρατηρώντας τους, πλέον, πιο προσεκτικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν ασφαλίτες και αποφάσισα να τους ακολουθήσω καθώς κατηφόρισαν την Όθωνος, κατέβηκαν δεξιά τα σκαλάκια της πλατείας, διέσχισαν το σημείο όπου βρίσκονται στημένα τα αντίσκηνα για να σταθούν τελικά κάτω από μια τέντα απ’ αυτές που έχουν στήσει οι ομάδες εργασίας της Συνέλευσης. Προφανώς λοιπόν ήμουν μάρτυρας της δράσης μιας αυτόκλητης (;) πολιτοφυλακής των «αγανακτισμένων», που μάλλον θεώρησαν ότι εν τω άμα και το θάμα θα έπρεπε να δικαιώσουν το γνωστό τους σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» και «οι κλέφτες στην φυλακή» αρχίζοντας από ένα φτωχοδιάβολο μετανάστη, αφού για τους «κακούς» πολιτικούς μάλλον για την ώρα διαθέτουν απλά κάποια σφυρίγματα και μπόλικες μούντζες.
Ως αναρχικός δεν πιστεύω φυσικά ότι ο εγκλεισμός αυτού του ανθρώπου –που συνελήφθη μ’ αυτόν τον τρόπο– σε κάποιο από τα κρατικά μπουντρούμια, μπορεί να βοηθήσει είτε τον ίδιο να γίνει καλύτερος άνθρωπος, είτε να αποτελέσει την λύση μιας γενικότερης δεινής κοινωνικής κατάστασης για την οποία αποκλειστικός υπεύθυνος είναι το κράτος και οι γενικότερες καταπιεστικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις και συνθήκες, κατά πόσο ακόμα περισσότερο τέτοιες πρακτικές να τείνουν σε μια απελευθερωτική προοπτική.
Ως αναρχικός θα πρότεινα σε μια τέτοια περίπτωση να επιστραφεί η τσάντα στην κοπέλα που προφανώς θα είχε άμεση ανάγκη κάποια αντικείμενα, που θα περιέχονταν σ’ αυτήν, και ο μετανάστης φυσικά να αφηνόταν να φύγει ύστερα από μια ανθρώπινη κουβέντα με σκοπό να κατανοήσει ορισμένα πράγματα.
Μια πιο ακραία «κατάσταση» θα ήταν όσοι τον εντόπισαν να του έδιναν και μια-δύο καρπαζιές (όχι παραπάνω) και χωρίς να υπάρχει η αυταπάτη ότι αυτό θα βοηθούσε σε κάτι, αλλά, να, επειδή ήταν και «αγανακτισμένοι» βρε αδελφέ!!!
Ένας παρ’ ολίγον «αγανακτισμένος»
http://anarchypress.wordpress.com/2011/05/30/%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%C2%AB%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD%C2%BB/
